The Killing Fields from Amsterdam
“Daarnaast was de bedoeling mij weg te zetten als een regelrechte debiel, door mij wederom uitspraken te ontlokken in de trant van ik sla die en die zijn kop er af, een en ander door mij middels Ronny Ostrowski keer op keer Cocaïne en Alcohol aan te bieden.
Ze hebben zelf geprobeerd mij voor de verborgen camera een stel hoeren aan te bieden, wat voor mij en mijn gezin natuurlijk verschrikkelijke gevolgen zou hebben gehad. Ik ben daar niet op ingegaan, maar dat zend die vieze smeerpoets De Vries niet uit.”
Gouden Strop…
Citaat uit een mailtje van Steve Brown op de vraag wat de reden was van de sierlijke, prachtig geplaatste schop, die hij Peter R. de Vries onder zijn kont gaf toen deze laatste de Melkweg binnenging als gastspreker tijdens de presentatie van De Gouden Strop. Het is een memorabel stukje televisie, nu al. Het conflict tussen Peter R. en Brown bestaat al sinds zijn boek Drugsbaron en Spijkerbroek verscheen. Eigenlijk al eerder, maar dat leest u zelf maar op Steve’s log. Het citaat doelt op een set-up met de verborgen camera waarin De Vries, samen met de dubieuze nepjournalist en manipulator Bas Van Hout probeerde aan te tonen dat Brown allerminst vies was van drugs en hoeren. En nog meer rare dingen suggereerden, die nou net niet bij Steve passen. Laster dus. Volgens Brown is er selectief gemonteerd, en deze mening wordt heel stevig bevestigd door Parool journalist Bart Middelburg, die beide journalisten wegzet als regelrechte, enge, criminal minds. Het, in de ogen van de argeloze kijkers, zo solide duo legt het er (te) dik bovenop wanneer ze op bizar manipulatieve wijze Brown proberen te labelen als een ordinaire boef, die z’n vrouw, kinderen en grootmoeder nog zou verkopen voor een grammetje coke. Nou ken ik Steve al wat jaartjesen ik kan dus heel zeker weten dat je met Steve smakelijk kunt lachen, hij zich houdt aan z’n woord en, dat laatste is heel knap, ondanks de rottigheid die duo dom en dubieus over’m de wereld in stuurt, altijd optimistisch blijft. Z’n familie vreest echt niet dattie ze weg doet, maar ja, als dubbele-agenda snorremans iets beweert, dan wordt hij geloofd. Tip: lees eens een paar boeken over de Vries inplaats van De Vries. Wedden dat u nooit meer onbevangen naar’m kan kijken? . Brown had trouwens netjes verzocht om tijdens de presentatie van De Gouden Strop, zoals elke journalist en schrijver, wat vragen te mogen stellen:
“Daarnaast was de bedoeling mij weg te zetten als een regelrechte debiel, door mij wederom uitspraken te ontlokken in de trant van ik sla die en die zijn kop er af, een en ander door mij middels Ronny Ostrowski keer op keer Cocaïne en Alcohol aan te bieden.
Ze hebben zelf geprobeerd mij voor de verborgen camera een stel hoeren aan te bieden, wat voor mij en mijn gezin natuurlijk verschrikkelijke gevolgen zou hebben gehad. Ik ben daar niet op ingegaan, maar dat zend die vieze smeerpoets De Vries niet uit.”
Gouden Strop…
Citaat uit een mailtje van Steve Brown op de vraag wat de reden was van de sierlijke, prachtig geplaatste schop, die hij Peter R. de Vries onder zijn kont gaf toen deze laatste de Melkweg binnenging als gastspreker tijdens de presentatie van De Gouden Strop. Het is een memorabel stukje televisie, nu al. Het conflict tussen Peter R. en Brown bestaat al sinds zijn boek Drugsbaron en Spijkerbroek verscheen. Eigenlijk al eerder, maar dat leest u zelf maar op Steve’s log. Het citaat doelt op een set-up met de verborgen camera waarin De Vries, samen met de dubieuze nepjournalist en manipulator Bas Van Hout probeerde aan te tonen dat Brown allerminst vies was van drugs en hoeren. En nog meer rare dingen suggereerden, die nou net niet bij Steve passen. Laster dus. Volgens Brown is er selectief gemonteerd, en deze mening wordt heel stevig bevestigd door Parool journalist Bart Middelburg, die beide journalisten wegzet als regelrechte, enge, criminal minds. Het, in de ogen van de argeloze kijkers, zo solide duo legt het er (te) dik bovenop wanneer ze op bizar manipulatieve wijze Brown proberen te labelen als een ordinaire boef, die z’n vrouw, kinderen en grootmoeder nog zou verkopen voor een grammetje coke. Nou ken ik Steve al wat jaartjesen ik kan dus heel zeker weten dat je met Steve smakelijk kunt lachen, hij zich houdt aan z’n woord en, dat laatste is heel knap, ondanks de rottigheid die duo dom en dubieus over’m de wereld in stuurt, altijd optimistisch blijft. Z’n familie vreest echt niet dattie ze weg doet, maar ja, als dubbele-agenda snorremans iets beweert, dan wordt hij geloofd. Tip: lees eens een paar boeken over de Vries inplaats van De Vries. Wedden dat u nooit meer onbevangen naar’m kan kijken? . Brown had trouwens netjes verzocht om tijdens de presentatie van De Gouden Strop, zoals elke journalist en schrijver, wat vragen te mogen stellen:
“Derhalve verzoek ik hierbij toestemming om en publiek De Vries enige indringende vragen te stellen m.b.t. het feit dat De Vries u en kennelijk vele ander een aantal decennia’s een ra(t)d voor de ogen draait ter zake. Een en ander voor een nader te noemen krant/blad en TV (internet) uitzending/publicatie. Bovendien zal ik de gedragingen en uitlatingen van De Vries verwerken in mijn komende publicatie; "De Killing Fields of Amsterdam”, aangezien ik daarin aandacht geef aan de “figuur de Maffiajournalist” waarvan De Vries de ‘Padre familia’ is.Ik zal met oog op de orde mijn eigen beveiligingsmensen verzorgen, temeer ik in het kader van het algemeen belang afhankelijk van de antwoorden ter plekke van De Vries mogelijk overga tot een zg. burgerarrestatie van De Vries en /of zijn bende/kompanen inzake zijn rol in de gestolen schilderijen en de verdeelsleutel van de betaalde 500,000- gld verzkerings penning(en)”
Selectieve Melkweg en een opmerkelijk zwijgende Peter R.
Peter R. en Melkweg gingen opeens selectief doen. En Steve mocht niet eens 1 vraag stellen... We hebben het wel over stoere Peter, die altijd ferm op de penoze afstruint, ze met de camera overbluft en vervolgens knock-out achterlaat voor de kijker. Deze actieheld de Vries durft niet in debat met Steve Brown. Zelfs niet aangekondigd. Zou de grote speurder soms bang zijn voor Steve’s vragen? Zeker weten. Ik heb nou zoveel fraais over ’t immens ruime geweten van the right guy gelezen, dat ik niet eens met zo’n dubbele moraalridder een woord zou willen wisselen. Tis een soort bogeyman. denk je als je wat in z'n verleden graaft. Let maar eens op die berekenende koude ogen als u’m weer eens stoer ziet doen. Overigens: geef mij een redactie van 20 sportschooljongens en ik sleur alle Amsterdamse Hells Angels voor de camera. Alhoewel: ik woon in helemaal alleen, zonder bodyguards in Harlingen en schreef ooit een niet zo vleiend stuk, en had dus reden om zo nu en dan achterom te kijken. Maar omdat ik me niet verschuilde hebben ze’t sportief opgevat. Zou Peter in z'n eentje dat ook hebben gedurfd? Ik wed van niet…
Dat Steve zeker een punt heeft, wat?, erg veel punten, kun je bekijken door op de volgende link te klikken: http://stevenbrown.web-log.nl/stevenbrown/files/Bruinsma.pdf
Steve: daar kunt u lezen dat de De Vries, het staat er letterlijk: gekwalificeerd mag worden als Maffia Maatje, dan wel Maffia Pr. Man. Moskowitz is dus niet de eerste televisiepresentator die met toestemming van de rechter zo genoemd mag worden….Lees en u ziet dat onze Peter zelf een andelend alias blijkt te wezen!!!
Schrijver Brown
In The Killing Fields from Amsterdam doet Brown op zijn geheel eigen wijze, dus direct, vaak met humor en soms uitbundig woedend verslag van zijn ervaringen na Drugsbaron in spijkerbroek. Hij is een opmerkelijk ervaringsdeskundige, want misschien wel de enige persoon in Nederland die een aanslag door een huurmoordenaar overleefde: de kogel doorboorde z’n lever en rechter bovenarm. Na die aanslag studeerde Brown enige jaren, niet zonder succes, rechten. Hij verdween naar het buitenland en uit het nieuws. Maar dat zijn terugkeer –‘ik ben nu schrijver, mediaman en geen drugsbaron’- niet onopgemerkt is gebleven moge duidelijk zijn.
In het boek passeert een grote groep van onderwereldfiguren de revue. Het verschil tussen misdaadschrijvers en Brown is dat hij de meeste ‘in functie’ heeft meegemaakt en ze dus realistischer kan tekenen dan een speler aan de zijlijn. Daardoor geeft de Killing Fields een actueel overzicht van bijna alle bekende levende- en dode grootcriminelen die de laatste jaren breed in het nieuws zijn geweest. Met gevoel voor detail en relativerend brengt Brown zelfs de grootste boef door z’n bij vlagen, vileine humor terug tot een gewoon mens. Niet dat ze er minder crimineel af komen, maar hij heeft oog voor kenmerkende menselijke aspecten zoals kleinzieligheid, moed, ijdelheid en lafheid. Dat maakt het in ieder geval tot een boek dat lekker wegleest. Want spraakwaterval Brown schrijft zoals hij praat: staccato. Was Drugsbaron in Spijkerbroek een coproductie, want geschreven samen met zeezeiler Peter Stuivenberg,The Killing Fields heeft Brown helemaal op eigen kracht gemaakt en daarmee aangetoond dat hij recht van spreken heeft als hij zichzelf profileert als schrijver. Bah Melkweg, een schrijver het woord afpakken… True Crime from the inside, zo kunnen we Steve’s genre het best beschrijven. Ofwel een encyclopedie van de onderwereld. Niet onmogelijk dat er een vervolg komt, want het is net als met het weer; elke dag valt er wel wat te melden…Het is een onthullend boek geworden. Steve is zo verstandig geweest niet alleen verhalen te vertellen, hij heeft waar nodig links en gerechtelijke attesten toegevoegd. Om met rode oortjes te lezen. Leest dus Peter R. de Vries ook…Saillant detail: Mabel Wisse Smit heet in dit boek de wip-prinses, dat is weer eens wat anders dan die wijf van die lange en Bas van Hout wordt -met argumenten- getekend als betaald politie-informant, geniepige gluiperd en uiteindelijk als een akelige rotboef. Altijd gevoeld en nou ist bevestigd!. Niet zo grappig als Dugsbaron, maar wel bijzonder informatief. Brown is met lof geslaagd voor zijn debuut als serieuze crimewriter.
Verschijnt in geredigeerde vorm in de volgende Soft Secrets.
F.W.
Schrijver Brown
In The Killing Fields from Amsterdam doet Brown op zijn geheel eigen wijze, dus direct, vaak met humor en soms uitbundig woedend verslag van zijn ervaringen na Drugsbaron in spijkerbroek. Hij is een opmerkelijk ervaringsdeskundige, want misschien wel de enige persoon in Nederland die een aanslag door een huurmoordenaar overleefde: de kogel doorboorde z’n lever en rechter bovenarm. Na die aanslag studeerde Brown enige jaren, niet zonder succes, rechten. Hij verdween naar het buitenland en uit het nieuws. Maar dat zijn terugkeer –‘ik ben nu schrijver, mediaman en geen drugsbaron’- niet onopgemerkt is gebleven moge duidelijk zijn.
In het boek passeert een grote groep van onderwereldfiguren de revue. Het verschil tussen misdaadschrijvers en Brown is dat hij de meeste ‘in functie’ heeft meegemaakt en ze dus realistischer kan tekenen dan een speler aan de zijlijn. Daardoor geeft de Killing Fields een actueel overzicht van bijna alle bekende levende- en dode grootcriminelen die de laatste jaren breed in het nieuws zijn geweest. Met gevoel voor detail en relativerend brengt Brown zelfs de grootste boef door z’n bij vlagen, vileine humor terug tot een gewoon mens. Niet dat ze er minder crimineel af komen, maar hij heeft oog voor kenmerkende menselijke aspecten zoals kleinzieligheid, moed, ijdelheid en lafheid. Dat maakt het in ieder geval tot een boek dat lekker wegleest. Want spraakwaterval Brown schrijft zoals hij praat: staccato. Was Drugsbaron in Spijkerbroek een coproductie, want geschreven samen met zeezeiler Peter Stuivenberg,The Killing Fields heeft Brown helemaal op eigen kracht gemaakt en daarmee aangetoond dat hij recht van spreken heeft als hij zichzelf profileert als schrijver. Bah Melkweg, een schrijver het woord afpakken… True Crime from the inside, zo kunnen we Steve’s genre het best beschrijven. Ofwel een encyclopedie van de onderwereld. Niet onmogelijk dat er een vervolg komt, want het is net als met het weer; elke dag valt er wel wat te melden…Het is een onthullend boek geworden. Steve is zo verstandig geweest niet alleen verhalen te vertellen, hij heeft waar nodig links en gerechtelijke attesten toegevoegd. Om met rode oortjes te lezen. Leest dus Peter R. de Vries ook…Saillant detail: Mabel Wisse Smit heet in dit boek de wip-prinses, dat is weer eens wat anders dan die wijf van die lange en Bas van Hout wordt -met argumenten- getekend als betaald politie-informant, geniepige gluiperd en uiteindelijk als een akelige rotboef. Altijd gevoeld en nou ist bevestigd!. Niet zo grappig als Dugsbaron, maar wel bijzonder informatief. Brown is met lof geslaagd voor zijn debuut als serieuze crimewriter.
Verschijnt in geredigeerde vorm in de volgende Soft Secrets.
F.W.
