Bij de Steenen Man
Tegen zonsondergang
Het Heerenlogement
Woont en werkt in Harlingen. Dochter van Armeense vader en Nederlandse moeder.
OpleidingRijksacademie voor Beeldende Kunsten, Amsterdam (1969)Tentoonstellingen1983Galerie Hans Winkel, Amsterdam1985Galerie Plein 7, AmsterdamGalerie De Zaaier, Assendelft1986Galerie ’t Spant, BussumGalerie Guido de Spa, AmsterdamGalerie de Lamere Bergh, AmsterdamGalerie Doe, MiddelburgGalerie Kunsthuis 3, Velp“Onafhankelijken”, Stedelijk Museum, Amsterdam (g)Galerie Krapak, Amsterdam (g)Galerie Warmoesstraat, Amsterdam (g)1988. Ze ontwerpt de omslagen van de gedichtenbundels van Carla Boogaars en ook voor de uitgeverijen An Dekker en de Bezige Bij.1989Galerie Evmaros, AtheneGalerie Art Singel 100, Amsterdam1990Galerie Lelieveld, EnkhuizenGalerie Wim Patberg, AmsterdamPortretopdrachten en omslagontwerp voor de Bezige Bij1991Nationale Galerie, Bussum (g)1992Galerie Zienagoog, ZaandamGalerie Blom, Amsterdam1994 en 1996Galerie Jan Steen, Amsterdam1995Oosterkerk, Amsterdam (g)1997Galerie Kunsthuis, Workum1998Galerie De Posthoorn, Den HaagGooiland Theater, HilversumNederlandse Hervormde Kerk, Oosthuizen“Stuwing”, Galerie de Zaaier, Amsterdam (g)1999Galerie Taveerne, Harlingen2001Galerie De Druif, AmsterdamGalerie de Engel, Harlingen2002Galerie Arte Povera, Amsterdam2004Galerie de Engel, Harlingen2005Galerie De Fabriek , RiedGalerie Koopmanshuis ,Franeker2006Galerie "Dancestreet" AmsterdamGalerie De Fabriek , Ried
Jammer dat de bruine kroeg op sterven na dood is, maar zolang Het Heerenlogement in Lahringen deze sfeer behoudt, is er nog hoop. Deze foto's zijn genomen tijdens de expositie van het werk van Maragarita Nicolaas. Vrij naar Vestdijk: "even leek de hotlelier niet mee te doen..."
Voor info: www.heerenlogement.nl
Some McKenna Qoutes...
It's only in western civilization that you get this steady focus on this monotheistic ideal, and working out the implications of what is essentially a pathologial personality pattern. The pattern of the omnicient, omnipresent, all-knowing, wrathful male diety. No one you would invite to your garden party.
Acceptable Neuroses
Ego is a structure that is erected by a neurotic individual who is a member of a neurotic culture against the facts of the matter. And culture, which we put on like an overcoat, is the collectivized consensus about what sort of neurotic behaviors are acceptable.
In the Amazon and other places where visionary plants are understood and used, you are conveyed into worlds that are appallingly different from ordinary reality. Their vividness cannot be stressed enough. They are more real than real, and that's something that you sense intuitively. They establish an ontological priority. They are more real than real, and once you get that under your belt and let it rattle around in your mind, then the compass of your life begins to spin and you realize that you are not looking in on the Other; the Other is looking in on you. This is a tremendous challenge to the intellectual structures that have carried us so far during the last thousand years. We can do tricks with atoms, there's no question about that, but these tricks immolate us. The higher-order structure of molecules, let alone organelles and that kind of thing, is intellectual incognita to us. We have no notion of how these things work or what is going on. Yet it is from those levels that the constituent modalities of reality are being laid down.
Wizard of Oz
We have wandered into a state of prolonged neurosis because of the absence of a direct pipeline to the unconscious and we have then fallen victim to priestcraft of every conceivable sort.
The continuous exposure to this tremendum represented by the hallucinogenically induced ecstacy acted to continuously dissolve that portion of the psyche which as moderns we call the male ego. I don't mean that it only worked on men. I mean that wherever in human personalities this certain catch began to form and build like a calcarious tumor in the personality, the psycholytic presence of the undeniable fact of the tremendum tended to dissolve this back into Tao, psychic health, however you wish to style it.
My dream from the time I was eight or nine was to encounter a UFO because I always had the impression that if you would encounter one you could understand it. It was maddening to realize that it seemed to have a great affinity for people who live in trailer courts, but very little affinity for anybody I knew - and so you had to constantly filter these eyewitness reports by people you wouldn't send to the corner store to buy milk.
Who's the boss?
Animals are something invented by plants to move seeds around. An extremely yang solution to a peculiar problem which they faced.
I can't preach Scientism cause I don't believe it. I can't preach Buddhism cause I can't understand it. The only thing I can preach is the felt presence of immediate experience which for me came through the psychedelics, which are not drugs but plants. It's a perversion of language to try to derail this thing into talk of drugs. There are spirits in the natural world that come to us in this way and so far as I can tell this is the only way that they come to us that is rapid enough for it to have an impact upon us as a global population.
DMT is a pseudo-neurotransmitter that when ingested and allowed to come to rest in the synapses of the brain, allows one to see sound, so that one can use the voice to produce not musical compositions, but pictoral and visual compositions. This, to my mind, indicates that we're on the cusp of some kind of evolutionary transition in the language-forming area, so that we are going to go from a language that is heard to a language that is seen, through a shift in interior processing. The language will still be made of sound but it will be processed as the carrier of the visual impression. This is actually being done by shamans in the Amazon. The songs they sing sound as they do in order to look a certain way. They are not musical compositions as we're used to thinking of them. They are pictoral art that is caused by audio signals.
Rats and Cats
On cats and rats
by Lewis Carroll
If 6 cats kill 6 rats in 6 minutes, how many will be needed to kill 100 rats in 50 minutes?
This is a good example of a phenomenon that often occurs in working problems in double proportion; the answer looks all right at first, but, when we come to test it, we find that, owing to peculiar circumstances in the case, the solution is either impossible or else indefinite, and needing further data. The 'peculiar circumstance' here is that fractional cats or rats are excluded from consideration, and in consequence of this the solution is, as we shall see, indefinite.
The solution, by the ordinary rules of Double Proportion, is as follows:
6 rats
:
100 rats
50 min.
:
6 min.
6 cats
:
answer
Therefore the answer is (100.6.6)/(50.6) = 12.
But when we come to trace the history of this sanguinary scene through all its horrid details, we find that at the end of 48 minutes 96 rats are dead, and that there remain 4 live rats and 2 minutes to kill them in: the question is, can this be done?
Now there are at least four different ways in which the original feat, of 6 cats killing 6 rats in 6 minutes, may be achieved. For the sake of clearness let us tabulate them:
A.
All 6 cats are needed to kill a rat; and this they do in one minute, the other rats standing meekly by, waiting for their turn.
B.
3 cats are needed to kill a rat, and they do it in 2 minutes.
C.
2 cats are needed, and do it in 3 minutes.
D.
Each cat kills a rat all by itself, and take 6 minutes to do it.
In cases A and B it is clear that the 12 cats (who are assumed to come quite fresh from their 48 minutes of slaughter) can finish the affair in the required time; but, in case C, it can only be done by supposing that 2 cats could kill two-thirds of a rat in 2 minutes; and in case D, by supposing that a cat could kill one-third of a rat in two minutes. Neither supposition is warranted by the data; nor could the fractional rats (even if endowed with equal vitality) be fairly assigned to the different cats. For my part, if I were a cat in case D, and did not find my claws in good working order, I should certainly prefer to have my one-third-rat cut off from the tail end.
In cases C and D, then, it is clear that we must provide extra cat-power. In case C *less* than 2 extra cats would be of no use. If 2 were supplied, and if they began killing their 4 rats at the beginning of the time, they would finish them in 12 minutes, and have 36 minutes to spare, during which they might weep, like Alexander, because there were not 12 more rats to kill. In case D, one extra cat would suffice; it would kill its 4 rats in 24 minutes, and have 24 minutes to spare, during which it could have killed another 4. But in neither case could any use be made of the last 2 minutes, except to half-kill rats-a barbarity we need not take into consideration.
To sum up our results. If the 6 cats kill the 6 rats by method A or B, the answer is 12; if by method C, 14; if by method D, 13.
This, then, is an instance of a solution made `indefinite' by the circumstances of the case. If an instance of the `impossible' be desired, take the following: `If a cat can kill a rat in a minute, how many would be needed to kill it in the thousandth part of a second?' The `mathematical' answer, of course, is `60,000,' and no doubt less than this would `not' suffice; but would 60,000 suffice? I doubt it very much. I fancy that at least 50,000 of the cats would never even see the rat, or have any idea of what was going on.
Or take this: `If a cat can kill a rat in a minute, how long would it be killing 60,000 rats?' Ah, how long, indeed! My private opinion is that the rats would kill the cat.
This article, which first appeared in 1880, was taken from The Magic of Lewis Carroll, edited by John Fisher, Bramhall House, 1973. We found it on Arlet's page. Links to many other Carrollian sites can be found here.
by Lewis Carroll
If 6 cats kill 6 rats in 6 minutes, how many will be needed to kill 100 rats in 50 minutes?
This is a good example of a phenomenon that often occurs in working problems in double proportion; the answer looks all right at first, but, when we come to test it, we find that, owing to peculiar circumstances in the case, the solution is either impossible or else indefinite, and needing further data. The 'peculiar circumstance' here is that fractional cats or rats are excluded from consideration, and in consequence of this the solution is, as we shall see, indefinite.
The solution, by the ordinary rules of Double Proportion, is as follows:
6 rats
:
100 rats
50 min.
:
6 min.
6 cats
:
answer
Therefore the answer is (100.6.6)/(50.6) = 12.
But when we come to trace the history of this sanguinary scene through all its horrid details, we find that at the end of 48 minutes 96 rats are dead, and that there remain 4 live rats and 2 minutes to kill them in: the question is, can this be done?
Now there are at least four different ways in which the original feat, of 6 cats killing 6 rats in 6 minutes, may be achieved. For the sake of clearness let us tabulate them:
A.
All 6 cats are needed to kill a rat; and this they do in one minute, the other rats standing meekly by, waiting for their turn.
B.
3 cats are needed to kill a rat, and they do it in 2 minutes.
C.
2 cats are needed, and do it in 3 minutes.
D.
Each cat kills a rat all by itself, and take 6 minutes to do it.
In cases A and B it is clear that the 12 cats (who are assumed to come quite fresh from their 48 minutes of slaughter) can finish the affair in the required time; but, in case C, it can only be done by supposing that 2 cats could kill two-thirds of a rat in 2 minutes; and in case D, by supposing that a cat could kill one-third of a rat in two minutes. Neither supposition is warranted by the data; nor could the fractional rats (even if endowed with equal vitality) be fairly assigned to the different cats. For my part, if I were a cat in case D, and did not find my claws in good working order, I should certainly prefer to have my one-third-rat cut off from the tail end.
In cases C and D, then, it is clear that we must provide extra cat-power. In case C *less* than 2 extra cats would be of no use. If 2 were supplied, and if they began killing their 4 rats at the beginning of the time, they would finish them in 12 minutes, and have 36 minutes to spare, during which they might weep, like Alexander, because there were not 12 more rats to kill. In case D, one extra cat would suffice; it would kill its 4 rats in 24 minutes, and have 24 minutes to spare, during which it could have killed another 4. But in neither case could any use be made of the last 2 minutes, except to half-kill rats-a barbarity we need not take into consideration.
To sum up our results. If the 6 cats kill the 6 rats by method A or B, the answer is 12; if by method C, 14; if by method D, 13.
This, then, is an instance of a solution made `indefinite' by the circumstances of the case. If an instance of the `impossible' be desired, take the following: `If a cat can kill a rat in a minute, how many would be needed to kill it in the thousandth part of a second?' The `mathematical' answer, of course, is `60,000,' and no doubt less than this would `not' suffice; but would 60,000 suffice? I doubt it very much. I fancy that at least 50,000 of the cats would never even see the rat, or have any idea of what was going on.
Or take this: `If a cat can kill a rat in a minute, how long would it be killing 60,000 rats?' Ah, how long, indeed! My private opinion is that the rats would kill the cat.
This article, which first appeared in 1880, was taken from The Magic of Lewis Carroll, edited by John Fisher, Bramhall House, 1973. We found it on Arlet's page. Links to many other Carrollian sites can be found here.
Small Fractal Maze
It's a bit frustrating.
But there is always a solution...
Look at it and see......
Ivanhoe
De moeder aller ridderromans is Ivanhoe van Sir Walter Scott. Ivanhoe is verankerd in het collectief geheugen, mede doordat het de eerste rol was van Roger Moore. De televisieserie had met het boek nagenoeg niets te maken, behalve dan dat er enkele namen en karakters aan ontleend zijn. Scott heeft als een voorloper van Tolkien zijn visie op het ridderleven gegeven, en dat is de standaard geworden. Richard Leeuwenhart, Robin Hood, kuise en onkuise monniken, struikrovers en een keur aan bizarre figuren passeren letterlijk de revue. Het mooiste exemplaar is wel de nar. Zijn wijsheid in domheid gevat, blijkt uiteindelijk de redding van Engelse troon. Het is een stevige kluif: je moet je door een groot aantal toernooien heen werken, menig vaatje brandewijn en patrijspastei laten passeren, en enig archaïsch taalgebruik op de koop toenemen. Maar dan heb je ook wat: a hell of a slow read. De mooiste rol is weggelegd voor Rebecca, dochter van een joodse handelaar, die uiteindelijk over een groter hart blijkt te beschikken dan alle nobele ridders bij elkaar. Uitgave Atheneum
HET GESTOLEN HART
Lauren Kelly oogst waardering van vakgenoten als Michael Connelly, Elmore Leonard en Scott Turow. En niet ten onrechte, want ze weet hoe ze een thriller in elkaar moet zetten. Geen horror, geen trucs, nee, ze gaat juist uit van een heel gewoon gegeven. Een jonge vrouw, Merilee Graf, dochter van een vermogende vader, die ook politiek nog wat in de melk heeft te brokkelen, ligt op sterven. Op de achtergrond speelt de verdwijning van een jeugdvriendin, Lilac, kind van gekleurde ouders, destijds not done in Merilee’s milieu van blanke aristocraten. Terwijl haar vader sterft, komen bij Merilee onverwerkte herinneringen uit het verleden naar boven. Alles met meer gevoel voor macabere karakters dan met gevoel voor suspense getekend. Het boek wordt er niet slechter van. Kelly laat subtiel heden en verleden door elkaar laten lopen, heel listig, zonder de gebruikelijke flashbacks, maar juist met bijna, speelse, overgangen tussen de hoofdstukken, die je soms op het verkeerde been zetten. En aan het (macabere) einde worden de nodige registers opengetrokken. Een topthriller met scherpere randen dan gebruikelijk in het genre. Het prdekaat psychologisch heeft ze volledig waargemaakt…Uitgave: De Geus.
Hoe Jimmy Carter in het Iraanse zand beet...
Te gast bij de Ayatollah
Mark Bowden
Uitgave: Luitingh
(Het ware verhaal van het Iraanse gijzelingsdrama)
Tot 4 november was de wereld nog redelijk simpel. De olie kwam uit Iran en Iran werd bestuurd door de Sjah. In het zadel gehouden door de Amerikanen en met steun van zijn beruchte geheime politie de Savak. Dat die een waar schrikbewind uitvoerde was iets dat in de westerse pers zelden ter sprake kwam. Onder de Iraanse studenten gistte het en de rest is inmiddels history: Ayatollah Khomeini werd het icoon van de fundamentalistische Islam, de sjah ziek afgevoerd naar Amerika. Niet de slimste zet van de, overigens een redelijke buitenlandse politiek voerende, Jimmy Carter. De Islamitische bevrijders wezen de Amerikanen aan als de grote satan. En doen dat heden ten dage nog. Om dat te onderstrepen bestormde op 4 november 1979 een groep ‘studenten’ de Amerikaanse ambassade in Teheran. Opeens was de wereld een stuk ingewikkelder. Wat op het eerste gezicht een tijdelijke demonstratieve bezetting leek, liep uit op een gijzelingsdrama dat geen precedent in de geschiedenis kende. Iran lapte alle internationale afspraken rond diplomatie en recht aan z’n laars en de studenten waren volkshelden geworden. Met steun van Khomeini die als dank voor zijn jarenlang verblijf in het gastvrije Parijs, alles wat westers was verketterde. 53 Amerikanen zouden 444 dagen in handen blijven van de militante Iranezen. Een bevrijdingspoging, op poten gezet door de staf van Carter eindigde in de woestijn: helikopters en ander legermateriaal waren niet opgewassen tegen het stuifzand en het debacle betekende in feite het einde van Carter’s politieke loopbaan. Het was Reagan, aan wie de Iranezen de eer gunden om de gijzelaars weer op Amerikaanse bodem te verwelkomen. Mark Bowden, schrijver van Black Hawk Down, heeft vijf jaar research gestoken in wat nu gezien wordt als het echte begin van de clash tussen de Islam en het westen. Zonder de politieke achtergronden uit het oog te verliezen, heeft Bowden de nadruk gelegd op de menselijke kant van het drama. Dat alle Amerikanen het hebben overleefd mag een wonder heten, dat de meeste gegijzelden zijn er zonder psychische stoornissen zijn afgekomen: een mirakel. Bowden heeft een boek gemaakt dat indringender is dan een thriller en onmogelijk weg te leggen. Zoals gewoonlijk: de realiteit overtreft de fantasie. Sterker: het boek is actueler dan ooit. Veel is er niet veranderd in Iran, tenminste niet ten goede.Pikant onderdeel: op een foto, naast een geblinddoekte gijzelaar, is de huidige president van Iran Mahmoud Ahmadinejad, te zien. Een grillige, demagogische figuur, waarover het laatste woord zeker is niet is gesproken. Mahmoud ontkent, formeel, dat hij’t is op dat kiekje. Maar de overeenkomst is meer dan toevallig. En past bij het imago dat hij zich anno 2007 aanmeet. Hij zal een van de weinigen zijn die dit doortimmerde boek niet met rode oren zal lezen. Voor de rest: een must voor iedereen die meer wil weten over de achtergronden van de War On Terror. Niet dat alles uit de doeken wordt gedaan: Amerika speelt en speelde een dubieuze rol in het midden oosten. Met hulp van vazallen als Nederland en Engeland. Maar daarmee zijn de islamitische machthebbers allerminst vrijgepleit. Politics of Power!!! Nederland kiest gewoon als altijd: economisch pragmatisch. Benieuwd hoe lang die houding overeind blijft. Want pragmatisch vechten hebben de Hollanders helemaal niks mee. Pragmatisch de benen nemen zit er wel diep in….Of kopen we straks gewoon kern-energie van Ahmadinejad. Hoeven we in ieder geval niet meer tegen windmolens te vechten….
F.W.
Mark Bowden
Uitgave: Luitingh
(Het ware verhaal van het Iraanse gijzelingsdrama)
Tot 4 november was de wereld nog redelijk simpel. De olie kwam uit Iran en Iran werd bestuurd door de Sjah. In het zadel gehouden door de Amerikanen en met steun van zijn beruchte geheime politie de Savak. Dat die een waar schrikbewind uitvoerde was iets dat in de westerse pers zelden ter sprake kwam. Onder de Iraanse studenten gistte het en de rest is inmiddels history: Ayatollah Khomeini werd het icoon van de fundamentalistische Islam, de sjah ziek afgevoerd naar Amerika. Niet de slimste zet van de, overigens een redelijke buitenlandse politiek voerende, Jimmy Carter. De Islamitische bevrijders wezen de Amerikanen aan als de grote satan. En doen dat heden ten dage nog. Om dat te onderstrepen bestormde op 4 november 1979 een groep ‘studenten’ de Amerikaanse ambassade in Teheran. Opeens was de wereld een stuk ingewikkelder. Wat op het eerste gezicht een tijdelijke demonstratieve bezetting leek, liep uit op een gijzelingsdrama dat geen precedent in de geschiedenis kende. Iran lapte alle internationale afspraken rond diplomatie en recht aan z’n laars en de studenten waren volkshelden geworden. Met steun van Khomeini die als dank voor zijn jarenlang verblijf in het gastvrije Parijs, alles wat westers was verketterde. 53 Amerikanen zouden 444 dagen in handen blijven van de militante Iranezen. Een bevrijdingspoging, op poten gezet door de staf van Carter eindigde in de woestijn: helikopters en ander legermateriaal waren niet opgewassen tegen het stuifzand en het debacle betekende in feite het einde van Carter’s politieke loopbaan. Het was Reagan, aan wie de Iranezen de eer gunden om de gijzelaars weer op Amerikaanse bodem te verwelkomen. Mark Bowden, schrijver van Black Hawk Down, heeft vijf jaar research gestoken in wat nu gezien wordt als het echte begin van de clash tussen de Islam en het westen. Zonder de politieke achtergronden uit het oog te verliezen, heeft Bowden de nadruk gelegd op de menselijke kant van het drama. Dat alle Amerikanen het hebben overleefd mag een wonder heten, dat de meeste gegijzelden zijn er zonder psychische stoornissen zijn afgekomen: een mirakel. Bowden heeft een boek gemaakt dat indringender is dan een thriller en onmogelijk weg te leggen. Zoals gewoonlijk: de realiteit overtreft de fantasie. Sterker: het boek is actueler dan ooit. Veel is er niet veranderd in Iran, tenminste niet ten goede.Pikant onderdeel: op een foto, naast een geblinddoekte gijzelaar, is de huidige president van Iran Mahmoud Ahmadinejad, te zien. Een grillige, demagogische figuur, waarover het laatste woord zeker is niet is gesproken. Mahmoud ontkent, formeel, dat hij’t is op dat kiekje. Maar de overeenkomst is meer dan toevallig. En past bij het imago dat hij zich anno 2007 aanmeet. Hij zal een van de weinigen zijn die dit doortimmerde boek niet met rode oren zal lezen. Voor de rest: een must voor iedereen die meer wil weten over de achtergronden van de War On Terror. Niet dat alles uit de doeken wordt gedaan: Amerika speelt en speelde een dubieuze rol in het midden oosten. Met hulp van vazallen als Nederland en Engeland. Maar daarmee zijn de islamitische machthebbers allerminst vrijgepleit. Politics of Power!!! Nederland kiest gewoon als altijd: economisch pragmatisch. Benieuwd hoe lang die houding overeind blijft. Want pragmatisch vechten hebben de Hollanders helemaal niks mee. Pragmatisch de benen nemen zit er wel diep in….Of kopen we straks gewoon kern-energie van Ahmadinejad. Hoeven we in ieder geval niet meer tegen windmolens te vechten….
F.W.
Thinking about thinking
In Groucho we Trust!!!!Voor AI, hersenkraken en vrije gedachte, links.
Hofstadter AI pagina TU Delft waar je verder kunt linken:
http://www.delta.tudelft.nl/archief/j27/n09/15053
Terence McKenna:
Goede introductie: Meest interesante werk: True Hallucinations
http://deoxy.org/mckenna.htm
Robert Heinlein
Vooral By his Bootstraps en Stranger in a Strange Land. De introduciepagina: http://www.severing.nu/rahc.htm (Er zijn veel aparte links naar By his Bootstraps. En Job, a Comedy of Justice is eveneens niet te missen.
Goed intro paradoxen:
http://www.iep.utm.edu/p/par-log.htm
William Gibson Cyberpunk:
http://www.levity.com/corduroy/gibson.htm
Albert Hofmann: LSD my Problem Child:
http://www.psychedelic-library.org/child.htm (integrale tekst, een must)
Alan Watts, Zen Boeddhisme en LSD:
http://deoxy.org/watts.htm
Aldous Huxley: http://mescaline.com/huxley.htm
Integrale tekst Doors of Perception.
Hofstadter AI pagina TU Delft waar je verder kunt linken:
http://www.delta.tudelft.nl/archief/j27/n09/15053
Terence McKenna:
Goede introductie: Meest interesante werk: True Hallucinations
http://deoxy.org/mckenna.htm
Robert Heinlein
Vooral By his Bootstraps en Stranger in a Strange Land. De introduciepagina: http://www.severing.nu/rahc.htm (Er zijn veel aparte links naar By his Bootstraps. En Job, a Comedy of Justice is eveneens niet te missen.
Goed intro paradoxen:
http://www.iep.utm.edu/p/par-log.htm
William Gibson Cyberpunk:
http://www.levity.com/corduroy/gibson.htm
Albert Hofmann: LSD my Problem Child:
http://www.psychedelic-library.org/child.htm (integrale tekst, een must)
Alan Watts, Zen Boeddhisme en LSD:
http://deoxy.org/watts.htm
Aldous Huxley: http://mescaline.com/huxley.htm
Integrale tekst Doors of Perception.
Lewis Carroll (Life what is it but a dream?) Complete works, waaronder Alice in Wonderland, Through the Looking Glass en puzzels: http://www.lewiscarroll.org/carroll.html
Sam Loyd: The Cyclopedia of Puzzels. Zo'n 5000 breinbrekers. Doe je meer dan een leven mee...http://www.mathpuzzle.com/loyd/
Groucho Marx: http://www.groucho-marx.com/ Now there's a man with an open mind - you can feel the breeze from her
e!
e!I find television very educating. Every time somebody turns on the set, I go into the other room and read a book.
Military intelligence is a contradiction in terms.
Military justice is to justice what military music is to music.
Those are my principles. If you don't like them I have other.
Eet meer vis!!!!!
Over Leeg van Charles Clover
Uitgave: Atlas
De zee is leeg
“Eet meer vis, “ adviseert de gezondheidslobby want “het voorkomt hart en vaatziekten en bovendien is visolie gunstig omdat het depressies tegengaat.” Het tweede is mogelijk waar, de eerste bewering is op zijn zachtst gezegd omstreden. Maar net als de agrarische lobby is de vislobby een organisatie die gewicht in de schaal legt. Dat vissers, net als boeren, bijna niet meer bestaan, is een bijkomstigheid. De moderne visser is een fabrieksdirecteur, het moderne visserschip een trawler, die als het moet maanden op zee kan blijven en per trek tonnen binnenhaalt. De Britse visserijspecialist Charles Clover schreef er een boek over. “Leeg,” uitgegeven door Atlas. Geen bestseller want het grote publiek sluit z’n ogen graag voor de werkelijkheid en ziet, behalve de haring, vis het liefst in de vorm van vierkante diepvriesblokken. Eerst een verhelderend gesprekje met visser van de oude stempel. Omdat hij niet wilde trawlen stapte hij over op het recreatievissen. “Ik ben al op mijn 13e gaan werken in de beroepsvisserij. Garnalen, later binnenvaart. De visserij zakte toen al wat in.. In die tijd waren de groepen groter dan nu en er werd ook meer gevangen. Vroeger werden er zo’n 50 vissen per persoon gevangen, nu mag je blij zijn als je met het hele schip 50 stuks vangt. En hoe dat komt? Voor een deel natuurlijk omdat de zee wordt leeg gevangen. Vroeger had je schepen van 30 pk met een klein net. Nu zijn het schepen van 300 pk en de netten moet je met een vrachtwagen vervoeren. Mijn broer handelde vroeger in zeepieren in Zürich. Dat was gouden handel. Nu is er geen brood meer in te verdienen. Maar het is niet alleen de visserij. Er zijn veel meer zeehonden dan vroeger. Deskundigen zeggen dat ze de helft van hun eigen gewicht aan vis eten per dag. En dan de aalscholvers. Eerst hebben ze het IJsselmeer leeggegeten en nu komen ze naar het Wad. Ach, zeg maar dat je niks vangt. Als je dan wél wat vangt, valt het alleen maar mee.’’ Clover in zijn boek ‘Leeg’: “Stel u eens voor wanneer een groep jagers een net zou spannen van anderhalve kilometer tussen twee immense terreinwagens en deze op hoge snelheid door de vlaktes van Afrika zou trekken. Alles, van leeuwen en olifanten, tot groepjes wrattenzwijnen en jonge honden zou worden meegesleurd. Alleen de jongste exemplaren zouden door de mazen van het net glippen en overleven.”Fictie? Allerminst, want dit is exact wat er op zee gebeurt. Waarbij de bodem ook nog eens wordt doorploegd zodat ook de kleine organismen van hun habitat beroofd worden. Nog geen twintig jaar geleden werd er op de pier van Harlingen druk gevist door sportvissers. En er werd vis gevangen. Tegenwoordig wordt onder de kust helemaal niks meer gevangen en doet de pier alleen nog dienst als een plek waar de hond wordt uitgelaten. Hengelaars zie je er nooit. Wel zichtbaar is de immense visafslag en op maandagochtend de uittocht van Urker trawlers: tientallen schepen, supermodern en in de file. Zondags moeten zij immers naar de kerk, en dat retourtje naar de thuishaven, is alleen al goed voor een enorme energieverspilling en vervuiling van de zee. Na het weekend weer op weg. Niet meer naar de Doggersbank, ooit de visschatkamer van de Britse en Nederlandse visserij. De Doggersbank is leeg. De schepen zijn op weg naar onbekende stekken in de oceaan. Die staan niet op de kaart, maar worden dagelijks gevonden met behulp van de meest geavanceerde sonars. Vissen is geen kwestie meer van geluk, maar hightec industrie geworden. Officieel gebonden aan quota. Maar controle daarop is nauwelijks mogelijk. Wie kan zien wat op welk schip wordt over geladen? Wie controleert wat en waar aan land wordt gebracht? Een journalist die een visafslag wil bezoeken krijgt eerder toegang tot Fort Knox. Conform de moderne voedselindustrie onttrekt ook de visverwerking zich aan het oog van de consument. Bijvangst Het is onmogelijk om echt selectief te vissen als je met sleepnetten vist, dus noemen we de vis die ‘onbruikbaar’ is bijvangst. Daarvoor is een idiote ambtelijke maatregel uitgedacht: bijvangst mag niet worden verhandeld. En moet dus, levend of (meestal) dood in zee worden gekieperd. Hoeveel bijvangst er gevangen wordt, weet alleen de visser en wat het nut is om al die, toch al dode vis, weer in zee te gooien weet niemand. Als je zoals ondergetekende in een havenstad woont kom je er snel achter dat ‘adresjes’ waar je bijvangst kunt kopen tot de categorie publiek geheim behoren. Clover stelt in zijn boek dat het niet onwaarschijnlijk is dat de bijvangst vele malen groter is dan wat officieel gevangen wordt. Feit is dat in menig sterrenrestaurant vissen op het menu staan die onofficieel zijn gevangen. Zeg maar de bush-meat van de zee. EcosysteemHet tijdschrift Nature publiceerde onlangs de bevindingen van enkele onderzoekers die tien jaar lang de grootschalige visserij hebben gevolgd. De conclusie: “Industriële visserij heeft alle oceanen ontdaan van grote vissen, van marlijn tot blauwvistonijn, van tandbaars tot Antarctische kabeljauw. Er is geen blauwe grens meer. Sinds de opkomst van de visindustrie (jaren 70 vorige eeuw F.W) hebben we het aantal vissen in een handomdraai tot 10 % terug gebracht- niet alleen in sommige gebieden of bij sommige soorten, maar hele leefgemeenschappen. Van de tropen tot de polen.” Diepzee In 2003 verscheen het boek Trawler van Redmond O’Hanlon. Een adembenemend verslag van een nieuwe tak van vissen: de diepzeevisserij. Tot ver in de vorige eeuw werd aangenomen dat er nauwelijks leven voorkwam in de diepzee. Maar sinds enkele jaren verschijnen er vrijwel maandelijks nieuwe soorten vis op de markt zoals diepzeeroodbaars en leng, om een paar voorbeelden te noemen. Als je in de supermarkt een pakje kabeljauw koopt en je merkt dat het niet echt lijkt op het aloude lekkerbekje heb je grote kans filet te consumeren van een kabeljauw-achtige diepzeevis. O’Hanlons boek is fascinerend. De beschrijving van de soorten die voortdurend ontdekt worden zetten soms de theorie van Darwin op z’n kop, maar het boek is vooral interessant omdat je nergens anders beter kunt lezen dat vissers voortdurend hun grenzen moeten verleggen. Omdat de ‘gewone’ soorten zeldzaam worden. En omdat de vissers moeten produceren, storm of geen storm, quota of geen quota, alleen al om de torenhoge hypotheken van hun schip aan de banken te voldoen. Omdat die vorm van visserij nieuw is zijn de ecologische gevolgen niet te voorspellen. Feit is dat het diepzeeleven trager verloopt dan het leven in de hogere regionen. En inmiddels is ook wel bekend dat het hele leven in de zee een geschakelde ketting is. Ingrijpen in de diepzee heeft dus directe gevolgen voor alle soorten. Op dit moment zijn er relatief weinig trawlers waarmee in de diepzee gevist wordt. Maar dat neemt niet weg dat het zeer goed mogelijk is dat de vangsten die ze nu doen schade aanrichten die pas op langere termijn merkbaar is. We weten domweg te weinig van het ecosysteem in de diepzee. Walvissen Er gaan stemmen op om de walvisjacht weer voorzichtig op te pakken. Vooral de Noren en Japanners dringen aan. Daarmee lijkt de walvis weer vogelvrij. Eigenlijk zit niemand op walvisbiefstuk te wachten. Behalve de Japanse markt. Die staat erom bekend dat elke vis er wordt verhandeld. Vis is de basis van de Japanse voedselcultuur. Het eten van walvis, is daar, net als het eten van de kogelvis, een statussymbool. Met dit verschil: van kogelvissen gaan de consumenten soms dood. Van walvissen helaas niet. Het enige slachtoffer is de walvis zelf. De walvispopulaties zijn momenteel redelijk stabiel. Maar in feite zijn ze net zo zeldzaam geworden als orang oetans en chimpansees. Genetische modificatie Wilde zalm is nauwelijks te krijgen. En duur. De goedkope supermarktzalm is vaak afkomstig uit zalmkwekerijen. Die zalm is genetisch niet gelijk aan zijn wilde soortgenoot. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn. Maar soms ontsnapt zo’n zalm uit een bassin en verment zich met zijn wilde soortgenoot. Het is dus niet ondenkbaar dat de zalm in groten getale voorradig blijft, maar dat de wilde zalm langzaam verandert en de eigenschappen van zijn ‘luiere’ en ‘kunstmatige’ soortgenoot overneemt. Hoe groot die kans is valt nog niet in te schatten. Feit is dat het onmogelijk te voorkomen is, dat deze soorten zich zullen gaan kruisen. Je zou het versnelde evolutie kunnen noemen. De eigenschappen van een zwakkere soortgenoot kan leiden tot een zwakkere, maar wel goed aangepaste zalm. Alleen hebben we het dan niet meer over ‘wilde zalm....” Verantwoorde vis Als je een kritiese consument bent moet je Clover’s boek zeker lezen. Clover is geen fanatieke milieuactivist, maar een journalist die de feiten nuchter noteert. En die zijn dus alarmerend. Toch zijn er nog vissen die je met een gerust hart wel kunt eten. Clover: “Bijvoorbeeld haring. Hoewel wordt geschat dat eenderde van de vangst illegaal is, blijkt de haringpopulatie te groeien en de vis plant zich moeiteloos voort.” Dat moet een troost zijn voor de Hollanders. Liefhebbers van makreel, wijting en koolvis hoeven evenmin onder een schuldgevoel gebukt te gaan. Daarna stopt het wel zo’n beetje. Tonijn is onverantwoord vanwege de immense bijvangst, zwaardvis zo ongeveer uitgestorven, schol is zwaar overbevist, kabeljauw triggy. Aan de andere kant: als je vis eet die met een hengel is gevangen, weet je zeker dat je geen bijvangst consumeert. Misschien is het een idee om terug te gaan naar de brasem, voorn of paling uit eigen vaart of sloot. Het kost wat tijd en moeite, maar dan heb je ook wat....In alle andere gevallen: lees vooral etiketten, lees Clovers ’boek en denk na over wat er allemaal het loodje heeft gelegd om dat blikje bonito voor 1 euro in de supermarkt te krijgen... Feije Wieringa
Abonneren op:
Posts (Atom)
Nachtmerrie, deze opdracht in dit masterpiece
Wat ben ik hier blij mee...En in zijn droom verliep alles feilloos en perfect zoals hij vooraf gepland had. Hij doodde meedogenloos en gevoelloos zijn verachtelijke vriend, die ook zijn vijand was.
Scott Lynch (foto: F.W)
The king of modern Fanatsy did it again. Rode Zee onder een Rode Hemel, net uit bij de Boekerij. Zie voor het interview met Scott in het archief van dit log!!!
Lahringen a Turner Impression
Dutch Masterpiece, watch the clouds...
Klein en Groot
Bauer en De Poel (uitgave: Aspekt)
Housewife in action
Words and Music
In Groucho We Trust
Keep in mind!!!
Fake
Dit is een bootleg, waar McGuinn geen barst mee van doen had. Ik had'm cadeau gekregen van een ex-vriend, maar die deed me er geen plezier mee en bovendien bleek hij het goede heertje uit te hangen met de smaakvolle muziek van zijn echtgenote. Eigenlijk heb je zoiets niet in huis: maar het echtpaar is erop gesteld. Ik niet...Niet op't fakeplaatje en niet op't echtpaar....
Glenn Gould
Dexter solved a Loyd problem, while Ramon is sleeping and dreaming
Albert Joking
Rickenbackermasterpiece
www.mcguinn.com
Dexter
Meneer Scheffer
Mieke Vestdijk
Anton bij het oud papier
