Antonov op Texel

Van een oud vrouwtje geweest en nog helemaal gaaf!!!!

Koud opgediend het lekkerst

Vijf Wraken

Jeroen van Baaren

Wraak, zo heet het is, is een gerecht dat koud wordt opgediend. Als het, zoals in dit geval, om een vijfgangen menu gaat, zou je een laffe hap verwachten. Niks is minder waar. Jeroen van Baaren, scenarioschrijven en bedenker van het programma B.O.O.S. heeft er duidelijk plezier in om rotzakken dat te geven wat ze toe komt. Hij schetst de ultieme droom van een T.V. producent, die murw is gemaakt door de roddelpers (die’m overigens ook groot maakte…) en tijdens een bespiegelend moment besluit vijf procent van zijn aanzienlijk vermogen te besteden aan wraak, op de vijf grootste ellendelingen die z’n pad kruisten. Het levert een hilarische, cynische roman op. Alleen al om er achter te komen hoe creatief en lekker wraak kan zijn is dit een boek een must. Wij verklappen daar niks over, want van een thriller geef je de plot ook niet weg. Als toegift doet van Baaren, een onthullend boekje over de trucs en misleiding die worden toegepast om de kijkcijfers op te krikken. Of je wilt of niet, zo nu moet je aan de Mol en de onreality van zgn. realityprogramma’s denken. Twee vliegen in 1 klap dus. Leuker dan televisie. En dat vinden wij nou weer knap van deze televisiemaker. Pardon: schrijver!! Verschijnt eind oktober bij de Arbeiderspers. Waarschuwing: niet geschikt voor lezers met een teveel aan compassie....

Rechtsaf

In Gods Naam

Ton Theunis werkte ooit voor justitie en publiceerde over zijn ervaringen twee boeken, De Toren en De Pion die hem door zijn ex-werkgever niet in dank werden afgenomen, maar het waren wél eye-openers voor het publiek dat door zijn toedoen een onthutsend inkijkje kreeg in corruptie en manipulatie van gezagsdragers, binnen en buiten de bajes. Een loopbaan bij justitie zat er niet meer in. Niet tot Ton’s grote verdriet want als schrijver bleek deze unhappy youth, a writer;s goldmine. De True Crime niet meegerekend, is In Gods Naam zijn derde thriller. De vorige die mochten er wezen, maar deze laatste vinden wij met vlag en wimpel Ton’s beste. Een verhaal over een terreurgroep die zichTijgers van Allah noemt, een overval met dodelijke aflood, een doodgeschoten duo, mooi aaneengesmeed tot een actuele roman die, de vele incidenten van de afgelopen jaren, in real life in aanmerking genomen, faction getint is. De plot is verrassend en daarover doen we dus niks uit de doeken, maar laten we hopen dat Theunis in dit geval zijn fantasie de vrije loop heeft gelaten…Alhoewel: Tom Clancy had twintig jaar geleden ook een idee: hij fantaseerde over een Boeing die zich het Witte Huis in boorde. Over allochtoon versus autochtoon. Verveelde jongeren of fundamentalistische krijgers? Kaas versus Koes heet dat in het jargon, en uit alles blijkt dat Ton Theunis niet alleen in jargon is ingevoerd, maar ook in het schimmige wereldje van semi-buitenlandse outcasts en de, niet te onderschatten, risico’s van de moderne terreurdreiging. Niet vanuit Afgahanistan, maar vanuit de kelders en zolderkamers van de Nederlandse Vinexwijken. Gelukkig blijft er nog hoop in de vorm van gedegen politiewerk en ander gezond verstand, waarmee Theunis aangeeft dat enig vertouwen in zijn oude werkgever, nog wel, gerechtvaardigd is…..

Uitgave: De Boekerij

www.tontheunis.nl

Holleeder van A tot Z

Het ABC van Willem en zijn vrienden

Roots

Weer een boekje over de inmiddels tot mythische proporties uitgegroeide Willem Holleeder. In kort bestek wordt stil gestaan bij alle (nou ja, alle) mensen die op een of andere manier een rol in diens leven speelden. Geen diepgaande True Crime, evenmin een boekje waarin de onderste steen boven wordt gehaald, maar wie wil weten wat en hoe Holleeder geworden is anno 2007 vindt in dit boekje een aardige verzameling no-nonsense informatie. Het meeste materiaal komt uit openbare bronnen. Een betrouwbaar naslagwerkje voor geïnteresseerden. Aardige feitjes: Holleeder was op school een verlegen jongetje, stond altijd achteraan en geen klasgenoot zag er destijds een crimineel in wording in. Vader Holleeder werkte bij de Brouwerij van Alfred Heineken. Holleeder sr. kan niet worden ontzegd dat hij over te weinig companypride beschikte. Ten eerste was hij dol op het product dat de Brouwerij leverde en ten tweede had hij een kwaaie dronk. Dat laatste leverde Willem vaak een pak slaag op. Misschien ligt hier de kiem van Willems aversie tegen de biermagnaat. Willems wraak mocht er wezen. En de beruchte ontvoering van Freddy bleek de opstap naar de status van supercrimineel.

Grolsch

Vader Holleeders loyaliteit naar Heineken was niet aan limieten gebonden. Waagde iemand het in de familiekring het met een Grolsch-petje op te verschijnen dan was de toorn van Holleeder sr. Zo groot dat ook in dat geval de handjes van de stevig gebouwde profwielrenner wapperden. Geweld was dus een integraal onderdeel in het dagelijks leven van de Holleeder clan.

Bloedgabbers

Vinden we bij de B. Bloedgabbers noemden de vier jongens uit de Amsterdamse Volksbuurten zich en ze zagen dat als een geuzennaam. Willem Holleeder, Cor van Hout, Frans Meijer en Jan Boellaard. Eerst runden de heren een incassobureau. Ze deden alleen moeilijke incasso´s en hadden veel succes. De score tikte tegen de 100%. De methodes logen er niet om± wie niet betaalde kon op z´n minst rekenen op een hele forse rente en anders stond er letterlijk een baseball knuppel achter de deur. Ook waren de bloedgabbers goed in het ontruimen van kraakpandjes. Hun aanpak was onconventioneel, maar zeer effectief. Later volgend nog enkele spectaculaire roofovervallen. De bloedgabbers wisten opmerkelijk slim uit handen van de politie te blijven. Hoe ze dat deden wordt ook niet duidelijk uit deze verzameling feiten…

Middelbare school

Op de middelbare school kwam Willem in aanraking met zijn enige echte bloedgabber, die naar verluid, jaren later op zijn commando is omgelegd, Cor van Hout. Van Hout beschikte net als Holleeder over een imponerend postuur. Cor was een stuk brutaler dan de, toen nog bescheiden, Willem. Toen de school een keer collecteerde voor de slachtoffers in Vietnam kwam Cor´s booraardige inborst naar voren: hij stak de opbrengst van de collecte in eigen zak. Geen echte Robin Hood dus…

Sympathie

Cor van Hout mocht zich verheugen op de warme sympathie van Peter R. de Vries. Ook grote boeven hebben natuurlijk vrienden. Voor Willem Holleeder geldt hetzelfde al is het niet Peter R. de Vries die de loftrompet over hem toetert, maar meester Abraham Moskowicz: Je hebt cliënten die antipathie opwekken, je hebt cliënten tegenover wie je heel neutraal staat en je hebt cliënten voor wie je ook een zekere sympathie kunt opbrengen. Holleeder behoort tot die laatste categorie. En dat zal men mij zeer kwalijk nemen, dat ik dit nu zeg. Maar het is zo.” De gevolgen van die houding zijn inmiddels duidelijk. Meester Moskowicks heeft inmiddels de verdediging van zijn sympathieke cliënt uit handen moeten geven.

Z

Staat voor ziekenhuis. Holleeder schijnt te lijden aan lekkende hartkleppen. Hoe of wat is niet helemaal duidelijk want in de rechtszaal staat hij er monter bij. Boze tongen beweren dat die lekken het gevolg zijn van de anabole steroïden die Willem nam in de tijd dat hij sportscholen bezocht.

Het grote Holleeder boek zal nog wel even op zich laten wachten, maar een boeien overzicht van de Nederlandse penoze is het zeker. En een redelijk duidelijke who is who in Dutch crimebizz.

Peter Felder

Uitgave: Carrera


F.W.

De Tranen Van Mata Hari

De Tranen Van Mata Hari en Tomas Ross

Faction heet het genre waarop Tomas Ross het laatste decennium het patent lijkt te claimen. Het mengsel van historische roman, true crime en fictie heeft hem minstens twee keer een Gouden Strop opgeleverd. Vooral zijn trilogie over het ‘heldenleven’ van prins Bernhard maakte furore, niet in de laatste plaats doordat het onderwerp meerdere keren zijn misnoegen uitte over de wijze waarop Ross de goede naam (?!) van de aspirant stadhouder aantastte. Betere PR kan een schrijver zich niet wensen. Helaas is Bernhard dood, en aan een trilogie kun je moeilijk een vierde boek toevoegen. Zijn faction over Fortuyn en Hirsi Ali deed het evenmin onaardig, maar haalde het qua oplagen niet bij de ‘onthullingen’ over de gespannen verhouding tussen Oranje en de Staat der Nederlanden.
Met “De tranen van Mata Hari” doet Ross weer een volgende poging om de geschiedenis te verklaren. Volgens Ross is Mata Hari de meest bekende Nederlandse uit de historie. Dat lijkt me een beetje overdreven. Ik heb over de hele wereld in kroegen de namen Johan Cruyff en Vincent van Gogh voorbij horen komen, maar nog nooit iemand over Mata Hari gehoord.
En als de naam bij u evenmin een bel doet rinkelen: Mata Hari was de artiestennaam van de danseres/courtisane Margaretha Greetruda Zelle die, vooral in Parijs, furore maakte als kunstenares met als specialisme de erotisch-oosterse dans. Dat laatste was de sleutel: omdat ze ‘cultuur’ bracht was ’t bon ton. De Parijse society kon moeilijk blote vrouwen bekijken in een havenkroeg… En wie het kon betalen mocht zich offstage laven aan haar, ongetwijfeld brede kennis van de kama-soetra…Het meest bekend is niet haar leven, maar de overgebleven foto’s waarop een frêle vrouwtje in sluiers gehuld oosterse mystiek pretendeert.
Margaretha Zelle was de dochter van een hoeden- en pettenhandelaar in Leeuwarden. Verliet de benepen provincie en wist zich een fictief verleden aan te meten –tegenwoordig heet dat een image- waardoor heel even de wereld aan haar voeten leek te liggen. Kwam tijdens de eerste wereldoorlog in Parijs in aanraking met al dan niet betalende legerofficieren, politiemannen en societyleaders. Van allerlei nationaliteiten. Dat laatste is haar fataal geworden. In 1917 werd ze door de Fransen voor het vuurpeloton gezet, op beschuldiging dat ze voor de Duisters had gespioneerd. De mythe was geboren: de beeldschone oosterse danseres als femme fatale. Margreet Zelle werd vergeten en Mata Hari werd dood nog veel beroemder dan ze ooit levend had kunnen worden. Over het hoe en waarom is veel geschreven en er zijn minstens een dozijn films over haar gemaakt –met de nadruk op de erotiek en de executie- maar nooit is haar rol op het Parijse toneel echt duidelijk geworden. Ross heeft geprobeerd een tip van de sluier op te lichten. Maar wie denkt dat “De Tranen van Mata Hari,” het hele verhaal bevat, komt bedrogen uit. Niet echt vreemd want uit alles blijkt dat Margaretha Zelle weliswaar goed was in het scheppen van erotische illusie, maar als mens nou niet bepaald interessant was. Dat ze het bed met meer dan driehonderd mannen heeft gedeeld, heeft niet geleid tot driehonderd onthullingen waaruit blijkt dat ze een belangrijke rol speelde als spionne/informante. Niet zo vreemd want vermoedelijk heeft het grootste deel van haar klanten gezwegen over het contact, want het moge bekend wezen dat niet iedereen te koop loopt met een bezoek aan de hoeren, waarbij doorgaans ook nog eens komt dat er tijdens de daad zelden over politiek wordt gesproken. Mata Hari blijft in Ross zijn boek dat wat ze altijd is geweest: een schim die per ongeluk beroemd werd. In feite is zij niet eens de hoofdpersoon. Mondjesmaat wordt ze sprekend opgevoerd en dan blijft ze nog een beetje bordkarton.

Het zijn vooral de setting en de bijfiguren die het ’m doen. Ross schrijft smeuïg over een (volgens hem gedocumenteerde) ontmoeting tussen Wilhelmina’s echtgenoot Prins Hendrik en Mata Hari. Dat zou ook de reden zijn geweest waarom de stijfste telg van Oranje geen gratieverzoek bij de regering in Parijs deponeerde. Volgens Ross liet ze weten niks met de buitenechtelijke relaties van haar man te maken willen hebben.
Echtgenoot Hendrik speelt in het boek een meer cruciale rol dan Mata Hari en dat niet alleen door zijn losbandig gedrag. Soms was dat zelfs bespottelijk. Ross noteert droogjes dat ondergeschikten soms een gulden lieten vallen en die door Hendrik op lieten rapen. Want de krenterige Wilhelmina hield deze voorloper van Bernhard zo kort dat ‘hij wanneer hij een gulden vroeg, een dubbeltje kreeg.’ De rest van Hendriks verhaal brengen we niet ter sprake, daarvoor moet u het boek van Ross maar lezen..

Er zitten nog wat meer Oranje onthullingen in. Zo zou Wilhelmina een onecht kind zijn. Daarvoor weet Ross steekhoudende argumenten, maar geen hard bewijs te leveren. Ook heeft Ross in dit boek –en dat is de belangrijkste sectie- een andere lezing over de Nederlandse neutraliteit voor en tijdens de eerste wereldoorlog dan de officiële canon. Wat dat betreft is “De Tranen van Mata Hari,” een heel geslaagd boek. Ross weet als geen ander duidelijk te maken dat officiële geschiedschrijving, eufemistisch uitgedrukt, gewantrouwd moet worden. En komt vervolgens met materiaal dat in geen enkel geschiedenisboek is te vinden. Vraagtekens bij Hendrik, vraagtekens bij Wilhelmina”s adviseur Van ’t Sant, vraagtekens bij de houding van de Nederlandse regering én vraagtekens bij Mata Hari.
Inderdaad, net als bij alles wat over Mata Hari is verschenen, geeft ook Ross geen helder antwoord op wie en wat zij was. Vermoedelijk niet meer dan een courtisane die te veel wist en op het verkeerde moment op de verkeerde plek was. En als ze niet voor het vuurpeloton was gestorven, een voetnoot in de geschiedenis was geworden. Een icoon als een te vroeg gestorven popster.

Mata Hari is zeker geen boek voor zwijmelende romantici of actie-adepten. Wel is het een eye-opener van allure over de duistere machinaties van de Nederlandse geheime dienst en de wazige rol van de Oranjes tijdens WO 1. Mindere kanten van het boek: de balans tussen informatie en spanning is vaak afwezig. Daardoor lees je soms een spannend jongensboek en dan weer een droge historische verhandeling. Er komen erg veel personen in voor en dat is vooral lastig voor thrillerlezers met een gebrek aan concentratie. En omdat het faction is, blijf je je afvragen waar het feit eindigt en de fictie begint. Was Ross maar historicus geworden. Alhoewel: dan hadden we hem als thrillerschrijver moeten missen.
Wie wil weten hoe het echt afloopt, moet wachten tot 2017. Want dan schijnen de archieven open te gaan. Zo gaat dat in een transparante democratie.
(Foto F.W.)

Ab Klink ziet ze vliegen met dank aan de Paddo!!!

Jawel, Ab Klink van het CDA wil nu echt de paddo verbieden. Dat werd tijd ook, want met 1 dode per jaar kun je niet daadkrachtig genoeg zijn. Dat vraagt om drastische maatregelen. Eh… draconisch. Nu kunnen we natuurlijk ook een verbod op het marathonlopen verwachten (Rotterdamse marathon: 11 deelnemers met hartklachten, waarvan eentje dood), een verbod op het verkeer (jaarlijks 811 mensen dead as a doornail), een verbod op alcohol (1800 aan alcohol gerelateerde sterfgevallen, dus ook mensen die er kanker of andere onaardige ziektes van kregen) en de sigaret (geschat aantal doden 23.000 per jaar). Aan verslaving en psychische stoornissen gaan er nog eens 1200 het hoekje om. Dat vraagt om een fikse overheidssubsidie voor depressiebestrijding. Hebben we het nog niet over alle bejaarden die sterven aan een overdosis reguliere medicijnen of infecties die ze oplopen in ziekenhuizen. Nu kunnen we toch zeker een verbod op ipubrofen verwachten, want aan die enge roze pijnstillers, die je gewoon in de supermarkt kan kopen, sterft jaarlijks een aantal pechvogels. En denk ook eens aan het aantal mensen dat van trap en keukentrapje valt (toch ook weer goed voor 30 doden per jaar). Mij zie je nooit ramen lappen. Veel te (K)link. Moeten we misschien gewoon stellen dat leven een tikkeltje gevaarlijk is, maar desondanks soms wel leuk? En vooral dat iedere volwassene verantwoordelijk is voor de risico’s die hij zelf wil nemen? Verbieden we nu ook het skydiven en bergbeklimmen, het wandelen van de vierdaagse en het koeknuffelen (onlangs stierf er iemand door een aanval van een koe!!! Klink, doe er wat aan.)? Zelf wil ik graag baas blijven in mijn eigen hoofd en dus ook over de mindbending chemicals die ik daarin wens te stoppen. Een goede meertalige bijsluiter waarin de ‘spelregels’ staan, zou al veel onheil voorkomen: trip alleen als je goed in je vel zit (het gestorven meisje was manisch-depressief), combineer psychedelica nooit met alcohol, zorg voor een goede sfeer en een veilige omgeving, doe het niet in je eentje en neem er ruim de tijd voor. Go with the flow... zo lang het nog kan. En als je van echte risico’s houdt: meld je aan bij de landmacht….