„Afgelopen vrijdag, 16 april, moest ik mijn werk in het lab halverwege de middag onderbreken en naar huis toe. Ik had last van een opmerkelijke rusteloosheid, gecombineerd met een beetje duizeligheid. Thuis ging ik liggen en zonk ik weg in een niet onplezierige toestand als van dronkenschap, te karakteriseren door extreem gestimuleerde verbeelding. In een droomtoestand, de ogen gesloten (ik vond het daglicht onplezierig scherp) nam ik een voortdurende stroom fantastische beelden waar, ongewone vormen en een intens, caleidoscopisch spel van kleuren. Na ruim twee uur ebde die toestand weg.’’
Dit is het begin van Albert Hoffmans verslag van de eerste LSD trip ooit gemaakt. Het overkwam hem in de lente van 1943 toen hij tijdens het experimenteren met de varianten van LSD per ongeluk een kleine hoeveelheid van de 25ste verbinding via de huid in zijn lichaam kreeg. Hoffman maakte het meest merkwaardige fietstochtje uit de historie....
Als onderzoeker bij het chemieconcern Sandoz nam Hoffman de verbindingen van lyserginezuurdiëthylamide onder de loep. Hij was niet op zoek naar hallucinogene effecten LSD, maar zocht naar een middel dat pijnstillend werkte bij kraamvrouwen. In zijn boek, LSD My Problem Child schrijft Hoffman dat hij, min of meer instinctief, substantie 25 nog een keertje uit de kast trok. Het zou zijn leven, en dat van miljoenen anderen, voorgoed veranderen.Hoffman wist dat hij een middel met enorme potentie had gemaakt. Een paar maanden na zijn magische fietstocht nam hij een gecontroleerde dosis. Deze keer met minder prettige effecten. “Het was alsof een demon bezit van me had genomen,” noteerde hij later. Heaven and Hell, de psychedelische ervaring laat je soms balanceren... Sandoz en Hoffman onderkenden krachtig het ( psychologische) belang van LSD 25. Het werd daarom eerst verspreid onder experimenterende psychiaters en psychologen. Waaronder de heer Timothy Leary die, na een aantal geslaagde proeven met afkickende alcoholisten, LSD propageerde als een way of life. En zo werd Hoffman's ontdekking de drug van de sixties. In het kielzog van Leary die, overigens tot zijn ongenoegen, de status van LSD goeroe werd aangemeten, volgden eerste de avant garde muzikanten, later de hippies. Voor de leven als messias voelde Leary weinig: be your own god was zijn credo.
Hoffman bleef bij Sadoz, maar als 'uitvinder' van wat als meest omstreden drug bestempeld van een tijdprek zou worden, verdiepte hij zich later vooral in de mystieke en psychologische aspecten van zijn 'problem child.' Zorgenkind omdat hij met gemengde gevoelens moest toekijken hoe LSD door de ene helft van de jaren zestig generatie de hemel in werd geprezen en door de andere helft werd verketterd. Beide partijen brachten meer emotie dan feiten in stelling. Nog steeds...Hoffmans elixer verdween naar de periferie. Zelfs wetenschappelijk onderzoek naar de effecten was uit den boze. LSD gossip steeg tot mythische proporties door wat het niet deed, zoals genen beschadigen, krankzinnig maken, altijd LSD in het bloed en daardoor talloze briljante jongeren afgeschreven allen katatonisch door érin' in blijven. Sterke propaganda uit de afvalkokers van de staat. Effectief, want als the government en de politie het zeggen: DAN IS HET VOOR UW BESTWIL EN DUS WAAR. En dan te bedenken dat LSD in bijna homeopathische hoeveelheiden (fuizendsten van grammen) werkzaam is, overdosering onmogelijk, en als de effecten manifest worden is de stof al uit het lichaam verdwenen.
Psychologisch is het zware reis door het eigen brein, dat je beklimt als was het de Everest. Een ervaring die elke gebruiker op zijn eigen wijze moest zien door te komen. En daarvoor vaak hard moest werken. Want LSD is geen fun om de fun. Het versplintert je ego, en werpt je terug op een paar strohalmen. Na LSD wordt vaak opgemerkt: ik moest mijn verstand verliezen, om het te leren gebruiken. Ik heb tientallen LSD trips gedaan, altijd in een voorbereide set / setting. Soms moeilijke momenten (LSD is STRENG!) maar ook de moeilijke trips (bummers) waren achteraf indrukwekkende leermomenten. Skydiven, LSD, de golven bij Kaap Hoorn, deze timeless moments zijn niet te simuleren. Bedenk: voor echt, krijg je echt terug. Try a TRIP!!!
Hoffman bleef geloven dat zijn geesteskind uit de as zou herrijzen. Zelf was hij zijn uitvinding trouw door zo nu en dan -jaarlijks- een trip te maken en vooral: door te publiceren en lezingen te geven. Een jaar of tien geleden zag ik hem van een afstandje op een symposium in de Melkweg. Vrolijk probeerde hij de misvattingen rond de psychedelische ervaring te ontkrachten. Meestal preekte hij voor eigen parochie. Een trouwe parochie, dat wel. Maar de tegenstanders hielden vast aan hun vooroordelen. En Hoffman was te intelligent om aan doven uit te leggen wat muziek is. Die vooordelen zijn vandaag de dag nog net zo hardnekkig zijn als in de jaren zestig. Angst voor de psychedeliche ervaring, is in feite angst voor het loslaten van het ego. Wie Hoffmans elixer heeft geslikt weet dat angst het keurslijf van de routine is. Tsja, na LSD ist moeilijk om de gameworld die ons door regering, politie en propaganda-media nog serieus te nemen. LSD reinigt de deuren van de waarneming. De schrik, dat ze erin zijn getrapt is groot wanneer tijdens een trip de ogen open gaan. Maar de psychonaut heeft de oplossing: lacht erom, speelt mee, zodat jij het niet bent die de illusie van de gamer in rook doet vervliegen. Dat doet hij ooit op een dag helemaal zelf.....ECHT!!
Toen de geest uit de fles was bleef Hoffman, tegen de verdrukking in, experimenteren met psychedelica. Ook synthetiseerde hij psylocebine, het werkzame bestanddeel uit paddo's.
Hij bleef geloven dat zijn werk ooit op waarde zal worden geschat. Op 28 april
stierf deze chemicus en mysticus. Hij werd 102, en bewees daamee dat zijn stelling dat LSD niet toxisch is, net zoals zijn andere beweringen, geen loze woorde waren.
Mijnheer Hoffman, thanks for the trips!!! Overigens schrijft Wikipedia zijn naam met een N. Kenmerkend voor de overige info? Dat krijg je nou van die zgn. demokratiese kennis.
“I see the true importance of LSD in the possibility of providing material aid to medidation aimed at mystical experience of a deeper, comprehense reality. Such a use accords entirely with the eseence and working of LSD as a sacred drug.” (Hoffman in LSD, My Problem Child)
F.W.
