WEGWIJS ???

Nevelen

Europa glijdt het nieuwe jaar in met een grondige economische crisis gehuld in politieke nevelen.
Hoe staat de voorheen sociaal-democratische en sindsdien neoliberale Europese Unie in de crisis?
Elk land heeft in blinde paniek naar eigen inzicht en vermogen gereageerd, weliswaar overwegend de richtlijnen van het euro-onafhankelijke Engeland volgend, maar zonder enig duidelijk toekomstbeeld.
De Griekse onlusten worden in de media van de overige Europese landen beschamend onderbelicht en over het algeheel krijgt men de indruk dat de regeringen van de afzonderlijke Europese landen als de dood zijn voor de werkelijkheid van de ineenstorting van de ‘vrije-markt’.
In zijn ‘antwoord op de kredietcrisis’ hekelt het Nederlandse maandblad voor hoger opgeleiden ‘Wegwijs’ (nummer 47, nov. 2008) de aanstelling van een ex-vakbondsleider als commissaris bij de Fortis-bank: “Een dergelijk man een vetorecht geven bij een bank waar juist in de komende jaren ingewikkelde beslissingen genomen moeten worden, getuigt bepaald niet van veel inzicht in de problematiek,” betoogt het blad, de schuld van alle bankfaillissement op het bordje van Bush schuivend die, samen met ‘s werelds financiële topman, Alan Greenspan, doorgeschoten zou zijn met zijn lage hypotheekrentes, volgens het blad ‘om het Amerikaanse volksmoreel na 11 september 2001 weer wat op te peppen’. Onder verwijzing naar Marx die ‘al meer dan honderd jaar ter ziele is’ trekt het blad de lijn schamperend door naar Nederland: ‘Edoch, Bos dreigt door te schieten door het socialisme weer tot het hoogste goed te verklaren,’ met als ideologische klap op de moralistische vuurpijl: ‘Je zou toch mogen verwachten dat de minister van Financiën in een bankbedrijf waar het Nederlandse volk voor miljarden steun aan verleent, minimaal een bankvakman zou neerzetten.’ Zonder gekheid: in een systeem van toezichtsloosheid waarbij de ene bank de ander geen geld meer leent omdat directeuren elkaar onderling niet vertrouwen, wil men dat het Nederlandse volk nog in het bankvakmanschap als hoogste goed gelooft!

Het neoliberalisme terziele...

Het anno 2008 terzielegaan van het neoliberalisme is voor adepten een even zure appel om doorheen te bijten als destijds voor marxisten de val van het communisme. In plaats van elkaar voor anachronist te verslijten is het wenselijk met een alternatief af te komen dat de Europese eenheid een basis geeft als men niet wil dat de Griekse onlusten tot een revolutie van Europees formaat uitgroeien.
Nadat ik gisteravond op televisie de voorzitter van de Organisatie voor Economische en Ontwikkelingssamenwerking nog hoorde roepen dat de (bank)ondernemer aan geen overheid of wet onderworpen zou mogen zijn, maak ik me sterk dat Bos met de Fortisbank niet zozeer aan marxistisch anachronisme doet alswel de weg in het duister terugzoekt naar overheidsinspraak in een ontspoorde financiëel-economische ontwikkeling.

Moge 2009 politieke verlichting brengen.

Ariënne Verburg, 29 december 2008

By the way: wij wensen een ieder een onglooflijk, ongelovig 2009, passend in het jaar van DARWIN! (F.W.)

Is Rijkman Groenink een maffioso???

Lees Banken Beroven Mensen. Over de praktijken van Fortis en nog veel meer over de witteboorden maffia. Wat er niet is staat, maar wat u toch moet weten: het was in de tijd van de boycot van Zuid Afrika. Binnen -toen nog- de AMRO bank circuleerde een dossier met nogal wat rode aantekeningen. Dat betrof de financiering van een Haarlemse huisjesmelker die van de bank een miljoenenkrediet had gekregen. Omderpand: krottenwijken in Soweto. Dat dossier belandde in handen van het hoofd bijzondere kredieten. En dat was niemand minder dan de heer RIJKMAN GROENINK. Het ligt vast nog wel ergens in de archieven van de bank...Omdat ik het zelf in handen heb gehad en erover gesproken met een paar redactieleden van VN. weet ik het nog. Vooral dat contact met VN was een reden om het aan RIJKMAN GROENINK toe te vertrouwen. Maffia!!!!!

The Boogeyman van Peter Stuivenberg

AFTELLEN IS BEGONNEN
Israël wil Iran aanvallen: de wereld van Mad Max herleeft

Tijdens de koude oorlog stopte de toenmalige president van de Verenigde Staten John F Kennedy, zijn Russische collega Croetsjov omdat hij kernraketten op Cuba wilde plaatsen. De wereld ontkwam op het nippertje aan een atoomoorlog. Nu, opnieuw, staan we aan de vooravond van een nucleaire holocaust: Israël wil met tactische kernwapens de Iranese uraniumverrijkingprojecten vernietigen. Tijdstip: tussen nu en de beëdiging op 20 januari 2009 van de nieuwe Amerikaanse president Barack Obama. Het aftellen is begonnen. Rusland, China en Syrië kiezen de zijde van Iran; de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk en een paar van hun Europese bondgenoten die van Israël.

Sinds een half jaar stapelen de gebeurtenissen die kunnen leiden tot een nucleaire ramp, zich razendsnel op:

20 Juni: Iran waarschuwt Israël na een reportage van de New York Times dat de Israëlische luchtmacht zich voorbereid voor een aanval op Iran. "Wanneer onze vijanden, met name de Israëliërs en de Amerikanen, willen dat wij sterke taal gebruiken, dan kunnen zij erop rekenen dat zij op hun gezicht worden geslagen," aldus Ayatollah Ahmad Khatami tijdens een gebedsdienst dat tevens over de radio werd uitgezonden. Het bericht dat eveneens in de Jerusalem Post stond, is sinds kort verwijderd (1).

22 Juni: De Jerusalem Post (2) meldt dat de Israëlische luchtmacht in de eerste week van juni oefent in lange afstand vluchten en in de lucht bijtanken. Het Iranese leger traint zich ondertussen in het gebruik van het Russische S-300 luchtafweer systeem dat 100 doelen tegelijkertijd kan volgen.

23 Juni: De Europese Unie neemt aanvullende sancties tegen het Iranese nucleaire programma. Het sluit de Europese kantoren van de Iranese Melli Bank, bevriest van 15 Iranese organisaties de banktegoeden en weigert Iranese ambtenaren een visum. De Eerste Minister van Groot-Brittannië spreekt de Israëlische Knesset toe: “Groot-Brittannië zal met de Verenigde Staten en zijn Europese partners een verdere ontwikkeling van het Iranese nucleaire programma verhinderen.” Iran noemt de acties ‘illegaal’ (3, 4,5). Overigens bieden Rusland, China, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland Iran aan om te helpen bij het opzetten van een vreedzaam nucleair programma, op voorwarde dat het stopt met het verrijken van uranium.

24 Juni: De voormalige Amerikaanse vertegenwoordiger in de Verenigde Naties, John Bolton, zegt dat Israël de Iranese nucleaire installaties zal aanvallen als Barack Obama de presidentsverkiezingen wint. Tijdstip: tussen 4 november, dat is de dag dat de Amerikaanse verkiezingen werden gehouden, en de beëdiging van Obama op 20 januari 2009 (6).

28 Juni: Michael Mullen, voorzitter van de Amerikaanse ‘Chefs van Staven’ spreekt in Israël met de chef van de generale staf, luitenant-generaal Gabi Ashkenazi. Een paar weken later vliegt Ashkenazi naar de verenigde Staten voor een tegenbezoek (7).

1 Juli: Amerikaanse defensie specialisten vrezen dat Israël voor het eind van dit jaar de Iranese nucleaire faciliteiten zal aanvallen, aldus ABC News. Washington is bezorgd dat Iran als vergelding Israël en de Verenigde Staten zal aanvallen. Iran staat op het punt om twee belangrijke ‘rode lijnen’ te overschrijden: voldoende verrijkt uranium om een kernwapen te ontwikkelen en een luchtverdedigingssysteem inclusief lange afstand raketten dat sterk genoeg is om een luchtaanval af te slaan (8).

Juli: Het vliegkampschip Abraham Lincoln en Peleliu gestationeerd in de wateren voor Iran en Afghanistan, krijgen na het beëindigen van een Amerikaans-Britse-Franse-Braziliaanse marine oefening genaamd Operatie Brimstone, gezelschap van de vliegkampschepen Ronald Reagan, Iwo Jima en de Britse Ark Royal. Het machtsvertoon rond deze vliegkampschepen met al hun begeleidende fregatten, kruisers, bevoorradingsschepen en onderzeeërs is enorm (9, 10). Vooral de twee vliegdekschepen uit de Nimitz klasse - Ronald Reagan en Abraham Lincoln met ieder 90 vliegtuigen – zorgen voor opschudding. Operatie Brimstone in de Atlantische Oceaan imiteerde het breken van een Iranese blokkade van de straat van Hormuz (11,12) .

4 Augustus: De vijf permanente leden van de VN Veiligheidsraad en Duitsland overwegen nieuwe sancties tegen Iran indien het nucleaire verrijkingsprogramma wordt voortgezet (13).

7 Augustus: Koeweit bereidt zich voor op een eventuele oorlog in het Midden Oosten (14).

20 Augustus: De Syrische president Bashar al-Assad voert in Sochi, Zwarte Zee, besprekingen met president Dmitry Medvedev. Syrië is een bondgenoot van Iran en de aanwezigheid van Rusland moet de Israëliërs van een eventuele aanval afhouden. In een interview met de Russische krant "Kommersant" op 20 augustus zegt al-Assad, "Iedereen weet wat voor rol Israël in de Georgië crisis heeft gespeeld. Rusland kan niet langere zijn vriendelijke banden met Israël onderhouden”. Voor Syrië zijn de Russische wapenaankopen erg belangrijk, met name het Russische Pantsyr-S1 luchtverdedigingssysteem, de BUK-M1 middellange afstand raketten en volgens de Engelse krant de Financial Times de Russische Iskander raketten die beter werken dan de Syrische Scuds. De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni reageert met de opmerking “Het is in het belang van Rusland, Israël en de omringende landen om geen lange afstand raketten naar Syrië te sturen.” Hierbij merkt ze op dat Syrië samenwerkt met Iran, de Libanese militante groepering Hezbollah, en de Palestijnse militante groepering Hamas (15, 16).

18 September: Reserve admiraal Andrei Baranov's maakt bekend dat 10 Russische oorlogsschepen zijn geplaatst in de Syrische havenstad Tartus en dat de capaciteit van de haven snel zal worden vergroot.
Admiraal Vladimir Wysotsky plaatst tevens alle Russische wapens in de Middellandse Zee onder het commando van de Zwarte Vloot, waardoor Russische oorlogsschepen tot onder de Israëlische kust kunnen opereren (17).

23 September: Russische oorlogsschepen vertrekken naar Venezuela voor gemeenschappelijke vlootoefeningen (18).

23 September: De Verenigde Naties kunnen geen nieuwe sancties tegen Iran af te kondigen; Rusland en China houden dit tegen. Rusland vanwege de kritiek op zijn Georgië politiek en China vanwege Amerikaanse wapenleveranties aan Taiwan (19, 20).

13 Oktober: Iran weigert zijn nucleair verrijkingsprogramma op te geven. De Verenigde Staten en Israël houden rekening met militaire acties. De Iranese president Mahmoud Ahmadinejad’s verklaart tijdens de algemene vergadering in de Verenigde Naties dat de staat Israël in verval is en het Amerikaanse rijk in elkaar stort (21).

27 Oktober: Amerikaanse commando’s vallen het Syrische dorpje al Sukkariya vlakbij Abu Kemal aan, 7 kilometer van de grens van Irak. Hierbij zijn 4 helikopters betrokken. Er worden 8 burgers waaronder kinderen gedood en 14 personen gewond. De Amerikanen zijn op zoek naar Abu Ghadiyah, leider van een Al-Qaeda cel. De Syrische minister van Buitenlandse Zaken Moallem betitelt de actie als ‘crimineel’ en waarschuwt dat bij een herhaling Syrië zich zal verdedigen (22).

November: De twee vliegkampschepen Abraham Lincoln en Ronald Reagan zijn vertrokken, maar daar staat tegenover dat Theodore Roosevelt (eveneens een deelnemer aan operatie Brimstone) hun plaats inneemt. Het vliegkampschip Dwight D, Eissenhouwer oefent alvast in de Atlantische Oceaan en de Zuid Afrikaanse marine heeft plannen om begin januari naar Somalië te varen om daar ‘de piraten aan te pakken’. Zuid Afrika beschikt over drie gloednieuwe fregatten van het ‘Stealth’ type (onzichtbaar voor radar en vermoedelijk de enige ter wereld) en drie gloednieuwe onderzeeërs.
De Amerikaanse vijfde vloot met ongeveer 14 schepen blijft gericht op wat er in het Midden Oosten gebeurd en de zevende vloot met 42 schepen die is gestationeerd in de Stille Zuidzee, kan er op ieder moment worden bijgehaald. Verder hebben de Amerikanen een bases in Turkije, Saoedi-Arabië (2) en Koeweit.

17 November: Iran accepteert Turkije als bemiddelaar in het conflict in het Midden oosten. De Turkse premier Tayyip Erdogan wil de relaties tussen Iran en de nieuwe Amerikaanse regering van Obama versterken (23).

21 November: President George Bush, vice President Cheney, Minister van Buitenlandse zaken Condoleezza Rice en Minister van Defensie Robert Gates ontmoeten in Washington de scheidende Israëlische president Ehud Olmert (24). Het gaat over Iran, dat genoeg verrijkt uranium heeft om een nucleaire bom te maken. Volgens het International Atomic Energy Agency heeft Iran inmiddels 630 kilogram van dit materiaal, 150 kilogram meer dan in augustus van dit jaar. Dit is genoeg om een bom te maken van het formaat dat eind Tweede Wereldoorlog de Japanse stad Nagasaki verwoestte. Iran heeft 6000 centrifuges om verrijkt uranium te produceren, hetgeen volgend jaar met 3000 wordt uitgebreid. Een Israëlische aanval op Iran heeft de toestemming nodig van de Verenigde Staten, omdat er deels gevlogen wordt door een door de Amerikanen gecontroleerd luchtruim.


23 November: De Israëlische krant Ha'aretz zegt dat de Israëlische defensie het kabinet zal verzoeken om een vredesregeling met Syrië en verkiezingen in de Palestijnse gebieden om Syrië en Palestina buiten een toekomstig conflict met Iran te houden (25). Het rapport waarschuwt dat Iran in 2009 over nucleaire wapens kan beschikken en Israël in zijn voortbestaan kan bedreigen. Ook zijn de lange aftstand rakketen waarover verschillende buurlanden beschikken een flinke bedreiging. Defensie meent dat Israël alleen aan deze dreiging het hoofd moet bieden, omdat de kans dat zij door de internationale gemeenschap en met name door de Verenigde Staten worden gesteund, klein is. Er wordt verder gezegd dat het ‘venster’ om nog tot actie over te gaan, steeds kleiner wordt.

24 November: Donald C. Winter, het hoofd van de Amerikaanse marine, bezoekt de Amerikaanse coalitiepartners in het Midden Oosten om te vertellen hoe belangrijk de aanwezigheid van de 5e vloot voor de deur van Iran is (26).

26 November: Een terroristenaanval op de hoofdstad van India - Mumbai, het voormalige Bombay - kost het leven aan ongeveer 150 mensen, ongeveer 370 mensen zijn gewond. De doelen zijn de prestigieuze Taj Mahal en Oberoi hotels en het Israëlische centrum Chabd-Lubavitch. De berichten zijn verwarrend. Eerst wordt gezegd dat een kleine 20 man van de Deccan Mujahedin, een Indiase moslim organisatie die contacten onderhoud met extremistische groeperingen in Pakistan, 10 doelen aanvallen. Daarna wordt gesuggereerd dat het scenario in handen is van de Israëlische geheime dienst Mossad en plaatselijke moslim groepen. Het doel is India bang maken voor een eventuele islamitische bedreiging (27). India is met zijn 166 oorlogsschepen waaronder atoomonderzeeërs de ‘beschermheer’ van de Indische Oceaan.
Obama verklaart na de aanval ‘dat India het recht heeft om achter die bandieten aan te gaan, waar ter wereld ze ook zitten’ (28).

30 November: Iran zegt dat vijandelijke oorlogsschepen in de Perzische Golf het eerste doelwit zullen zijn bij een eventuele aan val op het land. Dit komt overeen met de berichten van The New York Sun eerder dit jaar, dat Iran als eerste de Amerikaanse vijfde vloot zal aanvallen met Russische Shkval torpedo’s. Vlak tevoren verklaarde de commandant van de Iranese marine, reserve admiraal Habibollah Sayyari, dat Iran perfect in staat is om de Straat van Hormuz te blokkeren. Iran heeft de Asalouyeh marine bases in de Perzische Golf gemoderniseerd en een nieuwe marinebasis in de haven van Jask, de Zee van Oman, in gebruik genomen (29).
1 December: TIME magazine maakt bekend dat Ehud Olmert tijdens het bezoek aan de George Bush zich heeft opgewonden over het feit dat de Amerikanen betrekkingen willen aanknopen met de Palestijnse terroristen organisatie Hamas en wel via de Jordaanse koning Abdullah. Verder schijnt Bush zijn collega Olmert te hebben gewaarschuwd geen militaire acties in het Midden Oosten te ondernemen in de periode tot 20 januari. Het ziet ernaar uit dat de Amerikaanse interventie erop is gericht om de Palestijnen en Syriërs buiten een eventueel treffen tussen Israël en Iran te houden (30).
2 December: Iran begint een serie oefeningen onder de codenaam ‘Operatie 87’, waaraan 60 oorlogsschepen deelnemen. De 5-dagen durende training is gericht op het beheersen van de Straat van Hormuz (31).

4 December: Israël bereidt een aanval voor op de Iranese nucleaire installaties en is bereid deze uit te voeren zonder toestemming en/of steun van de Verenigde Staten. Er wordt gesuggereerd gebruik te maken van ‘bunker-busters’. De genoemde doelen zijn Natanz waar duizenden centrifuges verrijkt uranium produceren, Isfahan met 250 ton aan gas opgeslagen in tunnels en Arak met zijn zwaar water reactor.
De Israëlische geheime dienst zegt dat Iran in de tweede helft van 2009 genoeg verrijkt uranium zal hebben om een atoombom te maken (32).

5 December: Bush verklaart op het Saban Forum in Washinton – de belangrijkste plek waar Midden Oosten kwesties worden besproken – dat de Verenigde Staten Iran verbieden om nucleaire wapens te maken, zelfs onder het nieuwe bewind van Barack Obama. Hij ziet Teheran als een bedreiging voor de vrede: "We zeggen het duidelijk: in naam van de veiligheid van ons volk en de vrede in de wereld, de Verenigde Staten zullen niet toestaan dat Iran een kernwapen ontwikkeld” (33, 34).

7 December: Iran test nieuwe Nasr-2 oppervlakte raketten, afgevuurd vanaf een oorlogsboden (35). De raketten zijn ene bedreiging voor de Amerikaanse vliegkampschepen.

7 December: Jim Hoagland van de Washington Post waarschuwt ervoor dat de eerste weken na beëdiging van Obama uiterst kritiek zijn, omdat dan de nieuwe administratie nog niet tot in detail is gevormd (36).
7 December: Edip Yudsel ziet twee partijen: aan de ene kant een zionistisch en kapitalistische coalitie, aan de andere kant de Salafi-Mullah-Taliban coalitie. Kortom een conflict tussen Christendom en moslims (37).

7 December: Ayatollah Akbar Hashemi Rafsanjani uit scherpe kritiek op de opgelegde sancties en zegt dat ‘de woede van de moslims uiteindelijk zal exploderen en de Israëli’s verbranden’. Hij roept alle moslimlanden op om niet passief toe te kijken maar in actie te komen. Zijn toespraak werd over de radio uitgezonden (38).

8 December: India is niet blij met de 17 arrestaties in Kasmir, Pakistan. India zegt dat de Lashkar e-Taibe leiders slechts een onderdeel vormden van de Mumbai samenzwering. Zij wijzen naar de regeringscoalitie die wordt geleid door Inter-Services Intelligence (ISI), Taliban, elementen van Al Qaeda en andere Islamitische groeperingen. ‘Zonder ISI's tactische en logistieke hulp zou een dergelijke aanval niet mogelijk zijn geweest” (39).

10 December: De Amerikanen trekken een vloot van schepen naar de Arabische Zee, waaronder de USS John C. Stennis, met 80 vliegtuigen, de USS Theodore Roosevelt, met 90 vliegtuigen en USS Iwo Jima, met een groot contingent aan landingstroepen. Deze schepen zijn vergezeld van kruisers, destroyers en onderzeeërs. Verder doemt op het Destroyer Squadron 50/CTF 55 met als taak om de vloot te beschermen en snelle aanvallen uit voeren en de Mine Countermeasures Division 31 die de waterwegen moet openhouden. De USS Mount Whitney is vanuit de Middellandse Zee overgekomen om de acties te coördineren. Verder zijn een onbekend aantal Franse en Engelse marineschepen aanwezig. Teheran denkt dat de Verenigde Staten de terreuraanslag in Mumbai aangrijpt om zowel Pakistan als Iran aan te vallen (40).

Drie Wereldoorlogen
De dreiging van een nieuwe wereldoorlog past in de ontwikkelingen van de twee voorgaande. De Eerste Wereldoorlog werd gevoerd uit economische expansiedrift. De Tweede vloeide voort uit de haat die de Duitsers koesterden jegens de Fransen en de Joden, die zij verantwoordelijk hielden voor de economische terreur die voortvloeide uit het Verdrag van Versailles. En de zich nu aandienende Derde Wereldoorlog vloeit voort uit de Tweede, namelijk door het zionisme binnen de islamitische wereld te plaatsen. In het recent verschenen boek De Boogeyman wordt rekening gehouden met ‘opzet’, een meerjarenplan bedacht door de wereldelite om de absolute macht naar zich toe te trekken.

Net als bij beide vorige wereldoorlogen zijn de economische omstandigheden beroerd: de wereld is nu ondergedompeld in een ongekende financiële crisis, die leidt tot ettelijke miljoenen werklozen in de westerse wereld. De Verenigde Staten is ondergedompeld in een depressie en Europa maakt aanstalten om dezelfde weg op te gaan.

Overigens vertonen de opeenstapeling van agressies en beschuldigingen veel overeenkomst met de situaties die vooraf gingen aan de Golf oorlog in 1991; hiervan staat in het boek De Boogeyman een uitgebreide analyse.

Aanleiding
Zoals bij iedere oorlog is er altijd een aanleiding, zeg maar een uitnodiging, om mee te doen. Voor de Eerste wereldoorlog was het de moord op de Oostenrijkse keizer Franz Joseph en zijn vrouw. Voor de Tweede Wereldoorlog vielen de Duitsers vermomd als Poolse militairen een Pools radiostation aan. En later gebruikte de Verenigde Staten de ‘onverwachte’ Japanse aanval op Pearl Harbor om aan de Tweede Wereldoorlog mee te doen. En Busch gebruikte in 2003 een door de CIA geënsceneerde aanval op het Pentagon en het Wereld HandelsCentrum om Irak te bezetten.

De oorzaak van het Midden Oosten conflict is dat Iran kernwapens wil maken, hetgeen moet worden gestopt. Alleen, dat op zich is niet voldoende voor een oorlog. Het hebben van kernwapens betekent niet dat die partij deze wapens tegen je wil gebruiken. Er is dus een directe aanleiding nodig om het conflict tot ontploffing te brengen. Al Qaeda die zich in Iran en Syrië verstopt, moslims die de vreedzame Hindoestanen aanvallen enz. We spreken over de aanval op Mumbai (het oude Bombay), opgezet om het Hindoestaanse India bij een islamitisch conflict te betrekken. De terroristen aanval is zogenaamd uitgevoerd door Pakistaanse moslims. Kleintje Muurkrant stelt echter in haar publicaties van 3 en 7 december, dat de aanval een doorgestoken kaart is, en gezien de commentaren lijkt het erop. De gemoederen lopen op en de jihad krijgt de schuld. En de jihad zegt natuurlijk dat het niet aan hun ligt maar aan de Israëlische Mossad. Bovendien was er niet sprake van een terroristengroep, maar vier of vijf. En de acties lijken ruim van te voren gepland, want zoveel wapens en explosieven breng je niet in een zomeravond aan land.

Ook de piraterij langs de kust van Somalië heeft er zijdelings wat mee te maken. De piraterij wordt als een vrolijke 1 mei beweging aan het publiek voorgesteld. Zo’n 18 maanden geleden waren er alleen wat rovende Egyptische (!) vissers, maar nu is het zo erg dat er oorlogsbodems heen worden gestuurd a raison van ettelijke tientallen miljoenen Euro’s per week. Dankzij de piraten wemelt het er nu van Engelse, Franse, Duitse, Deense en ‘extra veel’ Amerikaanse oorlogsbodems, die hierdoor ‘ongemerkt’ op een steenworp afstand van Iran en buurlanden zijn gekropen. Overigens staan Somalië en Jemen op het Amerikaanse lijstje van te veroveren gebieden, net als Zimbabwe, Iran, Georgië en Myamar.

Krijgt de Boogeyman gelijk?
De ban op nucleaire wapens, zoals in 1996 tijdens een ontwapeningsconferentie voorgesteld, schijnt nog niet te zijn getekend door Egypte, Israël, Iran, Pakistan, India, Indonesië, Noord Korea, China en de Verenigde Staten. Hieronder vinden wij de hoofdrolspelers van dit conflict.
Indien de Israëlische premier Olmert het sein tot de aanval geeft, kan zijn opvolger Netanyahu zeggen sorry, ik was het niet. En voor Barack Obama geldt hetzelfde. Hij kan Reagan na-apen die zei - toen hij door George Schultz werd geïnformeerd over de Israëlische aanval op de kerncentrale in Irak - "Oh well, boys will be boys." En vervolgens Israël een lichte economische sanctie opleggen.

De aanval kan ieder moment vanaf nu, tot ongeveer drie maanden na de beëdiging van Obama op 20 januari worden verwacht. Het tijdstip zal zijn, zoals de vroegere baas van het Israëlische leger Moshe Ya'alon, zegt ‘voordat Iran genoeg centrifuges heeft om een nucleaire bom te maken en voordat Iran over het nieuwe Russische SA-20 luchtafweer systeem beschikt, waardoor het een stuk moeilijker wordt om ongemerkt aan te vallen’.

Het wordt letterlijk buigen of barsten: Of Iran geeft zijn uraniumverrijkingproject op en erkent Israël en de Verenigde Staten als de nieuwe zionistische en kapitalistische leiders van het Midden Oosten, of riskeert een atoomoorlog. Het boek De Boogeyman houdt sterk rekening met het laatste, namelijk een Derde Wereldoorlog tussen het zionisme en de Arabische wereld, hierbij de rest van de wereld met zich meeslepend. Dit conflict zal een enorme sociale, politieke en economische chaos veroorzaken, waaruit uiteindelijk een nieuwe wereldorde zal herrijzen.

Nu de vraag aan u: gaat de ‘twin tower’ plof zich herhalen en wordt Iran in februari bij de kladden gegrepen of niet? Wat is het mogelijke scenario, dat ons staat te wachten. Onder degenen met de meest realistische versie wordt een exemplaar van het boek De Boogeyman verloot. Ach, en denk niet dat als er wat gebeurd – werkelijk God verhoede het – dat dit op een uiterst spontane wijze plaatsvindt, want zowel de ‘getolereerde’ en mogelijk opgejutte piratenaanvallen als de aanval op Mumbai stinken een uur in de wind. De Boogeyman is, zoals ik eerder stelde, een uitermate uitgekiend baasje die vreselijk goed de toekomst naar zijn hand weet te zetten. Precies zoals hij daarmee al een 200 jaar bezig is. Het doel: het veroveren van de wereldmacht.

Peter Stuivenberg
Auteur: De Boogeyman
Uitgeverij Elmar, Rijswijk

Entrez les Murs, een beschouwing

Gisteravond de gouden-palm-winnaar van het Festival van Cannes gezien, ‘Entre les Murs’. De problematiek van het multiculturele onderwijs, de ghettocultuur die mijlenver van de Franse Verlichting afstaat, de nuances van het Franse denken en taalgebruik die door de straatjeugd per definitie niet aangevoeld en vijandig geïnterpreteerd worden (zelfrespect van een minderheidsgroepering wordt nu eenmaal aan verzet tegen de meerderheidscultuur ontleend!), het onaflaatbare streven van het lerarenteam deze jeugd in haar waarde te laten en toch over de streep te trekken - waarbij de tolerantiegrens steeds verlegd en daarom telkens des te scherper gesteld moet worden, wat tot de nijpende vraag naar het resultaat van deze paradox leidt: wat geeft het onderwijs deze leerlingen mee voor het leven? - dit alles wordt in levensechte, niet gespeelde schoolscènes belicht.

De vraag naar de haalbaarheid van het nationale Franse onderwijsprogramma, dat een kennisniveau veronderstelt maar geen inburgeringsvermogen toetst, blijft open. De kwestie van sancties of een cijferwaardering voor gedrag komt als grondthema terug op alle rapportvergaderingen -die vanwege de transparentie ook door klassenvertegenwoordigers mogen worden bijgewoond en aan de klas gerapporteerd, wat tot grote misverstanden en zelfs mistoestanden leidt, omdat negatieve waarderingen van leraren door de voor discriminatie overgevoelige leerlingen al gauw geïterpreteerd worden als beledigend. Zíj immers doen oprecht hun best, hén kan niet aangerekend worden dat ze zich bij de gedragsnormen en -verwachtingen van het gezag weinig anders kunnen voorstellen dan een poging tot raciale vernedering of persoonlijke rancune. De trotse Afrikaanse moeder die haar zoon verdedigt voor de schooltuchtraad en in zijn naam haar excusies aanbiedt (die door de zoon zelf vertaald moeten worden daar ma maar drie woorden Frans spreekt) is hiervan een ontroerend voorbeeld, temeer omdat haar excuses door de school niet geaccepteerd kunnen worden vanwege haar volslagen gebrek aan inzicht in de onaanvaardbaarheid van het schoolgedrag van haar zoon, die zich, even trots als zijn moeder, in zijn klas opwerpt als oppositievoerder tot de situatie uit de hand loopt.
De jongen wordt, ondanks het risico dat zijn vader hem in dat geval naar Afrika zal terugsturen en alle inzet voor niets zal zijn geweest, van school geschorst… Een tragisch gegeven in een diepmenselijke context.

Mijn kritiek, niet op de film die ik bewonderenswaardig zuiver verwezenlijkt en in de tolerante en flexibele aanpak van het onderwijsteam buitengewoon inspirerend vind, geldt de overheidsinvestering in het onderwijs op zwarte scholen.
Dat niet méér docenten worden ingezet getuigt mijns inziens van gebrek aan ernst om het inburgeringsprobleem van allochtone leerlingen op te lossen. Lesgeven aan klassen van meer dan vijftien probleemjongeren binnen te enge muren werkt haast contraproductief. Dan kun je beter met ze gaan rappen.

Ariënne Verburg, 4 december 2008.

Miskend Talent, debuut van Victor Meijer

"Manolo Gonzales vindt zichzelf een genie. Hij schildert alleen maar meesterwerken en het zal niet lang meer duren voor hij ontdekt wordt en kunstkenners hem in één adem zullen noemen met Picasso, Michelangelo en Van Gogh.

Maar met zijn besluit zijn studie aan de kunstacademie te staken, ziet Manolo zich geconfronteerd met de keerzijde van zijn zogenaamde onafhankelijkheid. Zijn hospita wijst hem de deur, hij wordt ontslagen en hij trekt in bij zijn vader, voor wie hij het verlaten van de academie verzwijgt. Verstoken van een atelier slaat hij aan het zwerven en verliest zich in gepeins over de kunstacademie, roem en vrouwen. Desillusies en vernederingen volgen elkaar op wanneer Manolo ook door zijn vader het huis wordt uitgegooid. Hij wijkt uit naar Barcelona, waar zijn moeder woont."

Tot zover de flaptekst van Miskend Talent van Victor Meijer. Als u meer wilt lezen moet u dat in het boek doen, want hoewel allerminst een thriller -Victor houdt alleen van thrillers als ze op celluloid staan- laat deze semi(?) autobiografie van een student / factotum / miskend genie / erkend genie zich lezen als was hij bedoeld als pageturner.

Met een afgewogen dosis cynisme en een juiste hoeveelheid compassie gaat de jonge kunstenaar in wording, Manolo Gonzalez de spoken uit het verleden te lijf. Zo is er bijv. een enigszins getikte docent van de academie. "Wat voor cijfer wilt u?" "Misschien moet je striptekenaar worden." Voor Manolo is deze opvatting van geleide kunst nou niet bepaald de juiste basis voor een creatieve inblazing. Kunst is voor die lui een vak, hoor je hem, vol afkeer, denken.
Bemoedigend dat je op zo'n academie weer wel iemand onmoet die weet wat jazz is of een verwante ziel die van films houdt. Onbedorven geesten zullen we maar zeggen.

Als kunstenaar in wording (het wordt bijna een mantra..) doorloopt Manolo het traject waarvan z'n beetje de hele wereld denkt dat een kunstenaar dat moet afleggen. Kunst = lijden. Toch? Victor bevestigt deze dooddoener op zijn geheel eigen wijze, door er als het ware nieuw leven in te blazen. Tranentrekkend over the top...

Hospita's: nooit bonafide, alleen maar op de wereld om de kunst uit te knijpen, overgens in dit geval opvallend veel gemeen hebbende met de kunsthandelaars. Beiden zijn, gezien door de ogen van Gonzalez, Dickensiaans geproportioneerd. Er zijn nou eenmaal van die dingen en mensen die altijd hetzelfde zullen blijven..
Dan de / alle vrouwen die mogelijk dromen van kunstenaars, helaas altijd van gearriveerd, en tot diep verdriet van Manolo, nooit van aankomend talent. Tsja, zegt Meijer, de wereld is nog niet helemaal af.

En wat doe je dan als't tegenzit? Je bent uteindelijk toch een kunstenaar, je weet het zelf zeker, net als je vrienden, hoewel je vader twijfelt en moeder bedenkingen heeft. De wereld overtuigen, dan gaat de rest wel mee. That's the trick. Geniaal in z'n eenvoud. Hierop nemen we een voorschot. En daar ga je nou,als man van de wereld, naar het bordeel. Niet te duur, uiteraard, chique is voor na de doorbraak. Alle waar, zo blijkt ook hier, is naar z'n geld.. Op de lokatie hoort de jonge, geniale Manolo Gonzalez: "Spuit maar lekker hoor jochie," klinken uit de valsrode mond van een zonnebankbruine, gezette temeier, domicilie houdende op de Ruysdaelkade... Verschil tussen droom en daad. Tsja,Gonzalez schetst hier het lijden van de kunstenaar, van alle franje en romantiek ontdaan.. Hij tekent het naakte bestaan op z'n allerdiepste treurigheid. Maar het kan nog erger. Let op:-Manolo betaalt de juffrouw achter't raam met geleend geld van z'n vader, waarna hij overgaat tot het consumeren van haring met ui-.

Om zoiets deeniswekkends te kunnen verzinnen, dan heb je er tenminste iets van begrepen. Dat zoveel leed, zoveel kommer, zo opbeurend kan werken als het leest. Meijer trekt subtiel alle registers open en dat is een kunst die weinigen gegeven is.

Tragikomedie van een heel hoog niveau, dat is wat Victor Meijer in deze orginele kroniek van the artist as a young man beheerst, kundig en stijlvol opdient. Nergens wordt op de vette lach gespeeld, eerder komt er, soms, een oprechte traan opwellen. De passage's over de relatie met zijn vader, zijn om in te lijsten. Eentje als voorschot: "Hij rookte een sigaar, en ik wist dat de vingerlange askegel elk moment kon afbreken en op zijn kleren kon vallen. Ik wilde het niet zien." Nee, het is niet uit de nalatenschap van Reve.

Het is misschien wel echt gebeurd. Ervan uitgaande dat Manolo Meijer's alter ego is dan leest u hier een, bij vlagen ontroerende autobiogafie. Maar het kan ook best wezen dat dit hele navrante verhaal -waarom vaak en veel valt te lachen-, ontsproten is aan het creatieve brein van de multi getalenteerde, want schilder, toneelschrijver, muzikant en illustrator Victor Meijer en is Miskend Talent het bewijs dat zijn talent groot genoeg is om het kleine talent, Manolo Gonzalez een plek in de letteren te gunnen.

Kortom: lezen, dit voortreffelijke, raadselachtige, amusante en doortrapte debuut, deze autobio in romanvorm, van Victor Meijer.

F.W.

Uitgave: De Harmonie