David Crosby
Since Then
How I Survived Everything and Lived to Tell About It
Penguin
In de muziek zijn het de stevige benen die de weelde kunnen dragen. In de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw circuleerde een lijst van muzikanten, genomineerd om spoedig het tijdige met het eeuwige te verwisselen. Janis Joplin, Jimi Hendrix, Jim Morrison, Keith Moon, Gram Parsons en Keith Richard en Lou Reed gooiden hoge ogen. De laatste twee ontsprongen de dans en niemand kon destijds vermoeden dat Richard anno 2006 het nieuws zou halen met een, bijna, fatale val uit een palmboom. Gelukkig bleef de schade beperkt: zo’n rockster verdient een waardiger einde. Op een of andere manier wist David Crosby, vermoedelijk, met wijlen Parsons, de grootste consument van hedonistische genoegens, zijn naam buiten dat merkwaardig nauwkeurige lijstje te houden. Crosby mag zich zonder voorbehoud beroepen op de twijfelachtige eer, de rocker te zijn die de dood het vaakst in de ogen heeft gekeken. Overdoses, motor- en autocrashes, een lever die dienst weigerde, beschoten door een motorgang wegens achterstallige betaling aan crackdealer, paar jaar gevangenis en daar verkeerde medicatie gekregen: het staat allemaal, openhartig en laconiek genoteerd in zijn eerste boek. Want Crosby is een man die van z’n hart geen moordkuil maakt en het begrip ‘heimelijke genoegens’ is hem onbekend.
Addict
Al voor Crosby lid werd van The Byrds stond hij bekend als lastpost, inbreker, herrieschopper, veelpleger, vroegtijdige schoolverlater en gebruiker van van alles en nog wat. Vermoedelijk de enige man in de historie die heeft uitgetest of je ook high kon worden van het roken van tylenol. (paracetamol). “Niet doen,”adviseerde hij in zijn eerste boek Long Time Gone: "je wordt er alleen maar misselijk van.” Vanwege zijn excessief gedrag op en buiten het podium werd hij uit The Byrds gegooid. Heeft dat altijd als een smet op z’n blazoen ervaren –en dat mag ook als je een meesterwerk als Everybody has been burned op je naam hebt, maar het betekende wel een nieuwe weg. Die leidde via Graham Nash van The Hollies, naar Steven Stills en Neil Young. The rest is history. Crosby’s talent mag wat kleiner zijn dat dat van z’n eerste broodheer, McGuinn, z’n succes als rockster is vele malen groter. Het album Deja Vu, gemaakt met Stills Nash en Young is een van de best verkochte albums uit de rock-historie. Alleen op basis daarvan zou je verwachten dat Crosby van royalties als een vorst kan leven. Vergeet het maar. Crosby is een groot lezer –in Since Then bekent hij dat dat zijn enige verslaving is- maar als veel andere muzikanten kon hij niet overweg met die kleine letters waar managers van Big Companies nou juist zo goed in zijn….Tijdens een tour in 2005 waarbij Paradiso werd aangedaan logeerde Crosby niet als een popster in The Grand, maar een goedkoop logement. Over popsterren heeft hij wel wat melden:
“It doesn’t matter that Britney Spears has nothing to say and is as deep as birdbath. What matters is that she has cute tits. She doesn’t sing in concert; none of them do. Push a button, out comes the vocal. Do you ever notice listening to pretty girls acts in a live concert, Janet Kackson included- theat they’re not breathing hard? Even when they’ve just been dancing like crazy? Running across satium stages? That’s because you’re not hearing what they’re singing. You’re listening to a tape...” Schrijft de medecomposer van “So you want to be an rock and roll Star,” de cynische hit uit 1967 waarmee The Byrds hun gal spuugden over de plasticware van de muziekindustrie. Er zijn dingen die nooit veranderen.
Bush
Since Then is geen nostalgische terugblik, maar een boek met een mening. “I am not trying to side with George Bush, because I think he can’t find his ass with both hands...” Waarna een doortimmerd betoog volgt over de propaganda rond The War on Terror. Crosby: “Veiligheidscontrole op vliegvelden. Prachtig voor het gevoel en werkgelegenheid voor pigs. Maar ik kan je verzekeren dat ik tientallen trucs ken om alles wat ik wil mee te nemen in de lucht. En ik heb ervaring. Wat dacht je van de lui die die Boeings moeten schoonmaken? Worden die gecontroleerd? En hoe? Ze bieden je de schijn van veiligheid en beginnen een oorlog waar geen Amerikaan met een beetje IQ op zat te wachten. Bush heeft een kloof gemaakt tussen de States en Europa. En daar voel ik me klote bij want ik ben wereldburger.”
Drugs
Met drugs is Crosby klaar. “Met die lever leef ik in reservetijd. Ik wil’m niet misbruiken..” Over marihuana: “I don’t see the harm in smoking pot. I like it and it helps me in a number of ways. It’s a great painkiller and it helps me t go to sleep at night. As for the folks out there who condemn me, I’ve rattled their world or shaken their confidence, I’m sorry for it, but again, don’t base your sobriety on someone else’s.” Kunnen we het helemaal mee eens zijn...
Zonder zelfbeklag, maar militant als altijd trekt Crosby ten strijde tegen hypocrisie en massacultuur. Zijn laatste concert was een benefiet voor Freedom of Speech, samen met Neil Young en Crosby jr. De nieuwe lever functioneert prima, hartaanval onder controle, zo nu en dan Scuba diving en vooral: muziek maken on stage en zeggen wat je ziet. Crosby krijgen ze niet klein…”Voor de zekerheid heb ik het ook maar opgeschreven….” Luisteren naar Crosby is vaak een genoegen. Crosby lezen ook. Hij heeft nogal wat te zeggen. En daar zit geen onzinnig woord in.
F.W.
Since Then
How I Survived Everything and Lived to Tell About It
Penguin
In de muziek zijn het de stevige benen die de weelde kunnen dragen. In de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw circuleerde een lijst van muzikanten, genomineerd om spoedig het tijdige met het eeuwige te verwisselen. Janis Joplin, Jimi Hendrix, Jim Morrison, Keith Moon, Gram Parsons en Keith Richard en Lou Reed gooiden hoge ogen. De laatste twee ontsprongen de dans en niemand kon destijds vermoeden dat Richard anno 2006 het nieuws zou halen met een, bijna, fatale val uit een palmboom. Gelukkig bleef de schade beperkt: zo’n rockster verdient een waardiger einde. Op een of andere manier wist David Crosby, vermoedelijk, met wijlen Parsons, de grootste consument van hedonistische genoegens, zijn naam buiten dat merkwaardig nauwkeurige lijstje te houden. Crosby mag zich zonder voorbehoud beroepen op de twijfelachtige eer, de rocker te zijn die de dood het vaakst in de ogen heeft gekeken. Overdoses, motor- en autocrashes, een lever die dienst weigerde, beschoten door een motorgang wegens achterstallige betaling aan crackdealer, paar jaar gevangenis en daar verkeerde medicatie gekregen: het staat allemaal, openhartig en laconiek genoteerd in zijn eerste boek. Want Crosby is een man die van z’n hart geen moordkuil maakt en het begrip ‘heimelijke genoegens’ is hem onbekend.
Addict
Al voor Crosby lid werd van The Byrds stond hij bekend als lastpost, inbreker, herrieschopper, veelpleger, vroegtijdige schoolverlater en gebruiker van van alles en nog wat. Vermoedelijk de enige man in de historie die heeft uitgetest of je ook high kon worden van het roken van tylenol. (paracetamol). “Niet doen,”adviseerde hij in zijn eerste boek Long Time Gone: "je wordt er alleen maar misselijk van.” Vanwege zijn excessief gedrag op en buiten het podium werd hij uit The Byrds gegooid. Heeft dat altijd als een smet op z’n blazoen ervaren –en dat mag ook als je een meesterwerk als Everybody has been burned op je naam hebt, maar het betekende wel een nieuwe weg. Die leidde via Graham Nash van The Hollies, naar Steven Stills en Neil Young. The rest is history. Crosby’s talent mag wat kleiner zijn dat dat van z’n eerste broodheer, McGuinn, z’n succes als rockster is vele malen groter. Het album Deja Vu, gemaakt met Stills Nash en Young is een van de best verkochte albums uit de rock-historie. Alleen op basis daarvan zou je verwachten dat Crosby van royalties als een vorst kan leven. Vergeet het maar. Crosby is een groot lezer –in Since Then bekent hij dat dat zijn enige verslaving is- maar als veel andere muzikanten kon hij niet overweg met die kleine letters waar managers van Big Companies nou juist zo goed in zijn….Tijdens een tour in 2005 waarbij Paradiso werd aangedaan logeerde Crosby niet als een popster in The Grand, maar een goedkoop logement. Over popsterren heeft hij wel wat melden:
“It doesn’t matter that Britney Spears has nothing to say and is as deep as birdbath. What matters is that she has cute tits. She doesn’t sing in concert; none of them do. Push a button, out comes the vocal. Do you ever notice listening to pretty girls acts in a live concert, Janet Kackson included- theat they’re not breathing hard? Even when they’ve just been dancing like crazy? Running across satium stages? That’s because you’re not hearing what they’re singing. You’re listening to a tape...” Schrijft de medecomposer van “So you want to be an rock and roll Star,” de cynische hit uit 1967 waarmee The Byrds hun gal spuugden over de plasticware van de muziekindustrie. Er zijn dingen die nooit veranderen.
Bush
Since Then is geen nostalgische terugblik, maar een boek met een mening. “I am not trying to side with George Bush, because I think he can’t find his ass with both hands...” Waarna een doortimmerd betoog volgt over de propaganda rond The War on Terror. Crosby: “Veiligheidscontrole op vliegvelden. Prachtig voor het gevoel en werkgelegenheid voor pigs. Maar ik kan je verzekeren dat ik tientallen trucs ken om alles wat ik wil mee te nemen in de lucht. En ik heb ervaring. Wat dacht je van de lui die die Boeings moeten schoonmaken? Worden die gecontroleerd? En hoe? Ze bieden je de schijn van veiligheid en beginnen een oorlog waar geen Amerikaan met een beetje IQ op zat te wachten. Bush heeft een kloof gemaakt tussen de States en Europa. En daar voel ik me klote bij want ik ben wereldburger.”
Drugs
Met drugs is Crosby klaar. “Met die lever leef ik in reservetijd. Ik wil’m niet misbruiken..” Over marihuana: “I don’t see the harm in smoking pot. I like it and it helps me in a number of ways. It’s a great painkiller and it helps me t go to sleep at night. As for the folks out there who condemn me, I’ve rattled their world or shaken their confidence, I’m sorry for it, but again, don’t base your sobriety on someone else’s.” Kunnen we het helemaal mee eens zijn...
Zonder zelfbeklag, maar militant als altijd trekt Crosby ten strijde tegen hypocrisie en massacultuur. Zijn laatste concert was een benefiet voor Freedom of Speech, samen met Neil Young en Crosby jr. De nieuwe lever functioneert prima, hartaanval onder controle, zo nu en dan Scuba diving en vooral: muziek maken on stage en zeggen wat je ziet. Crosby krijgen ze niet klein…”Voor de zekerheid heb ik het ook maar opgeschreven….” Luisteren naar Crosby is vaak een genoegen. Crosby lezen ook. Hij heeft nogal wat te zeggen. En daar zit geen onzinnig woord in.
F.W.
