Het einde van de sixties, The Altamont Free Concert en Charlie Manson

Was het allemaal Love, peace and happines wat de klok sloeg in the roaring sixties? Of lijkt het allemaal wat mooier dan het was? En wie is toch die Charley Manson met zijn mooie Angels? Een kijkje aan de duistere kant van deze Flower Power tijd.

Met bloemenkransen in je haar, kwam je er niet. Peace was ver weg in de sixties. Streven naar peace des te meer. De oorlog die Amerika in Vietnam voerde om het oprukkende communisme te stoppen, (weinig veranderd anno 2008, alleen heet Charlie nu Abdoel) viel in het thuisland in slechte aarde: beelden van de slachtpartijen kwamen vrijwel live en unembedded tijdens het ontbijt op de teevee. De bodybags waren niet aan te slepen en de hele artistieke scene en intelligentsia, spraken zich uit tegen deze barbarij. Vermoedelijk is de Vietnamoorlog bekort door de druk die vooral filmers en muzikanten via hun publiek wisten uit te oefenen. Vietnam paste niet in het (roze) plaatje van een betere wereld. Al begon het er in de laatste jaren van het decennium 1960 soms op te lijken dat er iets van een wereldvrede zou ontstaan. In 1968 liet een wat wazige folksinger met de naam Scott McKenzie de wereld geloven dat San Fransisco niets minder was dan het begin van het aardse paradijs, waar alle mensen met bloemen in het haar liepen, en de stad elke nacht het oude Rome in decadentie passeerde, vanwege de love-ins. Vrije liefde door iedereen, voor iedereen. Door het makkelijk te onthouden deuntje en het vlotte rijm, ging deze jingle (geschreven door de hedonistische cokehead John Phillips) erin als was het LSD. Maar in het echte leven was die vrije sex er vrijwel alleen voor rocksterren en andere flamboyante beroemdheden. De communes (en kibboetsen) van het nieuwe Utopia leken meer op gevangenissen waar een strenge pikorde heerste. Letterlijk. Drugs op feestjes waren leuk, maar de junk-veteranen uit Vietnam, en de sterren en hun aanhang toonden een meer duistere kant van de drugsscene: overdosis, geweld en psychose waren geen uitzondering. En toen was er dat laatste jaar, zeg maar het topjaar van de zo geprezen sixties. 1969!

Eerst was er Woodstock, met zoveel mensen, zoveel muziek en zoveel harmonie. We are Stardust, jubelde Joni Mitchel. Zij geloofde erin. En vergat dat Woodstock, zoals het was bedoeld, gewoon commercieel was, dat er veel te veel mensen kwamen en dat de door haar zo bekritiseerde autoriteiten de zaak alleen konden redden door noodhulp te bieden en de kaartcontrole op te heffen. Anders was het feest ontaard in een chaos, met als kleinste probleem het watertekort en als grootste: honderden doden door massaal duw- en trekwerk. Autoriteiten hadden een punt gemaakt. Het blazoen van de zichzelf benoemde beautiful people, zoals het publiek dat weigerde te betalen, was niet zo brandschoon als het leek. Met de hakken over de sloot, zo ging het tijdens Woodstock. Maar in 1969 ging de droom, gratis bands voor vreedzame massa's, definitief in rook op. We schrijven 6 december. Altamont Free Concert. Optredens van onder meer The Greatful Dead, Crosby, Stills, Young en The Rolling Stones. Wat een tweede Woodstock moest worden, luidde onherroepelijk het begin van het einde van de hippiedroom in. Op het cynische af. De Stones waren top of the bill en hadden zo hun eigen gedachten over de beveiliging.Een corps van Hells Angels, dat was met één incident in Hyde Park, waarbij weliswaar in het gedrang vier doden vielen, toch ook goed gegaan?
Het concert begon als een puinhoop en eindigde als een puinhoop. Het dieptepunt werd bereikt toen een 18 jarige zwarte fan, Meredith Hunter, onder het oog van band en camera door een beveiligende Angel werd doodgestoken. De film, Gimme Shelter, werd een groter succes dan Woodstock. En dat zegt wat...Woodstock is vandaag de dag alleen nog voor sixties adepts te genieten. Gimme Shelter staat, anno 2008, nog steeds als een huis: als tijdsdocument en als film over gevallen façades.

Het idee dat alles waar hippies, communes en bikers de hand in hadden, wel tot vrede moest leiden, werd definitief weggeblazen door een aspirant biker, autodief en pooier.
Charlie Manson was al in de dertig, in feite te oud voor een hippie, toen hij neerstreek op een verlaten farm in de buurt van Los Angeles. Hoewel hij zich kleedde als hippie, sprak als hippie (nu ja...) drugs gebruikte als hippie en vrouwen verzamelde als hippie, was Charles Manson een demon, vermomd als bloemenkind. Hij kwam niet alleen. Charlie had een schare volgelingen meegenomen. Ze noemden zich The Family. De meesten van hen waren jonge vouwen. Daar hield Charlie van. Bovendien waren meisjes kneedbaar en makkelijk te beïnvloeden. Dat kwam Charlie, manipulator en controlfreak, van pas voor zijn project. Een project waar weinigen nog van wisten en dat allerminst strookte met de flower power filosofie... Charlie was er vaag over, maar zeker was dat het iets met Helter Skelter te maken had. Manson -mislukt musicus- adoreerde de Beatles en meende, net als sommige regeringsleiders in dit land, verborgen boodschappen in hun muziek te horen. Helter Skelter, een song op het Double White (!!!) album, zo had Charlie hier en daar tegen een family-member laten uitlekken, stond voor: De Grote Strijd. Armageddon. Zwart en blank gaan de clash, zoals beschreven in het laatste bijbelboek Apocalyps (waar later nog andere valse messias, David Koresh rijkelijk uit citeerde) uitvechten. Het menselijk ras zal ten onder gaan, maar The Family, onder leiding van de uitverkoren Manson zal onderduiken in een put in de woestijn om daar te overleven, met als taak het menselijk ras in zijn meest volmaakte vorm voort te zetten. Charlie was weliswaar niet echt geschoold, maar voldoende om delen van het gedachtegoed van Hitler en Nietzsche door elkaar te mixen en als geheel eigen evangelie onder zijn mensen te verkondigen. In werkelijkheid is het verhaal nog langer en weirder, maar meer ruimte hebben we niet.

Als een Pied Piper strikte Charlie de ene na de andere vrouw en een enkele man. De boodschap werd er in gehamerd. Daarbij werden forse hoeveelheden LSD gebruikt. Dat middel, zo wist Charlie, die na bijna een heel leven in de bak, zeer streetwise was geworden, maakt de mens vatbaar voor suggestie. Zelf nam Charlie daarom altijd een miniem tripje. Hij nam geen risico, om voor andere denkbeelden dan die van zichzelf vatbaar te worden. Controle, dat was Charlies ware specialisme.

Van criminelen wordt dikwijls gezegd dat ze een beroerde jeugd hebben gehad. Nou, dat had hij! Vader nooit gekend, moeder hoer en de enige benen die 'm droegen waren van hem zelf. Prison is my home was een van zijn leuzen. Vermoedelijk de enige oprechte. De vervallen ranch waar hij zich met zijn aanhang vestigde, was van een half blinde boer. Hoewel die nauwelijks iets zag van wat er gaande was, werd hij, om hem helemaal in te palmen, dagelijks seksueel verwend door een van Charlies engelen. Op het eerste oog leek de commune op alle andere communes. Maar dan wel met een belangrijk verschil. Charlie was de absolute leider en hij onderwierp zijn discipelen aan een bijna militaire drill. Berucht was de oefening ‘Creepy Crawling’. De meiden moesten, soms begeleid door enkele vertrouwensmannen, zwart geschminkt en bepakt met wapens, zo onopvallend mogelijk een villa besluipen. Een prelude op wat zou volgen.

Manson had banden met de muziekwereld. Hij trok een tijdje op met Dennis Wilson van the Beach Boys. Naar verluidt ging het Dennis vooral om Charlie ‘s engelen. De andere leden van de groep vonden Manson maar een engerd. Toch circuleert er een album van de band waarop een duistere song van Manson staat. "Never Learn Not To Love". Humor?? Met Manson weet je het nooit...
Via Wilson kwam Manson in contact met Terry Melcher, de zoon van Doris Day en producer van de eerste Byrds Albums. Melcher zag niks in Manson. Is het toeval dat de eerste moorden van de family plaats vonden in het huis waar Melcher eerder woonde? Tot op de dag van vandaag zwijgt Melcher over zijn contacten met Manson. Hij beseft dat de adem van The Family lang is…

In de nacht van 9 augustus bracht een groep van Mansons engelen de oefening ‘Creepy Crawling’ in de praktijk. Ze drongen het huis van filmregisseur Roman Polanski binnen en slachtten de aanwezigen, waaronder Polanski’s zwangere echtgenote Sharon Tate, op beestachtige wijze af. Met bloed werden woorden op de muren geschilderd: Pigs. Death to Pigs en Helter Skelter. Overigens niet altijd correct gespeld...De volgende dag vond in de nabije omgeving een vrijwel identieke slachtpartij plaats. Dit keer ging het om de LaBanca's, een zakenfamilie. Ook hier weer leuzen in bloed, Pigs en Helter Skelter. Tussen de beide families bestond geen contact. Het enige wat ze deelden was rijkdom en banden met Hollywood. Na de moord, zo vertelde later een van Charles trouwste discipelen, Susan Atkins, belde ze bij de buren aan, hing een warrig verhaal op en scheet vervolgens in het portiek. Geheel volgens Charlies evangelie dat de rijken Pigs waren en zo moesten worden behandeld. Over pigs gesproken...Het idee achter de moorden was: we wekken de suggestie dat de zwarten erachter zitten. Dan ontbrandt de strijd vanzelf.

En Hollywood sloeg op tilt. Geruchten dat drugsbendes hun gram haalden, zorgden bijna voor verstopping in het riool, zoveel coke en ander poeder werd er opeens door de WC gespoeld. Maar behalve enige vreemde leuzen had de politie geen enkele clou. Maar L.A. was bang, en waar mensen bang zijn gaan geruchten. Via via kwam het de politie ter ore dat er misschien een aanwijzing op de ranch van Charlie Manson was te vinden. Daar werden soms schoten gehoord en er zouden gestolen auto's worden verhandeld. Er waren contacten met een motorgang. Te veel, te jonge vrouwen....

Uiteindelijk lukte het de politie om binnen te komen. Gesjoemel met auto’s, gaven zij op als officiële reden. Bijna direct werd Charlie’s harem opgepakt. Er werden wapens gevonden. Ook zijn wapenbroeder Tex Watson, werd afgevoerd. Eigenlijk heette Tex ook Charlie, maar in Charlie’s koninkrijk heette natuurlijk alleen de koning zo. Manson-logica. Charlie zelf werd uit een keukenkasje getrokken. Niet echt verheven voor een man die overwoog zich Jezus te gaan noemen...

Het proces tegen Mason werd een heksenketel. Vooral zijn angels stalen de show, door hun onvoorwaardelijke loyaliteit. Schoor Charlie zich kaal, dan schoren de angels zich kaal. Tatoeëerde Charlie een hakenkruis, de angels volgden. Uiteindelijk zou Sqeaky Fromme, een van zijn fanatiekste aanhangsters, nog een aanslag op president Gerald Ford plegen.

Het proces, onder leiding van aanklager Vincent Bugliosi, leidde tot een opmerkelijke uitspraak. Leden van The Family waaronder Tex Watson en een aantal angels werden veroordeeld wegens moord. De doodstraf werd uitgesproken. In het (toch wel) liberale klimaat van die jaren werd dat omgezet in levenslang. Bleef over: het probleem Manson. Hoewel er geruchten gingen dat hij eigenhandig had gemoord en bij andere moorden aanwezig was geweest, kon er vrijwel niks worden bewezen van een directe betrokkenheid. Het was Vincent Bugliosi, die de rechter wist te overtuigen dat Manson en zijn Helter Skelter project de directe aanleiding van de moorden waren en dat Manson daarom schuldig was aan moord in de eerste graad. Hij kreeg de doodstraf, die net als bij de anderen, werd omgezet in levenslang. Een unicum in de rechtsgeschiedenis. En nog steeds een omstreden vonnis. Manson zelf houdt tot op vandaag de dag vol dat hij onschuldig is. “Ik ben een spiegel, men ziet in mij wat men wil zien”, zegt hij in een filmpje op U-tube. Hij is nog steeds niet in aanmerking gekomen voor vervroegde vrijlating. Nog altijd zijn er Family leden die in hem geloven.

Charlie blijft een mysterie. FBI-profiler Bob Ressler, die een aantal lange gesprekken met Manson voerde in het kader van het in kaart brengen van seriemoordenaars en hun gedrag, vertelde me toen ik hem sprak bij het uitkomen van zijn boek Whoever Fights Monsters: “Manson is de meest aparte man die ik ooit sprak. Hij heeft onmiskenbaar charisma. En hij heeft, iets wat ik nooit zie bij dit soort zware criminelen, opmerkelijk veel gevoel voor humor. Charlie 's motoriek alleen al, is fascinerend om naar te kijken. Hij springt soms op de rand van een stoel. Om er als een aapje op te blijven zitten. Ik kon niet anders dan geamuseerd reageren, vooral omdat hij er precies de juiste, schalkse gezichtsuitdrukking bij wist te trekken. En ik weet hoe gevaarlijk hij kan zijn, want ik verloor bij Charlie een belangrijk deel van mijn professionaliteit. Dat realiseerde ik me toen het te laat was. Na een gesprek zei Charlie: “Mijnheer Ressler, ik kan het hier in de bak niet maken om zomaar te praten met een pief van de FBI. Dat gaat rondzingen en kan me de kop kosten. Op een of andere manier moeten we wat evenwicht aanbrengen. Geef me je badge”. Ressler: “Het ging als vanzelf. Ik had medelijden met de man en zei: “Maar je begrijpt dat ik geen FBI-eigendommen kan weggeven.” Geef dan wat anders”, zei Manson onmiddellijk. Voor ik het wist had ik Charlie mijn zonnebril toegestopt. Waarmee hij dagenlang in het blok paradeerde, uitroepend dat hij het op de FBI had veroverd. Charlie is een meester manipulator. Een raadsel.”

F.W.

Nieuwsbrief Dick Nicolaas, bericht uit de dodencel

Dit is een bewerking van de nieuwsbrief van Margarita Nicolaas. Alle redactionele ingrepen zijn derhalve het werk van uw verslaggever


Advocaat Bart Stapert heeft na zijn bezoek aan Dick Ncolaas meteen stappen ondernomen om de uitspraak over de doodstraf voor Dick en Ang Kiem Soui te voorkomen….

Hieronder de ingekorte versie van zijn brief aan Justitie. (Interpunctie en arcering : F.W)

"Graag aandacht n.a.v een urgente situatie, twee Nederlanders met een doodvonnis.
De Nederlandse overheid zou meer en moeten doen om deze onderdanen uit hun inhumane situatie te verlossen.Beiden werden veroordeeld na een ondeugdelijke rechtsgang. Bij bijv. Nicolaas het ontbreken van een tolk bij de politieverhoren en een vertaling van de processtukken. Geen advocaten die waren gespecialiseerd en ervaring hadden in doodstrafzaken.
Nederland is al jaren duidelijk tegen de doodstraf; dit standpunt is zelfs een van de tien hoofdpunten van het Nederlandse mensenrechtenbeleid.

De Nederlandse overheid verleende consulaire bijstand zoals o.a. geregelde bezoeken, maar niet bij het proces in eerste aanleg, niet bij het hoger beroep en niet bij de cassatieprocedure, waar de doodstraffen werden bekrachtigd.

De doodstraf kan nog worden voorkomen als Nederland wel rechtsbijstand en ondersteuning gaat financieren voor een juridisch herzieningsverzoek dat door de terdoodveroordeelden kan worden ingediend: hetgeen betekent: een eerlijk proces en het voorkome van de doodstraf.

Belangrijk is een vertaler, onder ede, om de processtukken toegankelijk te maken. En deskundigen in te schakelen om eventueel bewijs in de zaken te evalueren.

Er is nog geen bilateraal WOTS verdrag gesloten met Indonesie. Dit verdrag zou de overdracht van Nederlandse gevangenen vanuit Indonesië mogelijk kunnen maken.

In 2006 heeft Minister Bot hier met Indonesië over gesproken. Onduidelijk is het, of hier voortgang in zit.

Nederland zou met Frankrijk en Australië , landen die nu al proberen hun onderdanen uit de Indonesische dodencellen te redden, samen kunnen werken.

Concrete actie is in beide Nederlandse gevallen noodzakelijk."

Vanuit de kamer zijn door Groen Links kamerld Azough en Coruz van de S.P. Christa van Velzen, vragen gesteld aan de minister van Buitenlandse
Zaken de heer Verhagen en de minister van justitie, de heer Hirsch Ballin.

Enkele antwoorden

Hun zaak wordt structureel en op reguliere basis overgebracht bij de Indonesische autoriteiten.Zowel Ministerieel, de Nederlandse Ambassade en in Eu verband.In zijn algemeenheid hoort onafhankelijke rechtsbijstand van terdood veroordeelden tot de algemene rechtsplicht van het land dat strafvervolging instel Het fundamentele beginsel van een behoorlijke rechtspraak.

Ze zijn beiden bekend met de moeilijke en urgente situatie van deze twee Nederlanders.Zij verkennen momenteel welke mogelijkheden er zijn om bij directe dreiging van de doodstraf in de financiering van een gespecialiseerde advocaat te voorzien. Een Nederlandse Advocaat kan alleen maar door de Raden worden toegevoegd om advies te geven in de desbetreffende rechtszaak. Deze advocaten zijn doorgaans niet op de hoogte van het recht in landen zoals Indonesië en niet bevoegd om een strafrechtelijke procedure te voeren.In het kader van de Wots,Wet Overdracht tenuitvoerlegging Strafvonnisen, kan echter een Nederlandse advocaat worden toegevoegd.

Voor Dick en Ang is het letterlijk van levensbelang, dat de doodstraf wordt omgezet in een gevangensstraf, zodat zij in aanmerking kunnen komen voor het WOTS verdrag, wat hopelijk, ooit tot stand komt tussen Nederland en Indonesië.

Dick heeft vlak na ons vertrek aan al zijn vrienden een persoonlijke brief geschreven die helaas na 6 weken nog steeds niet is aangekomen. Het is een raadsel waar de brieven zijn gebleven, want hij heeft ze bij zijn laatste bezoek van het ambasade personeel, afgegeven.

Het is nog steeds niet duidelijk of ze inderdaad zijn verstuurd. Dick heeft in deze brieven en in de vertalingen van processtukken voor Bart Stapert, heel veel tijd en energie gestoken. Brieven aan Bart Stapert en Dick's echtgenote zijn eerder wel bezorgd.

Hartelijk dank voor bijdragen voor Dick levensonderhoud en pakketten die naar hem verzonden zijn.
Advocaat Bart Stapert heeft zijn bewondering geuit over Dick's uithoudingsvermogen en prees Dicks inzicht in de situatie.

Stapert stelt: Er moet een duidelijk verhaal komen naar Buitenlandse Zaken en Justitie toe,betreffende de feiten.Dick is in dat kader bezig de belangrijkste dossiers te vertalen om die naar Stapert door te sturen.

Hij is vooral angstig dat hij vergeten wordt in Nederland!!

Het zou daarom voor een opsteker zijn om post te mogen ontvangen, zodat hij wat dat vergeten betreft gerust kan worden gesteld.

Ook is een geldelijke bijdrage , hoe klein ook, h welkom. Omdat Dick veel onkosten heeft om in zijn onderhoud te voorzien en, tsja...(F.W.) bewakers tevreden te stellen.

Zijn adres is:

Dick Nicolaas

Lembaga Pemasyarakatan
Klas 11 A Pasir Putih
NusaKambangan Cilacap
Jawa Teengah Indonesia

Minette Walters, crimequeen

Officieel debuteerde de Britse schrijfster Minette Walters in 1992 met Het IJshuis. Ze won er heel veel prestigieuze prijzen mee. Toen de BBC -wie anders- er een film van maakte, was haar naam definitief gevestigd. Het IJshuis is op het eerste gezicht een klassiek Engels gesloten kamer mysterie. Zo eentje waarvan Agatha Christie er tientallen uit haar pen wrong. Minette Walters kent haar klassiekers. “Ik lees veel meer dan ik schrijf. Van gebruiksaanwijzingen tot Dickens. Van thrillers tot poëzie. Shakespeare is prachtig. En het rijmt, ik ben iemand die vindt dat poëzie moet rijmen. Heel conservatief ben ik in die dingen. Mevrouw Christie heeft me inderdaad geïnspireerd, maar zowel gebruiksaanwijzingen als thrillers zijn voor verbetering vatbaar. Dickens en Shakespeare niet..” Foto: F.W.

Inmiddels zijn er miljoenen van haar boeken verkocht. Niet in de laatste plaats omdat haar boeken niet alleen een vlot verhaal vertellen, maar omdat alle personen erin tot leven komen door middel van ragfijne psychologie. “Mijn beste opleiding? Ik heb jarenlang damesromannetjes geschreven.” Welke? “Dat zeg ik niet.”

De uitbundig rokende Walters, presteert het om binnen anderhalf uur een pakje zware Engelse sigaretten weg te paffen. Geholpen door de verslaggever, dát wel. “De meeste journalisten roken niet meer. Soms mag ik niet eens roken tijdens een interview. Volgens mij is dat het begin van de teloorgang van goeie journalistiek. Eerlijk, ik praat liever met een rokend mens. Tegenwoordig schept dat een band.”

Dus dampen we in de bibliotheek van het Ambassade Hotel aan de Herengracht blauw. * Dit interview vond plaats in de dagen da roken in de horeca nog gedoogd werd. Minette: “Als het kamermeisje binnenkomt, zijn we misschien strafbaar. Roken is weer spannend. Cannabis ken ik wel. Van naam! (zet daar maar een uitroepteken bij!). Het ligt in Engeland wat gevoeliger dan hier. Vooral als je een keurige, beroemde schrijfster bent. Oh, lág dat gevoeliger, sorry...Misschien dat ik uit financieel oogpunt over zou moeten stappen. Sigaretten zijn nu harddrugs in de ogen van mensen die, bezorgd om onze gezondheid, vergeten dat je van niks meer mogen zéker dood gaat. Maar in Engeland wordt wat milder tegen de cannabiscultuur aangekeken. En schijnen de prijzen redelijk te zijn. Churchill zou toch nooit hebben gewonnen zonder whisky en sigaren? Genotsmiddelen waar z’n tegenstander van gruwde. Zei ik dat echt? Kun je nagaan hoe hoog het me zit.”

Ik heb als voorbereiding Het IJshuis herlezen en was aangenaam verrast. Het kwam op mij over als een pastiche op Christie, en een gelaagd boek.

“Een parodie schrijven is niet moeilijk. Misschien komt het als pastiche over omdat Christie's werk gedateerd is. Zij construeerde puzzels. Maar hoe welwillend je ook tegenover haar- en ook haar tijdgenoten- staat, je kunt ze niet beschuldigen van contact met de realiteit. Dat geldt ook voor Conan Doyle. Zijn Sherlock Holmes wordt nog steeds beschouwd als het archetype van de detective. In werkelijkheid heeft, en zal er nooit een detective of politieman rondlopen die in de verste verte lijkt op Holmes. Op een of andere manier zijn misdaadverhalen bepaald door mensen die nooit met misdaad te maken hebben. Christie wist niks van misdadigers. Doyle een heel klein beetje. Maar beiden stonden ze te ver van de alledaagse werkelijkheid af om er geloofwaardig over te schrijven. Ze misten iets essentieels: psychologisch inzicht. Hun werk was niet verzonnen om te verontrusten. Verantwoord amusement voor de middle / upperclass, dat was het.. Een puzzel is natuurlijk het instrument bij uitstek om niet verontrust te raken.”

U wilt verontrusten?

“Dat is niet primair mijn bedoeling. Maar ik doe meer dan amuseren en behagen. Daarvoor hanteer ik de structuur van de thriller.. Het gaat bij mij, en bij andere goede misdaadschrijvers al lang niet meer om die ontknoping op de laatste pagina. Al blijft het leuk om met dat element te spelen. Vandaar dat typische ingrediënt van Christie: het cliché van de gesloten kamer, maar dan ietsje anders.“

Ik wil de verrassing voor de lezers niet bederven: maar dubbele gesloten kamer, klinkt dat niet beter?

“Leuk dat je het goed hebt gelezen. Maar was het essentieel voor het boek zelf, om daar achter te komen?”

Nee, maar ik vond het originele plotwending. Agatha op haar best.

“Als je Agatha Christie gebruikt, moet je je grijze cellen gebruiken. Zo formuleerde haar Belgische speurneus Hercule Poirot het zelf. Grijze cellen.”

Uw boeken zijn in mijn optiek intelligent, maar niet cerebraal. Grijze cellen, hebben we het over?

“Daarom vind ik dat Shakespeare moet rijmen. Je mag experimenteren met vorm. Maar vorm is snel pretentie. Het zijn alleen de hele groten die nieuwe vormen in dienst stellen van het vertellen. Mensen als Joyce en Faulkner is het gelukt. Maar hun navolgers? Ze zijn er niet of ze zijn vergeten. Schrijven, is niks meer,en zeker niet minder dan: goed vertellen. Stephen King, kan het, schiet me nu te binnen. Die experimenteert en toch vervreemdt hij zich niet van zijn lezers. Als je een schrijver beoordeelt op zijn beste werk, dan is King geniaal. Wat hij ook doet, hij blijft altijd verteller. Cerebraal heeft een negatieve lading. Iets als een grapje tussen twee insiders, die lachen om de anderen. Niet intelligent.”

Het IJshuis ging vooral om mensen die moeilijk in hun omgeving pasten. Of beter uitgedrukt: een omgeving die moeilijk voor mensen is.

“Iedereen hoort ergens bij. En iedereen is individu. Alles wat wringt tussen mensen is terug te voeren tot het spanningsveld tussen persoon en omgeving. In Het IJshuis vond een grote groep mensen dat een kleine groep niet binnen hun orde paste. Dat mechanisme speelt overal waar je niet alleen bent. Iedereen zegt dat je jezelf moet zijn, en het ‘jezelf zijn’ is sinds de jaren zestig een soort credo geworden. De vraag is: wie bén jezelf? Ben je de man die in de spiegel kijkt als hij zich scheert? Ben je wat anderen zeggen dat je bent? In feite draait het hele leven om die vraag. Literatuur, thrillers, het maakt niet uit. Er is altijd sprake van een verstoring van het evenwicht. Iedereen is wel ergens beschadigd.”

U lacht er wel erg vrolijk bij.

“Met die vragen en constatering ben ik succesvol geworden. Ik heb hem niet eens beantwoord. Kan ik me het roken veroorloven, omdat ze het in mijn geval excentriek noemen? Hoor ik er weer bij? Neem er nog eentje, komisch toch?”

Graag. Outcast. Dat geldt zeker voor de Charles Acland, de hoofdpersoon uit Schaduwzijde, uw laatste boek. In Irak is zijn gezicht aan flarden geschoten, hij is uit het leger gegooid, wordt verdacht van moord en opgevangen door een lesbische arts, die als worstelaar haar mannetje staat. En ook een en ander met de buitenwereld heeft te verhapstukken. Alhoewel: die arts ziet het allemaal niet zo donker in. Schaduwzijde is allerminst amusing. Eerder boos.

“Die arts is deels gebaseerd op Val McDermith. Val is een goede vriendin van me, lesbischer bestaat niet, handen als een bootwerker, schrijft hele macabere boeken, waarvan de plot vaak rammelt. Val lijkt een buitenbeentje. Ze voelt zich geen buitenbeentje. Ik hoop dat ze zichzelf in dr. Jackson (zo heet de arts uit Schaduwzijde) herkent. Anders heb ik haar tekort gedaan, en dan wordt ze echt boos. Met haar postuur, berg je. Boos? In Irak zijn wij toch degenen die er niks te zoeken hebben. Niks nieuws, soldaten worden altijd door de slimmere bovenlaag gebruikt. Onder valse voorwendsels. Maar Acland is geen lafaard. Alleen getraumatiseerd. Elke soldaat die daar, in naam van een leugen, rotklossen opknapt heeft een trauma. Daarom heb ik hem een type als Val, pardon, Jackson laten ontmoeten. Als buitenbeentjes de handen ineenslaan, dan is er hoop. Optimistisch idee toch?”

“By the way. Ik ben tolerant en bescheiden (grijnst). Maar: Patricia Cornwell en John Grisham, dat werk kan ik niet uitstaan. Ze fabriceren steeds hetzelfde boek, met dezelfde kartonnen karakters. Vleugje moraal, vleugje brave seks. Staan buiten de realiteit. Val en ik schrijven over de onvoorspelbare kant van mensen. Gebruiken geen karton. Steeds andere mensen. Geen formules. Lullig voor Cornwell, inmiddels in het bezit van twee helicopters: ze beweert The Jack Ripper Case opgelost te hebben. Hoogmoed op z’n smalst. Ik heb hem overigens rond gekregen. Maar als ik het op zou schrijven, zou niemand me geloven. Geloof je me?”

Feije Wieringa

P.S. De eerste keer dat ik Val McDermith interviewde, schatte ik haar 20 jaar ouder dan ze was. “Nooit weer zoiets zeggen, als je een vrouw zoekt,” merkte Val toen fijntjes op. “Typisch dr. Jackson, toch?” zegt Minette Walters breed lachend als ik haar dit vertel. En die oplossing van The Ripper,? Grapje van Minette. Plausibel grapje, dat wel. Of???? Cornwell zat er zeker naast. Een mythe los je nooit op! DUMA van Stephen King is net uit en meesterlijk en Minette Walters’boeken verschijnen bij De Boekerij. Al haar werk is in druk. Tijdloos.

F.W.

Corrupt

Staatseigendom. Gekregen van diender die corrupt is!!!!!!

Corrupt!!!!

Wat moet men er van zeggen: Weer iemand gearresteerd omdat ie een T-shirt aanhad met een onwelgevallige tekst.. De Vrijheid van Meningsuiting is nu echt voorbij in Nederland.. met dank aan de christenen. Hierboven ziet u een foto van de politiesokken (met LOGO) die een corrupte politieman mij ten geschenke gaf. Bewijsmateriaal is nog steeds in mijn bezit.