In de jaren zestig lagen de zaken duidelijk: je had The Beatles en The Stones. En je kon maar voor één van beiden zijn. Stonden de Stoners voor zelfkant, alcohol en matten, Beatlefans bewogen zich in kringen. Aanvankelijk waren dat die van enigszins oververhitte tienermeisjes. Maar na Rubber Soul haakten die massaal af. Het cynische intellect en de mindbending drugs, waarvan je de effecten hoorde op de speakers, werden gewaardeerd door de breder georiënteerde luisteraar. Stones voor het volk, Beatles voor de Nerds. Het Amerikaanse antwoord kwam van The Byrds....
Parents can’t win...
Terwijl The Beatles de wereld lieten rocken, bekeek Chicagoborn James Joseph McGuinn dat wervelende proces met enige scepsis en verwondering. Opgegroeid in een creatief milieu –zijn ouders schreven een bestseller “Parents can’t win”. Toen Elvis doorbrak met Heartbreak Hotel was dat de reden om voor zijn veertiende verjaardag een gitaar te vragen. “Because the girls liked me better,” merkte hij daarover op.
Als zestienjarige speelde hij folk in coffeehouses.The Beatles inspireerden hem tot het toevoegen van een beat. Een noviteit. Die stijlbreuk maakte hem, net als Dylan die de elektrische gitaar in het genre introduceerde, onder puristen niet populair. Het Chad Mitchell trio was wel onder de indruk van de eigenzinnige musicus en arrangeur. Ze vroegen hem als backinggitarist voor een tournee door Zuid Amerika. Vlak voor vertrek liet hij weten dat ze toch nog een paar maanden moesten wachten. “I have to finish highschool.” Omdat ze hem in een kroeg hadden gehoord, vroegen ze naar zijn leeftijd. “The bartender let me in,” . Zestien, een baan op eigen voorwaarden in een beroemd trio... Die toer werd een ramp,vanwege de instabiele politiek, maar McGuinn deed z’n gig, terwijl de kogels door Santa Domingo floten. En passant schreef hij daar een meesterwerk: de beroemde break, op Bach geinspireerd, in Chestnut Mare. Een song die decennia na het Zuid Amerikaanse avontuur verscheen. Tussen de bedrijven door produceerde hij als negentienjarige het eerste album van Judy Collins, waarop McGuinn’s eerste bewerking van Turn Turn Turn een van de vele highlights was.
It worked!
David Crosby, Gene Clark, Chris Hillman, Michael Clarke,McGuinn: The Byrds. Beatlesound, input van Dylan, en McGuinn control “we got one chance, one take it had to be a sure fired hit.” Mr. Tambourineman. Genre: folkrock. McGuinn: “Crosby said it’s to long man. He had a point because it had twelve verses. And the radio played at that time 2 minute songs. So I cut in two verses, putted a beat into it and added a little Bach. It worked.” CBS (nu Sony) gebruikte tijdens de sessies (één uur!!) alleen McGuinn’s stem en Rickenbacker. Crosby was diep beledigd toen hij was vervangen door een studiogitarist.
Als tiener hoorde ik in de jaren zestig Turn, Turn, Turn. Een opmerkelijke song.Het geluid had een soort onderhuidse decadentie. Iets wat je soms bij The Beatles ook hoorde. Iets dubbels. Nadat een calvinistisch type met een zuur gezicht opmerkte dat het hier LSD-muziek betrof viel het kwartje: DRUGS. The Byrds maakten hun statement tegen pop met het cynische So You Want To Be Rock and Roll Star. “Electronic Magazines,” noemt McGuinn,niet alleen de psychedelische klassiekers Younger than Yesterday en The Notorious Byrd Brothers,maar alle albums. Monumentale gitaarrock is maar een onderdeel. Daarna: Sweetheart of the Rodeo, de door Gram Parsons gedomineerde collectie country, die de weg effende voor Eagles en Poco. Die er mainstream for the millions van maakten en zo bakken geld verdienden. McGuinn zat er niet mee. Country was voor hem onderdeel van het concept total music, zijn idee van een muziekcollage van folk, jazz en electronia. Far out
Crosby was inmiddels een dagelijks gedrogeerde superster, Clark preludeerde op zijn dood in een zee van wodka en heroine. McGuinn hield vast aan de naam Byrds. Samen met meestergitarist Clarence White toerde hij zo’n vijf jaar de wereld over. Eight Miles High werd jazz (het nummer was geinspireerd op Coltrane) en McGuinn probeerde zich niet neer te leggen bij het feit dat White niveaus hoger speelde. Het leidde tot legendarische concerten. Tot een dronken fan de beste gitarist ter wereld –woorden van Hendrix- doodreed. Einde Byrds. McGuinn kon terug kijken op een schat aan ervaring, een niet te vervangen gitarist, een vermogen aan gemiste royalties. Ver weg van het grote publiek maakte hij eigenzinnige albums. Cardiff Rose bijvoorbeeld, met meestergitarist Mick Ronson, die het album ook produceerde (en vlak daarna stierf aan kanker) is een briljant experiment waarin, de grenzen van gitaarrock worden gezocht. Solo tekende McGuinn voor zes, zeven albums. Verkopen deden ze nauwelijks.In 1991 maakte hij zijn tour de force: Back From Rio.
“The most influential man in modern rock, but seldom reconized for that! He spured on the whole countryrock thing in 1968 with the Byrds - Sweet Heart of the Rodeo that many other groups followed like: Bob Dylan, The Greatful Dead, etc... etc...that spured on the likes of The Eagles in the 1970's, but its not always good to be a leader of the flock sometimes and you get passed by. That's what happened to Roger and to this album: Back from Rio all the songs are excellent, The first single, "King Of The Hill," co-written with long time friend Tom Petty soared to number one on the rock charts with I guess some CD sales. I found mine in a cut out bin one year after its release in a second rate music store and it was the only one they had for $4.98 What a waste, this is the best kept secret in Rock n Roll I love this CD and I think it was not promoted right by the label and Roger McGuinn had to lose money on making this album in 1990 with the high studio costs now and all, the Ex Byrd was shot down and crashed in flames on this one, what a shame.”
I don’t merchandise
Anno 2006 zegt McGuinn’s naam de massa helemaal niks.Hij is er uiterst tevreden mee. So you want to be a rock and roll star was geen loze kreet, het was McGuinn credo. De leegheid van popmuziek was hem een gruwel en dat is het nog steeds. Muzikale integriteit, dat is waar het om draait. Rijk is McGuinn nooit geworden.Een recent aanbod om met David Crosby voor miljoenen dollars een toer te maken sloeg hij af met de laconieke mededeling: “I don’t merchandise.” De hyperintelligente McGuinn besefte in de jaren zestig al dat popster spelen helemaal niets met muziek heeft te maken, maar alles met geld. Toen Mr. Tambourineman in 1963 de charts in vloog merkte Corsby op: “now we can be like prinses.” “I am too smart for that,” was de respons van McGuinn. Broadminded zal hij met compassie het verval van Jagger en Richards beschouwen. Twee bejaarde popsterren, bezeten van geld, verstoken van talent, die hun truukjes steeds opnieuw vertonen. Niet uit liefde voor muziek, want daarin hebben ze decennialang geen enkele progressie geboekt. Maar omdat ze zich leeg zouden voelen zonder de adoratie van de kritiekloze massa. Eén ding is zeker: Mick Jagger zal nimmer een voet over McGuinn’s drempel zetten. Wat dat betreft trekt Roger dezelfde lijn Dylan en Zappa. Dylan bonjourde Bono binnen een uur de deur uit, Zappa deed hetzelfde met Jagger. Beide iconen maakten de vergissing dat niet iedereen leeft met de gedachte ‘sterren onder mekaar.’En Jagger is het akkefietje dat McGuinn hem in 1965 flikten nimmer vergeten: The Byrds speelden in het voorprogramma van The Stones. De typische sterallures waren er toen ook al, want The Stones kwamen op de afgesproken tijd niet opdagen. McGuinn werd gevraagd zijn set te verlengen om de massa in toom te houden. Met zijn subtiele humor loste hij het probleem op, door nummers van The Stones te spelen. Out of the blue. Dramatisch voor Jagger want het klonk aanmerkelijk beter dan het origineel. Jagger zal zich het fluitconcert na z’n eigen performance nog steeds heugen...McGuinn treedt nog steeds op. Liefst in kleinere clubs en coffeehouses. Entree: een paar dollar. Repertoire: folk. Want voor McGuinn is de cirkel rond. Hij begon met folk, transformeerde folk naar eigentijdse rock en is inmiddels ruim tien jaar bezig met een gigantisch project, door hemzelf opgezet en gefinancierd: een database van de Amerikaanse schatkist aan folkmateriaal op het internet zetten. De pers besteedt er nauwelijks aandacht aan. Maar de ware muziekliefhebber weet het te vinden. Want de meesters’aanpak is ‘still a work in progress.” Op’t eerste gehoor is het allemaal heel simpel. Maar wie de earphones gebruikt en goed luistert hoort meesterlijke bewerkingen. Die bij vlagen doen denken aan de structuur van de cantates van zijn grote liefde: Bach.
Waardering valt niet in geld uit te drukken. Maar er is geen gitarist in hele wereld die zoveel musician’s waardering kreeg dan McGuinn. Martin heeft een door McGuinn ontworpen gitaar naar’m genoemd. En Rickenbacker heeft ook een model McGuinn op de markt gebracht...
I don’t merchandise
Anno 2006 zegt McGuinn’s naam de massa helemaal niks.Hij is er uiterst tevreden mee. So you want to be a rock and roll star was geen loze kreet, het was McGuinn credo. De leegheid van popmuziek was hem een gruwel en dat is het nog steeds. Muzikale integriteit, dat is waar het om draait. Rijk is McGuinn nooit geworden.Een recent aanbod om met David Crosby voor miljoenen dollars een toer te maken sloeg hij af met de laconieke mededeling: “I don’t merchandise.” De hyperintelligente McGuinn besefte in de jaren zestig al dat popster spelen helemaal niets met muziek heeft te maken, maar alles met geld. Toen Mr. Tambourineman in 1963 de charts in vloog merkte Corsby op: “now we can be like prinses.” “I am too smart for that,” was de respons van McGuinn. Broadminded zal hij met compassie het verval van Jagger en Richards beschouwen. Twee bejaarde popsterren, bezeten van geld, verstoken van talent, die hun truukjes steeds opnieuw vertonen. Niet uit liefde voor muziek, want daarin hebben ze decennialang geen enkele progressie geboekt. Maar omdat ze zich leeg zouden voelen zonder de adoratie van de kritiekloze massa. Eén ding is zeker: Mick Jagger zal nimmer een voet over McGuinn’s drempel zetten. Wat dat betreft trekt Roger dezelfde lijn Dylan en Zappa. Dylan bonjourde Bono binnen een uur de deur uit, Zappa deed hetzelfde met Jagger. Beide iconen maakten de vergissing dat niet iedereen leeft met de gedachte ‘sterren onder mekaar.’En Jagger is het akkefietje dat McGuinn hem in 1965 flikten nimmer vergeten: The Byrds speelden in het voorprogramma van The Stones. De typische sterallures waren er toen ook al, want The Stones kwamen op de afgesproken tijd niet opdagen. McGuinn werd gevraagd zijn set te verlengen om de massa in toom te houden. Met zijn subtiele humor loste hij het probleem op, door nummers van The Stones te spelen. Out of the blue. Dramatisch voor Jagger want het klonk aanmerkelijk beter dan het origineel. Jagger zal zich het fluitconcert na z’n eigen performance nog steeds heugen...McGuinn treedt nog steeds op. Liefst in kleinere clubs en coffeehouses. Entree: een paar dollar. Repertoire: folk. Want voor McGuinn is de cirkel rond. Hij begon met folk, transformeerde folk naar eigentijdse rock en is inmiddels ruim tien jaar bezig met een gigantisch project, door hemzelf opgezet en gefinancierd: een database van de Amerikaanse schatkist aan folkmateriaal op het internet zetten. De pers besteedt er nauwelijks aandacht aan. Maar de ware muziekliefhebber weet het te vinden. Want de meesters’aanpak is ‘still a work in progress.” Op’t eerste gehoor is het allemaal heel simpel. Maar wie de earphones gebruikt en goed luistert hoort meesterlijke bewerkingen. Die bij vlagen doen denken aan de structuur van de cantates van zijn grote liefde: Bach.
Waardering valt niet in geld uit te drukken. Maar er is geen gitarist in hele wereld die zoveel musician’s waardering kreeg dan McGuinn. Martin heeft een door McGuinn ontworpen gitaar naar’m genoemd. En Rickenbacker heeft ook een model McGuinn op de markt gebracht...
Beste albums:
Back from Rio
Boxed set Folk Den
Cardiff Rose
Peace on You
