De eerste keer...

van Marian Henderson.

Dit keer houden we het dicht bij huis en laten we medewerkster Marian Henderson aan het woord. Zij schrijft onder andere voor Highlife en Soft Secrets. Ook heeft zij twee boeken op haar naam, eentje over depressies (De aap op mijn rug) en één over abortus (Vlinderkind).

,,Nee, dat lijken misschien geen vrolijke onderwerpen, maar overigens ben ik best iemand met plezier in het leven. Een van de leuke dingen is voor mij het roken van weed. In een pijpje met twee mallotige kikkertjes erop. Altijd puur omdat ik geen tabak rook en de high het prettigste vind.

Mijn aller-eerste keer? Een paar trekjes van een joint.“Voel je al iets?” “Nee, ik geloof het niet. Nee, echt niet, bij mij werkt het niet. Neu, ik denk niet dat ik iets voel, of eh…?” Gezellig babbelend en giechelend en luisterend naar diepe muziek bracht ik de avond door, in de stellige overtuiging dat er nada met mij gebeurde.

Tijdens de tweede poging werkten we een flinke kluit hasjies naar binnen. Weer gebeurde er niks. Dus namen we nog maar wat en gingen naar de film. Eerst nog wat eten in een Italiaans restaurant. Het menu? Geen flauw idee. Maar dat ze daar een prachtig plafond hadden!!! Zoiets oubolligs met visnetten, schelpen, kreeften en vissen. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Ik had er de hele avond willen blijven. Kon mijn blik niet losmaken van die indrukwekkende maritieme overkapping. Ik zat er helemaal in. Nou ja, voor die ontroering kwamen we niet, dus toch maar naar de bioscoop.

Twas een griezelfilm met lijken die uit hun graven opstonden en de achtervolging inzetten op iedereen die in hun blikveld kwam. Op mij bijvoorbeeld. Ze storten zich lillend, en met lege oogkassen van het scherm. Geen film waar een psychonautische beginner relaxed van wordt. De toon van de avond was gezet.

De thuisreis duurde verraderlijk lang. De kauwgomachtige straten leken alsmaar langer te worden en hun eindpunt verder. Of liepen we intussen achteruit? Ik begon mij van straatlantaarn tot straatlantaarn te verplaatsen. Niet dat dat veel hielp, trouwens. Ik had ook nog een bijzondere ontmoeting. Bij een vuilnisbak zag ik een lappenpopje liggen. Nou ja, eigenlijk was het een oud dametje. Een vriendelijk heksje. We hadden een geanimeerd gesprek met elkaar. Na wat zo’n beetje mijn langste thuisreis werd, bereikte ik de keuken van onze flat.

Witte tegels, witte muren, schelle tl-verlichting aan. Wat deed ik daar eigenlijk? Wat deed ik sowieso in het leven en wat was daar belangrijk aan? Geen idee. Wie was ik, trouwens? En waarom? Du moment gaapte er een angstaanjagende existentiële crisis. Een kuil om gillend in te vallen. Tot mijn vriend me opving met geruststellende woorden en thee. Schemerlicht. Een genoeglijk muziekje. Of hij mijn leven had gered! Die nacht viel ik van het ene gat in het andere. Had ik net mijn evenwicht weer een beetje hervonden, dan stortte ik in de diepte. Terug bij af. Slapeloos wachtte ik tot dat vreselijke spul was uitgewerkt.

Wat moet je dan eigenlijk een optimist zijn om toch weer te gaan blowen. Ik leerde roken uit een pijpje, zodat ik de werking kon doseren. Ik las ergens “Als je je rot gaat voelen tijdens het blowen, neem dan gewoon een beetje meer.” Menige opkomende angstaanval heb ik gecoupeerd door naar hoger level te gaan. Ik leerde er mee spelen. Bovendien kreeg ik veel geestverruimende inzichten.

Afgelopen winter was ik jurylid voor de Highlife Cup. Een nieuwe ervaring. “Ja ik blow wel elke dag, maar dat doe ik voor mijn werk”. Ik maakte kennis met de superhoge THC-gehaltes. Het neusje van de zalm, maar ook een flinke duw richting paranoia. Toen ik er steeds meer van overtuigd begon te raken dat er luidsprekers en camera’s in mijn huis geplaatst waren, begon ik me toch wel af te vragen of ik mijzelf niet stiekemweg psychotisch aan het blowen was.

Stoppen? Eh, maar eerst nog die laatste test-zakjes oproken. Het weekend was eigenlijk niet zo’n goed moment om te stoppen. Dan toch liever op maandag. Of nog beter: op de eerste dag van de nieuwe maand. Tjeezus, was ik inmiddels ook verslaafd geraakt of zo? Nu moest ik mijn weedvoorraad, inclusief mijn maffe kikkertjespijp VOOR MIJZELF VERSTOPPEN. Maar ook weer niet té ver weg, want stel….Na een paar dagen gemonkel begon de innerlijke strijd te luwen en trok de wolk in mijn hoofd op. Geen camera-angst meer. Opeens was ik weer vreselijk gewoon.

Nu rook ik weer af en toe een prettig pijpje. Met recreatief blowen is absoluut niks mis. Laat dat duidelijk zijn. Toch geloof ik dat elke dag dat heftige spul gebruiken te riskant is. ‘A spliff a day keeps the doctor away’ is misschien té naïef. Bovendien gaat er in dagelijks roken veel tijd zitten, die je actiever kunt besteden. Niet aan denkdingen maar aan doedingen. Dus schaar ik mij nu weer vrolijk onder de recreatieve blowers en dat wil ik volhouden.”

(Verschenen in Highlife)

De teloorgang van de diepzeevis

Beet

Over het leegvissen van de wereldzeeën

G. Bruce Knecht

Uitgave: Nijgh en Van Ditmar

Een paar jaar gelden verscheen Leeg van Charles Clover bij dezelfde uitgeverij. Een verontrustend boek over de schade de een nieuwe tak van vissen: de diepzeevisserij toebrengt aan het milieu. Onzichtbaar voor het grote publiek: wat zich onder de golven afspeelt onttrekt zich aan het oog. Beet is de consolidatie van Clover’s boek. Over hoe Chileense Zeebaars op de Amerikaanse menu’s verscheen en dat dier in werkelijkheid een bijna voorhistorische, zich langzaam voortplantende diepzeevis blijkt te zijn. Een lucratieve markt, die instortte toen de exemplaren die aan land werden gebracht uiteindelijk 80 kilo werden. Hoe de Australische kustwacht met gevaar voor eigen leven probeert de stropers die de oceanen afschuimen probeert te pakken. Soms met succes, meestal vergeefs. Over toprestaurants en topkoks, die steeds nieuwe exemplaren willen. Ten kostte van alles. Na dit boek zult u in het minste geval toch even op de verpakking in de supermarkt kijken waar uw vis vandaan komt. Helaas meldt dezelfde verpakking niet vanaf welke diepte de exotische vis die zo goedkoop in de schappen ligt is gevangen…..

F.W.

Falsificaties...

Mail van 16 januari naar ditzelfde e-mail-adres:

Marian,

Kennelijk was mijn voorstel niet belangrijk genoeg om op te reageren. Dus heb ik zelf maar een beslissing genomen.

Het secundaire doel: rust en verschoond te blijven van treiterende mailtjes van Feije is ook niet bereikt. Dat vind ik zorgelijk.

Voor de rest: ik heb aan Rimmert gevraagd om de toegangscodes aan jullie te geven, maar Rimmert blijkt alles maar een algemene toegangscode te hebben voor al zijn sites. Hij zal zijn zoon, Ron, vragen om deze vanaovnd op te sturen. Vervolgens stuurt hij die aan mij door en ik zal ze direct aan jullie doorgeven.

Aan Feije's voortdurende verzoek om zijn naam bij de columns te verwijderen heb ik uiteindelijk maar voldaan. Met tegenzin, maar ik hoop dat het genoeg is om opnieuw van die lasterlijke mails af te komen.

Fred

Dat van die naam is niet waar: ik heb'm talloze malen verzocht om de columns te verwijderen. En dan nog liegt mijnheer. Want wat zien we op de foto: kijk eens naar de datum van zijn klagelijke mail en de datum en stukken op de site....Volgende keer wederom een leugentje van onze schrijver. Want we gaan door totdat al mijn content van zijn sites is verwijderd. Proberen we al jaren en er begint zowaar schot in te komen. Helaas lopen er nog steeds lijntjes van mij naar dat kwakzalversduo. Wordt vervolgd.

Uitlevering?

MOSKOU - Het Russische Openbaar Ministerie heeft maandag de stukken ontvangen waarmee de Britse justitie om de uitlevering vraagt van Andrej Loegovoj.

Hij is de hoofdverdachte in de bizarre gifmoord in Londen op de Russische ex-spion Aleksander Litvinenko. Dat hebben de Russische autoriteiten maandag laten weten.

Zie interview verder op deze pagina

De Gouden Strop?

Het is bijna juni, maand van het spannende boek.
Mogelijk dat de winnaar dit jaar "De Droom" wordt. Aantekeningen van een ervaringsdeskudige. Oud agent. Onbekend is of het onder de noemer fictie, of True Crime valt. Is dat laatste het geval dan mag je je hart vasthouden. De auteur spreekt van 'verhaaltjes voor het slapen gaan.' Onze maag draaide er echter van om. In tegenstelling tot goede horror zoals die door Poe en King is geschreven bevat dit boek geen glimp van humor of relativering. Het is allemaal BLOEDSERIEUS. Lees en huiver!!! Voer voor forensische psycholgen en profilers. Citaten zeggen meer dan ik ex-jurylid en de prijs aan Tim Krabbe toegekend, en elke andere boeksbespreker erover kan zeggen. By the way: mocht de schrijver suggereren dat deze recensie 'smaad' zou wezen:

1 Recenseren is sinds jaar en dag mijn vak
2 Ik plaats geen anonieme recensies op BOL.COM uit rancune. Ik plaats helemaal geen recensies op BOL.
3 Ook tegen betaling ben ik niet bereid om iets wat, zelfs naar objectieve maatstaven, beroerd is positief te recenseren.
4 Wie schrijft is een publicist en kan publiciteit verwachten.

Pagina 5:
“Maar is een gedroomde moord misschien toch een echte moord of is of blijft het slechts een illusie. Of is het een voorbode van de daadwerkelijke actie of is en blijft het dan slechts een wens? Een wensdroom. Bestaan ze echt? Misschien wel. Komen ze echt uit? Weet jij het?”

Pagina 6:
“Hij wist dat hij geen sporen zou moeten achterlaten. Niemand mocht ooit weten dat hij degene was die het mes had gehanteerd. Gepakt worden zou opnieuw een smadelijke nederlaag betekenen. Alweer. Nog een nederlaag zou hij niet kunnen verdragen, zou hij niet mee kunnen leven. Daarom moest de dodelijke daad zorgvuldig uitgedacht en uitgevoerd worden. Zo vaak had hij de droom gedroomd dat hij geen verschil meer zag tussen droom en werkelijkheid. Ze vloeiden naadloos in elkaar over.”

Pagina 6:
“En in zijn droom verliep alles feilloos en perfect zoals hij vooraf gepland had. Hij doodde meedogenloos en gevoelloos zijn verachtelijke vriend, die ook zijn vijand was. Doorstak doelgericht het verraderlijke hart, wachtte tot hij het bloed uit zijn borst zag stromen en zag de ogen breken toen het leven uit ze verdween. Daarna stond hij een moment glimlachend in stille triomf voor het levenloze lichaam en wilde vervolgens wegrennen om spoorloos te verdwijnen.”

De moordenaar, pagina 21:
“Zoals iedereen met een obsessieve-compulsieve stoornis is de aard van het geloof of de overtuiging niet echt van belang. Wat wel belangrijk is, is de fixatie, de mogelijkheid je onbewuste behoefte om te focussen een duidelijke richting te geven. Want waarschijnlijk, zo zou een psychiater ons kunnen vertellen, was die man eigenlijk een heel onzeker en ongelukkig persoon. Een emotioneel onvolgroeid en beschadigd kind nog maar, verstopt in het lichaam van een volwassene. Een man die zijn bestaansrecht alleen maar ontleende aan zijn geloof, zijn overtuiging. Neem dat weg en je neemt de man weg.”

Het proces, pagina 32:
“Het vermoorden van mensen op grote schaal trekt altijd speciale mensen aan. Mannen zonder schuldgevoel, zonder inzicht, zonder hart. Kleine mannen, die door de hun toevertrouwde macht groot dachten te kunnen worden doordat ze konden heersen over anderen. Konden beslissen over leven en dood. Maar in dat vernietigingskamp van de Duitsers was dat toch voornamelijk de dood geweest.”

De therapeut, pagina 37:
“En volgende week begint het proces. De therapeut staat dan eindelijk terecht voor het plegen van meervoudige moord op kwetsbare vrouwen. Die hij geestelijk zo manipuleerde en misbruikte dat ze allemaal uit pure wanhoop en op zijn aandringen zelfmoord hadden gepleegd.”

De inbreker, pag 42:
“Zijn gehandschoende handen maakten geen vingerafdrukken, lieten geen DNA-sporen achter. Hij was een geest in de computers van de politie. Slechts talloze onopgeloste processen-verbaal van onbekende daders waren zijn enige achtergelaten spoor. Het oplossingspercentage van woninginbraken was in deze stad niet iets om met trots in de krant te vermelden, zo meenden beleidsmakers teleurgesteld. Rechercheurs werden ondertussen al op bijscholingscurssen gestuurd.”

Horror, fantasy of True Crime? Wie't weet mag het zeggen.

De Minnaar

Laura Wilson

Uitgave: Cargo

We schrijven herfst 1940. Londen wordt geteisterd door Hitler’s Blitzkrieg, maar naast de bombardementen gebeuren er meer misdaden. Binnen enkele weken worden de verminkte lijken van vier jonge prostituees gevonden. Doet een beetje denken aan het archetype Jack the Ripper. Een vijfde prostituee leeft in doodsangst en een kantoormedewerkster waant zich veilig door ’s nachts onder een tafel te schuilen. Allemaal kruisten ze het pad van Jim, een roekeloze thrillseeker, en vlieger die boven de kust van Engeland jaagt op Duitse bommenwerpers. Van meet af aan is duidelijk dat Jim zijn kicks zich niet alleen in de lucht zoekt. Het boek van Wilson laat er van meet af aan geen twijfel over bestaan wie de dader is. Toch is dit boek buitengewoon spannend. Met akelige precisie beschrijft Wilson de belevingswereld van doodsbange prostituees en door oorlogsgeweld en andere spanningen desintegrerende piloten. Ze weet bovendien een angstwekkend sfeerbeeld op te roepen van een stad in oorlog. Zo inlevend, dat het lijkt alsof je erin rondloopt. Het boek stijgt door z’n goede research en uitstekende stijl ver boven de gemiddelde thriller uit. Een psychologische, historische en spannende roman, verenigd in één pageturner. Adembenemend. Op de cover staat een aanbeveling van niemand minder dan Mo Hayder. En in dit geval is dat volkomen terecht.

F.W.

From the Faber Book of Comic Verses

EMINENT COSMOLIGISTS

Nature, and Nature's laws, lay hid in night,
God said, Let Newton Be! and all was light

It did not last: the Devil howling Ho
Let Einstein be, restored the status quo. (Pope and Squire)

Billy
Billy, in one of his nice new sashes
Fell in the fire and was burned to ashes
Now, although the room grows chilly
I haven't the heart to poke poor Billy (Graham)

A Case

As I was going up the stair
I met a man who wasn't there
He wasn't there agian today-
I wish to God he'd go away!

The Five Reasons

If all be true that I do think
There are Five Reasons we should drink;
Good Wine, a Friend, or being Dry
Or lest we should be by and by;
Or any other Reason why.

Groucho Marx Quotes

How do you feel about women's rights ? I like either side of them.

Politics is the art of looking for trouble, finding it, misdiagnosing it and then misapplying the wrong remedies.

Age is not a particularly interesting subject. Anyone can get old. All you have to do is live long enough.

Here's to our wives and girlfriends...may they never meet!

Mrs. Teasdale: He's had a change of heart.
[Groucho]: A lot of good that'll do him. He's still got the same face.

I sent the club a wire stating, Please accept my resignation. I don't want to belong to any club that will accept me as a member.

Send two dozen roses to Room 424 and put 'Emily, I love you' on the back of the bill.

I never forget a face, but in your case I'll be glad to make an exception.

A man is as young as the woman he feels.

Anyone who says he can see through women is missing a lot.

I didn't like the play, but then I saw it under adverse conditions-the curtain was up.

Now there's a man with an open mind - you can feel the breeze from here!

There's one way to find out if a man is honest-ask him. If he says 'yes,' you know he is a crook.

To Margret Dumont: "I can see you and I married. I can see you bending over the stove. I can't see the stove!

Dig trenches? With our men being killed off like flies? There isn't time to dig trenches. We'll have to buy them ready made.

I find television very educating. Every time somebody turns on the set, I go into the other room and read a book.

Those are my principles. If you don't like them I have others.

I've had a perfectly wonderful evening. But this wasn't it.

Either this man is dead or my watch has stopped.

The secret of life is honesty and fair dealing..if you can fake that, you've got it made.

Military justice is to justice what military music is to music.

Military intelligence is a contradiction in terms.

She got her good looks from her father. He's a plastic surgeon.

I worked myself up from nothing to a state of extreme poverty.

Remember men you are fighting for the ladies honor, which is probably more than she ever did.

Paying alimony is like feeding hay to a dead horse.

Last night I shot an elephant in my Pajamas and how he got in my pajamas I'll never know.

We took pictures of the native girls, but they weren't developed. . . But we're going back next week.

Politics doesn't make strange bedfellows, marriage does.

A child of five would understand this. Send someone to fetch a child of five.

I was married by a judge. I should have asked for a jury.

Marriage is the chief cause of divorce. Meer Groucho: http://www.groucho-marx.com/

Paradoxen

Is time travel possible? Most of us would probably say no. And yet modern science accepts at least one kind of time travel. According to the theory of relativity, travelers moving at different speeds experience time at different rates. An astronaut who traveled to a distant star at close to the speed of light could return to the earth hundreds or thousands of years into the future, while having aged only a few years in the process. Similarly, someone in a very strong gravitational field – near a black hole, say – would age more slowly than someone back on earth. Thus, time travel to the future is certainly possible.

But could one travel to the past? Backwards time travel, the kind that is usually found in science fiction, is an even more interesting prospect than travel to the future. It is, however, associated with certain paradoxes, and as a result has seemed to many to be logically impossible.

There are two main kinds of time travel paradoxes. The first type involve changes to the past, the second involve what are known as “causal loops.” The famous Grandfather Paradox is an example of the first type.

http://members.aol.com/kiekeben/time.html

Maarten Biesheuvel, Aldous Huxley en een misverstand

Genoten hebben we van zijn verhalen. Vooral "Brommer Op Zee" uit zijn eerste bundel "In de Bovenkooi" is onovertroffen. Maarten is heel erg belezen en brengt dat graag voor het voetlicht. Vorige week maakte hij grote indruk door op te merken dat "roem de som van onze misverstanden is." Vermoedelijk was Maarten een beetje in de war. Dat kun je hem niet kwalijk nemen want dat hoort bij zijn kwaal. Maarten zegt van zichzelf dat hij gek is. Dus vergat hij even dat hij Aldous Huxley (foto) parafraseerde die ooit opmerkte: "Ervaring is de som van onze misverstanden." En dat is toch echt heel wat anders. Andere foto: Maarten bij z'n boeken.

Google als verklikker?

Spyware

Het doel is dat een Google gebruiker straks vragen kan intikken als “wat zal ik morgen doen” of “welke baan zal ik aannemen.” (Volkskrant 24 mei) Topman Eric Schmidt van Google heeft verklaard dat hij zoveel mogelijk persoonlijke informatie van Google gebruikers wil verzamelen, dat deze via de zoekmachine zeer persoonlijke vragen beantwoord zullen krijgen. Hou dat even in gedachten als je een agenda bijhoudt op Google of gebruik maakt van al die buttons die het leven van de Googlelaar veraangenamen. Je zult vandaag toevallig een bordeel hebben aangeklikt en je vrouw tikt vanavond in en ziet wat je morgen misschien gaat doen…Privacy? Hoezo Privacy!!!

F.W.

Since Then

Davis Crosby on stage.

How I survived EVERYTHING and Lived to tell about it.
Putnam Books.

"They live a very sallow life, they don't seem to have much of a worldview, and most of them don't seem to have much education. They don't READ!!!"

Waar zijn de hortensia's gebleven

Het antwoord vindt u op deze site. Als u op de link onderaan "home" klikt ziet u de hobby van een bekende Lahringer schrijver. Zou hij die hortensia's bij z'n rituelen gebruiken? De tekst hieronder is door'm zelf geschreven.

http://www.boudicca.de/magdrugs-nl.htm

Fred de Vries is een veelzijdig auteur en is het meest bekend van zijn in 2004 verschenen boek Een Storm in je Hoofd – Handboek PDD-NOS. De ontwikkelingsstoornis PDD-NOS is een milde vorm van autisme.

Tevens heeft hij recent een boek geschreven met een aantal korte verhalen. Dit boek, getiteld De Droom en andere korte verhalen, kan gezien worden als de zo noodzakelijke tegenhanger van zijn eerste boek.

Beide boeken zijn slechts te bestellen via zijn website www.pdd-nos.nl.



Terug

In steen gehouwen op een station...

Gefotografeerd door uw blogger. PeeWee zag'm het eerst...

Alexander Litvinenko en Yuri Felshtinsky

Op 23 november 2005 overleed Alexander Litvinenko in Londen. De beelden van de zieke ex-KGB agent gingen de hele wereld over. Een treurig kijkende man in een ziekenhuisbed. Gehuld in een groene operatie-outfit, op zijn lichaam plakkertjes met bedrading die informatie van zijn lichaamsfuncties stuurden aan de monitoren van de intensive care. Wat hij mankeerde wist eigenlijk niemand, maar Litvinenko zelf wist het maar al te goed. Volgens zijn vriend en co-auteur van het boek “Terreur van binnenuit” (verboden in Rusland) Yuri Felshtinsky wist Litvinenko dat hij met radio-actief materiaal was vergiftigd en geen schijn van kans had om te overleven. Later werd door Londen bevestigd dat het inderdaad ging om Polonium-210. Een radio-actieve isotoop die nou niet direct binnen het reguliere criminele circuit voorhanden is. Inmiddels is er een dader gepakt. Op het moment dat ik Yuri sprak was dat nog niet het geval. Yuri: “Wie er ook als dader wordt aangewezen, zeker is dat in werkelijkheid zijn oude werkgever, de KGB erachter zit.”

Waarom is de Russische geheime dienst op jacht geweest naar Litvinenko?

“Omdat hij als eerste publiceerde over het feit dat de omwenteling in Rusland in feite schijn is. Voor Gorbatsjov had de KGB het voor het zeggen. Na Gorbatsjov bleef de macht in handen van de geheime diensten. Alleen werkten ze niet meer alleen voor de regering maar verenigden ze zich met de grote Russische criminele organisaties.

Dat was toch niet helemaal een geheim?

“Dat de KGB niet van de ene op de andere dag is verdwenen is natuurlijk ondenkbaar. Na de val van het communistisch bewind is nooit bijltjesdag geweest. Maar er ontstond wel een soort wettelijk vacuüm. De oude communistische wetten verboden de dollar. Maar de dollar werd eigenlijk het wettelijk betaalmiddel dat de roebel verving. Het parlement stond in feite op non-actief, het leger werd een puinhoop en de corruptie van de slimme zakenlieden, drugsbaronnen, wapenhandelaren en KGB bloeide als nooit tevoren. Het enige dat Jeltsin bereikte was een vrije pers. Maar dat is inmiddels door Poetin de kop ingedrukt. “

Wat onthulden jullie?

“We legden het netwerk bloot dat Poetin in het zadel hielp. Een mengsel van KGB agenten, zakenlieden met dubieuze contacten en we vertelden over de methodes die ze toepasten.”

Noem eens een voorbeeld?

“Het opblazen van flats in Moskou waarbij meer dan 300 bewoners omkwamen. We toonden aan dat het niet de Tsjetsenen waren die achter die aanslagen zaten, maar de Russische geheime dienst zelf. Eerder warendoor oplettende burgers zakken met hexogeen, een krachtige springstof, familie van TNT en geel van kleur in een kelder van een andere flat gevonden. Compleet met detonators. Dat spul is voor gewone burgers en terroristen niet in grote hoeveelheden op de markt. Maar het is wel alom gebruikt door de KGB en het leger. De burgers werd wijsgemaakt dat het om een oefening ging en dat de gele substantie suiker was. Maar nader onderzoek wees uit dat het wel degelijk springstof was. Er is nooit ruchtbaarheid aan gegeven. Maar ik denk niet dat Poetin het leuk vond dat we daar over schreven.”

De voor de hand liggende vraag: waarom?

“Dat is een lang verhaal en daarvoor moet je het boek lezen. Maar kort gezegd komt het erop neer dat een conflict met de Tsjetsenen de bestuurlijke elite goed uitkwam. Niet zozeer vanuit politieke overwegingen. Het was in eerste instantie een pure geldkwestie. De vermoorde Tsjetsjeense leider was de Moskouse bureaucraten miljoenen schuldig. Daar werd tijdens Jeltsin’s bewind over onderhandeld. Maar de haviken konden niet wachten en begonnen een gewapend conflict dat uiteindelijk zijn eigen dynamiek kreeg. Kort gezegd komt het daarop neer.”

Gebeurt dit allemaal in opdracht van Poetin

“Dat beweer ik niet. Maar de kringen rond Poetin zijn wel degelijk verantwoordelijk. En hij is uitgegroeid tot de machtigste Rus. Wel een enigszins merkwaardige leider. Gek genoeg is hij populairder dan zijn voorgangers. En hij is staalhard met een heel merkwaardig gevoel voor humor. Toen Larry King hen ooit vroeg: “Mr. Poetin, what happend to the Koersk?, antwoordde Poetin droogjes “It drowned mr. King.,” en lachtte daarbij hartelijk in de overtuiging een goede grap te hebben gemaakt.”

Vreest u ook voor uw leven?

“Ik woon in Amerika en hou mijn agenda zoveel mogelijk geheim. Laatst heb ik een afspraak in Londen moeten afzeggen omdat de Britten over een dreiging spraken. Maar ik leid een zo normaal mogelijk leven. Je kunt niet altijd onderduiken en de tentakels van geheime diensten reiken ver. Ik vrees eigenlijk meer voor Gary Kasparov. Hij is de enige oppositieleider die ertoe doet. En ik weet dat de KGB lak heeft aan het feit dat iemand in het buitenland een publieke figuur is.”

Waarom radio-actief materiaal gebruikt? Dat wijst toch op betrokkenheid van de overheid?

Polonium-210 is ideaal gif omdat het alleen aantoonbaar is in vloeistoffen. Als je dood bent is het niet meer te traceren. Litvinenko was beresterk en leefde na de vergiftiging nog opmerkelijk lang en daardoor kon het in zijn bloed gevonden worden. Anders had er geen haan naar gekraaid.

Feije Wieringa

Het boek is verschenen bij De Boekerij.

Math van der Gulik

Hieronder een quote van de site www-pdd.nos.nl waaraan coach van der Gulik is verbonden. Momenteel liggen de activiteiten van de makers van deze site journalistiek en bij medisch deskunigen onder vuur. De maker, Fred de Vries beschikt over GEEN ENKELE medische achtergrond. Waarvan acte. Zijn coach weigerde vragen omtrent zijn exepertise te beantwoorden. Info biedt hij nauwelijks, behalve tarieven, die worden uitgebreid belicht. Zijn telefoonnummer 06-19858312 was op het moment dat ik belde buiten werking gesteld. Wordt de grond de heren te heet onder de voeten???


Geen enkel kind is hetzelfde, geen enkele ouder ook.
Het zal dus altijd maatwerk moeten zijn.


Ten allen tijde is er in eerste instantie een vrijblijvend kennismakingsgesprek. En vrijblijvend betekent hier echt: zonder kosten en zonder verdere verplichtingen.
De bedoeling hiervan is om te inventariseren welke problemen er spelen, welke mogelijkheden er zijn en de rol die ik daarin zou kunnen hebben.
Als we met elkaar in zee gaan en een traject afspreken, zullen er veel vertrouwelijke zaken op tafel komen. Uiteraard ben ik daarbij aan geheimhouding gebonden.

De vorm van het traject en de frequentie van de contacten is maatwerk en afhankelijk van de specifieke omstandigheden zoals: de aard van de problemen, de leeftijd van uw kind, uw eigen wensen, etc, etc.
In de praktijk betekent dat meestal afspraken met alle betrokkenen in wisselende samenstelling, al naar gelang de situatie vereist.

Vaste elementen daarbinnen zijn in ieder geval:
- analyse: welke betekenis heeft bepaald gedrag en wat is het gevolg?
- inzicht: hoe komt dat gedrag tot stand, welke motieven spelen er?
- doorbreking: oplossingsgericht, het aanleren van nieuw gedrag.

Maandelijks stuur ik een nota over de gemaakte uren en eventuele reiskosten. Er zijn verder geen contractuele verplichtingen, behoudens zorgvuldigheid.

Wat betekent dat laatste nou weer??? F.W.

We Vieren Het Pas Als Iedereen Terug Is

Johan van der Wal promoveert op Schylge in Tweede Wereldoorlog

“Was mijn vader geen zeeman geweest, dan zou ik misschien nog stopcontacten aanleggen”

Door Feije Wieringa

Bij het woord proefschrift denk je al snel aan een heel dik boek, veel vakjargon en de helft als notenapparaat in kleine lettertjes. Alleen het eerste is van toepassing op Johan van der Wal’s boek: het telt 456 pagina’s, vrij grote pagina’s zelfs, maar er staat geen letter jargon in. Behalve wanneer het noodzakelijk is en dan volgt de uitleg meteen. Het notenapparaat is bescheiden. Alle informatie staat in het boek.

‘We vieren het pas als iedereen terug is’ is weliswaar een proefschrift, maar Johan van der Wal is schrijver genoeg om het meteen in de vorm van een uiterst leesbaar, bij vlagen zelfs spannend - en dat is positief bedoeld - boek te gieten. Op 1 maart is de promotie een feit en mag Van der Wal zich doctor in de letteren noemen. Maar de kans dat zijn journalistieke instinct eronder zal lijden is ondenkbaar: hij gaat gewoon door met schrijven en elke Harlinger mag ’m bij zijn voornaam blijven noemen. “Ik blief een gewone ouwe seun. Gien kapsones”.
Hoewel Van der Wal een tot voor kort onbelicht stuk geschiedenis in al zijn facetten heeft blootgelegd en daarvoor heel terecht een bul in ontvangst mag nemen, blijft hij aan de weg timmeren. Niet alleen met kinderboeken en boeken over de maritieme geschiedenis - specialisme WO II - ook blijft hij verbonden aan ‘Weekblad Schuttevaer’, de krant voor de Nederlandse beroepsvaart, andere kranten en tijdschriften en uiteraard aan de ‘Harlinger Courant’. Onder de naam Johan van der Wal: “Ik vind het natuurlijk prachtig dat ik me straks doctor mag gaan noemen. Dat is geen ijdelheid, het is de bekroning op mijn werk, en dus ook op mijn passie. Een betere motivatie om gewoon door te gaan, kan ik niet bedenken”.

“Titel aangereikt”
Eerst iets over het boek. Fysiek heb je wel iets in handen. Een stevige paperback, ontroerende cover, de titel is een vondst en, ook belangrijk, het valt niet na de eerste keer lezen uit elkaar. Mooie bladspiegel, duidelijk afstekende letters en kwaliteitspapier waarop ook het zwart-wit fotomateriaal (spaarzaam maar effectief gebruikt) de tand van de tijd kan doorstaan. Want ‘We vieren het pas als iedereen terug is’ kun je het best omschrijven als ‘geschiedenis voor het nageslacht’. “Die titel is me aangereikt. Had het graag zelf bedacht, maar het is een uitspraak van huisarts David Smit, tijdens de oorlogsjaren verzetsleider op Terschelling. Je kunt het als een soort hommage aan hem beschouwen”.
Het boek bestaat uit drie delen, die naadloos in elkaar overvloeien. Het begint met de beschrijving van het ontstaan en de evolutie van het waddengebied. Kort en krachtig schetst Van der Wal zowel de geografische veranderingen die hebben geleid tot het wad zoals we dat nu kennen, als de sociaal-culturele ontwikkelingen die de bewoners van in feite de héle Noordzeekust, tot en met die van Denemarken, doormaakten. Hij tekent een dynamisch proces dat, ondanks de grote onderlinge verbondenheid, leidde tot een pluriform leefklimaat. Alle eilanden zijn stukken land in zee. Maar deze eilanden (er zijn er meer dan 50) hebben bijna net zoveel met elkaar gemeen als ze van elkaar verschillen. Veel aandacht heeft de schrijver voor eilander talen, gewoonten en identiteit. Van der Wal: “Het gaat zelfs zover dat er op de eilanden zelf soms sprake is van verschillende culturen. Alle Terschellingers zijn Terschellinger voor wie er niet woont. Maar een West-Terschellinger is op het eiland heel wat anders dan iemand die om Oost woont”.

Isolatie
Het tweede deel dekt de ondertitel. Daarin gaat Van der Wal heel uitgebreid in op wat zich tijdens de Tweede Wereldoorlog op Terschelling afspeelde. “Daarvoor heb ik heel veel bronnenonderzoek gedaan. Prachtig werk: oude archieven uitpluizen en van onder het stof de herinneringen aan het leven van destijds naar boven halen. Mijn vrouw Annie heeft me daarbij geholpen, want als ik het in mijn eentje had moeten doen was ik nu nog bezig. Als de badgasten lekker op het strand lagen te zonnen, zweetten wij in duistere kelders met registers en documenten. Eigenlijk is dat leuker dan op het strand liggen. Maar ook vermoeiender. Toch kom je soms dingen tegen die je tot tranen toe roeren. Zo vond ik bij het NIOD in Amsterdam de handtekening van mijn moeder onder kwitanties van de Zeemanspot, het illegale fonds waarmee in de oorlog zeemansvrouwen financieel werden ondersteund. En opeens zijn die kwitanties dan een stukje tastbaar leven uit een vervlogen. tijd”.
In het bijzonder verwijst Van der Wal naar de nalatenschap van Atte Hibma, in de oorlogsjaren veearts en voedselcommissaris op het eiland. Uit het boek komt Hibma naar voren als een omstreden man. Hij werkte vaak nauw samen met de Duitse bezetters. Dat is hem kwalijk genomen, maar er staat tegenover dat hij ook een sterk medegevoel had voor de Terschellinger bevolking. Dankzij hem hoefde tijdens zijn commissariaat geen enkele Terschellinger in Duitsland te werken. Misschien zou je het ‘pragmatische collaboratie’ kunnen noemen. Van der Wal: “Besef dat er op zeker moment 2.200 Duitsers op Terschelling waren en de bevolking telde iets meer dan 3.000 zielen. Met elkaar geïsoleerd op een eiland. Dan ben je tot elkaar veroordeeld. Op een eiland gelden andere wetten dan op het vasteland. Je kon er in die tijd niet af zonder Duitse toestemming. Er vormde zich een gemeenschap van geven en nemen en leven en laten leven. De Duitsers hebben het de eilanders niet al te lastig gemaakt, op wat uitzonderingen na. Andersom gebeurde hetzelfde”.

Eilandergevoel
Deze tweede sectie is voor het grote publiek het makkelijkst toegankelijk. Veel levens en levensverhalen passeren de revue. Er wordt een levendig beeld getekend van het reilen en zeilen op een eiland dat in minder roerige tijden al tot de verbeelding spreekt: waarom zou Terschelling anders zoveel toeristen trekken? In oorlogstijd werd als nooit tevoren een beroep gedaan op het ‘eilandergevoel’, zoals Boudewijn Buch dat ooit omschreef, evenals Van der Wal dat nu doet. Dat valt niet uit te leggen. Daarvoor moet je een tijdje op een eiland zijn geweest. Of je leest ‘We vieren het pas als iedereen terug is’.
Officieel was de oorlog voorbij op 5 mei 1945, in Harlingen kwam de bevrijding al op 17 april. Voor Terschelling lag dat iets anders: pas op 29 mei 1945 arriveerde het eerste bataljon Britten. Zoiets hoort ook bij het ‘eilandergevoel’.
In het derde deel staat niet Terschelling centraal, maar de gebeurtenissen rond de Nederlandse koopvaardij voor, tijdens en na de oorlog. Maar die historie is onlosmakelijk met het eiland verbonden. Terschelling leeft nu hoofdzakelijk van het toerisme. Maar tot ver in de vorige eeuw leverde het eiland talloze zeelieden, zowel aan de vissersvloot als aan koopvaardij en marine. Ook waren Terschellingers en andere eilanders bekend met de walvisvaart. Het heeft geen haar gescheeld of ‘Moby Dick’ was niet door Herman Melville, maar door Hidde Catsz van Ameland geschreven…

In het voorwoord schrijf je dat je vader vooral een verteller was. Zit het in de genen?

“Nou, hij was zeeman en geen schrijver. Maar hij kon vertellen als de beste. Hij maakte in 1940 een reisje dat zes weken zou duren. Het werden zes jaar. En hij vertelde veel, maar over die ene reis was hij zwijgzaam. Achteraf begreep ik waarom. Zijn schip werd getorpedeerd. In de Caribische zee, door een U-boot. Omdat de bemanning sliep en moeilijk wakker werd, heeft een aantal bemanningsleden het niet overleefd. Anderen werden voor hun leven verminkt. Dat is bij hem gaan knagen, denk ik. Ik was een typisch zeemanskind. Opgevoed door ‘Moeke’, die bevriend was met andere zeemansvrouwen en zo belandde ik tussen de zeemanskinderen. Wel Harlinger, maar toch binnen een eigen cultuurtje”.

Je werkt al jaren als maritiem en ‘gewoon’ journalist, bij dag- en weekbladen en tijdschriften. Nu schrijf je boeken en is er ook nog een proefschrift van formaat. Is dat ambitie?

“Niet als je daarmee wilt suggereren dat ik een beroemde schrijver wil worden. Daar hebben we genoeg van en ik lees ze graag. Het is eigenlijk vanzelf zo gelopen. Ben begonnen met een opleiding in de elektrotechniek. Heb ik ook even in gewerkt. Daarna wilde ik wat anders. Ging ’s avonds studeren, eerst HAVO, daarna Nederlands. Komt waarschijnlijk omdat ik altijd een soort passie voor lezen heb gehad. Ik houd van Vestdijk, Slauerhoff en dat ontwikkelde zich dóór, van de klassiekers tot de moderne, vooral Amerikaanse literatuur. Ik merkte dat ik wel wat talent had om te schrijven. Veel freelance-werk gedaan. Ben eigenlijk begonnen met stukjes samen met Nico Tinga. Dat was nog niet voor de HC, maar voor een huis-aan-huis blad van de Waddenvereniging. We schrijven 1980. Van het één kwam het ander. Ik kwam als voorlichter bij de Waddenvereniging terecht. Daar heb ik veel geleerd. Veel brochures en boeken geschreven, scenario’s en films gemaakt. Toen ging het wel echt de natte kant op. Het eerste boek was ook voor de Waddenvereniging: ‘Kustlandschap met 50 eilanden’. Later werkte ik voor wat toen nog de kabelkrant was, van Wout Gerstel”.

En toen werd je fulltime schrijver

“Ik werd door uitgeverij Kluitman benaderd om een kinderboek te schrijven. Dat lag me wel en ik heb er een aantal gemaakt, waarmee ik niet wereldberoemd werd, maar die wel goed verkochten. Dat vormde een mooie basis om zelfstandig te werken. Ik schrijf nog steeds kinderboeken, maar nu voor m’n plezier. Schrijven werd een tweede natuur. Door de familiehistorie was ik betrokken bij de geschiedenis van de koopvaardij. En daar valt nog veel over te schrijven. Die koopvaardij is zo onderbelicht na de oorlog. Door mijn vader voel ik me er erg mee verbonden, ook al heb ik zelf nooit gevaren”.

Je vader vertelde niet alles, begreep je later?

“Nee. Als het om oorlogshandelingen ging, bleef hij gesloten. Hij vertelde wel dat in 1943 zijn schip werd getorpedeerd. Pas later begreep ik wat voor horror dat geweest is. Mannen moesten voor hun leven zwemmen, tussen de haaien. Sommigen verdronken, anderen werden gepakt door een haai. Maart 1943, Caribische zee. Ik heb de scheepsverklaring van de oudste overlevend officier hier liggen. Die verhalen en het willen weten wat erachter steekt. We, een groep zeemanskinderen, probeerden hier in Harlingen een monument te krijgen voor ‘hen die in de oorlog op zee zijn gebleven’. Tot 1995 stuitte dat op weerstand vanuit de gemeente. Maar toen het erdoor was, dankzij het Centraal Comité ’40 – ’45, kwam de vraag: “Johan, wil jij even uitzoeken wat de namen zijn en hoe het allemaal precies in elkaar stak?” Geen eenvoudige klus. Maar het werd de opstap naar de publicatie die nu voor je ligt. Het eerste boek over deze materie kwam uit in 1995: ‘Gebleven. Harlinger zeelieden tijdens WO II’. Veel in archieven gespeurd, veel logboeken en registers bestudeerd en met heel veel mensen gepraat. In 1997 kwam het tweede boek: ‘De ondergang van de Simon Bolivar’. Het schip dat in 1939 door de Duitsers tot zinken is gebracht en waarop mijn vader ooit twee reizen maakte. Zijn collega en stadgenoot Hendrik Ruygh kwam bij de ramp om het leven. Organisch kwam het verzoek om de geschiedenis van Terschelling tijdens de oorlogsdagen vast te leggen. Dat werd ‘Zij zijn niet waarlijk dood’. En zo kwam van het één het ander”.

Hoe het exact was moeten de mensen maar in je boek lezen, het leest tenslotte als een trein - maar je maakt veel toespelingen op wat Boudewijn Buch ooit omschreef als het ‘eilandergevoel’.

“Sterker nog: ik beschrijf dat tot in detail. Eilanders kijken anders naar de wereld dan vastelanders. Van oudsher hebben ze leren laveren tussen behoud en uitbreiding van de eigen cultuur. Een eiland betekent in zekere zin isolatie. Maar aan de andere kant is een eiland ook een grensgebied waar culturen, zeevaart, handel enz. met elkaar samenvallen. Nu is toerisme de grootste inkomstenbron (we hebben het over Terschelling), vroeger waren dat scheepvaart, visserij en akkerbouw. Eilanden kennen hun eigen dynamiek. Omgaan met zichzelf en de buitenwereld is wat anders dan alleen omgaan met de buitenwereld. Je kunt zelfs eilander worden. Een eiland betekent niet per definitie een gesloten gemeenschap. Wie een jaar zijn schoorsteen op het eiland laat roken en voldoet aan zijn burenplicht - wat dat betekent leest u in het eerste deel van het boek - mag zich eilander noemen. Dat zegt wel wat over de tolerantie en het pragmatisme”.

Pragmatisme: het speelt een grote rol in je boek.

“Pragmatisch denken is inherent aan de eilandcultuur. In de stellingen bij het proefschrift schrijf ik het gunstige verkiezingsresultaat van de NSB in 1935 onder meer toe aan het feit dat veel Terschellingers destijds goede ervaringen hadden met de visserij op Duitse loggers. Ik denk dat de eilanders dat hele gedoe eerder als een maritiem, dan als een politiek gebeuren zagen. En tijdens de oorlog overleven op het eiland was natuurlijk onmogelijk als je je openlijk uitsprak tegen de Duitse bezetters. Meer dan 2000 soldaten en ruim 3000 eilandbewoners moesten het met elkaar zien te rooien. Niemand kwam erop of eraf, zonder directe toestemming van de bezetter. Het was een soort leven-en-laten-leven-strategie. Ik durf niet te zeggen dat het moediger had gekund. En met 40 maritieme slachtoffers tijdens de oorlog heeft Terschelling bewezen zeker niet laf te zijn geweest. Zo’n groot aantal Duitsers, op zó’n relatief kleine groep eilanders had vooral te maken met de strategische ligging van de waddeneilanden. Een deel van de Atlantik Wall, Hitler’s ambitieuze, maar tot falen gedoemde plan, om via een muur van beton, radarposten en soldaten een invasie te voorkomen. Die radarantenne heeft maar een paar jaar gewerkt. Maar wanneer hij werkte was het bereik op z’n gunstigst wèl 2000 km. Dat soort dingen moest goed worden beschermd …”

Nog een paar laatste vragen: wat adviseer je een aspirant promovendus?

“Nou, doe wat anders dan Terschelling, want dat heb ik al gedaan. Lees je in, onderzoek, publiceer en bouw een netwerk op van betrouwbare contacten. Sta dicht bij je onderwerp. Ik kreeg het onderwerp, klinkt wat cynisch maar zo bedoel ik het niet, bijna cadeau. Anderen raadden me aan om contact op te nemen met de Rijksuniversiteit Groningen. Dat heb ik gedaan. Onder het motto: ‘baat het niet, schaadt het niet’. Maar weet wel wat je je daarmee op de hals haalt. Hard werken dus. En het leuke is: ik heb nooit de ambitie gehad om wetenschapper te worden. Was mijn vader geen zeeman geweest, dan zou ik misschien nog stopcontacten aanleggen. Wat best leuk werk was, daar niet van. Maar het feit dat je publicaties het goed doen en goed worden ontvangen door publiek en geleerden is wel zo’n beetje het hoogste dat een schrijver kan bereiken. Denk ik”.

Wat blijft er over voor Johan van der Wal?

“Nog heel veel. Ik blijf gewoon schrijven. Mijn vakgebied is nog lang niet uitgeput. Elke dag komt er immers meer geschiedenis bij. Nee, ik heb geen grote plannen. Gewoon doen wat ik altijd al doe: heel veel lezen en heel veel schrijven. Ondertussen lekker naar de Brandaris luisteren, en zo nu en dan heerlijk naar The Doors, Bach en nog veel meer. Ik heb net een biografie over Jim Morrison gelezen. Wilde jongen was dat. Maar briljant. Ik was ooit bij een concert, maar toen was hij er net even niet. Trek daaruit maar de les: zorg dat je niet aan je succes ten onder gaat en doe gewoon waar je goed in bent”.

Rest nog te vertellen dat bij de promotiecommissie ook Marc Chavannes is gevoegd. Chavannes was in zijn NRC-periode één van de beste journalisten van het land en draagt die kennis als hoogleraar nu over aan de nieuwe generatie. Johan van der Wal had het slechter kunnen treffen. Maar hij blijft gewoon doen waar hij goed in is.

‘We vieren het pas als iedereen terug is. Terschelling in de Tweede Wereldoorlog’. Proefschrift Johan van der Wal. Uitgave: Van Wijnen, Franeker. ISBN 90-5194-2989. Prijs: 49,50 euro.

Alexander Litvinenko

Vandaag hot news. Gisteren geinterviewd. Morgen op het log. Gesprek met Yuri Felshtinsky, co-auteur van de in londen met Polonium-210 vergiftigde Litvinenko. Samen schreven ze "Terreur van Binnenuit". Een boekje open over de opmerkelijke strapatsen van de KGB, Poetin en de Russische maffia. Veboden in Rusland!

Foto: Felshtinsky: Feije Wieringa

De leugens van Locke Lamora, een interview met Scott Lynch

Uitgave: M

Scott Lynch

Fantasy is in. Vooral door films als Harry Potter en The Lord of the Rings is het genre publiekstrekker nr 1. Met boeken ligt het wat moeilijker. Hardcorefans zijn de grootste consumenten van de boeken die niet zelden topzwaar zijn van bijvoeglijke naamwoorden en waarin elke plottwist door middel van magie geoorloofd is. De 29 jarige Amerikaan Scott Lynch maakte de uitzondering op deze regel. Hij heeft een bijna Dickensiaanse roman geschreven -in ons gesprek vertelde hij dat hij bij het schrijven inderdaad OliverTwist in gedachten had- over een meesterdief, Locke Lamora, lid van het gilde der dieven. Het oude Londen met zijn gilden en achterbuurten vormt het decor van Scott's universum. Een opmerkelijk fris boek dat vanwege het ontbreken van de geijkte trucs meer met de historische adventure romans dan met de huidige fantasycultuur gemeen heeft. Het boek is inmiddels in meer dan 20 talen vertaald en een film is in de maak. Deel 2 verschijnt in het najaar, deel 3 is onderweg. Zijn boek is net zo vernieuwend voor het genre als ‘Perdido Station’ van China Mieville dat voor de SF was. En de schrijver, nu 29, net zo jong…De auteur is binnen: "Ik wil niet boring worden, ik denk dat ik het na deze cyclus over een andere boeg gooi." Het zou een gemis betekenen. Een gesprek met een talent dat het predikaat ‘veelbelovend’ inmiddels is gepasseerd.

Vijf sterren, overal goede recensies en een gigantische achterban. Niet gek voor een debutant.

“Wat je zegt. Zo voelt het ook.Toen ik vanmorgen door de douane liep, voelde ik me bijna schuldig om als verklaring voor mijn verblijf in Amsterdam: ‘Voor m’n werk,’ te zeggen. Het voelt als vakantie en dat ga ik er ook van maken. Alhoewel: mijn agenda staat vol met afspraken en ik moet opdraven op de fantasy-fair. Niet als een trol of tovenaar. Alleen maar om te signeren.”

Inclusief een bezoek aan de veel geroemde Amsterdamse coffeeshop?

“Nee. Daar kijk je zeker van op? Niet uit principe, ik heb helemaal niks tegen drugs en vind het prima dat ze verkocht worden. Ik heb er alleen niks mee. Of dat zo blijft garandeer ik niet. Maar ik ben sowieso nogal een gematigd mens. Alhoewel: voor sinaasappelsap met wodka mag je me wakker maken. Zo principieel ben ik nou weer niet. En ik lees me suf. Die verslaving staat andere geneugten in de weg. Er moet tenslotte ook geschreven worden.”

Je boek heeft, en dat is geen waardeoordeel, meer gemeen met de historische avonturenroman dan met hardcore fantasy.

“Dat klopt. Ik had meer het Europa van vlak na de middeleeuwen in gedachten dan een volledig imaginaire wereld. Het moest een wereld zijn die herkenbaar is, maar zonder moderne technologie en ik wilde ook het magische element zoveel mogelijk mijden. Toen ik eraan begon, spookte Dickens’ Oliver Twist en de bende van Fagin door mijn hoofd. Dat heb je inderdaad goed gezien. Ook de humor die ik gebruik is rechtstreeks ontleend aan Dickens. Alleen was hij veel beter dan ik ooit kan worden. Maar je kunt je door slechtere schrijvers laten inspireren, toch?”

Voel je je fantasy-auteur? Of heb je het gevoel dat je iets anders hebt gemaakt?

“Fantasy is ook maar een label. Eigenlijk heb ik me van tevoren nooit afgevraagd welk genre ik zou schrijven. Het is heel eenvoudig: ik wilde een boek schrijven waarin ik de vervelende stukken zou overslaan. Blijkbaar vinden veel lezers dat me dat gelukt is... Dus ik ben een schrijver van een boek dat in de winkel op het schap ‘fantasy’ ligt. Jammer dat er geen schap bestaat voor boeken waarin de vervelende stukken zijn overgeslagen.”

Beschrijf de setting van je boek eens?

“Ik heb geprobeerd een wereld te maken die minder complex is dan die waarin we leven, maar wel complex genoeg om over een duidelijke politieke structuur en technologie te beschikken. Daarom heb ik me gebaseerd op het systeem van de gilden en de kleine handwerkslieden. Er zijn wel klokken, er is verkeer en handel, maar geen elektronica, massamedia en machines. En evenmin een alziende overheid. In mijn wereld lopen de mensen nog zonder pinpas en paspoort rond. Dat geeft een stuk meer vrijheid. Eigenlijk waren ze in die oude tijden zo gek nog niet. Het soort misdaden dat ik beschrijf is alleen mogelijk in een min of meer overzichtelijke, niet bureaucratische samenleving. Bovendien heb ik een samenleving bedacht waarin klassenverschil te overbruggen is. Er is geen ontoegankelijke bovenklasse en iedereen met een normale intelligentie kan zich binnen elke afsplitsing handhaven zonder meteen door de mand te vallen.”

Waarom is het geen historische roman geworden?

“Dat hebben andere schrijvers al veel beter gedaan dan ik zou kunnen. Bovendien zou het me jaren aan research hebben gekost. In een historische roman word je op elke detail afgerekend. Nu kon ik mijn fantasie de vrije loop laten. Ik heb wel veel gebruik gemaakt van historische bronnen en romans. Maar die las ik toch al graag. Mijn stelregel is: zet de tv uit en pak een boek.”

Zet je je met je eigen boek af tegen de moderne tijd?

“Nee. Anders had ik een politiek pamflet moeten schrijven. Zo geëngageerd ben ik nou ook weer niet. Het is eerder een hang naar nostalgie. Nu we het over de moderne tijd en politieke betrokkenheid hebben: is het niet verontrustend dat we in Amerika zo de weg kwijt zijn dat we collectief terug verlangen naar Nixon? Stel je voor. Na Nixon dacht men dat het niet erger kon worden. Maar het is de treurige werkelijkheid: hadden we nog maar een Nixon!” (uitroepteken op verzoek van Scott)

“Je leest veel. Wie zijn je inspirators?

“Ik heb alles zelf bedacht. Grapje. Ik heb meer dan 2000 boeken. Veel historie en heel veel oudere S.F. Robert Heinlein is een van mijn grote favorieten. Maar om nou te zeggen dat hij me heeft geïnspireerd? Om te gaan schrijven wel. Maar hij schreef hardcore S.F. en ik doe een heel ander genre. Historische romans als die over Horatio Horblower en de boeken van Joseph Conrad heb ik verslonden. Dat werk heeft wel een rol gespeeld in mijn aanpak. Het tweede deel van mijn cyclus speelt zich daarom af op zee. Ik hou van zeeavonturen, maar ik moet je bekennen dat het allemaal boekenwijsheid is waar ik me op baseer, want ik heb nog nooit een zeereis gemaakt. Staat trouwens wel op het programma want naast schrijven, waar heel veel tijd en energie in gaat zitten, wil ik heel veel leuke dingen doen. Geld speelt geen rol meer.”

Was dit je ambitie?

“Eigenlijk niet. Ik had muzikant of tekenaar willen worden. Maar ik ontdekte dat ik het in de muziek nooit ver zou kunnen schoppen. Want daarvoor ben ik te middelmatig. En er is niks erger dan middelmatige muzikanten. Je kunt beter niet naar muziek luisteren dan naar doorsnee muziek. Daarna kwam tekenen. Strips en cartoons. Bleek ik evenmin voor in de wieg gelegd. Het was niet slecht. Maar evenmin iets wat ik trots aan het publiek kon laten zien. Bleef over het schrijven. Eigenlijk derde keus. Maar ik bleek het in mijn vingers te hebben. Dit boek had ik al af op mijn 26ste. Heb het zonder tussenkomst van een agent meteen aan een uitgeverij verkocht. Dat is vrij uniek in Amerika. Het gaf me zoveel vertrouwen dat ik een cyclus begon. In Nederland verschijnt het volgende deel eind dit jaar. In Amerika is het al uit en loopt het geweldig. Zelf vind ik het beter geslaagd dan “De Leugens.” Meer een avonturenroman. Het derde is af en ligt bij de uitgever.”

En dan?

“Geen idee. Ik blijf schrijven, maar ik weet niet of ik het genre trouw blijf. Ik ben nu 29 en heb nog een lange weg te gaan. Een trilogie is mooi. Succes ook. Maar vastroesten is niks voor mij. Geen idee welke kant het op gaat. Ik weet alleen dat ik blijf schrijven omdat ik het zo verdomde leuk vind. En omdat ik zoveel aan boeken heb en heb gehad dat ik van mening ben dat het een verplichting is om daar iets voor terug te doen. En ou wil ik een dubbel Wodka-jus. Neem er zelf ook eentje. Het kan eraf. En laat je lezers weten dat je nog beter een middelmatig boek kunt lezen dan naar de televisie te turen. Televisie is echte, slechte fantasy.”


Feije Wieringa (geredigeerde versie verschijnt in Highlife) Foto: Feije Wieringa

Lezing Ruigoord op 24 juni

Op zondag 24 juni verzorg ik in de kerk (waar anders?) van Ruigoord een lezing over de roes. Ook good Old Simon Vinkenoog doet van zich spreken en ongetwijfeld zoekt Simon het in de breedte. Altijd actueel and so much older then he's younger then that now (Met dank aan Dylan) In ieder geval komen aan bod: amandelen knippen, Charles Bukowski, Malcolm Lowry, de Quincey, Coleridge, Terence McKenna, Huxley,Vestdijk (jawel!!!!) psychedelische muziek, Bach, fuga's en trance..alsmede de opmerkelijke visie van een dubieuze zelfbenoemde 'kenner' die volslagen onbekend is met het fenomeen, en roesmiddelen alleen in handen had wanneer hij ze als agent in beslag nam... (zie: http://www.boudicca.de/magdrugs-nl.htm) Het geheel wordt verlucht met informatie over en instructie van andere figuren en / of factoren die mij hebben geleerd dat de ene roes de andere niet is. Daar valt wel wat over te vertellen!!!! Dus Thoughts and Words over het belang van de waaiende geest!!

Feije Wieringa

De lezing van Joran van der Sloot

De zaak Natalee Holloway

Joran van der Sloot

Uitgave: Sijthoff

Toen Natalee Holloway in mei 2005 tijdens een vakantie op Aruba spoorloos verdween was het vooral voor de (Amerikaanse) pers duidelijk: Joran van der Sloot was de dader want hij was degene die haar het laatst had gezien. Zijn zaak werd er niet sterker op toen bleek dat hij onhandig had gelogen over wat er de laatste uren op het strand (Natalee wilde haaien(!) kijken) was gebeurd. Daarbij komt het feit dat dr. Phil interviews met betrokkenen door middel van listig knip- en plakwerk zodanig manipuleerde dat het leek of van der Sloot bekende in plaats van ontkende. De lezing van van der Sloot brengt in ieder geval een flinke nuancering in het bestaande beeld aan. Ten eerste toont hij aan dat Holloway minder onschuldig was dan haar ouders de pers laten geloven. Ze gebruikte soms een combinatie van coke en alcohol. Waarschijnlijk was dat ook het geval toen ze Joran ontmoette.Bovendien: hoe kan iemand die in een impuls iemand vermoord, een lijk binnen enkele uren zo wegwerken dat het nooit wordt gevonden? Zoiets is al moeilijk al je het zorgvuldig beraamd. In zijn boek weet van der Sloot aannemelijk te maken dat, op z’n zachtst gezegd, aan zijn schuld moet worden getwijfeld. Er is geen lichaam, en geen spoortje bewijs gevonden. Het meest waarschijnlijke scenario: Holloway is onder invloed in zee gelopen, met de stroom meegevoerd en verdwenen. Van der Sloot geeft voorbeelden dat zoiets vaker is gebeurd op Aruba. Saillant detail: met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid toont hij aan dat het team van Peter R. de Vries grensoverschrijdend bezig is als het gaat om te scoren. Hij schrijft de inbraak in zijn appartement en het leeghalen van zijn PC toe aan de Vries. Die overigens ook helemaal niks vond en toch ‘schuldig’ bleef roepen. Een intrigerend boek over een mogelijke weg naar weer een gerechtelijke dwaling van jewelste,over tunnelvisie of een intrigerend boek over een sublieme leugenaar. Dat laatste lijkt onwaarschijnlijk want Joran’s verhaal blijft consistent en zijn argumenten zijn moeilijk te weerleggen…..

Antonov

Antonov 2

De Antonov “Colt”, met z’n reusachtige spanwijdte van bijna 20 meter is een echte recordhouder. Het is de grootste eenmotorige dubbeldekker ter wereld en tevens het langst in productie zijnde verkeersvliegtuig. Door zijn oorsprong in Oost-Europa zijn de prestaties van deze krachtpatser pas sinds een aantal jaren in Nederland te bewonderen.

Het ontwerp stamt uit 1946 en het eerste toestel vloog in 1947. De Russische luchtmacht had behoefte aan een transporttoestel, dat van zeer korte banen kon opereren en daarbij een grote hoeveelheid gewicht mee kon nemen. Een 400 meter startbaan hoog in de bergen is geen enkel probleem voor dit vliegtuig. Dat er meer dan 10.000 zijn gebouwd is dus geen toeval.

Het toestel dat sinds 1993 eigendom van de Stichting Antonov Nederland is, werd in 1972 in Polen gebouwd. Na aflevering heeft het als “spionagevliegtuig” dienst gedaan voor de Russische luchtmacht. Langs de grenzen van het toenmalige ijzeren gordijn werd gevlogen met een vijftal “luistervinken” in de cabine. Na een aantal jaren is het toestel verkocht aan de Hongaarse luchtmacht, die er hoge officieren mee vervoerde.

Sinds 1998 heeft de Antonov-2 Texel als thuisbasis. Ons toestel wordt regelmatig ingezet voor het droppen van parachutisten. Ook is onze ervaren bemanning regelmatig met het toestel te vinden op vliegshows in binnen- en buitenland.

Hysterie en paddestoelen

Eens in de paar jaar komt het in het nieuws: paddo’s zijn levensgevaarlijk, erger dan welke harddrug dan ook en je denk dat je ervan gaat vliegen. In feite is het oude verhaal dat aan psychedelica kleeft: onbekend maakt onbemind. Paddo’s worden nauwelijks door reguliere druggebruikers geslikt. En wie denkt dat ze als partydrug aangenaam zijn is meestal na één ervaring van die overtuiging genezen. In de praktijk worden paddo’s geslikt door mensen die de psychedelische ervaring zoeken. Het gros daarvan leest zich eerst goed in, informeert en doet dat in een goede set-setting. Want het gaat niet om (over)dosering maar om de stemming en de omgeving waarin de gebruiker tript. Als je in het wilde weg paddo’s slikt gaat het meestal goed. Maar je kijkt wel uit om het nog eens te doen, want een onvoorbereide trip doet zelden naar een tweede verlangen. Neem nou dat geval van dat Belgische meisje. Politici schreeuwden moord en brand. Maar waren het alleen paddo’s? Had ze erbij gedronken en zo ja wat doen we dan met alcohol? Het was de eerste keer in vijf jaar dat er weer eens over een paddogeval werd geschreven. In hetzelfde weekend repte geen krant over verkeers en / of alcoholongelukken. Vinden we heel gewoon.
De bui zal wel weer overwaaien, maar met dit kabinet weet je het maar nooit. Daarom een paar feiten over paddo’s:

Paddo’s zijn niet toxisch (alleen in immens hoge dosering, maar zoveel werk je nooit naar binnen.)

Paddo’s (en andere psychedelica, en ook alcohol) zijn geen middelen voor mensen met psychische problemen. Cannabis trouwens ook niet.

Paddo’s moet je nemen in een vertrouwde omgeving en liever niet in je eentje.

Paddo’s zijn niet verslavend.

Paddo’s versterken je stemming. Wees er voorzichtig mee als je je niet stabiel voelt.

Er gaan meer mensen dood aan de gewone dingen in het leven dan aan paddo’s. Alleen al de alom vrij te verkrijgen pijnstiller Ibuprofen is goed voor een vermoedelijk paar honderd fatalities. Laat je niet gek maken. Informeer je. En als je gebruikt zul je dat incidenteel doen. Iedereen die ervaring met paddo’s heeft, weet dat. En als je bedenkt dat je ze overal kunt kopen, is het een drug waarmee eigenlijk nooit ongelukken gebeuren. En omdat er een ongeluk is gebeurd (met twijfel) heeft het de krant gehaald. De hysterie is gevaarlijker dan het middel zelf. Politici worden blijkbaar al gek zonder ze te hebben gebruikt……

Veel plezier,