Nevelen
Europa glijdt het nieuwe jaar in met een grondige economische crisis gehuld in politieke nevelen.
Hoe staat de voorheen sociaal-democratische en sindsdien neoliberale Europese Unie in de crisis?
Elk land heeft in blinde paniek naar eigen inzicht en vermogen gereageerd, weliswaar overwegend de richtlijnen van het euro-onafhankelijke Engeland volgend, maar zonder enig duidelijk toekomstbeeld.
De Griekse onlusten worden in de media van de overige Europese landen beschamend onderbelicht en over het algeheel krijgt men de indruk dat de regeringen van de afzonderlijke Europese landen als de dood zijn voor de werkelijkheid van de ineenstorting van de ‘vrije-markt’.
In zijn ‘antwoord op de kredietcrisis’ hekelt het Nederlandse maandblad voor hoger opgeleiden ‘Wegwijs’ (nummer 47, nov. 2008) de aanstelling van een ex-vakbondsleider als commissaris bij de Fortis-bank: “Een dergelijk man een vetorecht geven bij een bank waar juist in de komende jaren ingewikkelde beslissingen genomen moeten worden, getuigt bepaald niet van veel inzicht in de problematiek,” betoogt het blad, de schuld van alle bankfaillissement op het bordje van Bush schuivend die, samen met ‘s werelds financiële topman, Alan Greenspan, doorgeschoten zou zijn met zijn lage hypotheekrentes, volgens het blad ‘om het Amerikaanse volksmoreel na 11 september 2001 weer wat op te peppen’. Onder verwijzing naar Marx die ‘al meer dan honderd jaar ter ziele is’ trekt het blad de lijn schamperend door naar Nederland: ‘Edoch, Bos dreigt door te schieten door het socialisme weer tot het hoogste goed te verklaren,’ met als ideologische klap op de moralistische vuurpijl: ‘Je zou toch mogen verwachten dat de minister van Financiën in een bankbedrijf waar het Nederlandse volk voor miljarden steun aan verleent, minimaal een bankvakman zou neerzetten.’ Zonder gekheid: in een systeem van toezichtsloosheid waarbij de ene bank de ander geen geld meer leent omdat directeuren elkaar onderling niet vertrouwen, wil men dat het Nederlandse volk nog in het bankvakmanschap als hoogste goed gelooft!
Het neoliberalisme terziele...
Het anno 2008 terzielegaan van het neoliberalisme is voor adepten een even zure appel om doorheen te bijten als destijds voor marxisten de val van het communisme. In plaats van elkaar voor anachronist te verslijten is het wenselijk met een alternatief af te komen dat de Europese eenheid een basis geeft als men niet wil dat de Griekse onlusten tot een revolutie van Europees formaat uitgroeien.
Nadat ik gisteravond op televisie de voorzitter van de Organisatie voor Economische en Ontwikkelingssamenwerking nog hoorde roepen dat de (bank)ondernemer aan geen overheid of wet onderworpen zou mogen zijn, maak ik me sterk dat Bos met de Fortisbank niet zozeer aan marxistisch anachronisme doet alswel de weg in het duister terugzoekt naar overheidsinspraak in een ontspoorde financiëel-economische ontwikkeling.
Moge 2009 politieke verlichting brengen.
Ariënne Verburg, 29 december 2008
By the way: wij wensen een ieder een onglooflijk, ongelovig 2009, passend in het jaar van DARWIN! (F.W.)
Is Rijkman Groenink een maffioso???
Lees Banken Beroven Mensen. Over de praktijken van Fortis en nog veel meer over de witteboorden maffia. Wat er niet is staat, maar wat u toch moet weten: het was in de tijd van de boycot van Zuid Afrika. Binnen -toen nog- de AMRO bank circuleerde een dossier met nogal wat rode aantekeningen. Dat betrof de financiering van een Haarlemse huisjesmelker die van de bank een miljoenenkrediet had gekregen. Omderpand: krottenwijken in Soweto. Dat dossier belandde in handen van het hoofd bijzondere kredieten. En dat was niemand minder dan de heer RIJKMAN GROENINK. Het ligt vast nog wel ergens in de archieven van de bank...Omdat ik het zelf in handen heb gehad en erover gesproken met een paar redactieleden van VN. weet ik het nog. Vooral dat contact met VN was een reden om het aan RIJKMAN GROENINK toe te vertrouwen. Maffia!!!!!
The Boogeyman van Peter Stuivenberg
AFTELLEN IS BEGONNEN
Israël wil Iran aanvallen: de wereld van Mad Max herleeft
Tijdens de koude oorlog stopte de toenmalige president van de Verenigde Staten John F Kennedy, zijn Russische collega Croetsjov omdat hij kernraketten op Cuba wilde plaatsen. De wereld ontkwam op het nippertje aan een atoomoorlog. Nu, opnieuw, staan we aan de vooravond van een nucleaire holocaust: Israël wil met tactische kernwapens de Iranese uraniumverrijkingprojecten vernietigen. Tijdstip: tussen nu en de beëdiging op 20 januari 2009 van de nieuwe Amerikaanse president Barack Obama. Het aftellen is begonnen. Rusland, China en Syrië kiezen de zijde van Iran; de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk en een paar van hun Europese bondgenoten die van Israël.
Sinds een half jaar stapelen de gebeurtenissen die kunnen leiden tot een nucleaire ramp, zich razendsnel op:
20 Juni: Iran waarschuwt Israël na een reportage van de New York Times dat de Israëlische luchtmacht zich voorbereid voor een aanval op Iran. "Wanneer onze vijanden, met name de Israëliërs en de Amerikanen, willen dat wij sterke taal gebruiken, dan kunnen zij erop rekenen dat zij op hun gezicht worden geslagen," aldus Ayatollah Ahmad Khatami tijdens een gebedsdienst dat tevens over de radio werd uitgezonden. Het bericht dat eveneens in de Jerusalem Post stond, is sinds kort verwijderd (1).
22 Juni: De Jerusalem Post (2) meldt dat de Israëlische luchtmacht in de eerste week van juni oefent in lange afstand vluchten en in de lucht bijtanken. Het Iranese leger traint zich ondertussen in het gebruik van het Russische S-300 luchtafweer systeem dat 100 doelen tegelijkertijd kan volgen.
23 Juni: De Europese Unie neemt aanvullende sancties tegen het Iranese nucleaire programma. Het sluit de Europese kantoren van de Iranese Melli Bank, bevriest van 15 Iranese organisaties de banktegoeden en weigert Iranese ambtenaren een visum. De Eerste Minister van Groot-Brittannië spreekt de Israëlische Knesset toe: “Groot-Brittannië zal met de Verenigde Staten en zijn Europese partners een verdere ontwikkeling van het Iranese nucleaire programma verhinderen.” Iran noemt de acties ‘illegaal’ (3, 4,5). Overigens bieden Rusland, China, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland Iran aan om te helpen bij het opzetten van een vreedzaam nucleair programma, op voorwarde dat het stopt met het verrijken van uranium.
24 Juni: De voormalige Amerikaanse vertegenwoordiger in de Verenigde Naties, John Bolton, zegt dat Israël de Iranese nucleaire installaties zal aanvallen als Barack Obama de presidentsverkiezingen wint. Tijdstip: tussen 4 november, dat is de dag dat de Amerikaanse verkiezingen werden gehouden, en de beëdiging van Obama op 20 januari 2009 (6).
28 Juni: Michael Mullen, voorzitter van de Amerikaanse ‘Chefs van Staven’ spreekt in Israël met de chef van de generale staf, luitenant-generaal Gabi Ashkenazi. Een paar weken later vliegt Ashkenazi naar de verenigde Staten voor een tegenbezoek (7).
1 Juli: Amerikaanse defensie specialisten vrezen dat Israël voor het eind van dit jaar de Iranese nucleaire faciliteiten zal aanvallen, aldus ABC News. Washington is bezorgd dat Iran als vergelding Israël en de Verenigde Staten zal aanvallen. Iran staat op het punt om twee belangrijke ‘rode lijnen’ te overschrijden: voldoende verrijkt uranium om een kernwapen te ontwikkelen en een luchtverdedigingssysteem inclusief lange afstand raketten dat sterk genoeg is om een luchtaanval af te slaan (8).
Juli: Het vliegkampschip Abraham Lincoln en Peleliu gestationeerd in de wateren voor Iran en Afghanistan, krijgen na het beëindigen van een Amerikaans-Britse-Franse-Braziliaanse marine oefening genaamd Operatie Brimstone, gezelschap van de vliegkampschepen Ronald Reagan, Iwo Jima en de Britse Ark Royal. Het machtsvertoon rond deze vliegkampschepen met al hun begeleidende fregatten, kruisers, bevoorradingsschepen en onderzeeërs is enorm (9, 10). Vooral de twee vliegdekschepen uit de Nimitz klasse - Ronald Reagan en Abraham Lincoln met ieder 90 vliegtuigen – zorgen voor opschudding. Operatie Brimstone in de Atlantische Oceaan imiteerde het breken van een Iranese blokkade van de straat van Hormuz (11,12) .
4 Augustus: De vijf permanente leden van de VN Veiligheidsraad en Duitsland overwegen nieuwe sancties tegen Iran indien het nucleaire verrijkingsprogramma wordt voortgezet (13).
7 Augustus: Koeweit bereidt zich voor op een eventuele oorlog in het Midden Oosten (14).
20 Augustus: De Syrische president Bashar al-Assad voert in Sochi, Zwarte Zee, besprekingen met president Dmitry Medvedev. Syrië is een bondgenoot van Iran en de aanwezigheid van Rusland moet de Israëliërs van een eventuele aanval afhouden. In een interview met de Russische krant "Kommersant" op 20 augustus zegt al-Assad, "Iedereen weet wat voor rol Israël in de Georgië crisis heeft gespeeld. Rusland kan niet langere zijn vriendelijke banden met Israël onderhouden”. Voor Syrië zijn de Russische wapenaankopen erg belangrijk, met name het Russische Pantsyr-S1 luchtverdedigingssysteem, de BUK-M1 middellange afstand raketten en volgens de Engelse krant de Financial Times de Russische Iskander raketten die beter werken dan de Syrische Scuds. De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni reageert met de opmerking “Het is in het belang van Rusland, Israël en de omringende landen om geen lange afstand raketten naar Syrië te sturen.” Hierbij merkt ze op dat Syrië samenwerkt met Iran, de Libanese militante groepering Hezbollah, en de Palestijnse militante groepering Hamas (15, 16).
18 September: Reserve admiraal Andrei Baranov's maakt bekend dat 10 Russische oorlogsschepen zijn geplaatst in de Syrische havenstad Tartus en dat de capaciteit van de haven snel zal worden vergroot.
Admiraal Vladimir Wysotsky plaatst tevens alle Russische wapens in de Middellandse Zee onder het commando van de Zwarte Vloot, waardoor Russische oorlogsschepen tot onder de Israëlische kust kunnen opereren (17).
23 September: Russische oorlogsschepen vertrekken naar Venezuela voor gemeenschappelijke vlootoefeningen (18).
23 September: De Verenigde Naties kunnen geen nieuwe sancties tegen Iran af te kondigen; Rusland en China houden dit tegen. Rusland vanwege de kritiek op zijn Georgië politiek en China vanwege Amerikaanse wapenleveranties aan Taiwan (19, 20).
13 Oktober: Iran weigert zijn nucleair verrijkingsprogramma op te geven. De Verenigde Staten en Israël houden rekening met militaire acties. De Iranese president Mahmoud Ahmadinejad’s verklaart tijdens de algemene vergadering in de Verenigde Naties dat de staat Israël in verval is en het Amerikaanse rijk in elkaar stort (21).
27 Oktober: Amerikaanse commando’s vallen het Syrische dorpje al Sukkariya vlakbij Abu Kemal aan, 7 kilometer van de grens van Irak. Hierbij zijn 4 helikopters betrokken. Er worden 8 burgers waaronder kinderen gedood en 14 personen gewond. De Amerikanen zijn op zoek naar Abu Ghadiyah, leider van een Al-Qaeda cel. De Syrische minister van Buitenlandse Zaken Moallem betitelt de actie als ‘crimineel’ en waarschuwt dat bij een herhaling Syrië zich zal verdedigen (22).
November: De twee vliegkampschepen Abraham Lincoln en Ronald Reagan zijn vertrokken, maar daar staat tegenover dat Theodore Roosevelt (eveneens een deelnemer aan operatie Brimstone) hun plaats inneemt. Het vliegkampschip Dwight D, Eissenhouwer oefent alvast in de Atlantische Oceaan en de Zuid Afrikaanse marine heeft plannen om begin januari naar Somalië te varen om daar ‘de piraten aan te pakken’. Zuid Afrika beschikt over drie gloednieuwe fregatten van het ‘Stealth’ type (onzichtbaar voor radar en vermoedelijk de enige ter wereld) en drie gloednieuwe onderzeeërs.
De Amerikaanse vijfde vloot met ongeveer 14 schepen blijft gericht op wat er in het Midden Oosten gebeurd en de zevende vloot met 42 schepen die is gestationeerd in de Stille Zuidzee, kan er op ieder moment worden bijgehaald. Verder hebben de Amerikanen een bases in Turkije, Saoedi-Arabië (2) en Koeweit.
17 November: Iran accepteert Turkije als bemiddelaar in het conflict in het Midden oosten. De Turkse premier Tayyip Erdogan wil de relaties tussen Iran en de nieuwe Amerikaanse regering van Obama versterken (23).
21 November: President George Bush, vice President Cheney, Minister van Buitenlandse zaken Condoleezza Rice en Minister van Defensie Robert Gates ontmoeten in Washington de scheidende Israëlische president Ehud Olmert (24). Het gaat over Iran, dat genoeg verrijkt uranium heeft om een nucleaire bom te maken. Volgens het International Atomic Energy Agency heeft Iran inmiddels 630 kilogram van dit materiaal, 150 kilogram meer dan in augustus van dit jaar. Dit is genoeg om een bom te maken van het formaat dat eind Tweede Wereldoorlog de Japanse stad Nagasaki verwoestte. Iran heeft 6000 centrifuges om verrijkt uranium te produceren, hetgeen volgend jaar met 3000 wordt uitgebreid. Een Israëlische aanval op Iran heeft de toestemming nodig van de Verenigde Staten, omdat er deels gevlogen wordt door een door de Amerikanen gecontroleerd luchtruim.
23 November: De Israëlische krant Ha'aretz zegt dat de Israëlische defensie het kabinet zal verzoeken om een vredesregeling met Syrië en verkiezingen in de Palestijnse gebieden om Syrië en Palestina buiten een toekomstig conflict met Iran te houden (25). Het rapport waarschuwt dat Iran in 2009 over nucleaire wapens kan beschikken en Israël in zijn voortbestaan kan bedreigen. Ook zijn de lange aftstand rakketen waarover verschillende buurlanden beschikken een flinke bedreiging. Defensie meent dat Israël alleen aan deze dreiging het hoofd moet bieden, omdat de kans dat zij door de internationale gemeenschap en met name door de Verenigde Staten worden gesteund, klein is. Er wordt verder gezegd dat het ‘venster’ om nog tot actie over te gaan, steeds kleiner wordt.
24 November: Donald C. Winter, het hoofd van de Amerikaanse marine, bezoekt de Amerikaanse coalitiepartners in het Midden Oosten om te vertellen hoe belangrijk de aanwezigheid van de 5e vloot voor de deur van Iran is (26).
26 November: Een terroristenaanval op de hoofdstad van India - Mumbai, het voormalige Bombay - kost het leven aan ongeveer 150 mensen, ongeveer 370 mensen zijn gewond. De doelen zijn de prestigieuze Taj Mahal en Oberoi hotels en het Israëlische centrum Chabd-Lubavitch. De berichten zijn verwarrend. Eerst wordt gezegd dat een kleine 20 man van de Deccan Mujahedin, een Indiase moslim organisatie die contacten onderhoud met extremistische groeperingen in Pakistan, 10 doelen aanvallen. Daarna wordt gesuggereerd dat het scenario in handen is van de Israëlische geheime dienst Mossad en plaatselijke moslim groepen. Het doel is India bang maken voor een eventuele islamitische bedreiging (27). India is met zijn 166 oorlogsschepen waaronder atoomonderzeeërs de ‘beschermheer’ van de Indische Oceaan.
Obama verklaart na de aanval ‘dat India het recht heeft om achter die bandieten aan te gaan, waar ter wereld ze ook zitten’ (28).
30 November: Iran zegt dat vijandelijke oorlogsschepen in de Perzische Golf het eerste doelwit zullen zijn bij een eventuele aan val op het land. Dit komt overeen met de berichten van The New York Sun eerder dit jaar, dat Iran als eerste de Amerikaanse vijfde vloot zal aanvallen met Russische Shkval torpedo’s. Vlak tevoren verklaarde de commandant van de Iranese marine, reserve admiraal Habibollah Sayyari, dat Iran perfect in staat is om de Straat van Hormuz te blokkeren. Iran heeft de Asalouyeh marine bases in de Perzische Golf gemoderniseerd en een nieuwe marinebasis in de haven van Jask, de Zee van Oman, in gebruik genomen (29).
1 December: TIME magazine maakt bekend dat Ehud Olmert tijdens het bezoek aan de George Bush zich heeft opgewonden over het feit dat de Amerikanen betrekkingen willen aanknopen met de Palestijnse terroristen organisatie Hamas en wel via de Jordaanse koning Abdullah. Verder schijnt Bush zijn collega Olmert te hebben gewaarschuwd geen militaire acties in het Midden Oosten te ondernemen in de periode tot 20 januari. Het ziet ernaar uit dat de Amerikaanse interventie erop is gericht om de Palestijnen en Syriërs buiten een eventueel treffen tussen Israël en Iran te houden (30).
2 December: Iran begint een serie oefeningen onder de codenaam ‘Operatie 87’, waaraan 60 oorlogsschepen deelnemen. De 5-dagen durende training is gericht op het beheersen van de Straat van Hormuz (31).
4 December: Israël bereidt een aanval voor op de Iranese nucleaire installaties en is bereid deze uit te voeren zonder toestemming en/of steun van de Verenigde Staten. Er wordt gesuggereerd gebruik te maken van ‘bunker-busters’. De genoemde doelen zijn Natanz waar duizenden centrifuges verrijkt uranium produceren, Isfahan met 250 ton aan gas opgeslagen in tunnels en Arak met zijn zwaar water reactor.
De Israëlische geheime dienst zegt dat Iran in de tweede helft van 2009 genoeg verrijkt uranium zal hebben om een atoombom te maken (32).
5 December: Bush verklaart op het Saban Forum in Washinton – de belangrijkste plek waar Midden Oosten kwesties worden besproken – dat de Verenigde Staten Iran verbieden om nucleaire wapens te maken, zelfs onder het nieuwe bewind van Barack Obama. Hij ziet Teheran als een bedreiging voor de vrede: "We zeggen het duidelijk: in naam van de veiligheid van ons volk en de vrede in de wereld, de Verenigde Staten zullen niet toestaan dat Iran een kernwapen ontwikkeld” (33, 34).
7 December: Iran test nieuwe Nasr-2 oppervlakte raketten, afgevuurd vanaf een oorlogsboden (35). De raketten zijn ene bedreiging voor de Amerikaanse vliegkampschepen.
7 December: Jim Hoagland van de Washington Post waarschuwt ervoor dat de eerste weken na beëdiging van Obama uiterst kritiek zijn, omdat dan de nieuwe administratie nog niet tot in detail is gevormd (36).
7 December: Edip Yudsel ziet twee partijen: aan de ene kant een zionistisch en kapitalistische coalitie, aan de andere kant de Salafi-Mullah-Taliban coalitie. Kortom een conflict tussen Christendom en moslims (37).
7 December: Ayatollah Akbar Hashemi Rafsanjani uit scherpe kritiek op de opgelegde sancties en zegt dat ‘de woede van de moslims uiteindelijk zal exploderen en de Israëli’s verbranden’. Hij roept alle moslimlanden op om niet passief toe te kijken maar in actie te komen. Zijn toespraak werd over de radio uitgezonden (38).
8 December: India is niet blij met de 17 arrestaties in Kasmir, Pakistan. India zegt dat de Lashkar e-Taibe leiders slechts een onderdeel vormden van de Mumbai samenzwering. Zij wijzen naar de regeringscoalitie die wordt geleid door Inter-Services Intelligence (ISI), Taliban, elementen van Al Qaeda en andere Islamitische groeperingen. ‘Zonder ISI's tactische en logistieke hulp zou een dergelijke aanval niet mogelijk zijn geweest” (39).
10 December: De Amerikanen trekken een vloot van schepen naar de Arabische Zee, waaronder de USS John C. Stennis, met 80 vliegtuigen, de USS Theodore Roosevelt, met 90 vliegtuigen en USS Iwo Jima, met een groot contingent aan landingstroepen. Deze schepen zijn vergezeld van kruisers, destroyers en onderzeeërs. Verder doemt op het Destroyer Squadron 50/CTF 55 met als taak om de vloot te beschermen en snelle aanvallen uit voeren en de Mine Countermeasures Division 31 die de waterwegen moet openhouden. De USS Mount Whitney is vanuit de Middellandse Zee overgekomen om de acties te coördineren. Verder zijn een onbekend aantal Franse en Engelse marineschepen aanwezig. Teheran denkt dat de Verenigde Staten de terreuraanslag in Mumbai aangrijpt om zowel Pakistan als Iran aan te vallen (40).
Drie Wereldoorlogen
De dreiging van een nieuwe wereldoorlog past in de ontwikkelingen van de twee voorgaande. De Eerste Wereldoorlog werd gevoerd uit economische expansiedrift. De Tweede vloeide voort uit de haat die de Duitsers koesterden jegens de Fransen en de Joden, die zij verantwoordelijk hielden voor de economische terreur die voortvloeide uit het Verdrag van Versailles. En de zich nu aandienende Derde Wereldoorlog vloeit voort uit de Tweede, namelijk door het zionisme binnen de islamitische wereld te plaatsen. In het recent verschenen boek De Boogeyman wordt rekening gehouden met ‘opzet’, een meerjarenplan bedacht door de wereldelite om de absolute macht naar zich toe te trekken.
Net als bij beide vorige wereldoorlogen zijn de economische omstandigheden beroerd: de wereld is nu ondergedompeld in een ongekende financiële crisis, die leidt tot ettelijke miljoenen werklozen in de westerse wereld. De Verenigde Staten is ondergedompeld in een depressie en Europa maakt aanstalten om dezelfde weg op te gaan.
Overigens vertonen de opeenstapeling van agressies en beschuldigingen veel overeenkomst met de situaties die vooraf gingen aan de Golf oorlog in 1991; hiervan staat in het boek De Boogeyman een uitgebreide analyse.
Aanleiding
Zoals bij iedere oorlog is er altijd een aanleiding, zeg maar een uitnodiging, om mee te doen. Voor de Eerste wereldoorlog was het de moord op de Oostenrijkse keizer Franz Joseph en zijn vrouw. Voor de Tweede Wereldoorlog vielen de Duitsers vermomd als Poolse militairen een Pools radiostation aan. En later gebruikte de Verenigde Staten de ‘onverwachte’ Japanse aanval op Pearl Harbor om aan de Tweede Wereldoorlog mee te doen. En Busch gebruikte in 2003 een door de CIA geënsceneerde aanval op het Pentagon en het Wereld HandelsCentrum om Irak te bezetten.
De oorzaak van het Midden Oosten conflict is dat Iran kernwapens wil maken, hetgeen moet worden gestopt. Alleen, dat op zich is niet voldoende voor een oorlog. Het hebben van kernwapens betekent niet dat die partij deze wapens tegen je wil gebruiken. Er is dus een directe aanleiding nodig om het conflict tot ontploffing te brengen. Al Qaeda die zich in Iran en Syrië verstopt, moslims die de vreedzame Hindoestanen aanvallen enz. We spreken over de aanval op Mumbai (het oude Bombay), opgezet om het Hindoestaanse India bij een islamitisch conflict te betrekken. De terroristen aanval is zogenaamd uitgevoerd door Pakistaanse moslims. Kleintje Muurkrant stelt echter in haar publicaties van 3 en 7 december, dat de aanval een doorgestoken kaart is, en gezien de commentaren lijkt het erop. De gemoederen lopen op en de jihad krijgt de schuld. En de jihad zegt natuurlijk dat het niet aan hun ligt maar aan de Israëlische Mossad. Bovendien was er niet sprake van een terroristengroep, maar vier of vijf. En de acties lijken ruim van te voren gepland, want zoveel wapens en explosieven breng je niet in een zomeravond aan land.
Ook de piraterij langs de kust van Somalië heeft er zijdelings wat mee te maken. De piraterij wordt als een vrolijke 1 mei beweging aan het publiek voorgesteld. Zo’n 18 maanden geleden waren er alleen wat rovende Egyptische (!) vissers, maar nu is het zo erg dat er oorlogsbodems heen worden gestuurd a raison van ettelijke tientallen miljoenen Euro’s per week. Dankzij de piraten wemelt het er nu van Engelse, Franse, Duitse, Deense en ‘extra veel’ Amerikaanse oorlogsbodems, die hierdoor ‘ongemerkt’ op een steenworp afstand van Iran en buurlanden zijn gekropen. Overigens staan Somalië en Jemen op het Amerikaanse lijstje van te veroveren gebieden, net als Zimbabwe, Iran, Georgië en Myamar.
Krijgt de Boogeyman gelijk?
De ban op nucleaire wapens, zoals in 1996 tijdens een ontwapeningsconferentie voorgesteld, schijnt nog niet te zijn getekend door Egypte, Israël, Iran, Pakistan, India, Indonesië, Noord Korea, China en de Verenigde Staten. Hieronder vinden wij de hoofdrolspelers van dit conflict.
Indien de Israëlische premier Olmert het sein tot de aanval geeft, kan zijn opvolger Netanyahu zeggen sorry, ik was het niet. En voor Barack Obama geldt hetzelfde. Hij kan Reagan na-apen die zei - toen hij door George Schultz werd geïnformeerd over de Israëlische aanval op de kerncentrale in Irak - "Oh well, boys will be boys." En vervolgens Israël een lichte economische sanctie opleggen.
De aanval kan ieder moment vanaf nu, tot ongeveer drie maanden na de beëdiging van Obama op 20 januari worden verwacht. Het tijdstip zal zijn, zoals de vroegere baas van het Israëlische leger Moshe Ya'alon, zegt ‘voordat Iran genoeg centrifuges heeft om een nucleaire bom te maken en voordat Iran over het nieuwe Russische SA-20 luchtafweer systeem beschikt, waardoor het een stuk moeilijker wordt om ongemerkt aan te vallen’.
Het wordt letterlijk buigen of barsten: Of Iran geeft zijn uraniumverrijkingproject op en erkent Israël en de Verenigde Staten als de nieuwe zionistische en kapitalistische leiders van het Midden Oosten, of riskeert een atoomoorlog. Het boek De Boogeyman houdt sterk rekening met het laatste, namelijk een Derde Wereldoorlog tussen het zionisme en de Arabische wereld, hierbij de rest van de wereld met zich meeslepend. Dit conflict zal een enorme sociale, politieke en economische chaos veroorzaken, waaruit uiteindelijk een nieuwe wereldorde zal herrijzen.
Nu de vraag aan u: gaat de ‘twin tower’ plof zich herhalen en wordt Iran in februari bij de kladden gegrepen of niet? Wat is het mogelijke scenario, dat ons staat te wachten. Onder degenen met de meest realistische versie wordt een exemplaar van het boek De Boogeyman verloot. Ach, en denk niet dat als er wat gebeurd – werkelijk God verhoede het – dat dit op een uiterst spontane wijze plaatsvindt, want zowel de ‘getolereerde’ en mogelijk opgejutte piratenaanvallen als de aanval op Mumbai stinken een uur in de wind. De Boogeyman is, zoals ik eerder stelde, een uitermate uitgekiend baasje die vreselijk goed de toekomst naar zijn hand weet te zetten. Precies zoals hij daarmee al een 200 jaar bezig is. Het doel: het veroveren van de wereldmacht.
Peter Stuivenberg
Auteur: De Boogeyman
Uitgeverij Elmar, Rijswijk
Israël wil Iran aanvallen: de wereld van Mad Max herleeft
Tijdens de koude oorlog stopte de toenmalige president van de Verenigde Staten John F Kennedy, zijn Russische collega Croetsjov omdat hij kernraketten op Cuba wilde plaatsen. De wereld ontkwam op het nippertje aan een atoomoorlog. Nu, opnieuw, staan we aan de vooravond van een nucleaire holocaust: Israël wil met tactische kernwapens de Iranese uraniumverrijkingprojecten vernietigen. Tijdstip: tussen nu en de beëdiging op 20 januari 2009 van de nieuwe Amerikaanse president Barack Obama. Het aftellen is begonnen. Rusland, China en Syrië kiezen de zijde van Iran; de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk en een paar van hun Europese bondgenoten die van Israël.
Sinds een half jaar stapelen de gebeurtenissen die kunnen leiden tot een nucleaire ramp, zich razendsnel op:
20 Juni: Iran waarschuwt Israël na een reportage van de New York Times dat de Israëlische luchtmacht zich voorbereid voor een aanval op Iran. "Wanneer onze vijanden, met name de Israëliërs en de Amerikanen, willen dat wij sterke taal gebruiken, dan kunnen zij erop rekenen dat zij op hun gezicht worden geslagen," aldus Ayatollah Ahmad Khatami tijdens een gebedsdienst dat tevens over de radio werd uitgezonden. Het bericht dat eveneens in de Jerusalem Post stond, is sinds kort verwijderd (1).
22 Juni: De Jerusalem Post (2) meldt dat de Israëlische luchtmacht in de eerste week van juni oefent in lange afstand vluchten en in de lucht bijtanken. Het Iranese leger traint zich ondertussen in het gebruik van het Russische S-300 luchtafweer systeem dat 100 doelen tegelijkertijd kan volgen.
23 Juni: De Europese Unie neemt aanvullende sancties tegen het Iranese nucleaire programma. Het sluit de Europese kantoren van de Iranese Melli Bank, bevriest van 15 Iranese organisaties de banktegoeden en weigert Iranese ambtenaren een visum. De Eerste Minister van Groot-Brittannië spreekt de Israëlische Knesset toe: “Groot-Brittannië zal met de Verenigde Staten en zijn Europese partners een verdere ontwikkeling van het Iranese nucleaire programma verhinderen.” Iran noemt de acties ‘illegaal’ (3, 4,5). Overigens bieden Rusland, China, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland Iran aan om te helpen bij het opzetten van een vreedzaam nucleair programma, op voorwarde dat het stopt met het verrijken van uranium.
24 Juni: De voormalige Amerikaanse vertegenwoordiger in de Verenigde Naties, John Bolton, zegt dat Israël de Iranese nucleaire installaties zal aanvallen als Barack Obama de presidentsverkiezingen wint. Tijdstip: tussen 4 november, dat is de dag dat de Amerikaanse verkiezingen werden gehouden, en de beëdiging van Obama op 20 januari 2009 (6).
28 Juni: Michael Mullen, voorzitter van de Amerikaanse ‘Chefs van Staven’ spreekt in Israël met de chef van de generale staf, luitenant-generaal Gabi Ashkenazi. Een paar weken later vliegt Ashkenazi naar de verenigde Staten voor een tegenbezoek (7).
1 Juli: Amerikaanse defensie specialisten vrezen dat Israël voor het eind van dit jaar de Iranese nucleaire faciliteiten zal aanvallen, aldus ABC News. Washington is bezorgd dat Iran als vergelding Israël en de Verenigde Staten zal aanvallen. Iran staat op het punt om twee belangrijke ‘rode lijnen’ te overschrijden: voldoende verrijkt uranium om een kernwapen te ontwikkelen en een luchtverdedigingssysteem inclusief lange afstand raketten dat sterk genoeg is om een luchtaanval af te slaan (8).
Juli: Het vliegkampschip Abraham Lincoln en Peleliu gestationeerd in de wateren voor Iran en Afghanistan, krijgen na het beëindigen van een Amerikaans-Britse-Franse-Braziliaanse marine oefening genaamd Operatie Brimstone, gezelschap van de vliegkampschepen Ronald Reagan, Iwo Jima en de Britse Ark Royal. Het machtsvertoon rond deze vliegkampschepen met al hun begeleidende fregatten, kruisers, bevoorradingsschepen en onderzeeërs is enorm (9, 10). Vooral de twee vliegdekschepen uit de Nimitz klasse - Ronald Reagan en Abraham Lincoln met ieder 90 vliegtuigen – zorgen voor opschudding. Operatie Brimstone in de Atlantische Oceaan imiteerde het breken van een Iranese blokkade van de straat van Hormuz (11,12) .
4 Augustus: De vijf permanente leden van de VN Veiligheidsraad en Duitsland overwegen nieuwe sancties tegen Iran indien het nucleaire verrijkingsprogramma wordt voortgezet (13).
7 Augustus: Koeweit bereidt zich voor op een eventuele oorlog in het Midden Oosten (14).
20 Augustus: De Syrische president Bashar al-Assad voert in Sochi, Zwarte Zee, besprekingen met president Dmitry Medvedev. Syrië is een bondgenoot van Iran en de aanwezigheid van Rusland moet de Israëliërs van een eventuele aanval afhouden. In een interview met de Russische krant "Kommersant" op 20 augustus zegt al-Assad, "Iedereen weet wat voor rol Israël in de Georgië crisis heeft gespeeld. Rusland kan niet langere zijn vriendelijke banden met Israël onderhouden”. Voor Syrië zijn de Russische wapenaankopen erg belangrijk, met name het Russische Pantsyr-S1 luchtverdedigingssysteem, de BUK-M1 middellange afstand raketten en volgens de Engelse krant de Financial Times de Russische Iskander raketten die beter werken dan de Syrische Scuds. De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni reageert met de opmerking “Het is in het belang van Rusland, Israël en de omringende landen om geen lange afstand raketten naar Syrië te sturen.” Hierbij merkt ze op dat Syrië samenwerkt met Iran, de Libanese militante groepering Hezbollah, en de Palestijnse militante groepering Hamas (15, 16).
18 September: Reserve admiraal Andrei Baranov's maakt bekend dat 10 Russische oorlogsschepen zijn geplaatst in de Syrische havenstad Tartus en dat de capaciteit van de haven snel zal worden vergroot.
Admiraal Vladimir Wysotsky plaatst tevens alle Russische wapens in de Middellandse Zee onder het commando van de Zwarte Vloot, waardoor Russische oorlogsschepen tot onder de Israëlische kust kunnen opereren (17).
23 September: Russische oorlogsschepen vertrekken naar Venezuela voor gemeenschappelijke vlootoefeningen (18).
23 September: De Verenigde Naties kunnen geen nieuwe sancties tegen Iran af te kondigen; Rusland en China houden dit tegen. Rusland vanwege de kritiek op zijn Georgië politiek en China vanwege Amerikaanse wapenleveranties aan Taiwan (19, 20).
13 Oktober: Iran weigert zijn nucleair verrijkingsprogramma op te geven. De Verenigde Staten en Israël houden rekening met militaire acties. De Iranese president Mahmoud Ahmadinejad’s verklaart tijdens de algemene vergadering in de Verenigde Naties dat de staat Israël in verval is en het Amerikaanse rijk in elkaar stort (21).
27 Oktober: Amerikaanse commando’s vallen het Syrische dorpje al Sukkariya vlakbij Abu Kemal aan, 7 kilometer van de grens van Irak. Hierbij zijn 4 helikopters betrokken. Er worden 8 burgers waaronder kinderen gedood en 14 personen gewond. De Amerikanen zijn op zoek naar Abu Ghadiyah, leider van een Al-Qaeda cel. De Syrische minister van Buitenlandse Zaken Moallem betitelt de actie als ‘crimineel’ en waarschuwt dat bij een herhaling Syrië zich zal verdedigen (22).
November: De twee vliegkampschepen Abraham Lincoln en Ronald Reagan zijn vertrokken, maar daar staat tegenover dat Theodore Roosevelt (eveneens een deelnemer aan operatie Brimstone) hun plaats inneemt. Het vliegkampschip Dwight D, Eissenhouwer oefent alvast in de Atlantische Oceaan en de Zuid Afrikaanse marine heeft plannen om begin januari naar Somalië te varen om daar ‘de piraten aan te pakken’. Zuid Afrika beschikt over drie gloednieuwe fregatten van het ‘Stealth’ type (onzichtbaar voor radar en vermoedelijk de enige ter wereld) en drie gloednieuwe onderzeeërs.
De Amerikaanse vijfde vloot met ongeveer 14 schepen blijft gericht op wat er in het Midden Oosten gebeurd en de zevende vloot met 42 schepen die is gestationeerd in de Stille Zuidzee, kan er op ieder moment worden bijgehaald. Verder hebben de Amerikanen een bases in Turkije, Saoedi-Arabië (2) en Koeweit.
17 November: Iran accepteert Turkije als bemiddelaar in het conflict in het Midden oosten. De Turkse premier Tayyip Erdogan wil de relaties tussen Iran en de nieuwe Amerikaanse regering van Obama versterken (23).
21 November: President George Bush, vice President Cheney, Minister van Buitenlandse zaken Condoleezza Rice en Minister van Defensie Robert Gates ontmoeten in Washington de scheidende Israëlische president Ehud Olmert (24). Het gaat over Iran, dat genoeg verrijkt uranium heeft om een nucleaire bom te maken. Volgens het International Atomic Energy Agency heeft Iran inmiddels 630 kilogram van dit materiaal, 150 kilogram meer dan in augustus van dit jaar. Dit is genoeg om een bom te maken van het formaat dat eind Tweede Wereldoorlog de Japanse stad Nagasaki verwoestte. Iran heeft 6000 centrifuges om verrijkt uranium te produceren, hetgeen volgend jaar met 3000 wordt uitgebreid. Een Israëlische aanval op Iran heeft de toestemming nodig van de Verenigde Staten, omdat er deels gevlogen wordt door een door de Amerikanen gecontroleerd luchtruim.
23 November: De Israëlische krant Ha'aretz zegt dat de Israëlische defensie het kabinet zal verzoeken om een vredesregeling met Syrië en verkiezingen in de Palestijnse gebieden om Syrië en Palestina buiten een toekomstig conflict met Iran te houden (25). Het rapport waarschuwt dat Iran in 2009 over nucleaire wapens kan beschikken en Israël in zijn voortbestaan kan bedreigen. Ook zijn de lange aftstand rakketen waarover verschillende buurlanden beschikken een flinke bedreiging. Defensie meent dat Israël alleen aan deze dreiging het hoofd moet bieden, omdat de kans dat zij door de internationale gemeenschap en met name door de Verenigde Staten worden gesteund, klein is. Er wordt verder gezegd dat het ‘venster’ om nog tot actie over te gaan, steeds kleiner wordt.
24 November: Donald C. Winter, het hoofd van de Amerikaanse marine, bezoekt de Amerikaanse coalitiepartners in het Midden Oosten om te vertellen hoe belangrijk de aanwezigheid van de 5e vloot voor de deur van Iran is (26).
26 November: Een terroristenaanval op de hoofdstad van India - Mumbai, het voormalige Bombay - kost het leven aan ongeveer 150 mensen, ongeveer 370 mensen zijn gewond. De doelen zijn de prestigieuze Taj Mahal en Oberoi hotels en het Israëlische centrum Chabd-Lubavitch. De berichten zijn verwarrend. Eerst wordt gezegd dat een kleine 20 man van de Deccan Mujahedin, een Indiase moslim organisatie die contacten onderhoud met extremistische groeperingen in Pakistan, 10 doelen aanvallen. Daarna wordt gesuggereerd dat het scenario in handen is van de Israëlische geheime dienst Mossad en plaatselijke moslim groepen. Het doel is India bang maken voor een eventuele islamitische bedreiging (27). India is met zijn 166 oorlogsschepen waaronder atoomonderzeeërs de ‘beschermheer’ van de Indische Oceaan.
Obama verklaart na de aanval ‘dat India het recht heeft om achter die bandieten aan te gaan, waar ter wereld ze ook zitten’ (28).
30 November: Iran zegt dat vijandelijke oorlogsschepen in de Perzische Golf het eerste doelwit zullen zijn bij een eventuele aan val op het land. Dit komt overeen met de berichten van The New York Sun eerder dit jaar, dat Iran als eerste de Amerikaanse vijfde vloot zal aanvallen met Russische Shkval torpedo’s. Vlak tevoren verklaarde de commandant van de Iranese marine, reserve admiraal Habibollah Sayyari, dat Iran perfect in staat is om de Straat van Hormuz te blokkeren. Iran heeft de Asalouyeh marine bases in de Perzische Golf gemoderniseerd en een nieuwe marinebasis in de haven van Jask, de Zee van Oman, in gebruik genomen (29).
1 December: TIME magazine maakt bekend dat Ehud Olmert tijdens het bezoek aan de George Bush zich heeft opgewonden over het feit dat de Amerikanen betrekkingen willen aanknopen met de Palestijnse terroristen organisatie Hamas en wel via de Jordaanse koning Abdullah. Verder schijnt Bush zijn collega Olmert te hebben gewaarschuwd geen militaire acties in het Midden Oosten te ondernemen in de periode tot 20 januari. Het ziet ernaar uit dat de Amerikaanse interventie erop is gericht om de Palestijnen en Syriërs buiten een eventueel treffen tussen Israël en Iran te houden (30).
2 December: Iran begint een serie oefeningen onder de codenaam ‘Operatie 87’, waaraan 60 oorlogsschepen deelnemen. De 5-dagen durende training is gericht op het beheersen van de Straat van Hormuz (31).
4 December: Israël bereidt een aanval voor op de Iranese nucleaire installaties en is bereid deze uit te voeren zonder toestemming en/of steun van de Verenigde Staten. Er wordt gesuggereerd gebruik te maken van ‘bunker-busters’. De genoemde doelen zijn Natanz waar duizenden centrifuges verrijkt uranium produceren, Isfahan met 250 ton aan gas opgeslagen in tunnels en Arak met zijn zwaar water reactor.
De Israëlische geheime dienst zegt dat Iran in de tweede helft van 2009 genoeg verrijkt uranium zal hebben om een atoombom te maken (32).
5 December: Bush verklaart op het Saban Forum in Washinton – de belangrijkste plek waar Midden Oosten kwesties worden besproken – dat de Verenigde Staten Iran verbieden om nucleaire wapens te maken, zelfs onder het nieuwe bewind van Barack Obama. Hij ziet Teheran als een bedreiging voor de vrede: "We zeggen het duidelijk: in naam van de veiligheid van ons volk en de vrede in de wereld, de Verenigde Staten zullen niet toestaan dat Iran een kernwapen ontwikkeld” (33, 34).
7 December: Iran test nieuwe Nasr-2 oppervlakte raketten, afgevuurd vanaf een oorlogsboden (35). De raketten zijn ene bedreiging voor de Amerikaanse vliegkampschepen.
7 December: Jim Hoagland van de Washington Post waarschuwt ervoor dat de eerste weken na beëdiging van Obama uiterst kritiek zijn, omdat dan de nieuwe administratie nog niet tot in detail is gevormd (36).
7 December: Edip Yudsel ziet twee partijen: aan de ene kant een zionistisch en kapitalistische coalitie, aan de andere kant de Salafi-Mullah-Taliban coalitie. Kortom een conflict tussen Christendom en moslims (37).
7 December: Ayatollah Akbar Hashemi Rafsanjani uit scherpe kritiek op de opgelegde sancties en zegt dat ‘de woede van de moslims uiteindelijk zal exploderen en de Israëli’s verbranden’. Hij roept alle moslimlanden op om niet passief toe te kijken maar in actie te komen. Zijn toespraak werd over de radio uitgezonden (38).
8 December: India is niet blij met de 17 arrestaties in Kasmir, Pakistan. India zegt dat de Lashkar e-Taibe leiders slechts een onderdeel vormden van de Mumbai samenzwering. Zij wijzen naar de regeringscoalitie die wordt geleid door Inter-Services Intelligence (ISI), Taliban, elementen van Al Qaeda en andere Islamitische groeperingen. ‘Zonder ISI's tactische en logistieke hulp zou een dergelijke aanval niet mogelijk zijn geweest” (39).
10 December: De Amerikanen trekken een vloot van schepen naar de Arabische Zee, waaronder de USS John C. Stennis, met 80 vliegtuigen, de USS Theodore Roosevelt, met 90 vliegtuigen en USS Iwo Jima, met een groot contingent aan landingstroepen. Deze schepen zijn vergezeld van kruisers, destroyers en onderzeeërs. Verder doemt op het Destroyer Squadron 50/CTF 55 met als taak om de vloot te beschermen en snelle aanvallen uit voeren en de Mine Countermeasures Division 31 die de waterwegen moet openhouden. De USS Mount Whitney is vanuit de Middellandse Zee overgekomen om de acties te coördineren. Verder zijn een onbekend aantal Franse en Engelse marineschepen aanwezig. Teheran denkt dat de Verenigde Staten de terreuraanslag in Mumbai aangrijpt om zowel Pakistan als Iran aan te vallen (40).
Drie Wereldoorlogen
De dreiging van een nieuwe wereldoorlog past in de ontwikkelingen van de twee voorgaande. De Eerste Wereldoorlog werd gevoerd uit economische expansiedrift. De Tweede vloeide voort uit de haat die de Duitsers koesterden jegens de Fransen en de Joden, die zij verantwoordelijk hielden voor de economische terreur die voortvloeide uit het Verdrag van Versailles. En de zich nu aandienende Derde Wereldoorlog vloeit voort uit de Tweede, namelijk door het zionisme binnen de islamitische wereld te plaatsen. In het recent verschenen boek De Boogeyman wordt rekening gehouden met ‘opzet’, een meerjarenplan bedacht door de wereldelite om de absolute macht naar zich toe te trekken.
Net als bij beide vorige wereldoorlogen zijn de economische omstandigheden beroerd: de wereld is nu ondergedompeld in een ongekende financiële crisis, die leidt tot ettelijke miljoenen werklozen in de westerse wereld. De Verenigde Staten is ondergedompeld in een depressie en Europa maakt aanstalten om dezelfde weg op te gaan.
Overigens vertonen de opeenstapeling van agressies en beschuldigingen veel overeenkomst met de situaties die vooraf gingen aan de Golf oorlog in 1991; hiervan staat in het boek De Boogeyman een uitgebreide analyse.
Aanleiding
Zoals bij iedere oorlog is er altijd een aanleiding, zeg maar een uitnodiging, om mee te doen. Voor de Eerste wereldoorlog was het de moord op de Oostenrijkse keizer Franz Joseph en zijn vrouw. Voor de Tweede Wereldoorlog vielen de Duitsers vermomd als Poolse militairen een Pools radiostation aan. En later gebruikte de Verenigde Staten de ‘onverwachte’ Japanse aanval op Pearl Harbor om aan de Tweede Wereldoorlog mee te doen. En Busch gebruikte in 2003 een door de CIA geënsceneerde aanval op het Pentagon en het Wereld HandelsCentrum om Irak te bezetten.
De oorzaak van het Midden Oosten conflict is dat Iran kernwapens wil maken, hetgeen moet worden gestopt. Alleen, dat op zich is niet voldoende voor een oorlog. Het hebben van kernwapens betekent niet dat die partij deze wapens tegen je wil gebruiken. Er is dus een directe aanleiding nodig om het conflict tot ontploffing te brengen. Al Qaeda die zich in Iran en Syrië verstopt, moslims die de vreedzame Hindoestanen aanvallen enz. We spreken over de aanval op Mumbai (het oude Bombay), opgezet om het Hindoestaanse India bij een islamitisch conflict te betrekken. De terroristen aanval is zogenaamd uitgevoerd door Pakistaanse moslims. Kleintje Muurkrant stelt echter in haar publicaties van 3 en 7 december, dat de aanval een doorgestoken kaart is, en gezien de commentaren lijkt het erop. De gemoederen lopen op en de jihad krijgt de schuld. En de jihad zegt natuurlijk dat het niet aan hun ligt maar aan de Israëlische Mossad. Bovendien was er niet sprake van een terroristengroep, maar vier of vijf. En de acties lijken ruim van te voren gepland, want zoveel wapens en explosieven breng je niet in een zomeravond aan land.
Ook de piraterij langs de kust van Somalië heeft er zijdelings wat mee te maken. De piraterij wordt als een vrolijke 1 mei beweging aan het publiek voorgesteld. Zo’n 18 maanden geleden waren er alleen wat rovende Egyptische (!) vissers, maar nu is het zo erg dat er oorlogsbodems heen worden gestuurd a raison van ettelijke tientallen miljoenen Euro’s per week. Dankzij de piraten wemelt het er nu van Engelse, Franse, Duitse, Deense en ‘extra veel’ Amerikaanse oorlogsbodems, die hierdoor ‘ongemerkt’ op een steenworp afstand van Iran en buurlanden zijn gekropen. Overigens staan Somalië en Jemen op het Amerikaanse lijstje van te veroveren gebieden, net als Zimbabwe, Iran, Georgië en Myamar.
Krijgt de Boogeyman gelijk?
De ban op nucleaire wapens, zoals in 1996 tijdens een ontwapeningsconferentie voorgesteld, schijnt nog niet te zijn getekend door Egypte, Israël, Iran, Pakistan, India, Indonesië, Noord Korea, China en de Verenigde Staten. Hieronder vinden wij de hoofdrolspelers van dit conflict.
Indien de Israëlische premier Olmert het sein tot de aanval geeft, kan zijn opvolger Netanyahu zeggen sorry, ik was het niet. En voor Barack Obama geldt hetzelfde. Hij kan Reagan na-apen die zei - toen hij door George Schultz werd geïnformeerd over de Israëlische aanval op de kerncentrale in Irak - "Oh well, boys will be boys." En vervolgens Israël een lichte economische sanctie opleggen.
De aanval kan ieder moment vanaf nu, tot ongeveer drie maanden na de beëdiging van Obama op 20 januari worden verwacht. Het tijdstip zal zijn, zoals de vroegere baas van het Israëlische leger Moshe Ya'alon, zegt ‘voordat Iran genoeg centrifuges heeft om een nucleaire bom te maken en voordat Iran over het nieuwe Russische SA-20 luchtafweer systeem beschikt, waardoor het een stuk moeilijker wordt om ongemerkt aan te vallen’.
Het wordt letterlijk buigen of barsten: Of Iran geeft zijn uraniumverrijkingproject op en erkent Israël en de Verenigde Staten als de nieuwe zionistische en kapitalistische leiders van het Midden Oosten, of riskeert een atoomoorlog. Het boek De Boogeyman houdt sterk rekening met het laatste, namelijk een Derde Wereldoorlog tussen het zionisme en de Arabische wereld, hierbij de rest van de wereld met zich meeslepend. Dit conflict zal een enorme sociale, politieke en economische chaos veroorzaken, waaruit uiteindelijk een nieuwe wereldorde zal herrijzen.
Nu de vraag aan u: gaat de ‘twin tower’ plof zich herhalen en wordt Iran in februari bij de kladden gegrepen of niet? Wat is het mogelijke scenario, dat ons staat te wachten. Onder degenen met de meest realistische versie wordt een exemplaar van het boek De Boogeyman verloot. Ach, en denk niet dat als er wat gebeurd – werkelijk God verhoede het – dat dit op een uiterst spontane wijze plaatsvindt, want zowel de ‘getolereerde’ en mogelijk opgejutte piratenaanvallen als de aanval op Mumbai stinken een uur in de wind. De Boogeyman is, zoals ik eerder stelde, een uitermate uitgekiend baasje die vreselijk goed de toekomst naar zijn hand weet te zetten. Precies zoals hij daarmee al een 200 jaar bezig is. Het doel: het veroveren van de wereldmacht.
Peter Stuivenberg
Auteur: De Boogeyman
Uitgeverij Elmar, Rijswijk
Entrez les Murs, een beschouwing
Gisteravond de gouden-palm-winnaar van het Festival van Cannes gezien, ‘Entre les Murs’. De problematiek van het multiculturele onderwijs, de ghettocultuur die mijlenver van de Franse Verlichting afstaat, de nuances van het Franse denken en taalgebruik die door de straatjeugd per definitie niet aangevoeld en vijandig geïnterpreteerd worden (zelfrespect van een minderheidsgroepering wordt nu eenmaal aan verzet tegen de meerderheidscultuur ontleend!), het onaflaatbare streven van het lerarenteam deze jeugd in haar waarde te laten en toch over de streep te trekken - waarbij de tolerantiegrens steeds verlegd en daarom telkens des te scherper gesteld moet worden, wat tot de nijpende vraag naar het resultaat van deze paradox leidt: wat geeft het onderwijs deze leerlingen mee voor het leven? - dit alles wordt in levensechte, niet gespeelde schoolscènes belicht.
De vraag naar de haalbaarheid van het nationale Franse onderwijsprogramma, dat een kennisniveau veronderstelt maar geen inburgeringsvermogen toetst, blijft open. De kwestie van sancties of een cijferwaardering voor gedrag komt als grondthema terug op alle rapportvergaderingen -die vanwege de transparentie ook door klassenvertegenwoordigers mogen worden bijgewoond en aan de klas gerapporteerd, wat tot grote misverstanden en zelfs mistoestanden leidt, omdat negatieve waarderingen van leraren door de voor discriminatie overgevoelige leerlingen al gauw geïterpreteerd worden als beledigend. Zíj immers doen oprecht hun best, hén kan niet aangerekend worden dat ze zich bij de gedragsnormen en -verwachtingen van het gezag weinig anders kunnen voorstellen dan een poging tot raciale vernedering of persoonlijke rancune. De trotse Afrikaanse moeder die haar zoon verdedigt voor de schooltuchtraad en in zijn naam haar excusies aanbiedt (die door de zoon zelf vertaald moeten worden daar ma maar drie woorden Frans spreekt) is hiervan een ontroerend voorbeeld, temeer omdat haar excuses door de school niet geaccepteerd kunnen worden vanwege haar volslagen gebrek aan inzicht in de onaanvaardbaarheid van het schoolgedrag van haar zoon, die zich, even trots als zijn moeder, in zijn klas opwerpt als oppositievoerder tot de situatie uit de hand loopt.
De jongen wordt, ondanks het risico dat zijn vader hem in dat geval naar Afrika zal terugsturen en alle inzet voor niets zal zijn geweest, van school geschorst… Een tragisch gegeven in een diepmenselijke context.
Mijn kritiek, niet op de film die ik bewonderenswaardig zuiver verwezenlijkt en in de tolerante en flexibele aanpak van het onderwijsteam buitengewoon inspirerend vind, geldt de overheidsinvestering in het onderwijs op zwarte scholen.
Dat niet méér docenten worden ingezet getuigt mijns inziens van gebrek aan ernst om het inburgeringsprobleem van allochtone leerlingen op te lossen. Lesgeven aan klassen van meer dan vijftien probleemjongeren binnen te enge muren werkt haast contraproductief. Dan kun je beter met ze gaan rappen.
Ariënne Verburg, 4 december 2008.
Miskend Talent, debuut van Victor Meijer
.jpg)
"Manolo Gonzales vindt zichzelf een genie. Hij schildert alleen maar meesterwerken en het zal niet lang meer duren voor hij ontdekt wordt en kunstkenners hem in één adem zullen noemen met Picasso, Michelangelo en Van Gogh.
Maar met zijn besluit zijn studie aan de kunstacademie te staken, ziet Manolo zich geconfronteerd met de keerzijde van zijn zogenaamde onafhankelijkheid. Zijn hospita wijst hem de deur, hij wordt ontslagen en hij trekt in bij zijn vader, voor wie hij het verlaten van de academie verzwijgt. Verstoken van een atelier slaat hij aan het zwerven en verliest zich in gepeins over de kunstacademie, roem en vrouwen. Desillusies en vernederingen volgen elkaar op wanneer Manolo ook door zijn vader het huis wordt uitgegooid. Hij wijkt uit naar Barcelona, waar zijn moeder woont."
Tot zover de flaptekst van Miskend Talent van Victor Meijer. Als u meer wilt lezen moet u dat in het boek doen, want hoewel allerminst een thriller -Victor houdt alleen van thrillers als ze op celluloid staan- laat deze semi(?) autobiografie van een student / factotum / miskend genie / erkend genie zich lezen als was hij bedoeld als pageturner.
Met een afgewogen dosis cynisme en een juiste hoeveelheid compassie gaat de jonge kunstenaar in wording, Manolo Gonzalez de spoken uit het verleden te lijf. Zo is er bijv. een enigszins getikte docent van de academie. "Wat voor cijfer wilt u?" "Misschien moet je striptekenaar worden." Voor Manolo is deze opvatting van geleide kunst nou niet bepaald de juiste basis voor een creatieve inblazing. Kunst is voor die lui een vak, hoor je hem, vol afkeer, denken.
Bemoedigend dat je op zo'n academie weer wel iemand onmoet die weet wat jazz is of een verwante ziel die van films houdt. Onbedorven geesten zullen we maar zeggen.
Als kunstenaar in wording (het wordt bijna een mantra..) doorloopt Manolo het traject waarvan z'n beetje de hele wereld denkt dat een kunstenaar dat moet afleggen. Kunst = lijden. Toch? Victor bevestigt deze dooddoener op zijn geheel eigen wijze, door er als het ware nieuw leven in te blazen. Tranentrekkend over the top...
Hospita's: nooit bonafide, alleen maar op de wereld om de kunst uit te knijpen, overgens in dit geval opvallend veel gemeen hebbende met de kunsthandelaars. Beiden zijn, gezien door de ogen van Gonzalez, Dickensiaans geproportioneerd. Er zijn nou eenmaal van die dingen en mensen die altijd hetzelfde zullen blijven..
Dan de / alle vrouwen die mogelijk dromen van kunstenaars, helaas altijd van gearriveerd, en tot diep verdriet van Manolo, nooit van aankomend talent. Tsja, zegt Meijer, de wereld is nog niet helemaal af.
En wat doe je dan als't tegenzit? Je bent uteindelijk toch een kunstenaar, je weet het zelf zeker, net als je vrienden, hoewel je vader twijfelt en moeder bedenkingen heeft. De wereld overtuigen, dan gaat de rest wel mee. That's the trick. Geniaal in z'n eenvoud. Hierop nemen we een voorschot. En daar ga je nou,als man van de wereld, naar het bordeel. Niet te duur, uiteraard, chique is voor na de doorbraak. Alle waar, zo blijkt ook hier, is naar z'n geld.. Op de lokatie hoort de jonge, geniale Manolo Gonzalez: "Spuit maar lekker hoor jochie," klinken uit de valsrode mond van een zonnebankbruine, gezette temeier, domicilie houdende op de Ruysdaelkade... Verschil tussen droom en daad. Tsja,Gonzalez schetst hier het lijden van de kunstenaar, van alle franje en romantiek ontdaan.. Hij tekent het naakte bestaan op z'n allerdiepste treurigheid. Maar het kan nog erger. Let op:-Manolo betaalt de juffrouw achter't raam met geleend geld van z'n vader, waarna hij overgaat tot het consumeren van haring met ui-.
Om zoiets deeniswekkends te kunnen verzinnen, dan heb je er tenminste iets van begrepen. Dat zoveel leed, zoveel kommer, zo opbeurend kan werken als het leest. Meijer trekt subtiel alle registers open en dat is een kunst die weinigen gegeven is.
Tragikomedie van een heel hoog niveau, dat is wat Victor Meijer in deze orginele kroniek van the artist as a young man beheerst, kundig en stijlvol opdient. Nergens wordt op de vette lach gespeeld, eerder komt er, soms, een oprechte traan opwellen. De passage's over de relatie met zijn vader, zijn om in te lijsten. Eentje als voorschot: "Hij rookte een sigaar, en ik wist dat de vingerlange askegel elk moment kon afbreken en op zijn kleren kon vallen. Ik wilde het niet zien." Nee, het is niet uit de nalatenschap van Reve.
Het is misschien wel echt gebeurd. Ervan uitgaande dat Manolo Meijer's alter ego is dan leest u hier een, bij vlagen ontroerende autobiogafie. Maar het kan ook best wezen dat dit hele navrante verhaal -waarom vaak en veel valt te lachen-, ontsproten is aan het creatieve brein van de multi getalenteerde, want schilder, toneelschrijver, muzikant en illustrator Victor Meijer en is Miskend Talent het bewijs dat zijn talent groot genoeg is om het kleine talent, Manolo Gonzalez een plek in de letteren te gunnen.
Kortom: lezen, dit voortreffelijke, raadselachtige, amusante en doortrapte debuut, deze autobio in romanvorm, van Victor Meijer.
F.W.
Uitgave: De Harmonie
We moeten van god los....en ook van allah en anderen
Volgens de fundamentalistische gelovigen is alles wat er in die verzameling boeken en brieven die samen de bijbel vormt, en ze houvast geeft in het leven, wáár. Elke letter. Nou zul je denken: wat voor boodschap heb ik nou aan zulke scherpslijpers? Die vind je toch voornamelijk in het achterland van Amerika? Dat is waar, maar ze zijn daar wél met heel veel en bovendien heeft de achterban van de heer hier inmiddels ook weer stevige grond onder de voeten…En hoe zit het eigenlijk met de scheiding tussen kerk en staat?
Christenvoormannen
Het CDA is sinds mensenheugenis de spil van elke regering, de koningin is van hervormde huize, de heer Balkenende is een blueprint van dé gereformeerde, net als zijn discipel Rouvoet. De bijbelse moraal mag zich dus goed vertegenwoordigd weten in de bestuurlijke kringen. Officieel is er in dit land scheiding tussen kerk en staat, maar er zijn de laatste jaren zoveel -in de ogen van de gods woordvoerders- verwerpelijke zaken teruggeschroefd, dan wel verboden, dat je haast zou denken dat de broeders en zusters de belangen van andersdenkenden een beetje aan de laars hebben gelapt. De lezers van dit blad, die praktiseren, zijn zowaar gecriminaliseerd, want opeens ging 't licht branden bij de hebt-uw-naasten-lief-gelijk-uzelve- prekende christenvoormannen: Die vermaledijde coffeeshops moeten dicht! Daar, en nergens anders vinden we de bron van alle kwaad. Je zou bijna denken dat geloven de domheid bevordert, want er is toch geen weldenkend mens te vinden die echt meent dat het verbieden van cannabis ook maar iets toevoegt aan het oplossen van de echte problemen? Het probleem met veel gelovigen, is dat zij weliswaar hersenen hebben, en die ook weten te gebruiken, maar dat er zoveel inventiviteit in hun schijnheiligheid gaat zitten, dat een en ander uit balans is geraakt.
Porno
Schijnheiligheid komt voor bij bijna alle mensen. Maar bij de christelijke en islamitische medemens is de mate waarin de hypocrisie floreert gewoon ontstellend. Ik durf te stellen dat iedereen die er prat op gaat een goed gelovige te zijn, een even zo goede hypocriet is. Je moet wel, anders zou je moeten leven als een asceet. En hebben jullie de indruk dat de gemiddelde gelovigen zich als asceten gedragen?
Nou, dan maar wat voorbeelden. Elke christen heeft geleerd dat een kameel eerder door het oog van een naald kruipt, dan dat een rijkaard het hemelse koninkrijk mag betreden. Zijn er nou opmerkelijk veel minder topverdieners onder de kerkgangers? Het tegendeel is eerder waar: Nog niet zo lang geleden moest je van christelijke huize zijn om een topfunctie bij een van de grote banken te bezetten. Zo'n bank was dan op zijn beurt ook gevestigd op een bijbels fundament. AMRO was katholiek, ABN christelijk en de RABO, ach dat waren een stel boeren en die waren sowieso vaak al reli en recht in de leer. Die laatstgenoemde bank heeft misschien wel gehoord van naastenliefde, maar voor dieren geldt die liefde zeker niet. Als goedgelovigen zijn het juist RABO en z'n klanten die er geen been in zien om grote biofokkerijen te exploiteren of dieren op andere manieren als industrieel product te benaderen. Dierenliefde is iets waar ze binnen dit soort kringen niks mee hebben, al moeten de dieronvriendelijke daden wel wat gekuist gebracht worden. Koeien die aan mond en klauwzeer lijden worden niet massaal afgeslacht, maar preventief geruimd. Hypocriet klinkt vaak mooier dan realistisch. God(?)schrijft het toch zelf in Genesis: “...en vervult de aarde, en onderwerpt haar, en hebt heerschappij over de visschen der zee, en over het gevogelte des hemels en over al het gedierte, dat op de aarde kruipt.” Tsja, er staat duidelijk niet in de bijbel dat je ze goed moet behandelen, en waarom zouden bijbelvaste boeren en banken iets doen wat niet in de schrift staat? Veel hypocriete bioboeren dus, want als mens anno 2008 zouden ze een beetje met de beesten moeten zijn meegegroeid.
Drinken en hoereren. Ik weet het uit de eerste hand: als geboren calvinist weet je eerder wat jenever, dan wat water is. Gelovigen zuipen zeker niet minder dan andere mensen, ze doen het wel vaak wat onopvallender. Net als porno: op de Veluwe worden meer gesloten enveloppen, waarvan elke postbode weet wat erin zit, bezorgd, dan in de rest van het land. Dat laatste heeft Dikke Charles Geerts me ooit zelf verteld, en daarover liegt hij niet. Kortom: gelovigen doen alles wat ongelovigen ook doen. Ze zuipen, neuken -ook met hoeren- , blowen en snuiven. Niks aan de hand, overigens, als 't beheerst gebeurt. Maar de gelovige komt steeds in de knel met twee dingen: zijn zielenheil en dat van ons. En in dat laatste zit het venijn. Omdat de gelovige zijn, laten we het hedonisme noemen, als zonde ziet, worstelt hij ermee. De buren en god mogen het immers niet weten. En daarom ziet de gelovige alle prettige dingen als verleidingen, waaraan je eigenlijk niet mag worden blootgesteld. Ik zou zo denken: geef er niet aan toe. Maar christenen zijn meer van het Grote Verbieden. Om hun zielenheil zeker te stellen, pakken ze mij straks de wiet en de porno af en gaat ook het zwembad weer op zondag dicht. Gereformeerden zwemmen nooit in de plaats waar ze wonen, altijd ergens anders.
Hypocriet
Je ziet het ook bij die andere grote godsdienst, de islam. Voor mohammedanen is hoererij taboe. Allah schijnt daar strikt op toe te zien en je vooruitzichten op een vrolijk hiernamaals, schijnen te kelderen na bordeelbezoek, drank- en drugsgebruik. Vrouwen uit die kringen lijken zich goed aan de voorschiften te houden: ik ben tenminste nog nooit een prostituee met burka of hoofddoekje in een verdacht pand tegen het lijf gelopen. Wel veel islamieten gespot in rosse buurten, vooral in die straatjes waar de hoeren lelijk en de prijzen laag zijn. Ze neuken dus wel buiten de deur, maar onteren (!!!) daarbij geen geloofgenotes. Is dat hypocriet of knijpt Allah een oogje toe als de wederpartij de koran niet kent? Moslima's behoren als maagd te trouwen. Moslimmannen willen als mannen van de wereld triomferen in bed. Dat wringt. Dus los je dat op door je een slag in de rondte te neuken, maar dan niet met moslimvrouwen. Weliswaar drijft een en ander op 'respect' en 'liefde,' -geloof en liefde, je hoort wel eens dat 't een inherent is aan 't ander, maar uiteindelijk is het de liefde (of angst) voor allah, die wint en dan trouw je zoals het hoort, met je opnieuw tot maagd getransformeerde, besneden nicht, want daarvan weet je zeker dat het er niet zo eentje is als die hoer met wie je zoveel lol had. De familie-eer gered, en het paradijs in het verschiet!
Ach als dit alleen maar zou gaan over de hypocrisie en geloof, dan raakten we niet uitgeschreven. Pedopriesters, judaskapelanen, televisiedominees, en ga zo maar door.
Bidden
Bidden schijnt voor een gelovige van groot belang te zijn. Moslims besteden er dagdelen aan en hebben er zelfs een kompas of de sterren bij nodig. Joden en christenen bidden er ook flink op los. Ze doen het zonder navigatie (ze gaan ervan uit dat god 'boven' is) maar verder gaat het er gelijk aan toe. Als iemand bidt, dan eist hij onmiddellijk het respect op van de niet-bidder, want die behoort zich tijdens het bidden (gebeurt opvallend veel in het openbaar) muisstil te houden. In een restaurant kan dat soms lastig wezen, want bidders nemen vaak net zoveel tijd als eten nodig heeft om koud te worden.
Waarom bidden mensen? In de eerste plaats omdat het moet volgens de voorschriften die daarover in de (heilige) boeken staan. Er worden vaak verzen gereciteerd om de betreffende god daarmee te behagen. En passant wordt tijdens het bidden niet alleen geprezen. Na de lofzang op de goedertierenheid volgt er meestal een vraag. Of god (allah) zo goed wil wezen om de benzine wat goedkoper te maken en de gezondheid van de sukkelende tante een nieuwe impuls te geven. Ook wordt vaak vergeving gevraagd. Of god deze keer door de vingers wil zien dat je naar het casino bent geweest en soms smeekt een moslima of dat avondje met die ongelovige onder de burka kan blijven. En al die gebeden hebben met elkaar gemeen dat er nooit eentje wordt beantwoord. God communiceert niet, allah evenmin. Er zijn talloze onderzoeken gedaan naar het effect van bidden. Van zomaar experimenteel tot echte wetenschappelijke proeven: er komt niks uit. En dat is bij elke god die aangeroepen wordt hetzelfde. Bidden is een ritueel. Bidden heeft geen zin, niet omdat god geen zin heeft, maar omdat de god die geacht wordt het gebed te verhoren, niet bestaat. Hij is een verzinsel uit ver vervlogen eeuwen. Hij is de idee die is overgebleven op een paar papyrusrollen en wat joodse, Griekse en Aramese geschriften, en door een stel halfgeletterden arbitrair tot boek verklaard. Een illusie. De bijbel is misschien een boek zoals mensen zich ooit voorstelden dat god het zou hebben geschreven. De erin beschreven god, alwetend, almachtig en alomvattend, zou, was hij echt geweest, met méér zijn gekomen dan zo'n warrig samenraapsel van mythen, wetten, profetieën en hier en daar een wat proza van een ter leringh ende vermeack bedoeld verhaal.
Darwin
Zou een alwetende god een boek als Genesis uit de goddelijke PC hebben gewrongen om daarin de schepping te verklaren? Dat beroemde eerste verhaal, dat door hele volken als waar wordt gezien, dat verhaal, daar klopt helemaal niks van. In den beginne schiep god de hemel en de aarde…God gooit er met de pet naar. In het begin was er een Big Bang. Dé Big Bang. Het zou nog biljarden jaren duren voordat de planeet aarde er eindelijk een beetje uitzag zoals nu. De bijbel doet het voorkomen dat de schepping er een was van hemel en aarde, met de nadruk op aarde. Maar de schrijver van Genesis zag over het hoofd dat de aarde ontstaan is uit gesteente uit het heelal. Geen proces van zes dagen, maar van biljarden jaren. Licht en donker, zo vervolgt Firma de Schepper z’n fantasie, zijn geschapen nadat er water was, maar vóór de zon aan de hemel stond. We weten dat de zon er eerst was, toen kwamen de planeten, met hun rotatie die voor licht en donker zorgde, en daarna pas het water. En dat duurde allemaal miljoenen jaren. Niks zes dagen. En dan de mens: je hebt ze nog, christenen die in Adam en Eva geloven. De mens is van de ene dag op de andere door een of ander mythologisch wezen, als god aangeduid, geschapen. De mens is net als alle andere levende wezens het resultaat van één proces, namelijk de evolutie. Hij heeft er honderden miljoenen jaren over gedaan om te worden wat hij nu is. En over dezelfde tijdspanne zal hij weer heel wat anders zijn geworden. De schrijver van de bijbel verzon maar wat. Het was Darwin die de verklaring gaf van wat leven betekent. En Darwins theorie is niet alleen van toepassing op de aarde: hij geldt overal in het ons bekende universum. Dát had nou in Genesis moeten staan, dan had god nu minder discussie en meer fans gehad.
Noach
Na Genesis komen er tien geboden, die later nog herhaald worden, en talloze andere ge- en verboden. En heel veel verslagen van oorlogen en wreedheden. Wat dat betreft is de bijbel, naarmate hij meer op gang komt, wel een soort spiegel van z'n tijd. Als de god uit de bijbel de maatstaf is voor onze moraal, dan is het een erg naar type. Hij laat, via zijn woordvoerders, de profeten, regelmatig weten dat hij degenen die zijn woorden in twijfel trekken in het gunstigste geval zal verbannen, maar vaker heeft hij het over verbranden en vermorzelen. Hij vraagt een mens (Abraham) om als gunst diens enige zoon als offer tot zich te mogen nemen. De zaak wordt net voor Abraham het mes in zoonlief wil planten door god afgeblazen, waarmee onze machtige schepper er blijk van geeft dat er iets helemaal fout zit met z'n gevoel voor humor. Omdat de mensen zich naar zijn normen, slecht hebben gedragen, laat hij de hele wereld verdrinken. Gelukkig was de evolutie toen in volle vaart, waardoor de uitverkoren overlever Noach, op zijn ark van alle soorten twee exemplaren boven water kon houden. Het zal dringen geweest zijn op dat schip. Nog steeds zijn er gelovigen die naar houten restanten van deze nonsens zoeken.
Zou de bijbel door een schrijver met visie zijn geschreven, dan had er misschien iets zinvols in gestaan. Maar de ene na de andere profeet doet niets anders dan voortborduren op het thema: geloof, of het zal slecht met je aflopen.
Tolerant?
De bijbel is een boek dat symbolisch moet worden gezien en dat voor tolerantie pleit, en de moraal is hoogstaand
Met het eerste zal ieder weldenkend mens het inmiddels wel eens zijn. Maar er zal voortdurend discussie plaats vinden, alleen al omdat de bijbel bijna nooit over feiten gaat en toch onveranderlijk blijft. Het boek is zo ingesleten in de cultuur, dat je het niet meer weg kunt denken. En het zal nog wel heel lang duren voor de bijbel aan invloed verliest. Er zit een immens instituut omheen dat tot de machtigste ter wereld kan worden gerekend. De bijbel is een rem op de wetenschap. Kijk maar naar de discussie die onlangs werd gevoerd over de embryo-selectie. De gedachte dat gelovigen alleen hun moraal aan de bijbel ontlenen is misschien zorgwekkend, de gedachte dat ze die moraal aan ongelovigen opleggen is zonder meer ernstig. En wat is die moraal nou eigenlijk? In de bijbel, staan de verschrikkelijkste beledigingen over anderen dan gelovigen. Er wordt door menig gelovige over liefde gesproken, maar haat gepreekt. Heksenjachten, inquisitie, de holocaust. Elementen uit de geschiedenis, waarin de rol van de kerk totaal inhumaan was. En je ziet het nu weer gebeuren. Een kabinet van christelijke signatuur probeert zijn normen tot de geldende te maken. Nu een minister zich met gezinnen dreigt te bemoeien, heb je voor je het weet de pastoor weer over de vloer om te vragen waar de kinderen blijven. Homo's die mogen, maar niet echt, want dan horen ze er niet meer bij. De kerk en normen, daar valt heel veel tegen in te brengen. Niet voor niets zijn het altijd mensen met de bijbel in de hand die ageren tegen abortus, roepen om herinvoering van de doodstraf en die het leger promoten. Tolerantie? niet echt. We moeten proberen de opinies van de kerk terug te krijgen, daar waar ze horen: achter de huisdeur en in de kerk. Religie zou in het publieke domein geen rol van betekenis mogen spelen. Want niemand heeft het patent op de moraal. De kerk zeker niet, want als we eerlijk moeten zijn, heeft die als hoeder van moraal de laatste 2000 jaar erg slecht gepresteerd, of beter gezegd: gefaald.
F.W.
Aanwijzingen versus bewijzen en Peter R. en Joran
"In de uitzending wordt meerdere malen geconcludeerd dat Van der Sloot geen respect voor vrouwen en hen alleen ziet als handelsobject.
Natalee
Dit zou opnieuw een aanwijzing zijn dat Van der Sloot de dood van Natalee Holloway op zijn geweten heeft. In de uitzending zeiden vier deskundigen dat de uitspraken van Van der Sloot hierover als authentiek moeten worden gezien, en niet als verzinsel."
Aldus NU.nl. Aanwijzingen? De Vries had de zaak toch helemaal rond, een paar maanden geleden? Welke 'deskundigen' bepalen of een uitspraak authentiek is? En welke criteria hanteren Peters' deskundologen???
Mijnheer de Vries is een beetje de kluts kwijt. In de Puttense moordzaak riep de Vries dat een bekentenis niks waard was en dat het om bewijzen ging. Nou roept dezelfde journalist (entertainer) dat een 'bekentenis' al schuldig betekent en bekommert zich niet om bewijzen....
Als de Vries een beetje op de hoogte is van criminologie, dan moet hij weten dat tientallen mensen op hun sterfbed beweerden: "I was Jack The Ripper."
Op de titel klikken en u linkt door naar Peter R. Cor van Hout en vrouwenhandel
Natalee
Dit zou opnieuw een aanwijzing zijn dat Van der Sloot de dood van Natalee Holloway op zijn geweten heeft. In de uitzending zeiden vier deskundigen dat de uitspraken van Van der Sloot hierover als authentiek moeten worden gezien, en niet als verzinsel."
Aldus NU.nl. Aanwijzingen? De Vries had de zaak toch helemaal rond, een paar maanden geleden? Welke 'deskundigen' bepalen of een uitspraak authentiek is? En welke criteria hanteren Peters' deskundologen???
Mijnheer de Vries is een beetje de kluts kwijt. In de Puttense moordzaak riep de Vries dat een bekentenis niks waard was en dat het om bewijzen ging. Nou roept dezelfde journalist (entertainer) dat een 'bekentenis' al schuldig betekent en bekommert zich niet om bewijzen....
Als de Vries een beetje op de hoogte is van criminologie, dan moet hij weten dat tientallen mensen op hun sterfbed beweerden: "I was Jack The Ripper."
Op de titel klikken en u linkt door naar Peter R. Cor van Hout en vrouwenhandel
Coming soon: Wij de Verdronkenen, gesprek met Carsten Jensen
Marstal is een klein stadje op het kleine eiland Ærø in de Deense archipel. Maar in 1848 is het het thuisland van een nieuwe generatie mannen die vast van plan zijn de hoge zeeën te overwinnen en zo ver mogelijk van Denemarken weg te zeilen als de wind wil brengen. Mannen die in een eeuwigdurende oorlog worden gedwongen: met andere staten, met de zee, met elkaar, met de vrouwen van wie ze houden en vooral met hun eigen verlangens en gevoelens. Hun verhaal is er een van moed, meedogenloosheid, geweld, hartstocht en verlies. Want de zee vraagt altijd zijn tol van de mannen, zoals van het buitenbeentje Laurids Madsen - die naar de hemel gaat en terugkeert. En van zijn zoon Albert, de ontdekker van een mysterieus gekrompen hoofd. En van Knud-Erik, van wie de Tweede Wereldoorlog het moreel onmogelijke verlangt. De zee eist ook zijn tol van de vrouwen: de weduwen van de verdronkenen, en van Klara, Marstals Engel der Wrake.
Van de kale rotsen van Newfoundland tot de weelderige plantages van Samoa, van louche kroegen op Tasmanië tot de bevroren kusten van Noord-Rusland, Wij, de verdronkenen is een roman over zonen en hun (afwezige) vaders, over mannen die wegvaren en over vrouwen die achterblijven; een groots epos dat bijna een eeuw bestrijkt en waarin op magisch-realistische wijze een familie en het vissersdorp waar ze vandaan komt worden beschreven. (flaptekst)
Binnenkort: interview met Carsten Jensen, schrijver van een van de beste boeken, de laatste jaren verschenen. Zie bespreking op dit log. Carsten Jensen komt op het Crossing Border Festival in Den Haag op 21 en 22 november.
Een gesprek met Clare Longrigg, die Capo di Capi schreef
Op 11 april 2006 viel, na jaren van stille observatie, de Italiaanse politie in de buurt van het Siciliaanse plaatsje Corleone (!!) een bouwvallig herdershutje binnen en sloeg daar de jarenlang gezochte maffiabaas Bernardo Provenzano in de boeien. Provenzano was de leider van de Siciliaanse maffia, ook wel bekend als Cosa Nostra en in die hoedanigheid was hij een van de machtigste criminele leiders ter wereld. Hij wist meer dan 43 jaren uit handen van de politie te blijven. Maar daar, in die vervallen berghut, zonder moderne communicatiemiddelen, in een hol dat eruit zag als dat van Sadam Husein in zijn laatste dagen, was toch echt het hoofdkwartier van de meest gevreesde misdaadorganisatie van Italië gevestigd.
Clare Longrigg, journaliste en expert in alles wat met maffia en vooral ook de Cosa Nostra te maken heeft, schreef er een boek over: Capo di Capi, Baas van de bazen. Het verscheen bij Meulenhoff. Ze werkt voor onder meer The Guardian en schreef eerder een boek over maffiavrouwen. Als journaliste heeft ze niet de makkelijkste weg gezocht: haar kennis van en geïnvolveerdheid in dit schimmige gebied zijn legendarisch.
Is het soms zo dat de rol van vrouwen in criminele organisaties toeneemt?
“Vrouwen hebben altijd meegedaan in criminele organisaties. Maar door film en televisieseries bestaat er het hardnekkige idee dat er alleen femme fatales actief zijn. Binnen de maffia is er nog wel sprake van een ouderwetse code, maar binnen het geheel van de georganiseerde misdaad zijn de rollen van mannen en vrouwen vrijwel gelijk.”
Waarin verschilt de rol van de maffiavrouw, van die van een andere criminele?
“De maffia hecht erg aan wat zij eer en familiebanden noemen. Het is allemaal nogal tribaal. Familiebanden zijn vaak de kern van clans. De positie van vrouwen daarin is erg precair. Je kunt het niet zomaar als lid van een clan aanleggen met een lid van een andere clan. Op Sicilië zijn tradities een groot goed.”
Maffioso worden, is dat dwang of een keus?
“Van beiden een beetje. Ten eerste is er de armoe in het zuiden van Italië. Daaruit kun je maar op twee manieren ontsnappen: emigreren of je aansluiten bij de mob. Je kunt ook niets doen, in principe word je nergens toe gedwongen, maar in de praktijk is een keus snel gemaakt. En het is net als bij de IRA: eens een belofte, betekent altijd een belofte.”
Is de maffia nog steeds zo machtig als we denken?
“In naam wel. En tot de jaren negentig was deze zeker machtig. In die macht kwamen deuken na aanslagen op rechters, zoals Falcone, die in zijn auto werd opgeblazen. De publieke opinie keerde zich tegen de maffia. Het was ook de eerste keer dat er vrouwen in de getuigenbank zaten. In zekere zin zou je het een vorm van emancipatie kunnen noemen. Maar in het zuiden van Italië is de maffia nog steeds een machtsfactor om rekening mee te houden.”
Hoe hebt u uw contacten opgebouwd?
“Vooral tijdens de processen die ik versloeg sprak ik veel betrokkenen, voornamelijk vrouwen, off the record. Op een of andere manier wist ik tot op zekere hoogte hun vertrouwen te winnen. Zo kwam ik te weten dat vrouwen vaak meer wisten en een belangrijkere rol speelden dan de buitenwereld dacht.”
De maffia is meestal niet blij met onthullingen. Niet alleen rechters en politiemannen zijn omgelegd, ook verschillende journalisten zijn het slachtoffer van aanslagen. Kunt u nog vrij rondlopen in het zuiden van Italië?
“Soms moet je ogen in je rug hebben. Maar op een of andere manier heb ik blijkbaar respect afgedwongen. Ik blijf natuurlijk in zekere zin een Britse buitenstaander en ik ben vanzelfsprekend niet aan een groep gelieerd. Aan de andere kant is het natuurlijk ook iets dat statusverhogend werkt, dat er serieus over je organisatie wordt geschreven.”
Zou u in een paar zinnen kunnen uitleggen wat de boodschap van uw boek is, al is dat bijna een retorische vraag.
“Die vraag kan ik heel simpel beantwoorden: de conclusie die uit mijn boek kan worden getrokken is de stelling, of beter het feit dat macht, in welke vorm dan ook, een illusie is. Macht maakt zelden vrij. Macht maakt eerder gevangen.”
Wat kan een man als Bernardo hebben bezield om zolang low-profile een verborgen leven te leiden?
“Komen we terug bij de vorige vraag. En dan is het wel duidelijk. Deze man heeft een waardeloze levensstandaard gekozen om zijn macht te kunnen consolideren. Het was zijn macht die hem op de been hield. Natuurlijk zat hij niet altijd in dat hutje en werd hij geregeld in vermomming naar belangrijke bijeenkomsten en feesten gesmokkeld. Maar als een playboy of rockster genieten van hedonisme was voor hem niet weggelegd. De dorst naar macht is soms sterker dan alle andere driften samen.”
Waarom komen begrippen als respect en eer altijd terug in deze organisatie? Moderne misdaadsyndicaten zijn mogelijk meer efficiënt dan menige multinational. Maar daar is die hiërarchie veel minder prominent.
“Dat heeft te maken met de relatieve kleinschaligheid. De maffia heeft in Italië, vooral in het zuiden, overal z'n belangen. De bouw, de industrie, de drugshandel, de gok- en prostitutiewereld, noem maar op. Dat alles is in handen van een aantal families/clans die lokaal gebonden zijn en die elkaar allemaal kennen. Ze hebben hun codes, die vaak al decennia, zo niet eeuwenoud zijn. En dat zijn tradities die er in die wereld toe doen. Het gaat er niet eens om wie de grootste crimineel is. Het gaat om de crimineel met het hoogste aanzien. Daar komt bij dat men ook bij de bevolking aanzien wil verwerven. Dus loopt de onder- en boven wereld behoorlijk door elkaar. Belangrijk is de stelling: als jij niet onder mijn duiven schiet, laat ik de jouwe met rust. De laatste jaren is er nogal eens de hand gelicht met dat gebod. Het resultaat: een bijna stuurloze maffia, veel doden en een verlies aan respect bij de burgers. Zolang de vetes onder elkaar werden uitgevochten, pikten de mensen het wel. Toen er echter rechters werden opgeblazen, waren dat vele stappen te ver.”
Ziet een opvolger voor Bernardo Provenzano?
“Geen idee. Hoewel hij als een kluizenaar woonde, met als enige gezelschap een typemachine, was zijn macht enorm. Met die machine scheef hij zijn decreten, die na lezing onmiddellijk vernietigd moesten worden. Hij leefde als een schim en sommige leden vroegen zich zelfs af of hij eigenlijk nog wel in leven was. Er is natuurlijk een bepaald karakter voor nodig om zo te kunnen functioneren. Niemand mag twijfelen aan je macht. Je wankelt bij wijze van spreken al bij een opmerking over de sterkte van je stoelpoot. Je moet je omringen met een stoet van vertrouwelingen. Dat kun je op twee manieren doen: je veiligheid afdwingen door middel van angst, of met heel veel zorg je mensen kiezen. Ik denk dat Bernardo het in een combinatie van beiden heeft gezocht. Je moet je voorstellen, al die macht, die miljarden, het bezit in de vorm van huizen en land en dan nog niet eens gewoon een avond- of ochtendwandeling kunnen maken. Die man had op voorhand al voor zijn eigen gevangenis gekozen. Omdat dat de enige plek was waarvan uit hij zijn macht kon laten gelden. Ik vraag me af over welke persoonlijkheidsstructuur zo iemand moet beschikken… En ik kom er niet uit. Macht moet voor bepaalde mensen het summum zijn. Ik vraag me af of er een ander is die deze vorm van macht over kan of wil nemen. En ik denk het niet. Ik schat in dat we hier een van de laatste echte maffioso hebben gezien. Dat wil niet zeggen dat de maffia verdwijnt, maar hij zal op een modernere leest worden geschoeid. Ik denk dat het pastorale en het lokale steeds meer zal opgaan in de mondiale georganiseerde misdaad.”
“Wat we na het oppakken van Bernardo hebben gezien, is een golf van arrestaties, die tot op de dag van vandaag voortduurt. De mensen zijn inmiddels maffia murw. Alleen al het uitzoeken van Bernardo's financiële handel en wandel zal een monnikenwerk blijken, dat nog jaren kan duren. Dan is er natuurlijk de tegenwerking van hele en halve meelopers, die bang zijn om in zijn val te worden meegesleurd. Het is nog lang niet afgelopen. De maffia heeft een klap gehad, maar er staan genoeg andere organisaties in de startblokken om de fakkel over te nemen. Niet meer met oude mannen in berghutten aan het hoofd, maar met mensen die thuis zijn in de wereld van high tec, groot geld en communicatiemiddelen. Vooralsnog heeft Bernardo nog niet veel verklaringen afgelegd. Ik schat in dat hij dat ook niet gaat doen. Dat raadsel zal nog wel even onopgelost blijven.”
Feije Wieringa
Omtrent Dick Nicolaas, lifesign....
Gister, een druilerige zondag, naar Groningen getogen in plaats van knus in de buurt te blijven genieten van jazz. We waren uitgenodigd om er Rein Paalmans foto-expositie te besluiten met een feestelijk tintje. Of het ‘t weer was of de stad, het was gewoon niet feestelijk, er gebeurde niets. Ook de foto’s waren verstilde landschappen waar geen enkele emotie van de fotograaf door de pure esthetiek van de ontmenselijkte natuur heendrong.
Machteloos
Toen Rein ons terzijde zijn fotoboek over zijn bezoek met Margarita aan Dick daar in de gevangenis liet zien gebeurde er plotseling teveel. De eerste foto liet zien hoe broer en zus langs elkaar heenkeken uit angst voor de ander’s emotie, de tweede hoe die emotie eruit zag toen ze elkaar uiteidelijk wel aankeken: de onvoorstelbare wanhoop op beider gezichten, Dick’s blik gesloten als een kerkermuur, die van Margarita verwrongen van machteloze pijn, een tafereel waaruit het onpeilbare familieleed sprak dat beide overlevenden (vier andere broers en zussen hebben de een na de ander op tragische wijze het leven verlaten) vanaf geboorte hebben meegekregen.
Op de laatste foto straalde Dick humor en Margarita liefde uit en bezegelden daarmee hun gemeenschappelijke hoop op hereniging, immers, met humor en liefde hebben ze zich altijd weten te handhaven in extreem moeilijke situaties. Het bezoek aan Dick is dus, niettegenstaande de vrijwel uitzichtsloze situatie waarin hij verkeert, niet op een definitief afscheid uitgelopen.
War on Drugs...
Een oorlog tegen drugs is net zo min een oplossing voor de mondiale problematiek als willekeurig welke oorlog waarin het slachtofferaantal alleen maar stijgt en de krijgsvoerders hun wapens vervolgens tegen de nabestaanden moeten keren omdat het uitmoorden van medemensen nu eenmaal geen respect oplevert.
Een discussie over drugs zoals die in Nederland gevoerd wordt leidt nergens toe omdat drugs bezongen of verguisd kunnen worden, maar niet besproken: geïnitieerden kunnen voor- of tegenstanders zijn, de rest alleen maar virtueel voorstander of ongefundeerd tegenstander en daar valt dan verder niet meer mee te praten. We hebben immers geen overtuiging uit te dragen.
Het argument van de zuiverheidscontrole die bij legalisatie van drugs het slachtofferaantal zou moeten verminderen is een drogreden: wie niet zeker is van wat hij slikt onthoude zich of riskeert z’n leven en daarvoor kan men de overheid nu werkelijk niet aansprakelijk stellen. Ieder mens gaat met die vrijheid naar inzicht en vermogen om. Alleen jongeren zouden daarin goed voorgelicht en begeleid moeten worden, wat hier te lande genoegzaam gebeurt, dunkt me. Kan altijd beter nog natuurlijk.
Herziening?
Het bestaan van drugs valt in de wereld niet meer weg te denken, in de oudste culturen kwamen ze voor. Net zo vergeefs en idioot als het zou zijn om die culturen te willen uitroeien, is het illusoir om hun producten te ontkennen of door een oorlog uit de wererld te willen stampen: Afghanistan is nog altijd ‘s werelds grootste opiumproducent.
Het enige discussiepunt dat overblijft inzake drugs is het strafbaar stellen van productie en -handel. Voorzover geen overheid controle op het product noch de handel uitoefent verliest ieder gezag de legitimiteit om regels op te stellen. Het is niet alleen een zwaktebod - om niet te zeggen ‘machtsmisbruik’ - om dan maar alles te verbieden en de totale oorlog te verklaren, het is voor geen drugskenner inzichtelijk meer en maakt slachtoffers van relatief onschuldige mensen die vanuit onbegrip de illegaliteit ingezogen worden om, zoals overal in alle legaliteit ook gebeurt, voor de bazen de kastanjes uit het vuur te halen zodat deze hun activiteiten vrolijk kunnen blijven voortzetten…
Die oorlog wordt dus nooit gewonnen en de slachtoffers zijn altijd relatief onschuldigen, zelden of nooit de aanvoerders. Maar het meest weerzinwekkende is dat sommige overheden uit politieke overweging de aangeklaagden in het strafproces tot drugsbarons bombarderen om hun onderdanen te laten geloven dat de oorlog vruchten afwerpt en het belastinggeld niet drievoudig over de balk gesmeten wordt. Dus wordt levenslang of doodstraf uitgesproken over lui die zich van zo goed als geen kwaad bewust zijn. Een voorbeeld stellen heet dat dan ook nog.
Nederland doet daar gelukkig niet aan mee en komt op voor Nederlanders die in Indonesië in de fuik gelopen zijn, zoals Dick Nicolaas. Er wordt gewerkt aan de herziening van zijn proces en gestreefd naar een uitwisselingsverdrag. Wat ons betreft mag er alleen wel wat meer druk achter gezet worden. De spanning waarin Dick verkeert is menselijk gesproken ondraaglijk.
Click op de titel voor meer info
Ariënne Verburg, 27 oktober 2008
Philip Kerr en Bernie Gunther
Ongeveer tien jaar geleden had ik Amsterdam een paar ontmoetingen waarvan er eentje vreselijk ut de hand liep. Na een interview -ging over de wonderbaarlijk goede Bernie Gunther trilogie, waarmee hij opmerkelijk hoge ogen gooide als misdaadauteur, besloot Kerr dat we het succes van Bernie ook wel even konden vieren. “Zo vaak ben ik nou ook niet Amsterdam.” Als echte Schot liet Kerr meteen dubbele whisky -zonder e, aanrukken. Ieren schrijven whiskey, Schotten zijn zuiniger, ook met letters, maar bepaald niet met whisky want blijkbaar was Kerr zo in zijn nopjes met de verkoop en onvangst van zijn Bernie Gunther werken in Holland, dat hij uw verslaggever niet alleen trakteerde op wat hij 'echte Schotse cultuur,' noemde en als toegift -of was het voorzorg- de taxi naar huis liet komen, alwaar de chauffeur de huisdeur opende en ik de volgende ochtend in gang in plaats van in bed wakker werd. Heel erg ziek en vage herinneringen aan een alcohol doorwasemde avond. Later op de ochtend belde Kerr, fris als een hoentje, om te vragen hoe de vlag erbij stond. En pasant vertelde hij te hebben ontbeten met spiegeleieren en spek en raadde me aan om hetzelfde te doen. “Schotse cultuur, wij hebben misschien niet zoveel goeie schrijvers hier, maar stokers van jewelste.” Ik hoorde hem grinniken en ging bijna over mijn nek.
Nu, tien jaar later zit ik tegenover dezelfde Kerr. Niet echt veranderd behalve dat de Schotse cultuur hem een behoorlijk aantal kilo's heeft nagelaten. “Weinig Schotse cultuur meer,” zegt Kerr daarover, “Ik woon inmiddels in Londen, voel me niet zo verwant met de Schotse school die het onder leiding van Ian Rankin zo goed schijnt te doen. Ik wil Sean Connery niet als president want we hebben eerder meegemaakt dat een acteur op leeftijd de politiek in ging en dat is op het nippertje geen ramp geworden. De wilde haren ben ik, older and wiser, kwijt. De whiskyfles staat meestal buiten mijn blikveld. Ik ben een brave burger met kinderen en mijn enige handicap is dat ik moeilijk nee kan zeggen tegen lekker eten. Dat zet mogelijk meer aan dan alcohol. Maar als ik reis, en dat doe ik veel, is het eerste wat ik doe kennis maken met de keuken. Dat zegt veel over de mentaliteit van een land. Bovendien voer je aan tafel de beste gesprekken. Goed eten maakt de tongen losser dan drank. Proefondervindelijk vastgesteld. Ik ben er nog niet achter hoe het precies zit met de Nederlandse volksaard, maar zou ik op het ontbijt afgaan, dan is het slecht met dit land gesteld. Londen is evenmin een culinair paradijs, maar op elke straathoek kun je er wel tot diep in de nacht ontbijten.”
Kerr werd begin jaren negentig vrijwel in één klap tot de hele groten gerekend met wat nu bekend staat als “De Berlijnse Trilogie. Drie boeken,die snel na elkaar verschenen. De hoofdrol was weggelegd voor Bernie Gunther, een Duitse politieman die zijn werk deed in nazi Duitsland. Voor die tijd gewaagd -de anti Duitse sentimenten waren begin jaren negentig nog volop aanwezig in de houding van de, vooral wat oudere Nederlanders die 'de oorlog nog hadden meegemaakt,' en die hun nazaten soms het gevoel gaven dat het schande was dat zij dat niet hadden. Boeken over de oorlog waren er genoeg, maar boeken die speelden in Nazi Duitsland met een hoofdpersoon die zelfs deel uitmaakte van dat verfoeilijke systeem, dat lag anders. Overigens zette Kerr Gunther niet neer als nazi. Bernie Gunther was een integere politieman, die niks op had met Hitler's fanatieke aanhang, maar wel met hen door een deur moest en zo werd genoodzaakt te laveren tussen integriteit en loyaliteit. Kerr maakte er meer van dan alleen thrillers met een plot, al zijn ze ook op dat niveau best te lezen. Het was vooral de zwalkende Gunther, op zoek naar een consensus waarin hij precies genoeg kon doen om vrienden te houden en vijanden te mijden. En daarbij zijn handen toch, relatief, schoon probeerde te houden. De sfeertekeningen van Berlijn in oorlog voegden de meerwaarde toe.
Die eerste boeken kregen een schitterende pers, maar niet iedereen vond ze onomstreden.
“Toen ik eraan begon was ik me er van bewust dat ik lezers op hun tenen zou trappen. Over de oorlog, wordt vooral in de landen die door de Duitsers bezet zijn geweest, niet bepaald genuanceerd tegen Duitsers aan gekeken. In Engeland is dat anders. Wij zien de Duitsers meer als die lui die Londen bombardeerden en waarvan wij, en nu druk ik me heel erg Brits uit: sportief gewonnen hebben. Zo ziet de gemiddelde Brit de oorlog. Hij zag geen deportaties; hij zag trouwens ook weinig Duitsers. Mij fascineerde het hoe een gemiddelde Duitser had kunnen functioneren. Als het oorlog is denk je al snel dat gewone misdaad er niet eer toe doet. Maar ook in Londen hebben bijvoorbeeld moordenaars gebruik gemaakt van de bombardementen om de sporen van een moord uit te wissen. Destijds heeft de politie een aantal gevallen gewoon opgelost. Het leek mij interessant om een politieman in nazi Berlijn te laten werken. Als schrijver had ik een rijk geschakeerd gegeven. Hij deed normaal politiewerk onder wel heel veel abnormale omstandigheden. Dat bood zowel een scala aan situaties en een scala aan psychologische factoren.”
In Nederland hebben we Tomas Ross. Ross schrijft faction, een mengsel van historische feiten en fictie.
“Zo zou ik mijn Bernie Gunther romans niet willen noemen. Er komen weliswaar historische gegevens in voor, maar ik schrijf romans. Als ik schrijf dat Eichmann in Zuid-Amerika was, dan is dat het enige dat klopt. Dat hij daar ene Bernie Gunther zou hebben ontmoet? Dan mag je alleen aar zeggen dat je fictie schrijft. Ik heb niet de pretentie de loop van de geschiedenis te veranderen door een verzonnen detective.”
Waarom bleef het niet bij een trilogie?
“Die eerste drie boeken volgden snel na elkaar. Maar ik was bang, dat wanneer ik er nog meer zou laten volgen ik gezien zou zijn als een one-issue writer. In die hoek wilde ik niet terecht komen. Ten eerste wordt je dan een instituut en ten tweede een soort gevangene van je eigen verzinsels. Misschien dat het vele geld dat er tegenover had gestaan een beetje goed had kunnen maken. Maar ik voel me een schrijver, geen produktiewerker in een serie fabriek. Ik wil kunnen experimenteren. Dus heb ik thrillers geschreven, sommige slecht, anderen weer beter, maar wel allemaal verschillend. S.F., ook niet allemaal geslaagd. Maar goed, wel geprobeerd. Mijn kinderboeken lopen als een trein. Ik heb met Tom Cruise gewerkt aan scenarios. Waarbij ik wil opmerken dat ik me gelukkig prijs dat ik een onbekend gezicht heb en mijn naam alleen bekend is van covers. Over mij heeft niemand een mening. Over mijn boeken bestaan meningen. Er bestaan meningen over de films van Cruise, maar die vallen weg tegenover het grote aantal meningen over de persoon Cruise. Ik heb relaxed met hem gewerkt en weet van dichtbij dat het lastig is om tot het publieke bezit te behoren. Ik bewonder de stabiliteit van Cruise en ik trok me al niet zoveel aan van meningen, maar sinds ik hem ken heb ik er helemaal lak aan.”
Je gaat door met scenarios?
“Ik heb het gedaan in Hollywood en het was een ervaring. Maar ook een oefening in discipline. Als schrijver ben je vrij om je personages geheel naar eigen inzicht te verzinnen. Daarin ligt de sleutel van het succes. Verzin je een persoon die aanslaat, zoals Bernie dan vormt dat geen belemmering om vrij et Bernie om te gaan. Je unt hem als het ware zelf laten groeien. Met scenarios ben je gebonden. Je moet werken met heel veel limieten. Dialoog in een boek is onbruikbaar in een film. Alles moet compact zijn en toch moet het grotesk lijken. Ik vind het een uitdaging maar het schrjven boeken ligt dichter bij me. Maar k denk dat ik zelf nog wel eens een film ga maken. Dat zal, met mijn naar Hollywood maatstaven gemeten, bescheiden middelen, een low budget Britsh movie moeten zijn. Schrijven is vertellen, filmen ook. Ik wil de vorm uitproberen. “
En na al die jaren is Bernie weer ten tonele. Een stap backward?
“Nee, forward. Kerr is wat jaartjes older and wiser, en Bernie Gunther eveneens. We lijken een beetje op elkaar, Bernie en ik. Ik vond dat ik Bernie nu wel weer op pad kon laten gaan, zonder het risico te lopen dat ik zou worden gezien als alleen maar Bernie's chroniqueur. De mensen waren Bernie al een beetje vergeten, zo gaat dat in thrillerland. De nieuwe Bernie is niet meer in Berlijn. Ja, af en toe in een flash back. Maar de oorlog is voorbij en we schrijven jaren vijftig Buenos Aires. Met veel Duitsers uit die jaren (Kerr grijst) is Bernie wereldburger geworden. Vond je hem op zijn plek in die stad?
“Helemaal, je hebt hem er goed werk laten doen.”
En wat gaat Bernie hierna doen?
“Nog veel meer reizen. Bernie heeft Philip Kerr aangezet tot reizen. Ik bereis nu de wereld en zoek de plekken op die vlak na de oorlog belangrijk waren. En ik zoek uit welke rol daar voor Bernie Gunther is weggelegd. Ik snuif de geur op voor Bernie. Ruikt een stad goed, dan heb ik de basis.”
Hoe ruikt Amsterdam?
“Waar Amsterdam naar ruikt, dat hadden ze in Gunther's tijd nog niet.”
Maar ruikt het goed?
“Als ik kenner was zou ik zeggen: het beste ruikt als de equivalent van een hele mooie Schotse whisky. Denk je eraan dat je de e weglaat?”
Een witte vlam. De excellente nieuwe roman van Kerr verscheen bij de Boekerij
Feije Wieringa
Heroine is de hel drugs hebben niets subversiefs meer. en dus moeten ze op een 'normale' manier worden geïntegreerd in de maatschappij, vindt het comi
HET HEEFT nog nooit zo fris geroken in de Melkweg. De entree is geboend, de posters hangen recht, de kaartjescontroleurs spreken met twee woorden en in de hal zijn de standjes, de tafels met tijdschriften en parafernalia keurig gedekt.
DOOR Rob van Erkelens
Alsof de Vereniging Peuteropvang Alphen a/d Rijn een bijeenkomst heeft belegd, of de Stichting Eigen Huis een inspraakavond doet. Maar nee. Dit is heus de eerste manifestatie van blijmoedige druggebruikers, georganiseerd door het onlangs opgerichte CRD, het Comité voor Recreatief Drugsgebruik.
Lieve poezelige meisjes met paarse pruiken gaan rond met voorhangtafeltjes met xtc-testers. Het Comité geeft informatie over de achtergronden van deze avond. Duidelijke bordjes wijzen de weg.
De stemming is al even keurig: beschaafd staat men te keuvelen tegen een achtergrond van slappe muziek. Een spa nippend wisselt men andekdoten uit over vrouw en kinderen en de aanstaande zomervakantie. Ben ik hier wel goed? Dit was toch Operation Brain Storm? Een avond bedoeld om het pleidooi van het CRD voor een algehele vrijgave van alle genotsmiddelen kracht bij te zetten?
HET COMITE voor Recreatief Drugsgebruik bestaat uit Arno Adelaars, Arjen Koedam, Bart-Jan Brouwer, Cliff Cremer, Daan Diederiks, Erik van Ree, Feije Wieringa, Freek Polak, Gerben Hellinga, Gerhard Rekvelt, Hannah Bouma, Hans Ossebaard, Hans Plomp, Harry Bego, Iris Freie, Jaap Jamin, Mario Lap, Melissa Blommers, Peter Cohen, Quirijn Meijnen, Rae Eikelboom en Ton Nabben. Voorwaar enkele vooraanstaande drugskenners, klinkende namen op dit gebied.
In een als een slager-op-de-hoek-krantje vormgegeven pamflet publiceert het CRD zijn manifest. 'Er is één zaak waarover Wim Kok en Lee Kuan Yew, ayatollah Khamenei en Nelson Mandela, Fidel Castro en Bill Clinton het roerend eens zijn, één zaak waarover een hartverwarmende internationale consensus bestaat: de noodzaak drugs te bestrijden. De drugs zijn het nieuwe spook dat door de wereld gaat, en waartegen alle machten zich in een heilige alliantie hebben aaneengesloten. Waar het drugs aangaat heeft iedereen zich de blauwe knoop opgeprikt. Want wie zou de noodzaak van drugsbestrijding willen bestrijden?'
Nou, het CRD dus. Het constateert: 'Drugs, dat zijn immers Colombiaanse en Russische miljardairs die, dobberend in hun zwembaden, via hun zaktelefoons de wereld verzieken; en aan het einde van de lijn: opgeschoten psychopaatjes die onze volksbuurten onveilig maken. Drugs zijn toch met aids besmette naalden waar onze peuters zich aan prikken? Drugs zijn onze kinderen, onze zoons en dochters die ooit op de havo zaten en nu, verlept en grauw, gestolen fietsen verkopen. Drugs verwoesten de hersenen. Drugs zijn drugsdoden. Drugsgebruik is controleverlies, een samenleving die afglijdt naar anarchie.'
Natuurlijk heeft het CRD gelijk als het stelt dat hier sprake is van een vertekend beeld. We stellen de bergsport toch ook niet gelijk aan gebroken nekken en bevroren ledematen? Dan moeten drugs ook worden bevrijd van hun staatsgevaarlijke en levensbedreigende imago.
Het CRD wil onderscheid maken tussen drugsgebruik en drugsmisbruik. 'Drugsgebruik is geen probleem, en dient dan ook niet te worden bestreden. Alleen drugsmisbruik is een probleem.'
Verder wordt de brochure van het comité opgesierd door diepgravende artikelen als 'Drugs en alcohol, toen en nu', 'Lente', 'De roes', 'Een cadeautje' en de brief 'Lieve ouders', waarin Gerhard Rekvelt en Melissa Blommers (kinderen) het verschil blootleggen tussen hun generatie en die van hun opvoeders: 'Als een kind op jonge leeftijd in drugs geïnteresseerd raakt, ontbreekt het jullie opvoeders vaak aan eerlijke informatie omtrent drugs en rest jullie niets anders dan deze sappige vruchten simpelweg te verbieden. Juist als gevolg van dit verbod ontstaan de werkelijke drama's van vandaag de dag. Elk kind is namelijk nieuwsgierig en een blij kind is er meestal één dat zijn nieuwsgierigheid positief heeft leren bevredigen. Geen ouder zal dat ontkennen!'
De avond in de Melkweg heeft niets van een manifestatie van opstandige mensen die strijden voor een ideaal, die als een maatschappelijke minderheid de krachten willen bundelen om te vechten tegen de burgerlijke normen en waarden van een schijntolerante samenleving. Er is een debat, er is een forum, er zijn interruptiemicrofoons in de zaal (maar niemand interrumpeert; men wacht netjes tot de ander is uitgesproken voor men wat zegt), er is van alles. Maar de ambtelijke manier waarop alles verloopt wekt de indruk dat hier brave burgers hun recht op brave burgerdingen komen onderstrepen. We willen verse quizzen op tv, we willen vrije tijd, we willen bioscopen in nieuwbouwland, en we willen ongestraft en onbecommentarieerd drugs kunnen gebruiken.
DRUGS ZIJN niet meer wat ze geweest zijn. De tijd dat drugs werden gebruikt door een kleine groep progressieven en kunstenaars is ver weg. Met Baudelaire die de subversieve geneugten van hasjiesj bezingt, heeft dat allemaal niets te maken, net zomin als met de trippende hippies uit de flower power-jaren, die in lsd en andere psychoactieve middelen een serieuze mogelijkheid zagen de wereld te veranderen. Drugs hebben niets subversiefs meer. Ze zijn gemeengoed geworden, alledaags, normaal. En dus moeten ze ook maar op een 'normale' manier worden geïntegreerd in de maatschappij, vinden de recreatieve gebruikers en hun comité.
De laatste tien jaar is er snel veel veranderd. Voor mijn eerste xtc-pilletjes heb ik dagen moeten zwoegen en reisde ik kilometers. Nu is xtc het middel van de dansende middenklasse en de hakkende schooljeugd. Cocaïne was, toen ik het ontdekte, nog dat half-mysterieus wondermiddel dat je nachten bezorgde die je niet gemakkelijk meer vergat, een middel waarvoor je moeite moest doen om het te kopen, en waarvan de voorpret vaak al een enorme kick was. Vandaag is cocaïne ook al zo'n doodgewoon stofje geworden - dat wil zeggen: in rauwe vorm - dat door jan en alleman zijn neus in wordt gejaagd. (Gekookte cocaïne, zogenaamde coke-base, is iets heel anders. Dat is een heel stuk problematischer.) Het 'uitgaansleven' van de beter gesitueerden draait op cocaïne en andere stimulerende middelen. Drugs zijn op dit moment een doodnormaal onderdeel van het leven. En in die zin heeft het CRD gelijk dat ze ook als zodanig behandeld moeten worden. Maar in hun enthousiasme zien ze nogal wat dingen over het hoofd.
HET BEGON zo'n half jaar geleden met het pamflet 'Om wille van onze kinderen' van Erik van Ree en Theo van Gogh. Dat was een van de meest gênante geschriften ooit op dat gebied. De toon was uitgesproken zelfgenoegzaam, en het gemak waarmee het 'drugsprobleem' werd gereduceerd tot de moeite die Van Ree dan wel Van Gogh die avond had om de gewenste spullen te kunnen scoren, was stuitend. 'Om wille van onze kinderen' was in de eerste plaats koket: wij gebruiken allemaal wel eens wat, en dat willen we we-he-ten. We zijn hip. We zijn modern. En we durven ook nog. De brief begon zo: 'Cocaïne of paddestoelen, lsd, speed of ecstasy - alle ondergetekenden hebben één of meerdere van deze "harddrugs" wel eens genuttigd. Sommigen van ons zijn regelmatige gebruikers ervan - en tot genoegen. Een enkeling is zelfs wel eens met een joint te betrappen. En toch betalen wij belasting, hebben onze naaste lief (nu ja) en hopen op geluk, net als U en ieder ander. Harddrugs worden niet slechts gebruikt door menselijke wrakken die aan de grond gelopen hun dagen slijten.'
'Menselijke wrakken die aan de grond gelopen hun dagen slijten.' Bedoelen ze daarmee hetzelfde als wat het CRD omschrijft als: 'mensen die iets te kort komen, de werkelijkheid niet aankunnen en die zich daarvoor eigenlijk moeten schamen', waarmee men verwijst naar een 'heersende opvatting'? Maar net als Van Ree en Van Gogh onderschrijven ze in wezen die 'heersende opvatting' waar het één ding betreft, en wel het belangrijkste ding als het gaat om het 'drugsprobleem'. Voor het gemak sluit men daar de ogen maar voor. En dat zou men niet moeten doen. Want het is vermijdelijk de bottleneck in alle drugsdiscussies: heroïne.
Terwijl in de Melkweg in de hal xtc-testers worden uitgedeeld en her en der de wietzaden en -bladen de bezoeker om de oren vliegen, ligt bij de uitgang, in een stil hoekje, een klein, verlegen stapeltje papiertjes van het Centrum voor Drugsonderzoek (Cedro) van de Universiteit van Amsterdam, dat onderzoek doet naar het gebruik van heroïne en amfetamine. Hé, dit gaat over problemen! Hè bah, dat willen we niet, hoor! Loop maar door.
Wat begon met de brief van Van Ree en Van Gogh, wordt doorgezet door het Comité voor Recreatief Drugsgebruik: een blij en vrolijk verhaal vertellen over drugs en ondertussen weigeren te erkennen dat er wel degelijk een keerzijde is.
Natuurlijk is de huidige situatie te absurd voor woorden. Paars neemt steeds meer anti-drugsmaatregelen. Housefeesten barsten van de stillen. Heel Amsterdam barst langzamerhand van de stillen.
IN DE MELKWEG, bij het stapeltje flyers, ontmoet ik heroïnegebruiker D. Hij is geen prototype van het 'wrak': goed opgeleid, goeie jeugd gehad, prima werk. Desondanks hangt er een tranentrekkende vermoeidheid om zijn mond. 'Je wordt tegenwoordig opgepakt door de politie als je alleen maar kijkt naar een dealer. Een tijdje terug kocht ik 's ochtends wat dope, echt zo'n beetje (gebaart met vingers), en daarvoor werd ik meteen in de boeien geslagen en afgevoerd alsof ik net een oud vrouwtje verkracht had. Lieten ze me zes uur in een cel creperen, want ik was erg ziek. Ik praatte met de hoofdcommissaris over het probleem in zijn algemeenheid. Hij zei: "Als ik het hier onder het viaduct door heb gewerkt, is het mijn probleem niet meer." Dat hij het daarmee niet oploste, was hem een zorg. Het was uit zijn district weg. Daar ging het hem om. Zo gaat het tegenwoordig. Leve het paarse kabinet.'
Onder druk van het buitenland gedraagt Nederland zich als een laf en angstig staatje, te beroerd om de problemen aan te pakken. Dus in principe is zo'n CRD welkom. Maar ook dat comité is bang om de werkelijke ellende onder ogen te zien.
D.: 'Heroïne noemen ze in die brief opzettelijk niet. Van Ree en Van Gogh houden het bij relatief onschuldige middelen als cocaïne, xtc, speed en hasj. Die dingen moeten natuurlijk zo snel mogelijk uit de opiumwet worden gehaald. Maar weten ze over wie ze het hebben als ze spreken over "de druggebruiker"? Waar liggen de problemen? Juist, bij heroïne. Niemand gebruikt dat spul voor zijn lol. Of denk je misschien dat ik lachend en gierend midden in de nacht, als het vriest en ijzelt en regent, door de stad wankel om dope te zoeken? Daar is niets leuks aan. Dat is een vorm van moeten die niet uit te leggen is. Heroïneverslaafden zijn in die zin tragisch dat ze zijn grootgeworden met het concept van de vrije wil. Die is bij ons heel belangrijk, net als de mogelijkheid te kiezen. Wat weinig mensen inzien, en vooral diegenen die zo vrolijk pleiten voor legalisatie van alle middelen, is dat die keuze eigenlijk niet meer bestaat in het geval van een heroïneverslaving. En die vrije wil, daar geloof ik nauwelijks nog in. Dat spul doet gruwelijke dingen met een mens. Volgens mij is het de duivel zelf.'
BIJ HET CRD staat voorop: recht op eigen roes. Maar bestaat er ook niet zoiets als de plicht anderen te behoeden voor een gevaarlijke roes? Voor middelen die kunnen leiden tot dingen die ze nooit van hun leven hebben zien aankomen? Waarover nauwelijks goede informatie bestaat? Het comité heeft het graag over jongeren, en hoe mondig en slim die wel zijn. En wat weten die jongeren over de gevaarlijkste aller drugs? Niets. Want er is nauwelijks informatie over. Wie zich bezighoudt en wil houden met legalisatie van (hard)drugs dient in de eerste, de allereerste plaats het heroïneprobleem onder ogen te zien.
Niemand steelt om een joint te kunnen roken. Niemand prostitueert zich voor een geeltje om een pilletje te kunnen slikken. (Degenen die het hardst roepen dat alles moet worden vrijgegeven, bezoeke om half vier des nachts, liefst bij regen, liefst bij kou, bijvoorbeeld de Amsterdamse Czaar Peterstraat. De verhalen van de wankelmeisjes die hij dan tegenkomt, knope hij dan in zijn oren.) Niemand riskeert een jaar gevangenisstraf voor een lijntje coke.
Moeten we niet - niet om wille van onze kinderen van straks, maar om wille van onze buren van nu - iets meer aandacht besteden aan de échte problemen? Want, nogmaals, bij 'het drugsprobleem' denken we niet aan een blowende Erik van Ree of een trippende Theo van Gogh, maar aan andere dingen:
D.: 'Als ze over legalisering praten, moet heroïne, jammer genoeg, op de eerste plaats komen. Het is een groot probleem. Voor de maatschappij en voor degenen die aan dat takkespul verslaafd zijn. Dit is geen leven.'
Leuk, al die comités en al die pamfletten. Maar zolang men de ogen blijft sluiten voor wat er werkelijk aan de hand is, verandert er niets voor degenen die verandering het hardst nodig hebben. Drugs legaliseren, ja. Maar dan om levens te redden. En niet om gezellige dansavondjes van verwende burgers veilig te stellen. © Rob van Erkelens / De Groene Amsterdammer
Het is al even geleden, maar wordt het niet tijd om weer eens aan de weg te timmeren?? F.W. (met dank van Rob van Erkelens van de Groene. www.groene.nl
DOOR Rob van Erkelens
Alsof de Vereniging Peuteropvang Alphen a/d Rijn een bijeenkomst heeft belegd, of de Stichting Eigen Huis een inspraakavond doet. Maar nee. Dit is heus de eerste manifestatie van blijmoedige druggebruikers, georganiseerd door het onlangs opgerichte CRD, het Comité voor Recreatief Drugsgebruik.
Lieve poezelige meisjes met paarse pruiken gaan rond met voorhangtafeltjes met xtc-testers. Het Comité geeft informatie over de achtergronden van deze avond. Duidelijke bordjes wijzen de weg.
De stemming is al even keurig: beschaafd staat men te keuvelen tegen een achtergrond van slappe muziek. Een spa nippend wisselt men andekdoten uit over vrouw en kinderen en de aanstaande zomervakantie. Ben ik hier wel goed? Dit was toch Operation Brain Storm? Een avond bedoeld om het pleidooi van het CRD voor een algehele vrijgave van alle genotsmiddelen kracht bij te zetten?
HET COMITE voor Recreatief Drugsgebruik bestaat uit Arno Adelaars, Arjen Koedam, Bart-Jan Brouwer, Cliff Cremer, Daan Diederiks, Erik van Ree, Feije Wieringa, Freek Polak, Gerben Hellinga, Gerhard Rekvelt, Hannah Bouma, Hans Ossebaard, Hans Plomp, Harry Bego, Iris Freie, Jaap Jamin, Mario Lap, Melissa Blommers, Peter Cohen, Quirijn Meijnen, Rae Eikelboom en Ton Nabben. Voorwaar enkele vooraanstaande drugskenners, klinkende namen op dit gebied.
In een als een slager-op-de-hoek-krantje vormgegeven pamflet publiceert het CRD zijn manifest. 'Er is één zaak waarover Wim Kok en Lee Kuan Yew, ayatollah Khamenei en Nelson Mandela, Fidel Castro en Bill Clinton het roerend eens zijn, één zaak waarover een hartverwarmende internationale consensus bestaat: de noodzaak drugs te bestrijden. De drugs zijn het nieuwe spook dat door de wereld gaat, en waartegen alle machten zich in een heilige alliantie hebben aaneengesloten. Waar het drugs aangaat heeft iedereen zich de blauwe knoop opgeprikt. Want wie zou de noodzaak van drugsbestrijding willen bestrijden?'
Nou, het CRD dus. Het constateert: 'Drugs, dat zijn immers Colombiaanse en Russische miljardairs die, dobberend in hun zwembaden, via hun zaktelefoons de wereld verzieken; en aan het einde van de lijn: opgeschoten psychopaatjes die onze volksbuurten onveilig maken. Drugs zijn toch met aids besmette naalden waar onze peuters zich aan prikken? Drugs zijn onze kinderen, onze zoons en dochters die ooit op de havo zaten en nu, verlept en grauw, gestolen fietsen verkopen. Drugs verwoesten de hersenen. Drugs zijn drugsdoden. Drugsgebruik is controleverlies, een samenleving die afglijdt naar anarchie.'
Natuurlijk heeft het CRD gelijk als het stelt dat hier sprake is van een vertekend beeld. We stellen de bergsport toch ook niet gelijk aan gebroken nekken en bevroren ledematen? Dan moeten drugs ook worden bevrijd van hun staatsgevaarlijke en levensbedreigende imago.
Het CRD wil onderscheid maken tussen drugsgebruik en drugsmisbruik. 'Drugsgebruik is geen probleem, en dient dan ook niet te worden bestreden. Alleen drugsmisbruik is een probleem.'
Verder wordt de brochure van het comité opgesierd door diepgravende artikelen als 'Drugs en alcohol, toen en nu', 'Lente', 'De roes', 'Een cadeautje' en de brief 'Lieve ouders', waarin Gerhard Rekvelt en Melissa Blommers (kinderen) het verschil blootleggen tussen hun generatie en die van hun opvoeders: 'Als een kind op jonge leeftijd in drugs geïnteresseerd raakt, ontbreekt het jullie opvoeders vaak aan eerlijke informatie omtrent drugs en rest jullie niets anders dan deze sappige vruchten simpelweg te verbieden. Juist als gevolg van dit verbod ontstaan de werkelijke drama's van vandaag de dag. Elk kind is namelijk nieuwsgierig en een blij kind is er meestal één dat zijn nieuwsgierigheid positief heeft leren bevredigen. Geen ouder zal dat ontkennen!'
De avond in de Melkweg heeft niets van een manifestatie van opstandige mensen die strijden voor een ideaal, die als een maatschappelijke minderheid de krachten willen bundelen om te vechten tegen de burgerlijke normen en waarden van een schijntolerante samenleving. Er is een debat, er is een forum, er zijn interruptiemicrofoons in de zaal (maar niemand interrumpeert; men wacht netjes tot de ander is uitgesproken voor men wat zegt), er is van alles. Maar de ambtelijke manier waarop alles verloopt wekt de indruk dat hier brave burgers hun recht op brave burgerdingen komen onderstrepen. We willen verse quizzen op tv, we willen vrije tijd, we willen bioscopen in nieuwbouwland, en we willen ongestraft en onbecommentarieerd drugs kunnen gebruiken.
DRUGS ZIJN niet meer wat ze geweest zijn. De tijd dat drugs werden gebruikt door een kleine groep progressieven en kunstenaars is ver weg. Met Baudelaire die de subversieve geneugten van hasjiesj bezingt, heeft dat allemaal niets te maken, net zomin als met de trippende hippies uit de flower power-jaren, die in lsd en andere psychoactieve middelen een serieuze mogelijkheid zagen de wereld te veranderen. Drugs hebben niets subversiefs meer. Ze zijn gemeengoed geworden, alledaags, normaal. En dus moeten ze ook maar op een 'normale' manier worden geïntegreerd in de maatschappij, vinden de recreatieve gebruikers en hun comité.
De laatste tien jaar is er snel veel veranderd. Voor mijn eerste xtc-pilletjes heb ik dagen moeten zwoegen en reisde ik kilometers. Nu is xtc het middel van de dansende middenklasse en de hakkende schooljeugd. Cocaïne was, toen ik het ontdekte, nog dat half-mysterieus wondermiddel dat je nachten bezorgde die je niet gemakkelijk meer vergat, een middel waarvoor je moeite moest doen om het te kopen, en waarvan de voorpret vaak al een enorme kick was. Vandaag is cocaïne ook al zo'n doodgewoon stofje geworden - dat wil zeggen: in rauwe vorm - dat door jan en alleman zijn neus in wordt gejaagd. (Gekookte cocaïne, zogenaamde coke-base, is iets heel anders. Dat is een heel stuk problematischer.) Het 'uitgaansleven' van de beter gesitueerden draait op cocaïne en andere stimulerende middelen. Drugs zijn op dit moment een doodnormaal onderdeel van het leven. En in die zin heeft het CRD gelijk dat ze ook als zodanig behandeld moeten worden. Maar in hun enthousiasme zien ze nogal wat dingen over het hoofd.
HET BEGON zo'n half jaar geleden met het pamflet 'Om wille van onze kinderen' van Erik van Ree en Theo van Gogh. Dat was een van de meest gênante geschriften ooit op dat gebied. De toon was uitgesproken zelfgenoegzaam, en het gemak waarmee het 'drugsprobleem' werd gereduceerd tot de moeite die Van Ree dan wel Van Gogh die avond had om de gewenste spullen te kunnen scoren, was stuitend. 'Om wille van onze kinderen' was in de eerste plaats koket: wij gebruiken allemaal wel eens wat, en dat willen we we-he-ten. We zijn hip. We zijn modern. En we durven ook nog. De brief begon zo: 'Cocaïne of paddestoelen, lsd, speed of ecstasy - alle ondergetekenden hebben één of meerdere van deze "harddrugs" wel eens genuttigd. Sommigen van ons zijn regelmatige gebruikers ervan - en tot genoegen. Een enkeling is zelfs wel eens met een joint te betrappen. En toch betalen wij belasting, hebben onze naaste lief (nu ja) en hopen op geluk, net als U en ieder ander. Harddrugs worden niet slechts gebruikt door menselijke wrakken die aan de grond gelopen hun dagen slijten.'
'Menselijke wrakken die aan de grond gelopen hun dagen slijten.' Bedoelen ze daarmee hetzelfde als wat het CRD omschrijft als: 'mensen die iets te kort komen, de werkelijkheid niet aankunnen en die zich daarvoor eigenlijk moeten schamen', waarmee men verwijst naar een 'heersende opvatting'? Maar net als Van Ree en Van Gogh onderschrijven ze in wezen die 'heersende opvatting' waar het één ding betreft, en wel het belangrijkste ding als het gaat om het 'drugsprobleem'. Voor het gemak sluit men daar de ogen maar voor. En dat zou men niet moeten doen. Want het is vermijdelijk de bottleneck in alle drugsdiscussies: heroïne.
Terwijl in de Melkweg in de hal xtc-testers worden uitgedeeld en her en der de wietzaden en -bladen de bezoeker om de oren vliegen, ligt bij de uitgang, in een stil hoekje, een klein, verlegen stapeltje papiertjes van het Centrum voor Drugsonderzoek (Cedro) van de Universiteit van Amsterdam, dat onderzoek doet naar het gebruik van heroïne en amfetamine. Hé, dit gaat over problemen! Hè bah, dat willen we niet, hoor! Loop maar door.
Wat begon met de brief van Van Ree en Van Gogh, wordt doorgezet door het Comité voor Recreatief Drugsgebruik: een blij en vrolijk verhaal vertellen over drugs en ondertussen weigeren te erkennen dat er wel degelijk een keerzijde is.
Natuurlijk is de huidige situatie te absurd voor woorden. Paars neemt steeds meer anti-drugsmaatregelen. Housefeesten barsten van de stillen. Heel Amsterdam barst langzamerhand van de stillen.
IN DE MELKWEG, bij het stapeltje flyers, ontmoet ik heroïnegebruiker D. Hij is geen prototype van het 'wrak': goed opgeleid, goeie jeugd gehad, prima werk. Desondanks hangt er een tranentrekkende vermoeidheid om zijn mond. 'Je wordt tegenwoordig opgepakt door de politie als je alleen maar kijkt naar een dealer. Een tijdje terug kocht ik 's ochtends wat dope, echt zo'n beetje (gebaart met vingers), en daarvoor werd ik meteen in de boeien geslagen en afgevoerd alsof ik net een oud vrouwtje verkracht had. Lieten ze me zes uur in een cel creperen, want ik was erg ziek. Ik praatte met de hoofdcommissaris over het probleem in zijn algemeenheid. Hij zei: "Als ik het hier onder het viaduct door heb gewerkt, is het mijn probleem niet meer." Dat hij het daarmee niet oploste, was hem een zorg. Het was uit zijn district weg. Daar ging het hem om. Zo gaat het tegenwoordig. Leve het paarse kabinet.'
Onder druk van het buitenland gedraagt Nederland zich als een laf en angstig staatje, te beroerd om de problemen aan te pakken. Dus in principe is zo'n CRD welkom. Maar ook dat comité is bang om de werkelijke ellende onder ogen te zien.
D.: 'Heroïne noemen ze in die brief opzettelijk niet. Van Ree en Van Gogh houden het bij relatief onschuldige middelen als cocaïne, xtc, speed en hasj. Die dingen moeten natuurlijk zo snel mogelijk uit de opiumwet worden gehaald. Maar weten ze over wie ze het hebben als ze spreken over "de druggebruiker"? Waar liggen de problemen? Juist, bij heroïne. Niemand gebruikt dat spul voor zijn lol. Of denk je misschien dat ik lachend en gierend midden in de nacht, als het vriest en ijzelt en regent, door de stad wankel om dope te zoeken? Daar is niets leuks aan. Dat is een vorm van moeten die niet uit te leggen is. Heroïneverslaafden zijn in die zin tragisch dat ze zijn grootgeworden met het concept van de vrije wil. Die is bij ons heel belangrijk, net als de mogelijkheid te kiezen. Wat weinig mensen inzien, en vooral diegenen die zo vrolijk pleiten voor legalisatie van alle middelen, is dat die keuze eigenlijk niet meer bestaat in het geval van een heroïneverslaving. En die vrije wil, daar geloof ik nauwelijks nog in. Dat spul doet gruwelijke dingen met een mens. Volgens mij is het de duivel zelf.'
BIJ HET CRD staat voorop: recht op eigen roes. Maar bestaat er ook niet zoiets als de plicht anderen te behoeden voor een gevaarlijke roes? Voor middelen die kunnen leiden tot dingen die ze nooit van hun leven hebben zien aankomen? Waarover nauwelijks goede informatie bestaat? Het comité heeft het graag over jongeren, en hoe mondig en slim die wel zijn. En wat weten die jongeren over de gevaarlijkste aller drugs? Niets. Want er is nauwelijks informatie over. Wie zich bezighoudt en wil houden met legalisatie van (hard)drugs dient in de eerste, de allereerste plaats het heroïneprobleem onder ogen te zien.
Niemand steelt om een joint te kunnen roken. Niemand prostitueert zich voor een geeltje om een pilletje te kunnen slikken. (Degenen die het hardst roepen dat alles moet worden vrijgegeven, bezoeke om half vier des nachts, liefst bij regen, liefst bij kou, bijvoorbeeld de Amsterdamse Czaar Peterstraat. De verhalen van de wankelmeisjes die hij dan tegenkomt, knope hij dan in zijn oren.) Niemand riskeert een jaar gevangenisstraf voor een lijntje coke.
Moeten we niet - niet om wille van onze kinderen van straks, maar om wille van onze buren van nu - iets meer aandacht besteden aan de échte problemen? Want, nogmaals, bij 'het drugsprobleem' denken we niet aan een blowende Erik van Ree of een trippende Theo van Gogh, maar aan andere dingen:
D.: 'Als ze over legalisering praten, moet heroïne, jammer genoeg, op de eerste plaats komen. Het is een groot probleem. Voor de maatschappij en voor degenen die aan dat takkespul verslaafd zijn. Dit is geen leven.'
Leuk, al die comités en al die pamfletten. Maar zolang men de ogen blijft sluiten voor wat er werkelijk aan de hand is, verandert er niets voor degenen die verandering het hardst nodig hebben. Drugs legaliseren, ja. Maar dan om levens te redden. En niet om gezellige dansavondjes van verwende burgers veilig te stellen. © Rob van Erkelens / De Groene Amsterdammer
Het is al even geleden, maar wordt het niet tijd om weer eens aan de weg te timmeren?? F.W. (met dank van Rob van Erkelens van de Groene. www.groene.nl
Les extrêmes se touchent.
"Criminele" Speculatie
In de VS gaat de ene bank na de andere over de kop ten gevolge van de subprimes-crisis. Nu roept natuurlijk iedere econoom dat de ‘vrije markt’-ideologie met z’n financieel-economische deregulatie niet kon werken en dat de banken zich hebben laten meeslepen in een ‘criminele’ speculatie. George Soros, een even sympathieke als slimme amerikaanse speculant, gaf in een t.v.interview gisteravond aan dat de amerikaanse regering met z’n grootschalige financiële injecties van duizenden miljarden om het banksysteem te redden het voormalige sovjet-communisme in z’n nationaliseringsstreven evenaart - wat dan ook de reden zou zijn om de Lehman-Brothers Bank (als enige!) te laten vallen als tegensymbool onder het motto van ‘vertrouwen in het vermogen van de markt zichzelf te herstellen’. Bush blijft liegen. Iedereen trouwens, bang als men is voor de paniek die de economie over de rand in de afgrond zou storten - alsof de vrije-markt-economie nog te redden zou zijn…
Tsjernobyl
Net als destijds de gevolgen van Tsjernobyl zich ‘aan Rusland’s grenzen hielden’, houdt nu de amerikaanse crisis zich - alle mondialisering ten spijt! - binnen Amerika’s grenzen en heeft het Franse bankwezen weinig van de crisis te duchten, aldus de experts. Intussen keldert de beurs en verstrekt geen bank nog crediet waar de economie erom vraagt, terwijl de Franse overheid lustig staatsobligaties tegen hoge rente uitgeeft die de belastingbetaler, arm of rijk, moet bekostigen. Onze anglofiel Sarkozy, anders zo prompt met autoritair commentaar, onthoudt zich van iedere visie. Volgens Soros is de fout van banken geweest hun hypotheekverstrekkingen als risico-aandelen door te verkopen aan andere banken, waardoor de credietverstrekker zelf geen belang meer had bij de dagwaarde van het onderpand noch bij de terugbetaling van de hypotheeklening.
Dit systeem van risicospreiding echter is een direct gevolg van de financiële crash in 1929, toen de banken onder het risico bezweken.
Zoals Soros opmerkte: “Er is geen feilloos systeem zolang de mens niet perfect is. Zou de mens een machine zijn, dan zou z’n systeem werken als een machine.”
Volgens de ‘Monde Diplomatique’ zijn prijzen wel flexibel maar mensen niet. Degene die zijn huis heeft moeten verlaten omdat hij de verhoogde hyportheekrente niet meer kon opbrengen, staat niet te juichen bij het wonder van de marktwerking, ook niet als hij ziet hoe zijn huis nog geen vierde meer waard is van wat hij ervoor betaald heeft, wat toch een mooi staaltje van marktflexibiliteit is. Bush zou de starheid van deze mensen graag doorbreken en ze van zijn geloofsovertuiging doordringen natuurlijk, maar zoals Kennedy al zei: “Laten we ophouden de mens te verbeteren en er liever voor zorgen dat onze instituten efficiënt zijn.” De Amerikaanse overheid heeft dus toegezegd de ‘kwalijke creanties’ te zullen overnemen en de ‘gezonde’ in handen van de – onder overheidstoezicht te stellen – privé-sector te laten om de volledige instorting van het bankwezen te voorkomen. Kosten: duizendmiljard dollars. Een beetje duur voor de Amerikaanse belastingbetaler maar de internationale beurzen stijgen spectaculair, in Moscou meer dan twintig procent, de wereld heeft weer het volste vertrouwen in.... massief nationaliseringsbeleid!
Per vergissing
De Duitse (!) bank KFW heeft de dag van Lehnman Brothers’ faillietverklaring per vergissing driehonderdvijftigmiljoen euros aan de opgeheven Amerikaanse bank overgemaakt. Waar die wel terechtgekomen mogen zijn....? In elk geval lijdt het salaris van de directeur niet onder het verlies, integendeel, het is desondanks - of dientengevolge? - verdubbeld! ‘Foutje’, schreef een Duits dagblad, en een ander ‘KFW, de domste bank ter wereld.’ Het kwalijke is dat dit soort ‘slordigheden’ schering en inslag geworden zijn in de financiële wereld.
Zelf heb ik weinig fidusie in het ingrijpen van een overheid die, om onze financiële instituten in het gareel te houden, de belastingbetaler de vuile was toeschuift en de glans van het schone goed aan de heren bankdirecteuren laat.
Ariënne Verburg, 19/20 september 2008
Zelfkritiek of opportunisme
Sarkozy heeft gesproken! In New York! In een ontroerende opwelling van zelfkritiek heeft hij in New York uitgegeroepen: “Als alles goed gaat en er enorme bonussen te verdelen zijn weet men aan wie., maar als het slecht gaat en er tekorten te verhalen zijn weet men niet wie de verantwoordelijken zijn? Ik ben nooit links geweest, maar ik ben voor rechtvaardigheid. Het is niet rechtvaardig dat degenen die ons in deze crisis gebracht hebben hun verantwoordelijkheid ontlopen. Vrijheid is niet de wet van de jungle. Vrijheid gaat hand in hand met verantwoordelijkheid. Banken behoren de economische ontwikkeling te ondersteunen en niet ongebreidelde speculatie te voeden!”
Zelfkritiek of opportunisme?
Laten we niet vergeten dat hij zijn verkiezingsslogan “Ik zal de president zijn die de koopkracht van de Fransen ter harte neemt!” bij de eerste de beste persconferentie als kersverse president gewetenloos overboord gooide:
“Wat wilt u dat ik doe? Een staatskas plunderen die al leeg is?”
Dit terwijl hij als voormalig minister van financiën zelf verantwoordelijk was voor de staat van de staatskas!
Dat hij nooit links geweest is, wisten we, maar dat hij zich wat zijn zin voor rechtvaardigheid betreft eerder tot links dan tot rechts bekent is enorm!
Hoe dan ook, iemand moest het neoliberalisme z’n proces aandoen en ik ben blij dat het onze Europese president was, in New York nog wel.
Ariënne Verburg op 23 september 2008
(Gelukkig zijn wij, hier op eiland Nederland, ver van Frankrijk, wel twee uren rijden, helemaal gerustgesteld door minister Wouter Bos. "Nederland is Amerika niet. Ons banksysteem is zo ingericht, dat al uw geld veilig is, bij elke bank. En, mogelijke harde klappen in de teokomst, hebben wij ingecalculeeerd. Geen vuiltje aan de lucht." Aldus Wouter, sterrenwichelaar, piskijker en deskundoloog. Wij dromen lekker verder.....F.W. op 24 september 2008)
In de VS gaat de ene bank na de andere over de kop ten gevolge van de subprimes-crisis. Nu roept natuurlijk iedere econoom dat de ‘vrije markt’-ideologie met z’n financieel-economische deregulatie niet kon werken en dat de banken zich hebben laten meeslepen in een ‘criminele’ speculatie. George Soros, een even sympathieke als slimme amerikaanse speculant, gaf in een t.v.interview gisteravond aan dat de amerikaanse regering met z’n grootschalige financiële injecties van duizenden miljarden om het banksysteem te redden het voormalige sovjet-communisme in z’n nationaliseringsstreven evenaart - wat dan ook de reden zou zijn om de Lehman-Brothers Bank (als enige!) te laten vallen als tegensymbool onder het motto van ‘vertrouwen in het vermogen van de markt zichzelf te herstellen’. Bush blijft liegen. Iedereen trouwens, bang als men is voor de paniek die de economie over de rand in de afgrond zou storten - alsof de vrije-markt-economie nog te redden zou zijn…
Tsjernobyl
Net als destijds de gevolgen van Tsjernobyl zich ‘aan Rusland’s grenzen hielden’, houdt nu de amerikaanse crisis zich - alle mondialisering ten spijt! - binnen Amerika’s grenzen en heeft het Franse bankwezen weinig van de crisis te duchten, aldus de experts. Intussen keldert de beurs en verstrekt geen bank nog crediet waar de economie erom vraagt, terwijl de Franse overheid lustig staatsobligaties tegen hoge rente uitgeeft die de belastingbetaler, arm of rijk, moet bekostigen. Onze anglofiel Sarkozy, anders zo prompt met autoritair commentaar, onthoudt zich van iedere visie. Volgens Soros is de fout van banken geweest hun hypotheekverstrekkingen als risico-aandelen door te verkopen aan andere banken, waardoor de credietverstrekker zelf geen belang meer had bij de dagwaarde van het onderpand noch bij de terugbetaling van de hypotheeklening.
Dit systeem van risicospreiding echter is een direct gevolg van de financiële crash in 1929, toen de banken onder het risico bezweken.
Zoals Soros opmerkte: “Er is geen feilloos systeem zolang de mens niet perfect is. Zou de mens een machine zijn, dan zou z’n systeem werken als een machine.”
Volgens de ‘Monde Diplomatique’ zijn prijzen wel flexibel maar mensen niet. Degene die zijn huis heeft moeten verlaten omdat hij de verhoogde hyportheekrente niet meer kon opbrengen, staat niet te juichen bij het wonder van de marktwerking, ook niet als hij ziet hoe zijn huis nog geen vierde meer waard is van wat hij ervoor betaald heeft, wat toch een mooi staaltje van marktflexibiliteit is. Bush zou de starheid van deze mensen graag doorbreken en ze van zijn geloofsovertuiging doordringen natuurlijk, maar zoals Kennedy al zei: “Laten we ophouden de mens te verbeteren en er liever voor zorgen dat onze instituten efficiënt zijn.” De Amerikaanse overheid heeft dus toegezegd de ‘kwalijke creanties’ te zullen overnemen en de ‘gezonde’ in handen van de – onder overheidstoezicht te stellen – privé-sector te laten om de volledige instorting van het bankwezen te voorkomen. Kosten: duizendmiljard dollars. Een beetje duur voor de Amerikaanse belastingbetaler maar de internationale beurzen stijgen spectaculair, in Moscou meer dan twintig procent, de wereld heeft weer het volste vertrouwen in.... massief nationaliseringsbeleid!
Per vergissing
De Duitse (!) bank KFW heeft de dag van Lehnman Brothers’ faillietverklaring per vergissing driehonderdvijftigmiljoen euros aan de opgeheven Amerikaanse bank overgemaakt. Waar die wel terechtgekomen mogen zijn....? In elk geval lijdt het salaris van de directeur niet onder het verlies, integendeel, het is desondanks - of dientengevolge? - verdubbeld! ‘Foutje’, schreef een Duits dagblad, en een ander ‘KFW, de domste bank ter wereld.’ Het kwalijke is dat dit soort ‘slordigheden’ schering en inslag geworden zijn in de financiële wereld.
Zelf heb ik weinig fidusie in het ingrijpen van een overheid die, om onze financiële instituten in het gareel te houden, de belastingbetaler de vuile was toeschuift en de glans van het schone goed aan de heren bankdirecteuren laat.
Ariënne Verburg, 19/20 september 2008
Zelfkritiek of opportunisme
Sarkozy heeft gesproken! In New York! In een ontroerende opwelling van zelfkritiek heeft hij in New York uitgegeroepen: “Als alles goed gaat en er enorme bonussen te verdelen zijn weet men aan wie., maar als het slecht gaat en er tekorten te verhalen zijn weet men niet wie de verantwoordelijken zijn? Ik ben nooit links geweest, maar ik ben voor rechtvaardigheid. Het is niet rechtvaardig dat degenen die ons in deze crisis gebracht hebben hun verantwoordelijkheid ontlopen. Vrijheid is niet de wet van de jungle. Vrijheid gaat hand in hand met verantwoordelijkheid. Banken behoren de economische ontwikkeling te ondersteunen en niet ongebreidelde speculatie te voeden!”
Zelfkritiek of opportunisme?
Laten we niet vergeten dat hij zijn verkiezingsslogan “Ik zal de president zijn die de koopkracht van de Fransen ter harte neemt!” bij de eerste de beste persconferentie als kersverse president gewetenloos overboord gooide:
“Wat wilt u dat ik doe? Een staatskas plunderen die al leeg is?”
Dit terwijl hij als voormalig minister van financiën zelf verantwoordelijk was voor de staat van de staatskas!
Dat hij nooit links geweest is, wisten we, maar dat hij zich wat zijn zin voor rechtvaardigheid betreft eerder tot links dan tot rechts bekent is enorm!
Hoe dan ook, iemand moest het neoliberalisme z’n proces aandoen en ik ben blij dat het onze Europese president was, in New York nog wel.
Ariënne Verburg op 23 september 2008
(Gelukkig zijn wij, hier op eiland Nederland, ver van Frankrijk, wel twee uren rijden, helemaal gerustgesteld door minister Wouter Bos. "Nederland is Amerika niet. Ons banksysteem is zo ingericht, dat al uw geld veilig is, bij elke bank. En, mogelijke harde klappen in de teokomst, hebben wij ingecalculeeerd. Geen vuiltje aan de lucht." Aldus Wouter, sterrenwichelaar, piskijker en deskundoloog. Wij dromen lekker verder.....F.W. op 24 september 2008)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Nachtmerrie, deze opdracht in dit masterpiece
Wat ben ik hier blij mee...En in zijn droom verliep alles feilloos en perfect zoals hij vooraf gepland had. Hij doodde meedogenloos en gevoelloos zijn verachtelijke vriend, die ook zijn vijand was.
Scott Lynch (foto: F.W)
The king of modern Fanatsy did it again. Rode Zee onder een Rode Hemel, net uit bij de Boekerij. Zie voor het interview met Scott in het archief van dit log!!!
Lahringen a Turner Impression
Dutch Masterpiece, watch the clouds...
Klein en Groot
Bauer en De Poel (uitgave: Aspekt)
Housewife in action
Words and Music
In Groucho We Trust
Keep in mind!!!
Fake
Dit is een bootleg, waar McGuinn geen barst mee van doen had. Ik had'm cadeau gekregen van een ex-vriend, maar die deed me er geen plezier mee en bovendien bleek hij het goede heertje uit te hangen met de smaakvolle muziek van zijn echtgenote. Eigenlijk heb je zoiets niet in huis: maar het echtpaar is erop gesteld. Ik niet...Niet op't fakeplaatje en niet op't echtpaar....
Glenn Gould
Dexter solved a Loyd problem, while Ramon is sleeping and dreaming
Albert Joking
Rickenbackermasterpiece
www.mcguinn.com
Dexter
Meneer Scheffer
Mieke Vestdijk
Anton bij het oud papier
