Momenteel zit Dick N. in Indonesie in de cel. Als het vonnis, zoals het er nu ligt, wordt uitgevoerd staat Dick, net als destijds in Singapore, Johannes van Damme ,
de doodstraf te wachten. Een gruwelijk vooruitzicht. En opmerkelijk: volgens de informatie die via de landelijke en internationale kranten naar buiten is gekomen leek Dick betrokken bij de opzet van een XTC lab. Nergens staat er inderdaad drugs zijn geproduceerd. De Nederlandse regering en de Europese Unie hebben aan de bel getrokken bij de regering in Djakarta. Laten we hopen dat het wat uithaalt. De doodstraf is in de meeste landen afgeschaft. Dick N. heeft volgens de nationale en internationale bronnen, dus geen pil of stof geproduceerd. En misschien waren er plannen, maar je mag toch verwachten dat men zich daarover in Djakarta nog eens achter de oren krabt. Verstandig was het dus niet, met (heel algemene) kennis over chemie naar Djakarta te komen: de kennis die nodig is voor het maken van chemische drugs kan iedereen binnen een paar uur van het net plukken. Maar ben je dan meteen expert??? En om daarvoor iemand te excecuteren? Als ik alle info goed heb geordend was er dus geen drugsproductie. En plannen? Tsja, we plannen allemaal wel eens wat. Maar tussen droom en daad staan wetten en praktische bezwaren, dichte Elsschot ooit. Voor de droom staan geen wetten, die staan voor de daad. Een vangst van pillen zou aantonen dat er een daad is geweest. Niks, er is geen pil gemaakt.!!!Spannende tijden voor Dick. Een paar jaar geleden sprak ik met Pedro Ruyzing, die wel in het bezit van drugs was en werd gepakt in Thailand. Hier volgt Pedro's relaas. Iedereen die het vermanende vingertje heft, moet toch beseffen, dat alleen al jaren in een gevangenis een zo zware straf is, dat niemand over recidive piekert.....Thailand is Indonesie niet, maar wie weet bestaan er ook daar krachten die Dick N. kunnen helpen om zijn vonnis te herzien....
Pedro Ruyzing zat bijna tien jaar vast in de beruchte Bang Kwang gevangenis in Thailand omdat hij werd gepakt met twee kilo heroïne in zijn handbagage. Eerst leek het erop dat hij de tweede Nederlander zou worden na Johannes ten Damme die wegens drugssmokkel zou worden opgehangen. Maar omdat hij meteen bekende werd die doodstraf omgezet in levenslang. Tijdens het staatsbezoek dat koningin Beatrix vorig jaar bracht aan koning Bhumibol werd aan hem en de Nederlandse Ghanees George Ofosuhene die vastzat voor eenzelfde vergrijp, gratie verleend. Na tien jaar zette Ruyzing weer voet op Nederlandse bodem.
"Het leek een sciencefiction verhaal: Internet, mobiele telefoons, tientallen televisiekanalen en een drie keer zo groot Heerhugowaard. Ik herkende mijn eigen stad bijna niet. Alsof ik in een tijdscapsule had gezeten. Alle veranderingen moest ik in één keer zien te verwerken"
Voor zijn gedwongen verblijf werkte Ruyzing als taxichauffeur in Heerhugowaard. "Vroeger kende ik elk hoekje en gaatje, nu moet ik regelmatig de weg vragen," zucht Pedro, "Maar ik ben vastbesloten om mijn oude vak te hervatten en uit ervaring weet ik dat gewenningsprocessen soms sneller gaan dan je voor mogelijk houdt."
Pedro denkt even na over mijn vraag, hoe iemand het in zijn hersens haalt om voor zo'n geringe hoeveelheid drugs en de daaraan verbonden verdienste van 25.000 guldens -voor Pedro is de euro ook een nieuwigheid- zijn vrijheid, en zelfs zijn leven op het spel te zetten. Realiseerde hij zich niet dat je met zo'n hoeveelheid misschien als katvanger weg getipt zou worden voor een groter transport?
"Je krijgt het aangeboden, zo'n deal. Van wie en hoe hou ik liever voor me. Tot dat aanbod kwam, had ik er eigenlijk nooit over nagedacht. En dan denk je bij je eigen: zoveel geld, dat is makkelijk verdiend. Bovendien hebben ze me laten zien hoe het verpakt wordt. Dat wegwerken van die heroïne deden ze zo goed dat ik vrijwel zeker wist dat het wel moest lukken. Het spul zat in een soort reistas, verstopt tussen kartonachtige schotten die normaal ook in zo'n tas zitten. Waterdicht. Het leek zo'n professionele aanpak. Dus ben je ervan overtuigd dat het goed zit. Dat ik katvanger zou zijn, daar ging ik niet van uit. Ik dacht dat het gewoon voor iemand was die klein wilde beginnen. Maar ik was dus verlinkt. Ik kreeg later via een advocaat uit Nederland te horen dat er op hetzelfde vliegtuig een vrouw met veertien kilo wel is doorgekomen. Georganiseerd door dezelfde mensen. Dat was wel even wrang: veertien kilo probleemloos in Nederland en ik daar vast met twee kilo. Toen heb ik wel wraakgevoelens gehad tegenover mijn opdrachtgevers. Waarom ik nou? vroeg ik me vaak af. Maar daar schiet je niks mee op, het leven gaat door en achter elke organisatie staat weer een grotere organisatie. Ik moest me op één doel te richten: overleven."
Nog even terug. Jij komt aan op dat vliegveld, met die geprepareerde tas. Op weg naar Nederland, dat denk je tenminste. En dan?
"Ik kom aan op het vliegveld met een Thaise vriendin. We checken in. Die tas was dus al zonder problemen door de poortjes. Ik dacht dat alles op rolletjes liep en ik erdoor was, toen de man achter de balie vroeg of hij nogmaals mijn paspoort mocht zien. Zonder argwaan zeg ik 'natuurlijk', geef mijn paspoort af en hij geeft het weer terug. Op dat moment draaide ik me om.Vier man om me heen. 'Wilt u even meekomen? Toen voelde ik dat het misschien niet goed ging. Maar vaag. Ik dacht dat het om een routinecontrole ging. Onbewust begon het proces dat het wel eens helemaal foute boel zou kunnen zijn. Het is misschien een verdedigingsmechanisme om jezelf een tijdje voor de gek te houden. Mijn vriendin en ik gingen naar verschillende kamertjes, ze maken de ritssluitingen open, onderzochten of ik wat op mijn lichaam meedroeg, wat niet zo was. Ze maakten die tas open, wisten meteen waar ze moesten zoeken, pakken een mesje en binnen een paar seconden was de inhoud bekend. 'Dit is geen goed nieuws,' flitste door me heen. Het was een beetje onwerkelijk. Dat ik echt gepakt was, voelde ik toen nog niet. Ik begon wel langzaam te beseffen dat ik in een penibele situatie zat. Maar terwijl ze het spul op een weegschaal legden zat ik nog op mijn klokje te kijken van: jongens schiet nou op, want mijn vliegtuig gaat zo. Idioot natuurlijk, maar op zo'n moment dringt er maar weinig tot je door. Het viel me wel op ze vriendelijk bleven, correct wogen en me niet meer in de schoenen schoven dan ik bij me had. Was ook niet nodig, in Thailand zijn de straffen voor drugssmokkel niet afhankelijk van de hoeveelheden. Halve kilo of zestig kilo: er zijn maar twee opties, doodstraf of levenslang. Maar dat wist ik toen nog niet. In Thailand gelden alleen lichtere straffen als het om cannabis gaat, maar die zijn evenmin mals. Onlangs is er een Nederlander gearresteerd met acht kilo 'ganja' zoals ze marihuana daar noemen en die heeft acht jaar gehad.
Je kreeg eerst de doodstraf?
"Zal ik je uitleggen. Van het vliegveld ga je naar het politiebureau en dan komt de volgende dag een afvaardiging van de Nederlandse Ambassade. Die zeiden: 'het ziet er allerminst goed uit voor je, maar we willen je eerst vragen of je wel schuld bekend hebt.' Ik denk, wat nou schuld bekennen. Ik stond daar tenslotte met twee kilo in mijn handen van iets waarvan ik moeilijk kon zeggen dat het waspoeier was. 'Nou,' zegt iemand van de ambassade, 'Dan heb je geluk gehad, dan krijg je alleen maar levenslang in plaats van de doodstraf.' "Toen dacht ik bij mezelf: levenslang? En alléén maar levenslang? Ik zei dat ze me dan wel de doodstraf mochten geven, want ik zag me daar niet levenslang zitten. Die man vertelde me toen dat levenslang een uitspraak was die er niet om loog, maar gaf me ook een sprankje hoop door te vertellen dat levenslang in Thailand niet altijd betekent dat je tot je dood in de gevangenis blijft, maar ook wel strafvermindering of gratie. Nou wordt er welles gemopperd over de diplomatieke diensten, maar voor die mensen op de ambassade in Thailand heb ik alleen maar lof. Ze hebben me ondersteund waar ze konden. En dat eerste sprankje hoop dat ik van ze kreeg, dat was het begin van mijn overlevingsdrang. In de gevangenis circuleerde onder de gedetineerden een soort scorelijst van ambassade's. En ik verzeker je: Nederland stond bovenaan. Nou ja, eigenlijk Zweden, maar voor mij Nederland."
Je komt natuurlijk niet meteen in de gevangenis?
"Eerst twaalf dagen politiebureau. Dat is een hel vergeleken bij de gevangenis. Je moet daar op een matje op de harde grond liggen. Stikdonkere wc, afgeschermd met iets wat je niet eens een muurtje kunt noemen. Kakkerlakken en ratten kruipen om- en over je heen. Het stinkt er als de hel, en je zit met twee tot twaalf man in een cel. Soms wel twintig. In de hitte en zonder ventilator. Daarna ga naar een soort huis van bewaring voor mensen die nog niet veroordeeld zijn. Maar op een of andere manier accepteer je het. Je moet wel. Als je je mentaal verzet, ga er aan onderdoor. "
Hoe breng daar je je dag door ?
"Om half zeven sta je op en ga je de cel uit. Je moet je met duizend man zien te vermaken op een oppervlakte ter grootte van een voetbalveld. In het begin heb je nog helemaal niks. Geen lectuur, geen ontspanning, niks. Dus je loopt maar wat rondjes en probeert een doelloos leven zo zinvol mogelijk in te vullen. Om vier uur moet je weer naar je cel. Daar zit je dan met vierendertig anderen. Op een oppervlakte van acht bij vier meter. Voor jezelf heb je een plekje van een kleine vijfendertig centimeter om te slapen. Als je 's nachts even weg moet om te pissen is je plaats weg. Het is echt niet normaal en zeker naar de maatstaven hier: mensonwaardig. Maar in de loop van de tijd leer je wat mensen kennen, je ontmoet een paar buitenlanders die engels spreken. Dat maakt het allemaal draaglijker omdat je er niet meer alleen voor staat. Het eten in de gevangenis is slecht. Theoretisch moet je er op kunnen leven, maar praktisch is dat onhaalbaar. Elke dag een soort soep met vissenkoppen erin en wat drijvende klompen pompoen. Maar binnen de gevangenis bestaan winkeltjes waar je tegen betaling echt eten kon kopen. En dat was redelijk. Meestal nasi-achtige gerechten. Wat ik ook veel at was gewoon gekookte rijst met sardientjes in tomatensaus. Ik kan nou geen sardientjes meer zien."
Prikkeldraad, cellen, muren en dan zijn er natuurlijk ook bewakers.
"In het begin houden ze een zekere afstand tot nieuwkomers. Ze willen uitvissen of je gebruikt, of je agressief bent, of je interesse hebt in gokken. Ik wist natuurlijk wel dat elke bewaker corrupt was, maar hoe ik daarmee om moest gaan was me in het begin volstrekt onduidelijk. Je voorarrest wordt overigens om de veertien dagen even onderbroken omdat je dan pro-forma even voor de rechter moet verschijnen om de zaak te verlengen. Voor je veroordeling word je naar de rechter gebracht met zo'n ouderwetse stalen ketting, zeven kilo zwaar, om je enkels. Van die dingen die je hier alleen nog in cartoons ziet. Je wordt veroordeeld. De man van de ambassade vertaalt het vonnis even en zegt bijna geruststellend: 'Het is dus toch levenslang.' Dan ga je met ketting en al weer terug naar je cel. Het is nog nauwelijks tot je doorgedrongen wat dat betekent. Die ketting blijft de hele nacht vastzitten, en wordt aan een ring bevestigd, waarschijnlijk omdat ze bang zijn dat je zelfmoord pleegt. Je hebt net genoeg bewegingsruimte om te staan en als je goed kunt richten is het mogelijk om precies in de pisbak te pissen. Maar gelukkig duurde dat maar één nacht. Op zo'n moment realiseer je je dat je nooit in je leven maar een moment erover hebt gefantaseerd dat zoiets bestaat en dan zit je er opeens midden in."
Dan ben je wel bijzonder onvoorbereid aan je avontuur begonnen. Het was tien jaar geleden toch geen geheim dat de omstandigheden in Thaise gevangenissen er niet om logen.
"Okee, maar ik heb ook niet beweerd dat het verstandig was om erin te stappen. Ik begrijp best dat er op drugssmokkel gevangenisstraf staat. Overigens ben ik voor legalisatie van drugs, maar dat heeft hier natuurlijk niks mee te maken. Dat ik ben veroordeeld vind ik niet onterecht. Maar dat je naast die straf, het inleveren van je vrijheid, moet leven in zulke erbarmelijke omstandigheden vind ik wel degelijk een fout, bijna een misdaad, van het systeem. Ook zo'n ketting was eigenlijk een straf bovenop de straf. Die kettingen werden ook als strafmaatregel gebruikt om lastige gevangenen in het gareel te houden. Zelfs als je van ondergoed moest wisselen bleef die ketting vast. Er bestaat een manier om het op te lossen, maar daarvoor moet je wel een soort slangenmens wezen. Een soort goocheltruc. Ik kan 't je niet uitleggen, je zou het moeten zien, maar ik hoop het nooit te hoeven demonstreren. Voor mij duurde die ketting van vernedering maar een nacht. Maar wie nu met drugs wordt gepakt moet dat marteltuig minstens drie maanden met zich meezeulen. Dat is de vooruitgang in het Thaise gevangeniswezen."
Dan zit je daar en dan is er nog zoiets is als een thuisfront?
"In het begin ben je uitsluitend bezig met het vinden van je eigen plek in dat onbekende, geheel. Ik begon dus met het schrijven van brieven omdat het de enige manier is om met buiten contact te maken. Het schrijven, versturen en ontvangen van post bleek geen onoverkomelijk probleem. De post werd wel gecensureerd. Hoe ze dat voor elkaar kregen is nog steeds een onopgelost raadsel, omdat ik er nooit een bewaker heb ontmoet die een fractie Nederlands begreep, maar toch werd alle post gelezen. Maar desondanks is er nooit echt geschrapt in mijn brieven. Alles wat ik over het leven in de gevangenis schreef bereikte Nederland. Ik kon bijvoorbeeld rustig schrijven dat er een levendige handel in dope was, waar de bewakers een belangrijke rol in hadden. Alle brieven kwamen erdoor. Als een Brit zoiets schreef bereikte die brief nooit zijn bestemming. De corruptie binnen de muren was enorm. Noem het maar op, je kon het zo gek niet bedenken of het was mogelijk. Als je maar geld had. Je kon net niet een avondje stappen, maar dat was eigenlijk de grens. Van drugs tot vrouwen, van alcohol tot gokken, het was helemaal geïntegreerd binnen het systeem."
Jij werd beroemd. En dat hielp. Hoe kreeg je dat voor elkaar?
"Het geluk heeft daarbij wel een handje geholpen. Het begon ermee dat ik zo nu en dan werd bezocht door een aantal meiden van de KLM. Die beloofden mij uit zichzelf dat ze zouden proberen aandacht voor mij te krijgen in de pers. Eerst benaderden ze Panorama en Nieuwe Revu. Vergeefs. Daarna gebeurde er toch iets wat het hele circus in gang zette. Er verscheen een stukje in Libelle over mij, helemaal niet zo groot, maar het leverde drieduizend brieven op. De bewakers kwamen postzakken tegelijk aanslepen. "Peter you've got mail." Ook mijn bezoek bestond voor meer dan negentig procent uit Nederlanders, omdat omdat ze mijn naam en adres vonden op billboard briefjes in hotels en guesthouses. Voor sommigen was het een uitje om hun nieuwsgierigheid te bevredigen, maar de meesten kwamen uit oprechte belangstelling en om me een hart onder de riem te steken. 'Zit je hier al zes jaar?,' vroegen ze dan, 'Wat heb je dan wel niet gedaan.?' 'Twee kilo,' antwoordde ik dan. In Nederland komt die hoeveelheid tegenwoordig in de buurt van een overtreding. Ik vertelde ze dan dat in 1997 de koning van Thailand amnestie had gegeven voor iedereen die levenslang had. Dat werd toen gereduceerd tot veertig jaar. Een lachertje natuurlijk, een soort symbolisch gebaar. Veertig jaar in Thailand is natuurlijk hetzelfde als levenslang. 'Die is gestoord,' hoorde je ze dan denken. Maar wat moest ik anders? Klagen? Daarmee kwel je jezelf en kom je nergens. Het bezoek en de publiciteit maakten het leven dragelijker, ik kreeg tijdschriften, boeken en kranten toegestuurd. De uitgeverij van Baantjer stuurde om de paar maanden een exemplaar. Ik had ze geschreven dat ik ze graag las. Een feest van herkenning. Het gaf me even het gevoel weer thuis te zijn."
De wereld van Baantjer staat wel erg ver weg van het leven in een Thaise gevangenis.
"Een Thaise gevangenis is een afspiegeling van de marge van de maatschappij. Als je om je heen kijkt zie je ze slikken, spuiten, snuiven en gokken om het leven. Verdomme, denk je dan: geven ze mij levenslang en er is gewoon dope in de gevangenis. Die hypocrisie is voor een redelijk mens ondenkbaar. Vooral als weet dat het door dezelfde personen wordt binnengebracht die jou hebben gearresteerd en die jou moeten bewaken. Mijn kijk op autoriteiten is wel kritischer geworden. Want natuurlijk gebeurt dat niet alleen in Thailand. Maar in het begin vond ik het uitermate cynisch. Nou verbaas ik me nergens meer over. Om een beetje als mens te kunnen functioneren moesten we wel steekpenningen betalen. Zo is het ons bijvoorbeeld gelukt om een cel te leasen. Een paar Amerikanen, Australiërs en ik stopten de bewaker een envelop met inhoud in handen. 'We willen een cel voor onze groep, twaalf man en twee ventilatoren.' De bewaker liep even discreet uit beeld, zogenaamd om na te denken, in werkelijkheid natuurlijk alleen maar om het geld te tellen. Meteen was het geregeld. In plaats van met 25 zaten we nou comfortabel met vrienden onder elkaar. Toen we een keertje vergaten om op zijn verjaardag een envelop te lappen werd dat meteen afgestraft door twee man extra in ons 'appartement' te proppen. Geweld was een alledaags verschijnsel. Niet onder de buitenlanders die voor drugs zaten, maar de Thais raakten onderling vaak slaags. Meestal een vereffening van dope- of gokschulden. Dat ging er hard aan toe. Ik heb meegemaakt dat een klein Thais mannetje opeens naar voren sloop en binnen een paar seconden een man, pal voor mijn neus, vier keer met een schroevendraaier in de nek stak. Hij was, na een paar seconden schokkend op de grond te hebben gelegen, waarbij het bloed alle kanten opspatte, meteen dood. Ook heb ik iemand met een kapmes afgeslacht zien worden. Tenminste vier moorden hebben zich vlak voor mijn neus afgespeeld. Dat zit je niet in je koude kleren. Ik geloof dat het in alle gevallen om gokschulden ging. Zelf was ik niet bang, want als je je buiten die gok- en dopewereld hield liep je geen risico. De meeste buitenlanders bleven buiten dat wereldje."
Bijna tien jaar een monotoon bestaan geleid.
"Nu ik terug ben lijkt de tijd omgevlogen. Maar inderdaad, het was een heel monotoon, basic leven. In feite hoefde je niks anders te doen dan verblijven binnen een wereldje dat was afgeschermd van de buitenwereld. De tijd kabbelde voorbij, alles ging volgens de vertrouwde routine en je dagelijkse zorgen beperkten zich tot de vragen: wat eet ik vanavond en hoe heet wordt het vandaag. Dat kleine veldje en die cel is dan de hele wereld. Je voegt je er naar. Het bestaan wordt statisch en je maakt je nergens meer druk om. Het geeft een soort rust. Geld kreeg ik een keer per maand van de ambassade, net genoeg om beter eten van te kunnen betalen, de extra's kwamen van het thuisfront. Om eerlijk te zijn: ik mis die kleine wereld van de gevangenis diep in mijn hart soms een beetje. De sfeer, de jongens, de routine, het gebrek aan hectiek. Schrijf nou niet op dat ik terug wil, mij zie je nooit weer in Thailand, ik mag er niet eens meer in, ik wens nooit meer een dag van mijn leven in een cel door te brengen."
Maar de spanning kwam toen je met de pers te maken kreeg.
"Na die 3000 brieven kreeg ik hoop. Ik schreef een bedankje, dat ze plaatsten, omdat ik natuurlijk geen 3000 brieven kon beantwoorden. Ook dat genereerde aandacht. Ik vermoedde dat er een machine op gang was gekomen. Een jeugdvriendin spande zich ontzettend voor me in en ik kreeg iemand op bezoek die website's bouwde, die een site over mij maakte. Binnen de gevangenis merkte ik daar, behalve via de post, niet veel van, maar ik wist dat ik niet meer een anoniem persoon was. Het schrijven van brieven werd zo'n beetje een dagtaak. Tegen betaling mocht ik daarom vaak de hele dag alleen in mijn cel blijven om ongestoord te werken. Ik heb me daar een hoeveelheid brieven geschreven. Ik kreeg zo contact met een vriendin die een kapsalon had. Zij zette een potje neer waarin klanten een bijdrage konden storten om mij te ondersteunen. Zulke dingen gaven hoop. Zo kwam ik ook onder de aandacht van Brigitte, de vriendin van mijn inmiddels overleden broer. Zij heeft zich ongelooflijk voor me ingezet. Daardoor kreeg ik het vooral de laatste vijf, zes jaar, naar omstandigheden, goed. Pech en geluk bij elkaar. Goedbeschouwd een unieke combinatie, maar zo voelde het wel. De website www.prisonlife.nl (wellicht nu uit de lucht??? F.W.) werd druk bezocht en dat genereerde ook publiciteit en aandacht. Ik had geen notie van de enorme impact van internet."
Er kwam een proces van 'stille diplomatie' op gang. Was je je daar bewust van?
"Ongeveer een jaar geleden hoorde ik het gerucht dat Beatrix naar Thailand zou komen. En toen dacht ik dat dit wel eens mijn kans kon worden. De ambassade er natuurlijk over aangeschoten, maar die deden een beetje of hun neus bloedde. Maar de signalen kwamen wel door. Inmiddels had ik ook contact met Boris Diettrich van D66, die drie keer in Thailand was geweest om te polsen over een verdrag over uitlevering. Nederland was destijds een van de weinige landen zonder zo'n verdrag. Hij vertelde me onomwonden dat dat staatsbezoek wel op de agenda stond. Daarna kreeg Brigitte een mail van Diettrich dat ik op de agenda stond van het protocol rond dat staatsbezoek. Dan ga je natuurlijk een beetje schrikken en slinger je tussen vrees en hoop. Vlak daarvoor was de ambassade nog geweest met het voorstel om nog eens een gratieverzoek in te dienen -het eerste was afgewezen- en ik vroeg 'waarom moet dat nou? Het kost tenslotte alleen maar geld en leidt nergens toe. Maar ze bleven pushen en ik was natuurlijk wel zo slim om te begrijpen dat het met dat bezoek te maken had. Dus schreef ik het."
Beatrix kwam dus.
"Er bleken twee Nederlanders, die Ghanees en ik, op de agenda te staan voor gratie. Ik denk dat Beatrix misschien niet eens van mij gehoord heeft omdat haar aandeel natuurlijk alleen maar officieel was. Maar daaraan vast zat natuurlijk een heel offensief van diplomatiek opereren, vooral door Diettrich en minister Bot. En toen kwam ze. Breed uitgemeten op de Thaise televisie. Het werd een sensatie in Thailand. Ik kon het allemaal op het scherm volgen, maar ik had nog geen enkel bericht ontvangen over wat er ging gebeuren. Samen met Michiel Kuyt, die inmiddels in dezelfde gevangenis zat, keek ik naar de koningin. Surrealistisch. De derde dag overhandigde Beatrix cadeaus aan de koning. 'Daar zit jouw gratieverzoek bij,' grinnikten mijn maten. Bullshit natuurlijk, maar spannend werd het wel. De vierde dag kwamen er 's twee Thais' naar me toe. 'Peter, today or tomorrow, you go home,' zeiden ze. Ik dacht aan een grap. Ze vroegen of ik wilde wedden. Natuurlijk niet. Mijn principe was dat je niet gokte in de bak. Ik zei: als ik vandaag of morgen niet naar huis ga, krijg ik van jullie 2000 baht. Ga ik wel naar huis, krijg je van mij vierduizend. Ze gingen erop in en toen drong het door dat het serieus was. Die Thais kenden de gevangenistamtam natuurlijk beter dan ik. Maar ik wist niks. Dus wilde ik zekerheid en vroeg aan die Thais wie het ze had verteld. Ze zeiden: de bewaker van de death-row. Dat was de bewaker die ook altijd mijn euro's wisselde. Hij zei dat 't klopte. 'Vandaag wordt het niks meer, maar morgen ga je.' Ik keek hem aan en vroeg 'je zit me nog niet in de zeik te nemen?' Hij antwoordde:'Peter, je hebt jaren bij me gewisseld, heb ik je ooit besodemiederd?' Nee, dus. Hij had in de administratie de opdracht voor mijn vrijlating gezien. Terug in mijn cel hoorde ik opeens mijn naam omroepen. De hele gevangenis in rep in roer. Allemaal joelden ze: you go home. Op de schouders van de massa werd ik naar de hoofdbewaker getild.. Daar hoorde ik dat mijn gratieverzoek was ingewilligd. De tranen liepen over mijn wangen. Het was tegen half vier en alle cellen waren zoals gewoonlijk op slot behalve de mijne. Voor het eerst in negen jaar zag ik de gangen volledig leeg. Het leek een andere gevangenis. Bizar. De paar spulletjes bij elkaar geraapt, m'n tv aan Michiel Kuyt gegeven. Afscheid genomen met de opmerking 'voor jullie komt er ook een tijd.' Wist ik wat ik moest zeggen."
Je was vrij
"Nou ja, ik werd geboeid naar't vliegveld gebracht, kreeg daar van de ambassade een stel nieuwe kleren en ik werd vorstelijk getrakteerd op een flinke hoeveelheid Heineken. Pas toen het vliegtuig opsteeg en Thailand onder me wegzakte wist ik dat alles achter de rug was. En nou ben ik mijn ervaringen aan het verwerken. Ik geef lezingen op scholen, niet tegen drugs, of iemand wil gebruiken moet hijzelf weten, maar tegen de stommiteit die ik heb begaan: het smokkelen van drugs. Een ding verzeker ik je, als ik Beatrix tegenkom krijgt ze van mij een zoen op beide wangen. Wat heb ik veel aan dat mens te danken. En ik weet nou dat er naast veel klootzakken, ook heel veel mensen zijn die hun medemens, al is hij de fout in gegaan, niet laten barsten. En ik heb mezelf beter leren kennen. Want als je tien jaar in een Thaise gevangenis overleeft kun je het leven aan, dat geeft zelfvertrouwen en moed. Easy money bestaat niet, dat is zeker!
Feije Wieringa
William Blake, drugs en wat je er mee doet (of laat)
Meer weten over William Blake?
Big Pharma?
Legal Drugs?
De nieuwe Soft Secrets is uit.
Tiger, Tiger, burning bright....
In memoriam voor een tijger
Op woensdag 13 juni stierf de laatste Amsterdamse tijger. Artis moest de 19,5 jarige Mira laten inslapen, omdat haar leven door blaas- en nierproblemen te weinig kwaliteit meer had. Ook was de oude dame al jaren geleden haar staart kwijtgeraakt, die vanwege een langdurige infectie moest worden geamputeerd. Eigenlijk is Mira nog heel oud geworden, want de gemiddelde tijgerleeftijd ligt zo rond de zestien jaar. Een leven achter de tralies, dat wel. De Sumatraanse tijger werd op 4 september 1987 in een Duitse dierentuin geboren, waar ze met het flesje werd grootgebracht. In 2001 werd ze vanuit een dierentuin in het Duitse Krefeld naar Nederland vervoerd, waar ze samen met de even bejaarde tijger Hariman nog een paar jaar als pensionado in Amsterdam heeft doorgebracht. Wat zullen er in al die jaren ontelbare aantallen starende bezoekers aan haar voorbij zijn getrokken, met druipende ijsjes, in een walm van patat. Nu zijn de tijgers in Artis óp en er komen voorlopig ook geen nieuwe, omdat het roofdierenverblijf behoorlijk verouderd is. Dat roept meteen de vraag op of tijgers eigenlijk wel thuishoren in een dierentuin. In het wild heeft zo’n dier soms een jachtterritorium van wel 100 vierkante kilometer en hij kan wel 8 meter springen zonder aanloop. Kom daar maar eens om in een dierentuin in de stad. Helaas is het commerciële belang daar groot. Een dierenpark wil zoveel mogelijk verschillende dieren laten zien aan het publiek, dus is er weinig ruimte voor het individuele dier. Bovendien hebben de gedetineerde dieren te weinig mogelijkheid om hun soorteigen natuurlijke gedrag te vertonen en treffen ze hier ook nog eens een heel ander klimaat. Nu zullen de dierentuinen tegenwerpen dat ze een belangrijke taak hebben in de vermeerdering van het aantal tijgers en voor een deel hebben ze daar nog gelijk in ook. In het wild gaat het slecht met de tijger. Er leven er nog maar een stuk of 5000 in het wild, en van de Sumatraanse zijn dat er slechts 500. Hun natuurlijke leefgebied wordt hen steeds verder afgenomen, door houtkap en landbouw. Al weer gaat het om falend menselijk rentmeesterschap. Zouden we daar met zijn allen niet iets meer aan moeten doen? Laten de dierentuinen zich maar specialiseren, zodat ze weinig dieren een zo goed mogelijk leven kunnen bieden. Horen daar Randstedelijke tijgers bij? Misschien wel niet, want een safaripark hebben we al in Nederland.
Op woensdag 13 juni stierf de laatste Amsterdamse tijger. Artis moest de 19,5 jarige Mira laten inslapen, omdat haar leven door blaas- en nierproblemen te weinig kwaliteit meer had. Ook was de oude dame al jaren geleden haar staart kwijtgeraakt, die vanwege een langdurige infectie moest worden geamputeerd. Eigenlijk is Mira nog heel oud geworden, want de gemiddelde tijgerleeftijd ligt zo rond de zestien jaar. Een leven achter de tralies, dat wel. De Sumatraanse tijger werd op 4 september 1987 in een Duitse dierentuin geboren, waar ze met het flesje werd grootgebracht. In 2001 werd ze vanuit een dierentuin in het Duitse Krefeld naar Nederland vervoerd, waar ze samen met de even bejaarde tijger Hariman nog een paar jaar als pensionado in Amsterdam heeft doorgebracht. Wat zullen er in al die jaren ontelbare aantallen starende bezoekers aan haar voorbij zijn getrokken, met druipende ijsjes, in een walm van patat. Nu zijn de tijgers in Artis óp en er komen voorlopig ook geen nieuwe, omdat het roofdierenverblijf behoorlijk verouderd is. Dat roept meteen de vraag op of tijgers eigenlijk wel thuishoren in een dierentuin. In het wild heeft zo’n dier soms een jachtterritorium van wel 100 vierkante kilometer en hij kan wel 8 meter springen zonder aanloop. Kom daar maar eens om in een dierentuin in de stad. Helaas is het commerciële belang daar groot. Een dierenpark wil zoveel mogelijk verschillende dieren laten zien aan het publiek, dus is er weinig ruimte voor het individuele dier. Bovendien hebben de gedetineerde dieren te weinig mogelijkheid om hun soorteigen natuurlijke gedrag te vertonen en treffen ze hier ook nog eens een heel ander klimaat. Nu zullen de dierentuinen tegenwerpen dat ze een belangrijke taak hebben in de vermeerdering van het aantal tijgers en voor een deel hebben ze daar nog gelijk in ook. In het wild gaat het slecht met de tijger. Er leven er nog maar een stuk of 5000 in het wild, en van de Sumatraanse zijn dat er slechts 500. Hun natuurlijke leefgebied wordt hen steeds verder afgenomen, door houtkap en landbouw. Al weer gaat het om falend menselijk rentmeesterschap. Zouden we daar met zijn allen niet iets meer aan moeten doen? Laten de dierentuinen zich maar specialiseren, zodat ze weinig dieren een zo goed mogelijk leven kunnen bieden. Horen daar Randstedelijke tijgers bij? Misschien wel niet, want een safaripark hebben we al in Nederland.
AFF safer then driving...
a. The instructors must assure student main deployment by 3,500 feet to allow both instructors time to get clear and open by 2,000 feet.
b. No instructor should ever get above a student. Note: AADs often activate higher than the preset altitude.
c. The instructor(s) must ensure reserve deployment by 2,500 feet to get clear and open by 2,000 feet.
d. Under no circumstances should an instructor attempt to catch a student or remain with a student below the instructor's minimum deployment (2,000 feet).
e. The instructors must take care that one does not deploy the student's main while the other deploys the reserve.
(1) Only if the main deployment handle is inaccessible should the reserve-side instructor deploy the student's reserve parachute.(2) Many systems have reserve-side instructor deployment handles to make deploying the main parachute easier for the reserve-side instructor.
USPA strongly encourages all skydivers, especially instructors, to use an AAD, which may have changed the outcome of this event. An audible altimeter can also serve to provide an additional altitude warning for instructors while working with students. Solo students, and instructors and students who are using tandem equipment must wear an AAD.
bron: www.dropzone.com
b. No instructor should ever get above a student. Note: AADs often activate higher than the preset altitude.
c. The instructor(s) must ensure reserve deployment by 2,500 feet to get clear and open by 2,000 feet.
d. Under no circumstances should an instructor attempt to catch a student or remain with a student below the instructor's minimum deployment (2,000 feet).
e. The instructors must take care that one does not deploy the student's main while the other deploys the reserve.
(1) Only if the main deployment handle is inaccessible should the reserve-side instructor deploy the student's reserve parachute.(2) Many systems have reserve-side instructor deployment handles to make deploying the main parachute easier for the reserve-side instructor.
USPA strongly encourages all skydivers, especially instructors, to use an AAD, which may have changed the outcome of this event. An audible altimeter can also serve to provide an additional altitude warning for instructors while working with students. Solo students, and instructors and students who are using tandem equipment must wear an AAD.
bron: www.dropzone.com
De Tiende Vrouw: recensies!!!!
Gisteravond maakte Clairy Polak Roel Janssen als de winnaar van de Gouden Strop bekend tijdens The Power of Plots - Avond van het Spannende Boek in de Melkweg te Amsterdam. Roel Janssen ontvangt € 10.000,-, en een sculptuur voor De tiende vrouw. The Power of Plots werd dit jaar voor het eerst georganiseerd ter gelegenheid van Juni – Maand van het Spannende Boek. Schrijvers, misdaadjournalisten, muzikanten en films waren te zien en te horen in verschillende zalen van de Melkweg.
Roel Janssen – De tiende vrouw
Witwaspraktijken in een actuele thriller over afpersing en wraak
De tiende vrouw is spanning op het hoogste niveau – een thriller gebaseerd op de actualiteit: makelaars fungeren als de bankiers van de onderwereld, advocaten worden bedreigd en vermoord, en afpersingen en criminele liquidaties zijn aan de orde van de dag. In De tiende vrouw zijn er parallellen met de actualiteit: onlangs is het veelbesproken proces plaats tegen Willem Holleeder begonnen die onder meer verdacht wordt van afpersing van vastgoedhandelaar Willem Endstra. In De tiende vrouw draait het vooral om de witwasconstructies, die helder uiteen worden gezet.
Nu al 5e druk!
paperback, 384 pag. € 18,90 isbn 978 90 234 2395 9
Roel Janssen in zijn nawoord van De tiende vrouw:
“Dit boek is fictie en de personages in De tiende vrouw bestaan niet in de werkelijkheid. Het is evenwel geen toeval dat er parallellen zijn met de Nederlandse actualiteit, waarin makelaars als de bankiers van de onderwereld fungeren, advocaten bedreigd worden, afpersingen en criminele liquidaties aan de orde van de dag zijn.”
De pers over De tiende vrouw
• ‘Een leuke combinatie van economie, criminaliteit en erotiek.’ - Gerrit Zalm
• ‘Een betere Roel Janssen bestaat er niet.’ – ****, Crimezone
• ‘Roel Janssen is de Nederlandse John Grisham.’ – Theodor Holman
• ‘Een heerlijk nieuw verhaal, dat voor de lezer toch een feest der herkenning is’ – Playboy
• ‘Roel Janssen weet uiterst geraffineerd het natte en het droge lijntje aan elkaar te knopen tot een verrassende finale.’ – GPD
• ‘Een fantastisch boek. Een pageturner met een intrigerende ontknoping op de allerlaatste bladzij.’ – Hanneke Groenteman, Kunststof
• ‘In één adem uitgelezen. Het zinderende plot is geniaal. Dit boek gaat een enorm succes worden.’ – Frits Spits, Tijd voor Twee
Nou, die recensenten mogen er wezen. Ik ben ook altijd gek op de muziek van Frits Spits geweest!!!!
F.W.
Roel Janssen – De tiende vrouw
Witwaspraktijken in een actuele thriller over afpersing en wraak
De tiende vrouw is spanning op het hoogste niveau – een thriller gebaseerd op de actualiteit: makelaars fungeren als de bankiers van de onderwereld, advocaten worden bedreigd en vermoord, en afpersingen en criminele liquidaties zijn aan de orde van de dag. In De tiende vrouw zijn er parallellen met de actualiteit: onlangs is het veelbesproken proces plaats tegen Willem Holleeder begonnen die onder meer verdacht wordt van afpersing van vastgoedhandelaar Willem Endstra. In De tiende vrouw draait het vooral om de witwasconstructies, die helder uiteen worden gezet.
Nu al 5e druk!
paperback, 384 pag. € 18,90 isbn 978 90 234 2395 9
Roel Janssen in zijn nawoord van De tiende vrouw:
“Dit boek is fictie en de personages in De tiende vrouw bestaan niet in de werkelijkheid. Het is evenwel geen toeval dat er parallellen zijn met de Nederlandse actualiteit, waarin makelaars als de bankiers van de onderwereld fungeren, advocaten bedreigd worden, afpersingen en criminele liquidaties aan de orde van de dag zijn.”
De pers over De tiende vrouw
• ‘Een leuke combinatie van economie, criminaliteit en erotiek.’ - Gerrit Zalm
• ‘Een betere Roel Janssen bestaat er niet.’ – ****, Crimezone
• ‘Roel Janssen is de Nederlandse John Grisham.’ – Theodor Holman
• ‘Een heerlijk nieuw verhaal, dat voor de lezer toch een feest der herkenning is’ – Playboy
• ‘Roel Janssen weet uiterst geraffineerd het natte en het droge lijntje aan elkaar te knopen tot een verrassende finale.’ – GPD
• ‘Een fantastisch boek. Een pageturner met een intrigerende ontknoping op de allerlaatste bladzij.’ – Hanneke Groenteman, Kunststof
• ‘In één adem uitgelezen. Het zinderende plot is geniaal. Dit boek gaat een enorm succes worden.’ – Frits Spits, Tijd voor Twee
Nou, die recensenten mogen er wezen. Ik ben ook altijd gek op de muziek van Frits Spits geweest!!!!
F.W.
Nietzsche was zo gek nog niet
Wel menselijk, al te menselijk. Doe uw voordeel met de bespiegelingen van de man die god heeft doodverklaard.
Welwillende geveinsdheid In de omgang met mensen is vaak een welwillende geveinsdheid nodig, alsof we de motieven van hun handelen niet doorzagen.
Kopie Niet zelden ontmoet men een kopie van mensen van betekenis; en hier, net als bij schilderijen zijnde meeste mensen meer ingemomen met de kopie, dan met het origineel.
De gevaarlijkste artsen zijn degenen die de geboren arts als geboren toneelspelers en met een perfecte begoochelingskunst nadoen.
Vijanden van de waarheid Overtuigingen zijn gevaarlijker vijanden van de waarheid dan leugens.
Waarde van smakeloze tegenstanders Je blijft een zaak soms alleen maar trouw omdat haar tegenstanders niet ophoudcn smakeloos te zijn.
Halve kunde Hij die een vreemde taal een beetje spreekt beleeft er meer genoegen aan dan hij die haar goed spreekt. Het plezier is aan de half-kundigen.
Schijngeleerdheid Schijngeleerdheid is victorieuzer dan de echte geleerdheid: haar kennis van de dingen is simpeler dan ze zijn, en dat maakt haar mening begrijpelijker en overtuigender.
Waarheid wil geen goden naast zich Het geloof aan de waarheid begint met de twijfel aan alle tot dusverre geloofde waarheden.
Op zijn kop staan Als wij de waarheid op haar kop zetten, merken we gewoonlijk niet dat ook onze kop niet staat waar hij zou moeten staan.
Uit Synopsis: Arbeiderspers.
Zout
HILVERSUM - De bodem van de Waddenzee zou weleens 100 procent sneller kunnen dalen dan is voorspeld door de Nederlandse Aardolie Maatschappij (NAM). De bodemdaling is ook niet in toom te houden door de gaswinning aan te passen. Dit in tegenstelling tot wat de NAM met het 'hand aan de kraan'-principe denkt te kunnen.
Ook de dijken en het achterland zullen mogelijk enkele decimeters zakken. Dat staat in een rapport van een voormalig top-ingenieur van de NAM, dat maandagavond door het tv-programma Nova is geopenbaard.
"Zijn eindconclusie is dat je een onaanvaardbaar risico neemt door door te gaan op deze weg", aldus bioloog José Joordens. Bron: nu.nl
Ook de dijken en het achterland zullen mogelijk enkele decimeters zakken. Dat staat in een rapport van een voormalig top-ingenieur van de NAM, dat maandagavond door het tv-programma Nova is geopenbaard.
"Zijn eindconclusie is dat je een onaanvaardbaar risico neemt door door te gaan op deze weg", aldus bioloog José Joordens. Bron: nu.nl
Mannen in pakken
David ziet alles altijd scherp en noteert dat vervolgens zorvuldig. Dat levert uit het leven gegrepen verhalen op. Beleef de werkelijkheid, vakkundig gefilterd en van franje ontdaan door de Poel's zuiverende bril en uw wereldbeeld is voorgoed gekanteld!
Feest met David, Guus en Stevie
Gisteren een afspraak met Steve Brown in cafe Hoppe. Was heel gezellig. Aan de overkant zat op een bankje de heer Klinkhamer -ja, dezelfde van Woensdag Gehaktdag- in een blinkend wit pak, ontsierd door op de rug van colbertje een zwarte vlek, vanonder zijn Stetson Hat naar passerende dames te gluren. Tijdens het gesprek met baron Steve, wiens boek The Killing Fields van Amsterdam binnenkort verschijnt, zag ik de heren David de Poel en Guus Bauer in een belendend cafe naar binnen schuifelen. Daarnaast in cafe de Zwart liet A.F.Th zich door een taxi-chauffeur naar buiten begeleiden, zo leek het. Na een animerend gesprek met Steve, die overigens ook prima een monoloog afsteekt, schoof ik nog even aan bij de het duo Bauer en de Poel, die een bord zoute haringen naar binnen werkten. Daarna ging het literaire duo naar uitgeverij Prometheus, alwaar, zo las ik in De Pers vandaag ZOUTE HARING werd geserveerd en de heer Klinkhamer -ik was bij het proces van de engerd- eregast was omdat zijn boek over de moord op mevrouw Klinkhamer alsnog wordt uitgegeven. Tsja, soms doe je ergens een moord voor...Zelf begaf ik mij naar uitgeverij De Boekerij, enkele panden verder, alwaar in de tuin, onder het genot van Klezmer muziek, lamsbout, garnalen en Indische hapjes werden geserveerd. Overgoten met veel alcohol, maar ik heb me ingehouden. Het was rumoerig, maar toch nog even gesproken met enkele bekenden, en de mobiel maar uitgezet omdat het schrijversrumoer domineerde. Van David de Poel vernomen dat hij binnenkort naar Japan afreist, om zijn werk te promoten. Hij is echt de grootste schrijver van het land. Bauer ontmoette, out of the blue, een passant die zomaar vijfduizend euro beschikbaar voor een literaire prijs. Zoiets overkomt bijna niemand, maar voor Guus is't dagelijke kost. Met Guus, David en Stevie beleef je altijd wel wat... Dichter en promotienman Marc van Biezen (uit eten bij de Febo: mag ik, een tafel, aan het raam?) vertelde dat De Boekerij verhuist naar het pand van Prometheus en andersom. Laten we hopen dat mijnheer Klinkhamer mee verhuist want het lijkt me niet echt gezellig om het glas te moeten heffen met deze ervaringsdeskundige... Adri Mouthaan (knippen zonder afspraak) maakte de polaroids. Prachtig, maar niet voor publicatie. Ontnuchterd in de trein...De foto hierboven is wel van Mouthaan, maar niet van het feest. Neem eens een kijkje op z'n site!
The Truth About Doctor de Vries and the Sint Janskruid Remedy
Inplaats van een foto plaatsen wij binnenkort een compositietekening. Dat is passender.
Bijgaand de reactie van een erkende medicus over Fred's advies omtrent St. Janskruid.
Specialist de Vries adviseert op zijn site:
Sint Janskruid (Hypericus perforatum) is een fyto-therapeutisch middel en uit wetenschap-pelijk onderzoek is gebleken dat het werkzaam is tegen depressies. Er is zelfs geen duidelijk verschil aan te tonen tussen de werking van dit zuiver plantaardig middel en de meest voorgeschreven chemische medicijnen, zoals Xanax en Seroxat. En dat terwijl er van sommige van die medicijnen in en buiten de medische wereld van nogal wat beangstigende bijwerkingen, zoals zelfmoordneigingen, opduiken. Een feit dat de verantwoordelijke Amerikaanse instantie, de Food and Drug Administration (FDA) recent heeft doen besluiten dat er op de verpakking van alle SSRI's (Selective Serotonin Re-uptake Inhibitors) een waarschuwing moet komen met daarop vermeld de risico's voor het optreden van zelfmoord wanneer men met een SSRI begint, stopt of van dosis verandert.Er circuleren hier en daar berichten dat de inname van Sint Janskruid de werking van andere medicijnen zou kunnen verstoren, maar de laatste onderzoeken lijken dit duidelijk te weerspreken.Ook Sint Janskruid heeft een aantoonbaar effect op de aanmaak van serotonine in de hersenen. Langzamerhand wordt er bij dagelijks gebruik door de hersenen extra serotonine aangemaakt, waardoor de stemming zal verbeteren en de depressieve klachten zullen verminderen. Maar die extra serotonine kan ook van belang zijn bij de behandeling van ontwikkelingsstoornissen. Meer serotonine betekent waarschijnlijk immers minder last van de dagelijkse problemen, die het leven met een ontwikkelingsstoornis zo lastig maken.Je zou het probleemloos eens een keertje kunnen proberen. Want problemen bestaan slechts om opgelost te worden.
En de arts die ik er even naar liet kijken merkt op:
Dit gaat inderdaad wel ver. Uit mijn blote hoofd weet ik dat Sint Janskruid wel een antidepressieve werking heeft maar er wordt ook gewaarschuwd voor interactie met andere medicatie en daar is onvoldoende over bekend.
Reden om toch te waarschuwen voor at random gebruik en zeker niet de moeite van het proberen waard ,zoals hier wordt gesuggereerd.
Antidepressivum sint-janskruid moet op recept – 16 februari 2005 – Trouw -- Sint-janskruid, het 'natuurlijke' middel tegen depressies is nu nog vrij verkrijgbaar, maar moet een receptgeneesmiddel worden. Dat vindt hoogleraar P. de Smet. Er zijn inmiddels veel bewijzen dat het kruid effectief is bij (matige) depressiviteit. Het gaat dan wel om een sint-janskruidpreparaat dat een hoge concentratie van de stof hyperflorine bevat, en dat in een hoge dosis wordt gegeven. ,,Het is tijd om hiermee naar het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen te stappen'', vindt prof.dr. P. de Smet, hoogleraar farmaceutische patiëntenzorg. De werkzaamheid van dit type sint-janskruid bij matige tot ernstige depressies blijkt uit recente onderzoeken vergelijkbaar met die van paroxetine, de werkzame stof in Seroxat. Dat is momenteel het meest geslikte moderne antidepressivum. Maar anders dan voor Seroxat, heeft een gebruiker van sint-janskruid geen recept nodig. Om verschillende redenen vindt de hoogleraar dit niet langer houdbaar. ,,Matige tot ernstige depressies -daar is weinig matigs aan'', zegt De Smet. ,,Dat is een aandoening die door een arts begeleid moet worden.'' Halen mensen zelf hun pillen bij de drogist, dan is het risico groot dat zij daarmee te snel stoppen, met een terugval als gevolg. ,,Juist depressies moeten voldoende lang behandeld worden'', zegt De Smet. ,,Het grootste gevaar zijn anders suïcideneigingen. De kans daarop neemt af als iemand deskundig begeleid wordt met praten én pillen.'' Medisch toezicht is zeker ook gewenst, stelt De Smet, wanneer de dosering en de concentratie van de werkzame stof in sint-janskruid omhoog gaan. ,, Bron: http://www.misbruikdoorhulpverleners.nl/nieuwsgezondheidszorgnieuw2005.html
Bijgaand de reactie van een erkende medicus over Fred's advies omtrent St. Janskruid.
Specialist de Vries adviseert op zijn site:
Sint Janskruid (Hypericus perforatum) is een fyto-therapeutisch middel en uit wetenschap-pelijk onderzoek is gebleken dat het werkzaam is tegen depressies. Er is zelfs geen duidelijk verschil aan te tonen tussen de werking van dit zuiver plantaardig middel en de meest voorgeschreven chemische medicijnen, zoals Xanax en Seroxat. En dat terwijl er van sommige van die medicijnen in en buiten de medische wereld van nogal wat beangstigende bijwerkingen, zoals zelfmoordneigingen, opduiken. Een feit dat de verantwoordelijke Amerikaanse instantie, de Food and Drug Administration (FDA) recent heeft doen besluiten dat er op de verpakking van alle SSRI's (Selective Serotonin Re-uptake Inhibitors) een waarschuwing moet komen met daarop vermeld de risico's voor het optreden van zelfmoord wanneer men met een SSRI begint, stopt of van dosis verandert.Er circuleren hier en daar berichten dat de inname van Sint Janskruid de werking van andere medicijnen zou kunnen verstoren, maar de laatste onderzoeken lijken dit duidelijk te weerspreken.Ook Sint Janskruid heeft een aantoonbaar effect op de aanmaak van serotonine in de hersenen. Langzamerhand wordt er bij dagelijks gebruik door de hersenen extra serotonine aangemaakt, waardoor de stemming zal verbeteren en de depressieve klachten zullen verminderen. Maar die extra serotonine kan ook van belang zijn bij de behandeling van ontwikkelingsstoornissen. Meer serotonine betekent waarschijnlijk immers minder last van de dagelijkse problemen, die het leven met een ontwikkelingsstoornis zo lastig maken.Je zou het probleemloos eens een keertje kunnen proberen. Want problemen bestaan slechts om opgelost te worden.
En de arts die ik er even naar liet kijken merkt op:
Dit gaat inderdaad wel ver. Uit mijn blote hoofd weet ik dat Sint Janskruid wel een antidepressieve werking heeft maar er wordt ook gewaarschuwd voor interactie met andere medicatie en daar is onvoldoende over bekend.
Reden om toch te waarschuwen voor at random gebruik en zeker niet de moeite van het proberen waard ,zoals hier wordt gesuggereerd.
Antidepressivum sint-janskruid moet op recept – 16 februari 2005 – Trouw -- Sint-janskruid, het 'natuurlijke' middel tegen depressies is nu nog vrij verkrijgbaar, maar moet een receptgeneesmiddel worden. Dat vindt hoogleraar P. de Smet. Er zijn inmiddels veel bewijzen dat het kruid effectief is bij (matige) depressiviteit. Het gaat dan wel om een sint-janskruidpreparaat dat een hoge concentratie van de stof hyperflorine bevat, en dat in een hoge dosis wordt gegeven. ,,Het is tijd om hiermee naar het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen te stappen'', vindt prof.dr. P. de Smet, hoogleraar farmaceutische patiëntenzorg. De werkzaamheid van dit type sint-janskruid bij matige tot ernstige depressies blijkt uit recente onderzoeken vergelijkbaar met die van paroxetine, de werkzame stof in Seroxat. Dat is momenteel het meest geslikte moderne antidepressivum. Maar anders dan voor Seroxat, heeft een gebruiker van sint-janskruid geen recept nodig. Om verschillende redenen vindt de hoogleraar dit niet langer houdbaar. ,,Matige tot ernstige depressies -daar is weinig matigs aan'', zegt De Smet. ,,Dat is een aandoening die door een arts begeleid moet worden.'' Halen mensen zelf hun pillen bij de drogist, dan is het risico groot dat zij daarmee te snel stoppen, met een terugval als gevolg. ,,Juist depressies moeten voldoende lang behandeld worden'', zegt De Smet. ,,Het grootste gevaar zijn anders suïcideneigingen. De kans daarop neemt af als iemand deskundig begeleid wordt met praten én pillen.'' Medisch toezicht is zeker ook gewenst, stelt De Smet, wanneer de dosering en de concentratie van de werkzame stof in sint-janskruid omhoog gaan. ,, Bron: http://www.misbruikdoorhulpverleners.nl/nieuwsgezondheidszorgnieuw2005.html
Na Papa Doc
Haïti en Mister Clarinet
Mr. Clarinet is de Haitiaanse variant op het aloude motief van de Pied Piper, de rattenvanger van Hamelen. Het gegeven is simpel: het zoontje van miljardair is verdwenen op Haïti. Daar verdwijnen dagelijks kinderen, maar zelden zoontjes van miljardairs, want die zijn er nauwelijks in dit arme achtertuintje van Amerika. Uitgerangeerde en alcoholische detective Max Mingus neemt de opdracht aan om het kind op te sporen. Zijn voorgangers die het ook probeerden ondergingen een lot dat naar verluidt: erger was dan de dood. Geholpen door veel drank en een enkele local moet Mingus afdalen in de sloppenwijken en de cultuur van dit merkwaardige land waar alles anders is dan het lijkt. Op’t eerste gezicht een doorsnee thriller, maar omdat de auteur Nick Stone als rechtstreekse afstammeling van de beruchte dictator Papa Doc bijzonder goed is ingevoerd in de Haitiaanse gebruiken is het een boek geworden waarin eigenlijk niet de personen, maar het land en zijn mythes de hoofdrol spelen. Een magische pageturner is het resultaat. Soms claustrofobisch benauwend, dan weer uitzinnig gewelddadig en dat alles tegen een decor van verval en delirante schoonheid. Een compromisloos boek. Je geeft het 1 of een 10. Wij kiezen voor de laatste optie. Al is het alleen al omdat vrijwel geen schrijver het aandurft om ter plekke research te doen en Haïti in de literatuur onontgonnen gebied is. Nick Stone durfde het wél aan en heeft zijn ogen oren goed de kost gegeven. Prachtig om te lezen. Jammer dat er geen foto-katern is. Want je wilt de personen en locaties zien. Zeker na het lezen van dit boek zou je wel gek zijn om als toerist naar dit griezelig, betoverende oord af te reizen.
Mr. Clarinet is de Haitiaanse variant op het aloude motief van de Pied Piper, de rattenvanger van Hamelen. Het gegeven is simpel: het zoontje van miljardair is verdwenen op Haïti. Daar verdwijnen dagelijks kinderen, maar zelden zoontjes van miljardairs, want die zijn er nauwelijks in dit arme achtertuintje van Amerika. Uitgerangeerde en alcoholische detective Max Mingus neemt de opdracht aan om het kind op te sporen. Zijn voorgangers die het ook probeerden ondergingen een lot dat naar verluidt: erger was dan de dood. Geholpen door veel drank en een enkele local moet Mingus afdalen in de sloppenwijken en de cultuur van dit merkwaardige land waar alles anders is dan het lijkt. Op’t eerste gezicht een doorsnee thriller, maar omdat de auteur Nick Stone als rechtstreekse afstammeling van de beruchte dictator Papa Doc bijzonder goed is ingevoerd in de Haitiaanse gebruiken is het een boek geworden waarin eigenlijk niet de personen, maar het land en zijn mythes de hoofdrol spelen. Een magische pageturner is het resultaat. Soms claustrofobisch benauwend, dan weer uitzinnig gewelddadig en dat alles tegen een decor van verval en delirante schoonheid. Een compromisloos boek. Je geeft het 1 of een 10. Wij kiezen voor de laatste optie. Al is het alleen al omdat vrijwel geen schrijver het aandurft om ter plekke research te doen en Haïti in de literatuur onontgonnen gebied is. Nick Stone durfde het wél aan en heeft zijn ogen oren goed de kost gegeven. Prachtig om te lezen. Jammer dat er geen foto-katern is. Want je wilt de personen en locaties zien. Zeker na het lezen van dit boek zou je wel gek zijn om als toerist naar dit griezelig, betoverende oord af te reizen.
"There’s one other thing," Carver said when he’d finished talking. "If you take the job, it’s going to be dangerous ... Make that very dangerous." "How so?" Max asked."Your predecessors, they … Things didn’t turn out too right for them." "They dead?" There was a pause. Carver’s face turned grim and his skin lost a little of its color."No…not dead," he said, finally. "Worse. Much worse."
Uitgave: MYNX
F.W.
Uitgave: MYNX
F.W.
Nijl Schaduwen
CIA-spion als Indiana Jones
Publishers Weekly once called him "America's best unknown novelist"
Grotesk, zo kun je het leven van de ‘cultschrijver’ Edward Whittemore het best omschrijven. Decennia zwierf hij voor de CIA de wereld rond, maar uiteindelijk bleef hij hangen in het middenoosten. Jeruzalem werd z’n basis en de wonderlijke kruising tussen agent 007 en Indiana Jones knoopte relaties aan met Arabische theehuisexploitanten en Joodse winkeliers en leek iedereen te kennen, zonder dat hij zelf opviel. Of het liefde voor het werk was of gewone verknochtheid: we zullen het nooit weten. Hij schreef daar van 1970 tot aan zijn dood in 1995, een serie min of meer met elkaar samenhangende boeken, die later het Jeruzalem Kwartet werden genoemd. Wonderlijke boeken: een mix van geschiedenis, avontuur, filosofische beschouwing, spionage en autobiografie. Alles loopt door elkaar, maar de rode draad is Whittemore’s fenomenale kennis van het middenoosten en zijn passie voor de woestijn. De boeken kregen goede recensies, maar omdat ze in geen enkel genre pasten, verkochten ze voor geen meter. Nijl Schaduwen is de derde die in het Nederlands is verschenen. Briljant vertaald door Le Carré-vertaler Rob van Moppes. Een bizar, over de top en ogenschijnlijk onsamenhangend mengsel van historie en fictie met daarin verschillende figuren, die haaks op elkaar lijken te staan, maar in feite allemaal afsplitsingen zijn van de CIA-man zelf. Ze praten meer over avonturen dan dat ze actie ondernemen. Het boek begint als in mei 1942 in een sloppenwijk in Cairo de aan opium verslaafde wapenhandelaar Stern, door een naar binnen gegooide granaat in een kroeg wordt gedood. Rommel’s troepen naderen de stad, dus de dood van Stern –die later opzwelt tot Messiaanse proporties- blijft onopgemerkt. Behalve bij de verschillende geheime diensten. Want Stern is niet wie hij voorgaf te wezen. Joe Bear, die wel wat op Stern lijkt, probeert in opdracht van een schimmige dienst het raadsel Stern op te helderen. Vanuit een vervallen bordeel –in een straat waar volgens Whittemore het pijpen is vervolmaakt, uitgelegd in een verhandeling die bijna vijf pagina’s beslaat en nergens satirisch wordt, gedreven door een man met een verbrijzeld gezicht zonder uitdrukking en geholpen door een clown die zich elke denkbare vermomming aan kan meten, en twee, op een vervallen boot verblijvende, oude dames die bevriend zijn met Churchill en voortdurend herinneringen ophalen aan wat was, kom je terecht in een ogenschijnlijk onbegrijpelijke caleidoscoop. Maar gaandeweg blijkt Whittemore wel degelijk de touwtjes in handen te houden en het boek gaat ongemerkt over in een gestructureerde raamvertelling met een ontknoping die even geniaal als doortrapt is.
Ongelooflijk, bijzonder, in geen hokje te plaatsen en tijdloos (het had ook vlak na de oorlog geschreven kunnen zijn, maar geschreven in de jaren 70)) geeft Whittemore op zijn geheel eigen wijze een prachtige spionageroman weg, en en passant is het ook nog eens een heldere analyse van het complexe probleem tussen Joden en Arabieren en wat de rest van de wereld daaraan heeft bijgedragen. Cult is het niet meer: anno 2007 beginnen de boeken van Whittemore uiterst actueel te worden. Televisie uit! Lezen!!!
F.W.
(Luitingh)
My War Colby Buzzell
Colby Buzzell zou een heel gewoon leven hebben geleid als hij tevreden was geweest met een simpel baantje in een saai Amerikaans stadje, als hij geen drive had om de wereld te verkennen en Bush niet een politieke avonturier was geweest van de meest bedenkelijke soort. Dan zou Colby zeker geen boek hebben geschreven. Hij twijfelt nog steeds of hij er goed aan heeft gedaan: tekenen bij het Amerikaanse leger. “Het enige goede dat ik zeker weet, dat ik er tot nu aan overgehouden heb is mijn boek. Wie het leest weet: trap er niet, teken niet.”
Wat me opviel in je boek was de humoristische ondertoon. In romans is dat heel gewoon. In een boek over de oorlog in Irak verwacht je dat niet. Zeker niet in een biografie.
“Tsja...Ik heb niet bewust grappig willen zijn. Maar de militaire werkelijkheid is bizar. Humor ook. Humor is lang niet altijd leuk, eerder wrang. Op de televisie is het allemaal grappig bedoeld, al die comedy’s en slapstick. Dat spul is gemaakt om de mensen te laten denken dat ze zorgeloos in bed kunnen kruipen. Maar humor in de echte wereld is een survivaltool. Komt ook veel voor onder brandweerlui en mensen die in mortuaria werken. Het probleem is dat zij elkaar onderling begrijpen. Buitenstaanders ervaren het als ongepast. Maar wat moet je doen als in je contract leest over de verplichting dat je na je diensttijd zes jaar oproepbaar blijft? En de man die je rekruteert daarover zegt dat je er maar niet over in moet zitten omdat die clausule gewoon in elk contract staat? En dat het alleen van kracht wordt als de derde wereldoorlog uitbreekt? Nou, mooi dat je moet lachen, omdat je weet dat hij liegt. En hij lacht ook omdat hij weet dat jij ook wel beter weet.”
Maar jij hebt desondanks getekend.
“Ja. Ten eerste was ik niet principieel tegen het leger. Ten tweede had ik weinig toekomst omdat ik niet bepaald ‘goed geschoold’ kon worden genoemd. En dan nog, in Bay Area, waar ik vandaan kom had ik het in het gunstigste geval tot pizza-koerier geschopt. Met andere woorden: ik vond dat ik eigenlijk niets te verliezen had. Ik wilde wel wat van de wereld zien en, eerlijk, het avontuur lokte. En ten derde las ik die kleinigheid pas nadat ik had getekend. Ik had trouwens ook wel getekend als ik het vooraf had doorgelezen.”
Je tekende na 11 september. Was het voor het vaderland of had je andere motieven?
“Ik ben geen nationalist, en evenmin een fan van Bush. Mijn bedoeling was te ontsnappen uit een vrij kansloze omgeving. En het leger beweert dat je kansen krijgt. Een goed salaris, een rijbewijs. Op het moment dat je daarover zit te praten is Irak heel ver weg. Alhoewel, vaag in mijn achterhoofd wist ik dat de mogelijkheid erin zat om ingezet te worden. Op dat moment zag ik dat als een avontuur.”
Je zag het leger dus niet als the easy way out?
“Nee. Ik ben niet gek. Ik zag het echt als de manier om te reizen, andere culturen te zien en alle andere dingen te doen waarvan je in een slaperige Amerikaanse voorstad alleen maar kunt dromen. Het soldatenleven leek me buitengewoon spannend. Ik was tenslotte 26, had helemaal niks bereikt en voelde dat ik ook nooit wat zou bereiken. Dus koos ik heel bewust voor het leger en ik was me er ook heel erg van bewust dat ik dingen zou moeten doen die het leger vraagt.”
In je boek schrijf je een beetje meewarig over rekruteren. Zou je het zelf hebben gedaan?
“Voor ik in Irak was misschien wel. Ik heb eigenlijk nog steeds niks tegen het leger. Ik heb iets tegen de manier waarop het leger wordt gebruikt. Daarom zou ik geen reclame voor het Amerikaanse leger willen maken. Als het een eerlijk bedrijf was lag het anders.”
Wat heb je er eigenlijk aan overgehouden?
“Een boek. Vrienden. Ervaringen. En ogen in mijn achterhoofd. Dat laatste is geweldig in Irak. Maar in het gewone leven is het verdomd lastig. Ik ben eigenlijk nooit niet alert. Altijd observeren. Overal waar ik ben kijk ik uit welke hoek kan worden geschoten en waar ik dekking zou zoeken. Ook in Amsterdam. Overal. Het is geen tic. Het is een tweede natuur. Je leven hangt af van je vermogen om je omgeving te kennen. Elke goeie soldaat zal hetzelfde zeggen. En geen burger begrijpt hoe dat nou werkt.”
In je boek schrijf je dat je in het leger voortdurend met leugens wordt geconfronteerd. Dat kon je toch weten?
“Dat in een oorlog het eerste slachtoffer de waarheid is? Dat weet iedereen. Maar ik bedoel wat anders. Het is net zoiets als het kopen van een tweedehands auto. Volgens de verkoper is alles aan zo’n kar perfect. Nog beter dan nieuw. Als koper weet je dat hij liegt, en de verkoper weet ook dat jij dat weet. Dat is de game. Natuurlijk wist ik dat ze logen. Maar dat ze alles logen had ik niet gedacht. Tenslotte krijg je je auto mee. Maar de eerste maanden soldij waar je recht op hebt worden niet uitbetaald. Dat is nou een leugen die kenmerkend is voor de Amerikaanse legerleiding. Net zoals de beloftes over nazorg, scholing, opleiding en verlof. Propaganda is een leugen. Kan ik mee leven. Maar contractbreuk is heel wat anders. Ik wist dat ze tegen me logen. Dat is inherent aan het systeem. Maar dat over alles werd gelogen verraste me.”
En omdat er zo werd gelogen begon je aan een weblog?
“Ik begon dat log om twee redenen. Ten eerste schreef ik gewoon wat ik meemaakte op omdat ik me gewoon verveelde. Ik had wat te doen. En ik ontdekte dat wat je op de officiële zenders ziet geen barst met de werkelijkheid heeft te maken. CNN, BBC, noem ze maar op. Alles wat ze je laten zien is gemanipuleerd of uit z’n verband gerukt. Sinds Irak kan ik het niet meer opbrengen om naar zogenaamd nieuws te kijken. Dat is allemaal een godvergeten leugen. Soms heb ik het gevoel dat zelfs de weersverwachting gelogen is. Op mijn log publiceerde ik gewoon wat we dagelijks meemaakten. En om een of andere reden trok dat aandacht. En voor mij was dat weer de aanleiding om door te gaan. Soldaten en hun familie herkenden zich erin. Om problemen te voorkomen gebruikte ik een pseudoniem.”
Dat is nieuwe: berichtgeving rechtstreeks vanaf het front
“Internet is nog steeds niet te controleren. Ik maakte daar gebruik van, maar niet met de bedoeling om als soldaat / verslaggever te werken. Het log was in het begin niks anders dan mijn manier om de verveling tegen te gaan. Een verlengde van het schrijven van dagboeken. Dat doet elke soldaat: dagboek bijhouden. Maar het werd opgepikt, en groeide uit tot een soort hype. Ik verbaas er me er nog steeds over dat de legerleiding het tolereerde. Misschien zien ze in dat internet niet totaal is te controleren. Ik ben natuurlijk wel op het matje geroepen. Maar ik mocht doorgaan. Het verbaast me nog steeds.”
Wist je waarvoor je vocht?
“Geen idee. Toen ik er was wist ik het niet. Nu weet ik het nog niet en ik denk dat maar heel weinig mensen weten waarom we daar zijn. Feit is dat nu we er zijn we er niet meer weg kunnen. Maar we hebben ons zelf in die positie gebracht. Vroeger vochten soldaten zonder te vragen, dat blijven ze doen. Inherent aan het systeem”
Je was actief in het veld in een Stryker. Een soort pantserwagen.
“Heb ik een haat / liefde verhouding mee. Soms voelde ik me er heel veilig in, maar in combat kneep ik’m. Hij heeft me er doorheen gesleurd.”
In combat. Wat was dat voor jou?
“Chaos. Echt slag leveren gaat zelden zoals je’t ziet op CNN. De schietpartijen waar ik bij was verliepen altijd chaotisch en ik denk dat het voor elk schietincident geldt. Ik heb meegemaakt. Meestal is er blinde paniek. En wordt op alles geschoten wat beweegt. Ook is het voorgekomen dat er duizenden kogels zijn afgevuurd op iemand die zich te lang te verdacht gedroeg. Als er dan eentje begint te vuren doet iedereen mee. En weet niemand meer wie nou eigenlijk op wie vuurt. Die beelden zendt CNN niet uit. Ook de beschieting van een moskee zie je niet op het nieuws. Maar als je vanuit een moskee onder vuur wordt genomen, neem je die moskee onder vuur. En op die momenten denk je niet, je doet alleen en wat je doet herinner je je later nauwelijks. ‘Ik leef nog, ‘. Dat is het enige wat je weet als de wapens zwijgen. Het meest griezelige vond ik kinderen. Jongetjes die met een speelgoedpistooltje zwaaiden. Onbevangen. En wij als soldaat maar hopen dat het kind echt speelgoed in handen had. Dat is macaber. Overwegen op een kind te schieten. Dat is oorlog.”
Soldaat Buzzell vermaakt zich in Amsterdam...
“ ex-Soldaat Buzzell zou best in Amsterdam willen blijven. Wat een leven hier. Je kunt je naar het Nirvana blowen en het mag nog ook. Daar heeft ex-soldaat Buzzell inmiddels een paar dagen ervaring mee. Misschien is dat het gunstigste wat ik eraan heb over gehouden: dat ik in Amsterdam in een coffeeshop kan zitten dankzij mijn weblog dat een boek is geworden. En laat je lezers weten: vertrouw ze niet, die bonzen die roepen dat wij daar mensen bevrijden en democratie brengen.”
http://www.openheidoverirak.nu/
Feije Wieringa Iraq veteran wins blog prize as US military cuts web access
Colby Buzzell
Mijn Oorlog
Uitgave M
Piet & Riet van de Buis
Een korte geschiedschrijving
De term komt uit het Romeins
'PANE E BAGHERIA.'
Geef het volk brood en bagger.
Julius Caesar begreep waaar het om ging.
En wij begrijpen het nu nog steeds.
Brood is in tweeduizend jaar nauwelijks veranderd.
Maar aan de bagger wordt hard gesleuteld
Ir. Steef de Kort
Baggernisticus
Net verschenen: BREEDBEELDBAGGER, van de onvolprezen Hein de Kort.
Als je nooit TV kijkt, motiveert de Kort je om HELEMAAL nooit meer te kijken.
Als je altijd TV kijkt heb je geen enkel motief om dit boek met tekst en plaatjes in te kijken.
Uitgave: Luitingh Sijthoff
The Goldilocks Enigma en kwantumkwats
Hoe een voormalig boer en meubelmaker zijn hart en handen verliest aan Quantum Touch, leest u hier.
Quantum Kwak
Jan Hofstra noemt zichzelf therapeut (dat mogen we ons allemaal noemen) die de zgn. Quantum Touch aanwendt bij de behandeling van heupen, nekwervels, andere pijnen en, mooi meegenomen, ook bij psychische problemen. Een nieuwe loot aan de stam van het gezelschap ‘genezers’ dat zich met pseudo-wetenschappelijke prietpraat aanmatigt het wiel van de geneeskunst opnieuw te hebben uitgevonden. “Je mag je kleren aanhouden tijdens de behandeling,” zegt de quantum-deskundige, die uiteraard geen enkele wetenschappelijke, laat staan medische achtergrond heeft.
Voor de leken onder ons: wat quantum-mechanica is kunt u nalezen op http://www.ru.nl/thef/education/bachelor_courses/kwantummechanica_3/ . Ik durf met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te stellen dat mijnheer Hofstra dat stuk niet heeft gelezen en nergens in zijn betoog lees ik iets over het onzekerheidsprincipe, het feit dat licht zich als golf of deeltje manifesteert (nooit tegelijkertijd) en dat de waarnemer onderdeel is van de meting. Rudy Kousbroek schreef ooit: bestaat de werkelijkheid als niemand kijkt? Reden om toch even een blik op Hofstra te werpen….
Het is het oude liedje: energievelden, trillingen en refereren aan de ‘natuur’ (alsof reguliere geneeskunde bovennatuurlijk zou wezen!) met de stelling dat de aboriginals al bekend waren met deze therapie. Dat laatste is een aanbeveling van jewelste. Zijn het niet de aboriginals die als eersten wisten dat de aarde rond was en de wet van de zwaartekracht beschreven? Bij mijn weten waren de aboriginals redelijk goed in het overleven in de Australische bush, maar dat hun geneeskunde ooit op een hoog plan heeft gestaan, waag ik te betwijfelen. Robert Hughes, schrijft in zijn epos over Australie dat deze hoogstaande geleerden zich insmeerden met visolie –tegen alle kwalen en tegen de zon- hun vrouwen zo’n beetje als lastdier gebruikten, zieken gewoon achterlieten om te sterven en een geschreven geschiedenis is er niet. Alleen een orale traditie, maar die is vrijwel helemaal in het vergeetboek geraakt. Men leze The Songlines van Bruce Chatwin er maar op na.
Wederom een kwakzalver, die met z’n trillingen, energievelden, Reiki, cellulaire niveaus met trillingsfrequenties, en referentie aan een ‘natuurvolk’ om nog maar wat aan te halen, veel roept, maar niks onderbouwt. Kan ook niet, want het is kwak in het kwadraat. Doet erg denken de bioresonantie van wijlen Pathuis, met dit verschil dat Hofstra nog net niet beweert dat hij terminale zieken uit de bijna dood laat herrijzen.
Complete onzin, de taal van de goeroe en de nepsjamaan. De praktijk heet “De Dolfijn” en is gevestigd in Franeker. Doet’t altijd goed, het woord Dolfijn. Zwemmen met die beesten schijnt ook ontzettend healing te wezen, en volgens mensen die het van pratende bomen hebben overstijgt hun intelligentie die van de mens. Dat laatste zou in sommige gevallen waar kunnen wezen….
Met kwakzalvers is het net als met het hoofd van Medusa: hak je er eentje af, krijg je tien terug. Nog een geruststelling: er komen geen enge apparaten aan te pas, laat de nieuwbakken Niels Bohr nog even weten de kritiekloze advertorial, verschenen een plaatselijk advertentieblaadje. En je mag je kleren dus aanhouden. Voor de rest staat niets je in de weg om je financieel te laten uitkleden door deze wondergenezer.
Zie zijn site: http://www.quantumtouch-friesland.nl/ De heer Hofstra is naar eigen zeggen int bezit van een quantumvliegbrevet. Een hele geruststelling. Een kwakzalver met een brevet….
Jan Hofstra noemt zichzelf therapeut (dat mogen we ons allemaal noemen) die de zgn. Quantum Touch aanwendt bij de behandeling van heupen, nekwervels, andere pijnen en, mooi meegenomen, ook bij psychische problemen. Een nieuwe loot aan de stam van het gezelschap ‘genezers’ dat zich met pseudo-wetenschappelijke prietpraat aanmatigt het wiel van de geneeskunst opnieuw te hebben uitgevonden. “Je mag je kleren aanhouden tijdens de behandeling,” zegt de quantum-deskundige, die uiteraard geen enkele wetenschappelijke, laat staan medische achtergrond heeft.
Voor de leken onder ons: wat quantum-mechanica is kunt u nalezen op http://www.ru.nl/thef/education/bachelor_courses/kwantummechanica_3/ . Ik durf met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te stellen dat mijnheer Hofstra dat stuk niet heeft gelezen en nergens in zijn betoog lees ik iets over het onzekerheidsprincipe, het feit dat licht zich als golf of deeltje manifesteert (nooit tegelijkertijd) en dat de waarnemer onderdeel is van de meting. Rudy Kousbroek schreef ooit: bestaat de werkelijkheid als niemand kijkt? Reden om toch even een blik op Hofstra te werpen….
Het is het oude liedje: energievelden, trillingen en refereren aan de ‘natuur’ (alsof reguliere geneeskunde bovennatuurlijk zou wezen!) met de stelling dat de aboriginals al bekend waren met deze therapie. Dat laatste is een aanbeveling van jewelste. Zijn het niet de aboriginals die als eersten wisten dat de aarde rond was en de wet van de zwaartekracht beschreven? Bij mijn weten waren de aboriginals redelijk goed in het overleven in de Australische bush, maar dat hun geneeskunde ooit op een hoog plan heeft gestaan, waag ik te betwijfelen. Robert Hughes, schrijft in zijn epos over Australie dat deze hoogstaande geleerden zich insmeerden met visolie –tegen alle kwalen en tegen de zon- hun vrouwen zo’n beetje als lastdier gebruikten, zieken gewoon achterlieten om te sterven en een geschreven geschiedenis is er niet. Alleen een orale traditie, maar die is vrijwel helemaal in het vergeetboek geraakt. Men leze The Songlines van Bruce Chatwin er maar op na.
Wederom een kwakzalver, die met z’n trillingen, energievelden, Reiki, cellulaire niveaus met trillingsfrequenties, en referentie aan een ‘natuurvolk’ om nog maar wat aan te halen, veel roept, maar niks onderbouwt. Kan ook niet, want het is kwak in het kwadraat. Doet erg denken de bioresonantie van wijlen Pathuis, met dit verschil dat Hofstra nog net niet beweert dat hij terminale zieken uit de bijna dood laat herrijzen.
Complete onzin, de taal van de goeroe en de nepsjamaan. De praktijk heet “De Dolfijn” en is gevestigd in Franeker. Doet’t altijd goed, het woord Dolfijn. Zwemmen met die beesten schijnt ook ontzettend healing te wezen, en volgens mensen die het van pratende bomen hebben overstijgt hun intelligentie die van de mens. Dat laatste zou in sommige gevallen waar kunnen wezen….
Met kwakzalvers is het net als met het hoofd van Medusa: hak je er eentje af, krijg je tien terug. Nog een geruststelling: er komen geen enge apparaten aan te pas, laat de nieuwbakken Niels Bohr nog even weten de kritiekloze advertorial, verschenen een plaatselijk advertentieblaadje. En je mag je kleren dus aanhouden. Voor de rest staat niets je in de weg om je financieel te laten uitkleden door deze wondergenezer.
Zie zijn site: http://www.quantumtouch-friesland.nl/ De heer Hofstra is naar eigen zeggen int bezit van een quantumvliegbrevet. Een hele geruststelling. Een kwakzalver met een brevet….
De man die deze ontdekking in Nederland promoot heet Rob Heiligers. Doet ook aan, hoe toepasselijk, theater. Rob beweert daar met droge ogen:
"Mensen zonder enige medische training (ook kinderen) boeken wonderlijke resultaten. En wie wil als ouder/begeleider niet graag een eenvoudige genezingsmethode kennen? Is QT mogelijk de ‘nieuwe EHBO’ (Energetische Handen Bij Ongemak)?
Iedereen kan het volgens Rob leren, mits de tarieven worden overgemaakt .Blijkbaar kan zelfs een kind de was doen. :
"De standaardprijs (bepaald vanuit de Amerikaanse QT organisatie) voor Basic Quantum-Touch workshops in Europa is € 275 (jongeren/kinderen tot 18 jaar € 140). Mensen die de workshop (aantoonbaar middels Basic QT certificaat) voor de tweede keer of vaker doen betalen € 140. "
Voor wie nog niet genoeg weet: http://www.robheiligers.nl/nl/service/indexq.htm
F.W.
Over kwak: http://www.kwakzalverij.nl/php/display/ap/428/3
En wie over kwantum (real stuff) wil lezen:
The Goldilocks Enigma: Why Is the Universe Just Right for Life? (Hardcover) by Paul Davies
of klikken op: http://news.bbc.co.uk/2/hi/programmes/newsnight/6035233.stm
F.W.
Over kwak: http://www.kwakzalverij.nl/php/display/ap/428/3
En wie over kwantum (real stuff) wil lezen:
The Goldilocks Enigma: Why Is the Universe Just Right for Life? (Hardcover) by Paul Davies
of klikken op: http://news.bbc.co.uk/2/hi/programmes/newsnight/6035233.stm
Ook beesten haten bommen
Liefs uit Bagdad
Het is inmiddels bijna normaal geworden dat iedere dag tientallen mensen sterven in Irak ten gevolge van bombardementen, zelfmoordbommen en schietpartijen. Dat er onder al die ellende ook veel dierenleed schuil gaat, is vanzelfsprekend, maar het komt eignlijk nooit in het nieuws. Toch kent de oorlog dierenslachtoffers. Honden raken gewond of dakloos en zwerven door kapotgeschoten wijken, op zoek naar voedsel. Deze zwerfhonden eten –letterlijk- van de lijken van slachtoffers die op straat zijn achtergebleven. Over zo'n zelden belichte kant van de oorlog gaat het boek Liefs uit Bagdad van Luitenant-kolonel Jay Kopelman. Wanneer in een verlaten huis in Fallujah ongebruikelijke geluiden klinken, wordt allereerst gedacht aan vijandige indringers of achtergebleven munitie die op scherp staat. Deze klikgeluiden worden echter veroorzaakt door de nageltjes van een piepklein achtergebleven hondje van een paar weken oud, dat daar hongerig rondscharrelt. Moeder nergens te bekennen. Wat doe je met zo’n weerloze pup? Neerschieten? Op straat gooien? De mariniers, die bekend staan als The Lava Dogs doen geen van beiden. Ze vangen het diertje op, brengen hem groot met hun instantmaaltijden en genieten van zijn aanwezigheid. Een kleine lastpost die in laarzen slaapt, zijn tanden zet in dierbare foto’s, die piest waar het niet mag en blaft op momenten dat hij stil zou moeten zijn. Er ontstaat een heftige band tussen het hondje Lava en marinier Kopelman. In deze onwerkelijke wereld, waar doden en gedood worden dagelijkse routine is, groeit een liefdevolle band. Kopelman besluit –tegen militaire voorschriften in- voor het beestje te zorgen en hem vervolgens uit te voeren naar Amerika, om hem daar een normaal hondenbestaan te gunnen. ,,Wanneer ik luister naar het gesnurk van mijn maten om me heen, ben ik gelukkig met wat ik ben- marinier. Ik vind het fijn om sterk te zijn, Om dapper te zijn. Om ergens als eerste op af te gaan. Ik wíl niets liever dan de eerste zijn, en ik laat het, verdomme, niet gebeuren dat ze mijn puppy doodschieten!” Hier begint de bijna onmogelijke opgave en soms moedeloos makende strijd om het hondje Lava ongeschonden door oorlogsgebieden te vervoeren, zijn gezondheidspapieren in orde te krijgen, en hem uiteindelijk legaal op het vliegtuig te zetten. Liefs uit Bagdad beschrijft die geschiedenis. Het is dan wel geen literair hoogstandje, maar wél een aangrijpend verhaal. De opbrengst van het boek gaat gedeeltelijk naar Dutch Puppy Foundation, die strijdt voor de belangen van zwerfhonden.
Liefs uit Bagdad, Jay Kopelman met Melinda Roth, ISBN 978 90 475 0016 2
Het is inmiddels bijna normaal geworden dat iedere dag tientallen mensen sterven in Irak ten gevolge van bombardementen, zelfmoordbommen en schietpartijen. Dat er onder al die ellende ook veel dierenleed schuil gaat, is vanzelfsprekend, maar het komt eignlijk nooit in het nieuws. Toch kent de oorlog dierenslachtoffers. Honden raken gewond of dakloos en zwerven door kapotgeschoten wijken, op zoek naar voedsel. Deze zwerfhonden eten –letterlijk- van de lijken van slachtoffers die op straat zijn achtergebleven. Over zo'n zelden belichte kant van de oorlog gaat het boek Liefs uit Bagdad van Luitenant-kolonel Jay Kopelman. Wanneer in een verlaten huis in Fallujah ongebruikelijke geluiden klinken, wordt allereerst gedacht aan vijandige indringers of achtergebleven munitie die op scherp staat. Deze klikgeluiden worden echter veroorzaakt door de nageltjes van een piepklein achtergebleven hondje van een paar weken oud, dat daar hongerig rondscharrelt. Moeder nergens te bekennen. Wat doe je met zo’n weerloze pup? Neerschieten? Op straat gooien? De mariniers, die bekend staan als The Lava Dogs doen geen van beiden. Ze vangen het diertje op, brengen hem groot met hun instantmaaltijden en genieten van zijn aanwezigheid. Een kleine lastpost die in laarzen slaapt, zijn tanden zet in dierbare foto’s, die piest waar het niet mag en blaft op momenten dat hij stil zou moeten zijn. Er ontstaat een heftige band tussen het hondje Lava en marinier Kopelman. In deze onwerkelijke wereld, waar doden en gedood worden dagelijkse routine is, groeit een liefdevolle band. Kopelman besluit –tegen militaire voorschriften in- voor het beestje te zorgen en hem vervolgens uit te voeren naar Amerika, om hem daar een normaal hondenbestaan te gunnen. ,,Wanneer ik luister naar het gesnurk van mijn maten om me heen, ben ik gelukkig met wat ik ben- marinier. Ik vind het fijn om sterk te zijn, Om dapper te zijn. Om ergens als eerste op af te gaan. Ik wíl niets liever dan de eerste zijn, en ik laat het, verdomme, niet gebeuren dat ze mijn puppy doodschieten!” Hier begint de bijna onmogelijke opgave en soms moedeloos makende strijd om het hondje Lava ongeschonden door oorlogsgebieden te vervoeren, zijn gezondheidspapieren in orde te krijgen, en hem uiteindelijk legaal op het vliegtuig te zetten. Liefs uit Bagdad beschrijft die geschiedenis. Het is dan wel geen literair hoogstandje, maar wél een aangrijpend verhaal. De opbrengst van het boek gaat gedeeltelijk naar Dutch Puppy Foundation, die strijdt voor de belangen van zwerfhonden.
Liefs uit Bagdad, Jay Kopelman met Melinda Roth, ISBN 978 90 475 0016 2
Bont en Lenie's barmhartigheid....
Eindelijk stop op zeehondenbont
Het heeft lang geduurd, maar eindelijk heeft minister Veerman beloofd om op korte termijn de invoer van zeehondenbont en zeehondenolie in Nederland te verbieden. Hij heeft dat gedaan nadat er in de kamer heftig was gedebatteerd over de afschuwelijke praktijken van de zeehondenjacht, waarbij zeehonden met een houten knuppel met daaraan een metalen haak worden doodgeslagen of worden doodgeschoten. Sommige leven zelfs nog als ze worden gevild, omdat de jagers niet de moeite nemen om te kijken of de dieren werkelijk dood zijn. ,,Het wordt tijd om deze morele blinde vlek in de samenleving weg te nemen”, zo sprak de minister. Dat is niets te veel gezegd, maar het had veel eerder gekund. Al jaren maakt Bont voor Dieren zich hard voor een verbod op de invoer van zeehondenproducten. En ook dit jaar begint in maart weer de jaarlijkse zeehondenjacht in Canada. Opnieuw zullen 300.000 zadelrobben en klapmutsen een bloederige doodsstrijd ondergaan. Volgens de plaatselijke overheid worden er geen babydieren gedood. Ze mogen immers niet bejaagd worden als ze hun witte velletje nog hebben. Dat verliezen ze echter met een dag of twaalf! Zo’n 95% van de doodgeknuppelde dieren blijkt jonger dan 3 maanden. Het gaat dan om beestjes die volstrekt hulpeloos op het ijs liggen. Ze kunnen alleen maar toekijken hoe hun collega-zeehondjes worden omgebracht, terwijl ze letterlijk jankend wachten op hun eigen einde, want dom zijn ze beslist niet. Het grootste deel van de zeehondenproducten, wordt ingevoerd of doorgevoerd door Europa. Niet alleen bont voor luxe mode-artikelen, maar ook olie voor bijvoorbeeld voedingssupplementen (zeehondenolie bevat veel gezonde omega3vetzuren en wordt verkocht als een verhullend ‘marine oil’) en voor huishoudelijke artikelen zoals schoensmeer en machine-olie). De invoer van zeehondenolie is de laatste jaren enorm toegenomen. De zeehond wordt overigens niet gedood voor het vlees, de karkassen blijven meestal op het ijs liggen. De meerderheid van de Canadese bevolking is tegen het wrede doden van de jonge zeehonden, toch geven economische motieven de doorslag. Het is dus heel belangrijk dat er minder afzetgebieden komen. ,,Claudia Linssen van Bont voor Dieren: ,,Het is een belangrijk signaal aan Canada tégen de jacht. Een Europees importverbod komt voor Bont voor Dieren absoluut als volgende stap. Hier zetten wij ons al lang voor in.” Dat er een verbod komt is trouwens helemaal niet ondenkbaar, want een meerderheid van de Europese parlementariërs wil graag een einde maken aan deze barbaarse jachtmethoden. Laat ons overigens een zeehondencreche in lahringen bespaard blijven. Lenie 't Hart, de moeder Theresa van de zeehond is bezig met een "knuffel ze dood-offensief'' En met de de zeehonden in de wadden gaat het ook zonder Lenie's toeristenval natuurlijk goed. Jammer dat een haai de aaibaarheidsfactor van de zeehond mist. Die beesten zouden best wat sympathie kunnen gebruiken. Vast niet zielig genoeg voor Lenie's Disneyworld.....
Het heeft lang geduurd, maar eindelijk heeft minister Veerman beloofd om op korte termijn de invoer van zeehondenbont en zeehondenolie in Nederland te verbieden. Hij heeft dat gedaan nadat er in de kamer heftig was gedebatteerd over de afschuwelijke praktijken van de zeehondenjacht, waarbij zeehonden met een houten knuppel met daaraan een metalen haak worden doodgeslagen of worden doodgeschoten. Sommige leven zelfs nog als ze worden gevild, omdat de jagers niet de moeite nemen om te kijken of de dieren werkelijk dood zijn. ,,Het wordt tijd om deze morele blinde vlek in de samenleving weg te nemen”, zo sprak de minister. Dat is niets te veel gezegd, maar het had veel eerder gekund. Al jaren maakt Bont voor Dieren zich hard voor een verbod op de invoer van zeehondenproducten. En ook dit jaar begint in maart weer de jaarlijkse zeehondenjacht in Canada. Opnieuw zullen 300.000 zadelrobben en klapmutsen een bloederige doodsstrijd ondergaan. Volgens de plaatselijke overheid worden er geen babydieren gedood. Ze mogen immers niet bejaagd worden als ze hun witte velletje nog hebben. Dat verliezen ze echter met een dag of twaalf! Zo’n 95% van de doodgeknuppelde dieren blijkt jonger dan 3 maanden. Het gaat dan om beestjes die volstrekt hulpeloos op het ijs liggen. Ze kunnen alleen maar toekijken hoe hun collega-zeehondjes worden omgebracht, terwijl ze letterlijk jankend wachten op hun eigen einde, want dom zijn ze beslist niet. Het grootste deel van de zeehondenproducten, wordt ingevoerd of doorgevoerd door Europa. Niet alleen bont voor luxe mode-artikelen, maar ook olie voor bijvoorbeeld voedingssupplementen (zeehondenolie bevat veel gezonde omega3vetzuren en wordt verkocht als een verhullend ‘marine oil’) en voor huishoudelijke artikelen zoals schoensmeer en machine-olie). De invoer van zeehondenolie is de laatste jaren enorm toegenomen. De zeehond wordt overigens niet gedood voor het vlees, de karkassen blijven meestal op het ijs liggen. De meerderheid van de Canadese bevolking is tegen het wrede doden van de jonge zeehonden, toch geven economische motieven de doorslag. Het is dus heel belangrijk dat er minder afzetgebieden komen. ,,Claudia Linssen van Bont voor Dieren: ,,Het is een belangrijk signaal aan Canada tégen de jacht. Een Europees importverbod komt voor Bont voor Dieren absoluut als volgende stap. Hier zetten wij ons al lang voor in.” Dat er een verbod komt is trouwens helemaal niet ondenkbaar, want een meerderheid van de Europese parlementariërs wil graag een einde maken aan deze barbaarse jachtmethoden. Laat ons overigens een zeehondencreche in lahringen bespaard blijven. Lenie 't Hart, de moeder Theresa van de zeehond is bezig met een "knuffel ze dood-offensief'' En met de de zeehonden in de wadden gaat het ook zonder Lenie's toeristenval natuurlijk goed. Jammer dat een haai de aaibaarheidsfactor van de zeehond mist. Die beesten zouden best wat sympathie kunnen gebruiken. Vast niet zielig genoeg voor Lenie's Disneyworld.....
Feije Wieringa
Lauren Kelly
Het Gestolen Hart
Psychologische Thriller
Uitgave: De Geus
Dit is het tweede boek van Lauren Kelly dat bij De Geus verscheen. De eerste was Neem me, neem me mee. Kelly wordt op de achterflap bejubeld door auteurs als Machael Connelly, Elmore Leonard en Scott Turow. Niet geheel onterecht al heeft ze met bovengenoemde schrijvers iets niet gemeen: humor. Maar toch is het voorstelbaar dat Kelly waardering oogst van haar vakgenoten, want een goede thriller in elkaar zetten kan ze zeker. De setting is gloomy, dark en dat blijft het hele boek hangen. Niet echt iets om voor de fun te lezen: Kelly weet je te raken. Ze gebruikt daarvoor niet eens thrillervreemde ingrediënten. Geen horror, geen trucs Een heel gewoon gegeven: jonge vrouw, Merilee Graf, dochter van een vermogende vader, die ook politiek nog wat in de melk heeft te brokkelen ligt op sterven. Op de achtergrond (nou ja achtergrond) speelt de mysterieuze verdwijning van een jeugdvriendin, Lilac, kind van gekleurde ouders, destijds not done in Merilee’s milieu van blanke aristocraten, dat op 10 jarige leeftijd spoorloos verdween. Terwijl haar vader sterft komen bij Merilee onverwerkte herinneringen uit het verleden naar boven. Alles met meer gevoel voor macabere karakters dan met gevoel voor suspence getekend. Het boek wordt er niet slechter van. De aanpak van Kelly, om subtiel verleden en heden door elkaar laten lopen, maar heel listig, zonder de gebruikelijke flashbacks; de mooie, speelse overgangen tussen de hoofdstukken die je soms op het verkeerde been zetten –zo hoort het, het is een thriller-en het macabere einde waarin veel registers worden opengetrokken, maar de schrijfster opmerkelijk overeind weet te blijven, maken van dit familiedrama een topthriller met scherpere randen dan gebruikelijk in het genre. Maar dat zijn we inmiddels een beetje gewend van De Geus.
F.W.
Psychologische Thriller
Uitgave: De Geus
Dit is het tweede boek van Lauren Kelly dat bij De Geus verscheen. De eerste was Neem me, neem me mee. Kelly wordt op de achterflap bejubeld door auteurs als Machael Connelly, Elmore Leonard en Scott Turow. Niet geheel onterecht al heeft ze met bovengenoemde schrijvers iets niet gemeen: humor. Maar toch is het voorstelbaar dat Kelly waardering oogst van haar vakgenoten, want een goede thriller in elkaar zetten kan ze zeker. De setting is gloomy, dark en dat blijft het hele boek hangen. Niet echt iets om voor de fun te lezen: Kelly weet je te raken. Ze gebruikt daarvoor niet eens thrillervreemde ingrediënten. Geen horror, geen trucs Een heel gewoon gegeven: jonge vrouw, Merilee Graf, dochter van een vermogende vader, die ook politiek nog wat in de melk heeft te brokkelen ligt op sterven. Op de achtergrond (nou ja achtergrond) speelt de mysterieuze verdwijning van een jeugdvriendin, Lilac, kind van gekleurde ouders, destijds not done in Merilee’s milieu van blanke aristocraten, dat op 10 jarige leeftijd spoorloos verdween. Terwijl haar vader sterft komen bij Merilee onverwerkte herinneringen uit het verleden naar boven. Alles met meer gevoel voor macabere karakters dan met gevoel voor suspence getekend. Het boek wordt er niet slechter van. De aanpak van Kelly, om subtiel verleden en heden door elkaar laten lopen, maar heel listig, zonder de gebruikelijke flashbacks; de mooie, speelse overgangen tussen de hoofdstukken die je soms op het verkeerde been zetten –zo hoort het, het is een thriller-en het macabere einde waarin veel registers worden opengetrokken, maar de schrijfster opmerkelijk overeind weet te blijven, maken van dit familiedrama een topthriller met scherpere randen dan gebruikelijk in het genre. Maar dat zijn we inmiddels een beetje gewend van De Geus.
F.W.
Paris Hilton, to sleep or not to sleep
Paris Hilton sliep als een roos en krijgt voorkeursbehandeling, zo luidde een bericht op teletekst. Paris Hilton doet geen oog dicht en heeft het ijskoud, schrijft De Pers vandaag. Kijk, zulk nieuws lezen wij graag want daar worden wij nou wijzer van.
Vreemde voorvallen en de prinsemarij in Friesland
Wie Vestdijk's meesterwerk Mijnheer Visser's Hellevaart heeft gelezen weet dat het er in de Noordelijke havenstad soms vreemd aan toe gaat. Tot op het fantastische af. Vestdijk beschrijft een samenleving waarin notabelen en inwoners leven als marionetten waarvan de touwtjes door onbestemde krachten worden gemanipuleerd. Vestdijk's analyse van de meer duistere randen van de Lahringer society blijkt na al die jaren (het boek verscheen voor de tweede wereldoorlog) nog niets aan actualiteit te hebben verloren. Waar vind je een stad waarin de burgemeester je persoonlijk belt als je een stukje in de krant schrijft waarin je twijfelt aan zijn lezing waarom de met veel bombarie aangekondigede skydive van deze Dickerdack op't laatste moment werd afgeblazen? Het was schitterend springweer en andere skydivers maakten een perfekte sprong. Later op de avond belde een bullebak van defensie met de mededeling dat er wel eens maatregelen konden volgen. Want een publicatie met openlijke twijfel aan Dickerdacks heldenmoed, die we dus niet zagen, viel volgens de bullebak zonder naam, buiten wat we normaal als persvrijheid bestempelen. Tsja...Als dat nou alles was. Volgende incident: ik schreef een stuk over de malafide praktijken van Eye4Care, de kliniek die werd gerund door een nep-arts en die garandeerde vrijwel elke terminale kankerlijder van zijn gezwellen te bevrijden. Nadat het stuk was verschenen spuugde mijn telefoon onophoudelijk telefonische bedreigingen. Dus de politie ingelicht. Ze zouden langskomen om zelf op te nemen. Mooi niet dus en uiteindelijk de stekker er maar uitgetrokken. De volgende ochtend naar het bureau om aangifte te doen, en melding te maken dat er een sterk vermoeden gerechtvaardigd was uit welke hoek de wind woei. Een agente barstte in huilen uit, toen ik zei dat ze voor de meldingen even op de PC moest kijken. Want ze beweerden 's avonds mijn meldingen te hebben ingevoerd. Uw verslaggever werd in het verhoorkamerje bestormd door een heel regiment dienders die riepen: "opdonderen, Pathuis is al geweest en jij hebt je neus niet in zijn zaken te steken." Omdat collega Rob Hammink van De Telegraaf ook belangstelling voor de wonderdokter had en zich ergens op de afsluitdijk bevond, onderweg naar uw blogger en om een praatje met de wondergenezer te maken, belde ik Rob met MIJN MOBIEL om'm te vertellen dat de prinsemarij mij eruit gooide en of hij wat sneller kon rijden, zodat hij kon zien dat een journalist uit het bureau werd gesodemiederd. Rob redde het net niet. Maar even later ging mijn telefoon. Het was persvoorlichter Herman Olijerhoek die brieste waar uw scribent de moed vandaan had gehaald om met een telefoon van bureau Harlingen naar buiten te bellen. Olijerhoek belde vanuit Leeuwarden. Ik vertelde deze cowboy dat ik met mijn mobiel naar een collega had gebeld -doen journalisten wel vaker-en dat ik niet eens wist waar ik een telefoon van het bureau Harlingen kon bereiken en evenmin wist hoe je met zo'n ding naar buiten belt. Olijerhoek wist het beter. Hij hield vol. Nou, Rob en en ik zijn al jaren heuse journalisten en geen leugenaars, evenmin op een zijspoor gerangeerde klabakken, en op Rob's display stond duidelijk het 06 nr. van m'n mobiel. Bijzonder werd het tijdens de rechtszaak tegen Pathuis. De officier citeerde breed uit het stuk dat ik over Eye4Care had geschreven. Het vormde de basis voor de zaak tegen Pathuis. Ik versloeg die zitting voor Harlinger Courant. Pathuis werd veroordeeld. Eye4Care haalde de landelijke media als een kwakzalversnest waar alleen tegen duur geld handel in hoop werd gedreven, maar geen patient ooit genas. Helaas overleed Pathuis zelf enige tijd later aan de kwaal waarvan hij beweerde dat hij die voor 99 0/0 kon bestrijden. Maar daar had ik NIET de hand in. Olijerhoek stuurde nog een berichtje -voor Pathuis z'n veroordeling- naar de redactie dat het jammer zou zijn dat Penthouse (het verslag verscheen in de Harlinger Courant!) bij deze zaak zou worden betrokken! Mijn hoofdredacteur merkte op dat de Friesche persvoorlichter niks met mijn publicaties voor dat blad -werk er al 18 jaar-te maken had en besteedde geen aandacht aan deze oproep tot censuur....Hij vond wel dat ik met vreemde vogels van doen had. Zoiets hadden we nooit met Wilting of Geelof. Maar dat waren profs...
Die ingediende klacht is natuurlijk correct afgehandeld...Stilzwijgend verdwenen in de krochten van der bureaucratie. Zo doen ze dat, we wilden het alleen nog even checken.
Opeens verscheen er een in Leeuwarden werkende, maar in Lahringen wonende agent op het toneel. De man deed alles om mij te bewegen om een boek met'm te schrijven. Ik hield de boot af. Tactisch, maar omdat het bord voor z'n kop van beton was probeerde hij het meer dan een jaar. Hij was altijd binnen voor ik't wist, en bleef maar plakken. Ik, sukkel dacht dat hij zo hard kon lopen. In werkelijkheid stond hij met z'm mobiel om de hoek, na zich ervan te hebben vergewist dat uw blogger thuis was. Onder de bank duiken was zinloos...De agent deed de mededeling dat er in het dossier van mij dat hij even had ingekeken (ik heb geen strafblad, alleen 1 bekeuring wegens fietsen zonder licht, lang geleden, dus WAAROM EEN DOSSIER?????) was vermeld dat ik 'lastig' was. Nou ja, voor een journalist in ieder geval een opsteker. Politie, dank voor dit compliment! Ik zou me rot schamen als't anders was geweest! Maar toch vreemd dat er blijkbaar informatie over een journalist wordt opgeslagen. Die door een elke sukkel bij't korps kan worden opgeklikt. Lastig om uit te leggen, voor de heren, vermoed ik en ze zullen het officieel wel ontkennen. Want het is me toch een wespennest!!!! Hieronder een wel heel opmerkelijke ervaring. Eens moet het hart gelucht, het geweten spreken en de waarheid eruit. Beter laat dan nooit.
De betreffende klabak deed alles om in de gratie te raken. Hij bracht flessen wijn, en andere versnaperingen. Die we -wij schamen ons diep!!!- soms met smaak, maar vaker met enige tegenzin, soldaat maakten. Het wordt nog vreemder. Net Vestdijk, maar helemaal waar. Ik durf het onder ede te verklaren. Mijn echtgenote is daar eveneens toe bereid. Het agentje stuurde op een warme zomerdag een berichtje: "Er hangt iets aan je deur, een kleine attentie." En waarempel, daar hing een plastic tas met daarin een aantal door hem in beslag genomen biertjes, alsmede een hoeveelheid drugs en een paar echte politiesokken! Het was warm, en voor ik 't in de gaten had waren de biertjes op. OEI!!!!!! Over de schreef!!! De van junks ingepikte drugs hebben wij meteen weggepleurd. Wij snuiven noch roken substanties van onbekende herkomst. En die sokken: ik ga niet voor gek lopen! Zeg nou zelf: is dit alles, helemaal echt gebeurd, niet Vestdijkiaans? Je zou er een boek over kunnen schrijven. Misschien doen we dat en noemen het Visser's Hellevaart Revisited En De Pet Die Niet Iedereen Past. Ik neem nooit meer wat aan van de pliessie. Voor je't weet ben je corrupt!!!!
En over de Vries (zo heet hij, een foto van de beroemde schrijver volgt) z'n PDD-NOS boek en site expertise: doe er uw voordeel mee!!!
Jouw eerdere mails over De Vries (en een paar andere over Tolle en Frijters en nog zo wat van die lieden) hebben er toe bijgedragen dat wij het plan hebben opgevat om een checklist van psychoquacks en hun dubieuze (maar vaak zeer gelikte) websites op onze website te zetten. Wij zullen ze alleen niet zo expliciet kwakzalvers noemen maar wellicht het kopje "dubieuze psychenezingen" gebruiken. Dan kunnen wij mensen met vragen daarnaar verwijzen. Een en ander is bij ons in bespreking. Ik wilde je dit even laten weten.
Met dank voor jouw alertheid,
]
Ronald van den Berg, psychiater en bestuurslid Vereniging tegen de Kwakzalverij.
Want de Vries is inmiddels gedwongen het korps te verlaten. En dat zeker niet door een teveel aan betrouwbaarheid. Nu noemt hij zich expert in een vage sector binnen de persoonlijkheidsstoornissen, pdd-nos. Verzamelnaam voor alles wat geen naam mag hebben binnen dat gebied, is een passende omschrijving. Geen officieel beschreven ziektebeeld, dus braak terrein voor handige zelfbenoemde specialisten. Hoef je geen diploma's voor en evenmin medische kennis. Samen met een vage coach biedt hij therapie aan. Dat is heel wat anders dan boeven vangen. Zou het jagen op goedgelovige 'patienten' wezen waarvan het makkelijk plukken is?
Feije Wieringa
Die ingediende klacht is natuurlijk correct afgehandeld...Stilzwijgend verdwenen in de krochten van der bureaucratie. Zo doen ze dat, we wilden het alleen nog even checken.
Opeens verscheen er een in Leeuwarden werkende, maar in Lahringen wonende agent op het toneel. De man deed alles om mij te bewegen om een boek met'm te schrijven. Ik hield de boot af. Tactisch, maar omdat het bord voor z'n kop van beton was probeerde hij het meer dan een jaar. Hij was altijd binnen voor ik't wist, en bleef maar plakken. Ik, sukkel dacht dat hij zo hard kon lopen. In werkelijkheid stond hij met z'm mobiel om de hoek, na zich ervan te hebben vergewist dat uw blogger thuis was. Onder de bank duiken was zinloos...De agent deed de mededeling dat er in het dossier van mij dat hij even had ingekeken (ik heb geen strafblad, alleen 1 bekeuring wegens fietsen zonder licht, lang geleden, dus WAAROM EEN DOSSIER?????) was vermeld dat ik 'lastig' was. Nou ja, voor een journalist in ieder geval een opsteker. Politie, dank voor dit compliment! Ik zou me rot schamen als't anders was geweest! Maar toch vreemd dat er blijkbaar informatie over een journalist wordt opgeslagen. Die door een elke sukkel bij't korps kan worden opgeklikt. Lastig om uit te leggen, voor de heren, vermoed ik en ze zullen het officieel wel ontkennen. Want het is me toch een wespennest!!!! Hieronder een wel heel opmerkelijke ervaring. Eens moet het hart gelucht, het geweten spreken en de waarheid eruit. Beter laat dan nooit.
De betreffende klabak deed alles om in de gratie te raken. Hij bracht flessen wijn, en andere versnaperingen. Die we -wij schamen ons diep!!!- soms met smaak, maar vaker met enige tegenzin, soldaat maakten. Het wordt nog vreemder. Net Vestdijk, maar helemaal waar. Ik durf het onder ede te verklaren. Mijn echtgenote is daar eveneens toe bereid. Het agentje stuurde op een warme zomerdag een berichtje: "Er hangt iets aan je deur, een kleine attentie." En waarempel, daar hing een plastic tas met daarin een aantal door hem in beslag genomen biertjes, alsmede een hoeveelheid drugs en een paar echte politiesokken! Het was warm, en voor ik 't in de gaten had waren de biertjes op. OEI!!!!!! Over de schreef!!! De van junks ingepikte drugs hebben wij meteen weggepleurd. Wij snuiven noch roken substanties van onbekende herkomst. En die sokken: ik ga niet voor gek lopen! Zeg nou zelf: is dit alles, helemaal echt gebeurd, niet Vestdijkiaans? Je zou er een boek over kunnen schrijven. Misschien doen we dat en noemen het Visser's Hellevaart Revisited En De Pet Die Niet Iedereen Past. Ik neem nooit meer wat aan van de pliessie. Voor je't weet ben je corrupt!!!!
En over de Vries (zo heet hij, een foto van de beroemde schrijver volgt) z'n PDD-NOS boek en site expertise: doe er uw voordeel mee!!!
Jouw eerdere mails over De Vries (en een paar andere over Tolle en Frijters en nog zo wat van die lieden) hebben er toe bijgedragen dat wij het plan hebben opgevat om een checklist van psychoquacks en hun dubieuze (maar vaak zeer gelikte) websites op onze website te zetten. Wij zullen ze alleen niet zo expliciet kwakzalvers noemen maar wellicht het kopje "dubieuze psychenezingen" gebruiken. Dan kunnen wij mensen met vragen daarnaar verwijzen. Een en ander is bij ons in bespreking. Ik wilde je dit even laten weten.
Met dank voor jouw alertheid,
]
Ronald van den Berg, psychiater en bestuurslid Vereniging tegen de Kwakzalverij.
Want de Vries is inmiddels gedwongen het korps te verlaten. En dat zeker niet door een teveel aan betrouwbaarheid. Nu noemt hij zich expert in een vage sector binnen de persoonlijkheidsstoornissen, pdd-nos. Verzamelnaam voor alles wat geen naam mag hebben binnen dat gebied, is een passende omschrijving. Geen officieel beschreven ziektebeeld, dus braak terrein voor handige zelfbenoemde specialisten. Hoef je geen diploma's voor en evenmin medische kennis. Samen met een vage coach biedt hij therapie aan. Dat is heel wat anders dan boeven vangen. Zou het jagen op goedgelovige 'patienten' wezen waarvan het makkelijk plukken is?
Feije Wieringa
Roger McGuinn Limted Edition
Since 1995, Roger McGuinn, founding member and frontman of the Byrds, has been releasing free original recordings of traditional folk songs for download on his Folk Den project (http://folkden.com). In 2002, he assembled some of the best songs for the Grammy-nominated album Treasures from the Folk Den. In 2004, McGuinn furthers his exploration of traditional music, now including his characteristic 12-string Rickenbacker electric guitar.
Five of the 13 tracks are traditional, arranged by McGuinn and his wife and songwriting partner Camilla. These include Shenandoah, which seems to be receiving a lot of attention recently, as versions have appeared on Dave Alvin's Public Domain and Richard Thompson's 1000 Years of Popular Music albums. For those who haven't heard this beautiful song, McGuinn's version alone is worth the price of the album. Saint James Infirmary, originally recorded by Cab Calloway in 1930, is described by McGuinn as "cool slow electrified blues." Shady Grove is an English ballad that wound up in rural Appalachia. In his version, McGuinn added urban drums, creating a mix between folk and hip-hop he calls Pho-Kop.
The opening track is George Harrison's If I Needed Someone. Derek Taylor, the Beatles' press officer, previewed a copy of Rubber Soul for McGuinn, telling him that Harrison wanted him to know that he wrote the song based on the rising and falling notes of McGuinn's Rickenbacker introduction to Bells of Rhymney. With the recent passing of Harrison, McGuinn included this song as a tribute to him on Limited Edition. The song is a close rendering to its original, albeit sped up a bit. With McGuinn's version, we have a sense of what the Beatles might have sounded like with the master of the Rickenbacker playing alongside.
Six of the 13 tracks are written by McGuinn and Camilla. "Parade of Lost Dreams" is a rant about everything that is wrong with American Society, using the cultural decline of Hollywood Boulevard over the course of many years as a springboard. "Southbound 95" was written while listening to truckers talk on the CB radio. All the lyrics, except the chorus, were actually heard over the air. May the Road Rise to Meet You is another reason to buy this album for this song alone. This is a wonderful life journeying song that could have been an outtake from a Byrd's recording session, a la My Back Pages.
May the road rise to meet you
May the wind be at your back
May the sun shine warm upon your land
May the rain fall soft upon your face
Until we meet again
And may God hold you in the palm of His hand.
The sonic quality of Limited Edition is a bit uneven. Some songs like If I Needed Someone shine bright. Others like Parade of Lost Dreams seem a bit muffled. Nevertheless, this small complaint is not to be overshadowed by the high quality of the performances and the songwriting/arranging on this album. This is a wonderful album to listen to. McGuinn is as vibrant and contemporary a musician as he was back in the 60s. For those who lament the loss of the Byrd's music, this album is sure to please.
A review written for the Folk & Acoustic Music Exchange
By David Schultz
De schrijvende tweeling
Anderhalve week geleden verscheen Met een begerig oog, het debuut van de eeneiige tweeling Marije en Merel Wessels, bij uitgeverij Aspekt. Achttien jaar zijn deze Amsterdamse dames en ik kwam met ze in contact via de literaire reus David de Poel (2.12m.). Hij stuurde me een exemplaar met de mededeling dat dit nu eens wat anders is dan 'die chick-shit die de planken
in de boekenwinkels vervuilt'. David is zelf auteur en wanneer hij een boek aanraadt, kan het niet anders dan dat het goed moet zijn. Nieuwsgierig begin ik te lezen en al snel moet ik beamen dat het fantastisch proza is! Uit de verhalen blijkt dat de dames weten wat genieten is en omdat ik benieuwd naar
ze ben en bovendien wil weten of ze ook wel eens een jointje opsteken, regel ik een afspraak met ze in café Hoppe aan het Spui in Amsterdam.
'Samen een boek schrijven, hoe doe je dat?' vraag ik nadat ik me tussen hen in geposteerd heb. Ik ben blij dat ze verschillend gekleed zijn, anders zou ik ze niet uit elkaar kunnen houden. (Dat is het toch wanneer je oog in oog staat met een tweeling: dat je onbewust op zoek gaat naar verschillen. Bij hen zie ik die niet!)
'In de zomervakantie van vorig jaar waren we met onze moeder op vakantie in Frankrijk,' vertelt Marije, 'ook 's avonds en 's nachts was het er vaak warm en toen we op een keer niet konden slapen, kwam Merel met het idee om samen een verhaal te schrijven. Het begon als iets lolligs: de een schrijft een zin, de ander verzint een volgende, dan de eerste weer, enzovoort. Na anderhalf uur hadden we een verhaal waar we trots op waren. De dag daarna lieten we het aan onze moeder lezen en die vond het ook goed. Vanaf toen hebben we herhaaldelijk 's nachts samen aan verhalen gewerkt. Na een tijd
hadden we genoeg voor een bundel. Omdat we een eeneiige tweeling zijn, voelen we elkaar zo goed aan dat het net lijkt alsof de verhalen door één persoon geschreven zijn.' Merel begint te lachen. 'Niet alleen geestelijk voelen we elkaar goed aan, ook lichamelijk staan we dicht bij elkaar. Het is zelfs wel eens voorgekomen dat wanneer Marije met een jongen naar bed ging, ik het hier beneden voelde.' Ze wijst naar haar schoot.
'Jullie verhalen gaan voor een groot deel over erotiek,' haak ik in, 'in de bundel staat echter niets over cannabis of andere softdrugs. Betekent dat dat jullie helemaal niet blowen?'
De dames beginnen te knikken. 'Jawel,' zeggen ze vrijwel tegelijkertijd.
'Wanneer was dat voor het eerst? Kunnen jullie je nog herinneren hoe dat was?'
'Dat was op een feest, twee jaar geleden,' zegt Marije. 'We waren gezellig aan het drinken. Ineens was er een stickie. Hij ging de kamer rond en omdat ik niet wilde achterblijven, heb ik een trekje genomen. Later bleek dat er meer mensen waren die wiet bij zich hadden en toen heb ik in mijn eentje een stickie gerookt. Aanvankelijk was ik er wat bang voor, maar het bleek
eigenlijk prettig.'
'Je wordt lekker rustig,' vult Merel aan. 'Het licht wordt zachter, geluiden komen minder hard binnen en het is net alsof iedereen ineens lief wordt.' 'Dat had ik ook!' zegt Marije. 'Ik vond iedereen ineens zo schattig! Het liefst wilde ik met iedereen knuffelen!'
'Alleen knuffelen?' vraag ik. 'Die avond wel,' zegt Marije.
'Ja, want cannabis staat erom bekend dat het erotiserend kan werken. Hebben jullie daar wel eens wat van gemerkt?'
'Zeker!' zegt Merel. 'Hoe denk je dat we aan inspiratie voor onze verhalen komen?' vraagt Marije en ze knipoogt. Ik krijg het opeens warm. 'Om te vieren dat we ons eerste auteurscontract hadden getekend, hebben we onze uitgever mee uit eten gevraagd,' vervolgt ze. 'Daarna door naar de
coffeeshop en na een paar jointjes hebben we hem mee naar huis genomen. Marije heeft een tweepersoonsbed en daar zijn we met z'n drieën in gaan liggen.'
'En toen?' vraag ik jaloers. Wat is het toch met uitgevers dat vrouwen er zo dol op zijn?
'Niets. Guus kan blijkbaar slecht tegen wiet, want hij viel als een blok in slaap. Omdat we toch schreeuwende zin hadden in seks hebben we David de Poel gebeld.'
'Jullie maken een grapje?' zeg ik. Ik ken David enigszins omdat we een tijdlang voor hetzelfde tijdschrift hebben gewerkt. Een lieve jongen, maar ik kan me niet voorstellen dat hij met zijn slungelige lijf ook maar iets presteert waardoor deze meiden er nu nog van onder indruk zijn.
'Nee, we maken geen grapje,' zegt Merel. 'Integendeel!'
'En?' vraag ik. De meiden kijken elkaar een moment eelbetekenend aan. 'Lees dat maar in ons volgende boek!' zegt Marije.
Ik kan niet wachten.
FW (verscheen in Highlife)
Voor meer info: http://www.daviddepoel.nl/
Kleine koude oorlog
Martin Koomen
Uitgave: Ellessy
Martin Koomen is ‘auteur van thrillers met satirische ondertonen’. Blijkbaar wordt dat gewaardeerd want zijn Portland reeks leverde hem vier Gouden Strop nominaties op. Toch is zijn werk me ontgaan. Ik hou niet zo van comedy, cabaret en satire, maar ben een van die pechvogels die het leven doorworstelt zonder gevoel voor humor. Dat is lastig. Oudejaarsavonden breng ik uitsluitend in de huiselijke kring door, samen met mijn echtgenote, ook al geen echt lachebekje, om te ontsnappen aan de verbale terreur die door Joep, Freek, Dolf, Brigitte, Paul, Frits Barend, Jan Mulder en al die andere professionele grappenmakers. Eigenlijk ben ik dus niet bevoegd om een humoristisch bedoeld boek te bespreken. Humor is een complex begrip. Het is niet ondenkbaar dat er meer boeken over, dan met humor zijn geschreven. Met grappen over humor moet je tegenwoordig ook voorzichtig wezen. Net als met ’t tekenen van cartoons. Want niemand minder dan John Cleese heeft een proces aangespannen tegen een persoon die hem niet grappig vond. Geniale grap? Of speelde Cleese in Fawlty Towers toch zichzelf?
Politieke satire...
De Kleine Koude Oorlog van Martin Koomen is geen Portland thriller, maar een what if roman. Het verhaal speelt zich af in 1985, het jaar dat Evert van Benthem de elfstedentocht op zijn naam schreef en Ruud Lubbers met zijn ministers (kent u ze nog?) voor het eerst op het bordes van Soestdijk werden gefotografeerd. Verder stopt elke overeenkomst met de werkelijkheid. Koomens’ Nederland is analoog aan Duitsland, verdeeld in een Stalinistisch noorden en een zuiden naar vrij westers model. Een ambitieuze aanpak. De verschillende culturen zijn rechtstreeks ontleend aan de situatie in het verdeelde Duitsland. Noord staat voor een grimmige monocultuur, de geur van bruinkool en de muur vind je in Utrecht. De dienst wordt uitgemaakt door Paul de Groot, nu vrijwel vergeten, maar in die jaren een echte hardliner. Het verhaal grijpt je niet meteen bij de keel, daarvoor worden er te veel personages opgevoerd. Het boek begint met een wat oubollige actie: een beschrijving van een moord zoals je die kon lezen in vrijwel elke thriller in die jaren. Niet te plastisch. Het moet tenslotte leuk blijven. Dat de huurmoordenaar Van Ettegen heet, is vermoedelijk een typisch Koomen grapje. De naam klinkt bijna te braaf. Het verhaal, dat we natuurlijk niet navertellen, ontspint zich in een kalm tempo. Koomen heeft geen thriller geschreven waarvoor je op het puntje van je stoel gaat zitten. De setting is geloofwaardig, de plot eveneens. Publiek met een hang naar nostalgie dat oude tijden graag nog eens wil herbeleven, weliswaar in gewijzigde vorm, wordt niet teleurgesteld. De humor van Koomen is eerder mild dan bijtend. Maar hij weet het koude oorlog jargon van de Noord- en Zuidpolitici en hun agenten aangenaam cachet te geven door gebruik te maken van subtiele overdrijving, en weet daarbij het karikatuur fijntjes te vermijden. Ik kan me voorstellen dat Koomen een vast lezerspubliek heeft want hij pakt zijn onderwerp eigenzinnig aan en alleen al op basis van Kleine Koude Oorlog kun je concluderen dat trends en hypes niet aan hem zijn besteed. Hij mikt zeker niet op de jongste doelgroep, want die zal zich bij ’t lezen van namen als De Quay, De Groot, Van den Broek en Ome Chris een ongeluk moeten googelen. Geschiedenis, zelfs recente, is op de scholen anno 2006 niet meer wat ’t ooit is geweest. Het boek is een beetje van alles. Een beetje geschiedenis, een beetje spionageroman, een beetje actie en, voor mij, een beetje grappig. Dat klinkt erger dan het is, want de ingrediënten zijn door Koomen zo zorgvuldig gedoseerd dat ’t toch lekker wegleest. Lezers die van voorzichtige verrassingen houden worden in deze Kleine Koude Oorlog op hun wenken bediend. Wie de quote van W.C. Fields I am free of all prejudices. I hate every one equally koestert, zal zich niet gauw thuis voelen bij Koomens’ milde aanpak. Cynici kunnen het boek dus beter links laten liggen.
Feije Wieringa
Abonneren op:
Posts (Atom)
Nachtmerrie, deze opdracht in dit masterpiece
Wat ben ik hier blij mee...En in zijn droom verliep alles feilloos en perfect zoals hij vooraf gepland had. Hij doodde meedogenloos en gevoelloos zijn verachtelijke vriend, die ook zijn vijand was.
Scott Lynch (foto: F.W)
The king of modern Fanatsy did it again. Rode Zee onder een Rode Hemel, net uit bij de Boekerij. Zie voor het interview met Scott in het archief van dit log!!!
Lahringen a Turner Impression
Dutch Masterpiece, watch the clouds...
Klein en Groot
Bauer en De Poel (uitgave: Aspekt)
Housewife in action
Words and Music
In Groucho We Trust
Keep in mind!!!
Fake
Dit is een bootleg, waar McGuinn geen barst mee van doen had. Ik had'm cadeau gekregen van een ex-vriend, maar die deed me er geen plezier mee en bovendien bleek hij het goede heertje uit te hangen met de smaakvolle muziek van zijn echtgenote. Eigenlijk heb je zoiets niet in huis: maar het echtpaar is erop gesteld. Ik niet...Niet op't fakeplaatje en niet op't echtpaar....
Glenn Gould
Dexter solved a Loyd problem, while Ramon is sleeping and dreaming
Albert Joking
Rickenbackermasterpiece
www.mcguinn.com
Dexter
Meneer Scheffer
Mieke Vestdijk
Anton bij het oud papier
